Hallo allemaal, Ik wil graag mijn verhaal delen met jullie. Op 4 juli ben ik er na een zwangerschap van 12 weken achtergekomen dat het niet goed was. Ik had al een paar dagen last van krampen en had de dag ervoor ook al iets bloedverlies gehad. Ben toen gewoon gaan werken en hoopte dat het vanzelf over zou gaan. Die dag ging het wel maar 's avonds en 's nachts weer veel krampen. De verloskundige 's morgens gebeld en ik mocht gelukkig gelijk komen voor een echo. Daarop was te zien dat het met 9 weken en 3 dagen gestopt was met groeien. Met 8 weken en 6 dagen had ik nog een goede echo gehad dus vlak daarna was het al misgegaan.. De verloskundige gaf aan dat ik kon wachten tot het vanzelf kwam of een afspraak kon maken bij de gynaecoloog die middag. Ik heb er toen voor gekozen om het zo te laten, ik wilde op dat moment zo snel mogelijk naar huis. Na gesprekken 's middags toch de verloskundige gebeld die voor mij een afspraak heeft gemaakt bij de gynaecoloog. Hij heeft me 4 cytotec pillen voorgeschreven die ik de dag erna in moest brengen. Dit de volgende ochtend gedaan. Ik heb de hele dag last gehad van buikkrampen. Het werd tussen 13-16 uur echt heel hevig en ik wist niet waar ik het zoeken moest van de pijn. Ik trok wit weg en moest overgeven. Er kwamen uiteindelijk 2 stromen met bloed en toen waren de buikkrampen ook weg. Helaas kwam het vruchtzakje niet mee. 6 juli daarom meteen de gyn gebeld en gelukkig kon ik diezelfde middag nog terecht voor een curretage. Hierbij heb ik veel bloed verloren waardoor ik 3 dagen lang op bed heb gelegen. Als ik even opstond trok ik telkens wit weg. Ik ben de weken na de curretage continue blijven vloeien, veelal bruinverlies. Op 24 juli moest ik voor de nacontrole naar de gyn. Op de echo was te zien dat mijn baarmoeder nog niet schoon was, er zat nog iets van 7mm. Hij kon niet met zekerheid zeggen of het een stuk weefsel of bloedstolsel was. Hij gaf aan dat als ik die week erop nog zou vloeien ik weer een afspraak moest maken. Die week zouden we echter op vakantie gaan, geen probleem volgens de gyn, ik moest dan bellen na mijn vakantie. Ook tijdens de vakantie bleef ik vloeien dus meteen bij terugkomst weer gebeld. Ik kon toen 13 augustus weer terecht. Het bleek dat het toen al 2cm was. Het was dus gegroeid. De gyn heeft Provera tabletten voorgeschreven die ik 10 dagen moest slikken en een cyclus op moesten wekken, het achtergebleven bloedstolsel moest dan meekomen met de menstruatie. De Provera tabletten vond ik echt verschrikkelijk. Ik had last van stemmingswisselingen, huilbuien en was gewoon echt mezelf niet meer. Helaas hebben de pillen ook hun werk niet gedaan want op 2 september bleek dat het er nog steeds zat. De gyn gaf aan dat het dan wel een stuk weefsel moest zijn. Ik moest dit met een hysteroscopie weg laten halen op 10 september. Ik zag hier erg tegenop en het was voor mij ook erg pijnlijk. De gyn die de hysteroscopie uitvoerde zag dat het 2 cm was en vond dit te groot om op deze manier weg te halen. Ik ben toen diezelfde middag nog een keer gecurreteerd. De gyn die deze curretage heeft gedaan gaf vooraf aan dat ze me antibiotica in het infuus zou geven omdat er de laatste tijd zo vaak in mijn baarmoeder is gekeken en de kans op infecties dus aanwezig was. Ook zei ze dat ze een gel in zou brengen om de kans op verklevingen te verkleinen, aangezien ik twee keer in korte tijd een curretage heb gehad. Nu heb ik vorige week donderdag de controle echo gehad en daarop was te zien dat mijn baarmoeder nog steeds niet schoon is. Er zit nog een klein bloedstolseltje. De gyn heeft lang gekeken en omdat het bewoog is het een stolsel. Ik heb dit zelf ook gezien, maar toch na mijn eerdere ervaring maakt het me toch onzeker. Ook moet ik vaak denken aan de kans op verklevingen. De gyn gaf aan dat dit nu nog niet zichtbaar is en ik moet afwachten of ik ongesteld word. Zo niet, dan moet ik meteen bellen. Hij verwacht wel dat ik gewoon ongesteld word en het stolseltje er dan met de menstuatie uitkomt. Het duurt nu allemaal al zooo lang en ik merk dat ik er heel onzeker van word. Ik heb na de laatste controle echo ook weer steeds meer last van huilbuien. Ik merk dat ik er met mijn hoofd niet bij ben en ook op mijn werk heb ik er last van. Ik vergeet dingen en functioneer niet zoals ik normaal doe. Collega's geven aan dit niet te merken, maar ik heb er wel echt last van (ik ben echt een pietje precies). Hebben meer mensen zo'n lange nasleep gehad? Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Hallo Essiehh, Wat ontzettend vervelend dat het allemaal zo moeizaam gaat. Ik heb een lange nasleep op een andere manier dus kan niet met jouw ervaring meepraten maar wij kwamen er ook pas laat achter dat het hartje niet meer klopte. Erg heftig. Laat die huilbuien maar komen, vaak lucht t juist op... Neem er iig de tijd voor! Sterkte
Ik heb 2 keer een lange nasleep gehad. 3e keer na 5 dagen een hysteroscopie met na curretage gehad. Heb 3 dagen in t zkh gelegen. Een nasleep van 3 weken gehad waarbij ik dus echt ziek was. Ik kan je wel geruststellen na 3 curretages en de hysteroscopie met na curretage geen verklevingen. Nu aan t wachten op OK nr 5 binnen 13 maanden..
Marrieb fijn dat je gereageerd hebt. Dat lijkt me inderdaad erg heftig als je er pas laat achter komt dat het hartje niet meer klopt! Sterkte! Die huilbuien laat ik ook maar komen hoor, zijn ook niet te stoppen. Het overvalt me alleen soms zo ineens. Dat vind ik helemaal niet erg hoor bij mensen die dicht bij me staan maar bij buren/collega's voelt het gewoon niet prettig en heb ik op de een of andere manier ook het gevoel dat ik me aanstel aangezien de miskraam al bijna 3 maand geleden is.. zonnetje2015 wat heftig zeg om het zo vaak binnen korte tijd mee te maken! Zie dat jepas eind oktober weer naar het ziekenhuis moet? Is er een reden voor dat er zo'n lange tijd tussen zit? Sterkte!
Ik denk dat ook wel eens... Het is nu al 3,5 maand geleden... Dan voel ik me vrij goed maar ineens komt er dan weer een klap ofzo... Ik denk ook dat dat komt omdat het nog niet 'klaar' is, jij omdat er nog iets aanwezig is en bij mij heeft het ook een medische nasleep... Voor mijn gevoel kan ik het pas afsluiten als dit klaar is, misschien is dat bij jou ook zo? Ik ga er het liefst ook niet om zitten janken bij mensen die verder van me af staan, maar gebeurt het, dan is dat zo. Vind dat het taboe er ook wel eens van af mag... Maar het is iig erg herkenbaar hoor, en niet gek!
Ik heb hetzelfde gevoel hoor dat ik het pas kan afsluiten als het klaar is. Gewoon een goede ongesteldheid zodat ik weet dat mijn lichaam nog wel normaal kan functioneren. Dat is namelijk ook zo iets waar ik op sommige momenten ineens heel hard over kan twijfelen.. Wat al die onzekerheid en dat lange wachten telkens wel niet met je kan doen he... Je hebt helemaal gelijk dat het taboe er wel eens van af mag. Zal de volgende keer tijdens een huilbui in mn achterhoofd houden dat ik in ieder geval bezig ben om te proberen het taboe te doorbreken
Hier ook een lange nasleep na mk. Wel anders als bij jou. Het enige waardoor ik wist zwanger te zijn was een positieve test. Hoever ik zwanger ben geweest is nooit duidelijk geworden waarschijnlijk ergens tussen de 4 en 7wkn. Ik had een miniskuul stukje weefsel wat was blijven zitten na bloedverlies. Ik heb 9 weken lang bloed laten prikken tot hcg weer 0 was. Dit is inmiddels 1 maand geleden. Ondertussen al wel gemenstrueerd maar pas deze ronde weer een eisprong. Ik voel me ook nog steeds niet de oude! Regelmatig gooi ik alles er even heerlijk uit in een huilbui.ik heb besloten om een keer met een psycholoog te gaan praten omdat ik merk dat mijn omgeving "last" van mij krijgt en dat bedoel ik niet gelijk negatief hoor maar uit mezelf vaak heel verkeerd en reageer vaak erg heftig op dingen. Ik kan je dus nog niet echt tips geven. Maar ik begrijp hoe lastig deze situatie is ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen!
Bedankt voor je reactie zasu! Vervelend dat je ook nog niet de oude bent. Ik hoop voor je dat je bij de psycholoog handvaten krijgt die je verder kunnen helpen. Sterkte de komende tijd! Ik heb ook al eens met de gedachte rondgelopen om hulp te zoeken. Dat heftig reageren herken ik ook, mn vriend heeft het moeilijk met me de laatste maanden... Maar op een of andere manier blijf ik hopen dat wanneer ik weer gewoon ongesteld word het al beter zal gaan omdat er dan een stuk onzekerheid weg is.. En aan de andere kant denk ik dan weer dat het een manier is om het voor me uit te schuiven en er niet de confrontatie mee aan te gaan omdat het te pijnlijk is..
Jeetje meid ik heb je verhaal gelezen en vind het heel erg voor je. Geen ervaring of advies, wil je alleen sterkte wensen en een digitale knuffel sturen!