Ik wil alleen even van mij afschrijven. In juni (dus morgen) gaan wij starten voor ons tweede kindje. Onze oudste is dan 16 mnd. Ik werd vorige maand voor het eerst na de bevalling pas ongesteld. Dat was 27 april. Ik weet dat het lang kan duren voordat alles weer normaal is, ik zag het totaal niet aankomen, maar zo ineens was het er, gisteren was menstruatie nummer 2 een feit. Zeg nog niks, maar ik hoooooooop dat er nu gewoon direct al een regelmaat in zit. Nu weet ik/ hoop ik dat ik over 14 dagen mijn eisprong heb en ik mogelijk eind van de maand al een positieve test in de handen heb. Dit in het meest gunstige geval. Van onze eerste was ik direct zwanger. Ergens beangstigt het mij enorm dat dit weer het geval is, anderzijds heb ik ook angst dat dit lang gaat duren. Ik heb veel vriendinnen die van de eerste hoppa, ineens zwanger waren, en over de tweede een jaar gedaan hebben. Mocht ik gelijk zwanger raken, en ergens hoop je dit natuurlijk, en verloopt het allemaal goed, dan wordt de tweede geboren als onze oudste 2 jaar en een maand is. Opzich prima, maar ik vind het ook net vroeg zat. Ergens hopen mijn man en ik dat het tussen nu en 7 maand raak is, duurt het langer (waar we ook echt serieus rekening mee houden) dan zal dat best teleurstellend zijn. Ik weet dat we niks te wensen hebben. Het komt zoals het komt, dat geloof ik ook echt, maar voor mijn gevoel zou het het mooiste zijn als het ergens rond april/mei/juni komt. Maarja, daar heb je nou eenmaal niks over te zeggen. Maar zo maal ik wel de hele dag rond.. zo van, wat gaan we doen, wachten? Als het direct raak is, kunnen we het misschien ook 'plannen', maar stel dat het een jaar duurt, zijn we dan niet al te laat begonnen? grrrrr zo lastig dat je hier totaal geen grip op hebt. Dus hebben we gezegd. Vanaf morgen starten we serieus!! Ik ben super blij dat ik ongesteld ben, dan heb ik iets een referentiekader, mijn man is totaal niet blij, hij vond het superleuk om niet te weten hoe of wat en het wel te zien... omdat onze eerste zo snel bij ons kwam en we helemaal niet echt genoten hebben van de periode van zwanger worden, want het was in 1 ronde raak, dus veel geoefend hebben we niet, hij had gehoopt op meer oefenen. Lieve schatten, ik wil niemand voor het hoofd stoten, alleen even van mij afschrijven hoe ik soms aan het malen ben hierover. Gezonde twijfels. Maar ik ben me er zo bewust van dat dit nog wel eens lang kan gaan duren... daar zit ook wel een stukje angst hoor. Maar voor nu, wil ik gewoon positief blijven en dromen over een goede test binnenkort!
Hier na twee keer gelijk zwanger, nu al bijna een jaar verder voor nummer 3 en inmiddels heb ik wel geleerd dat het leven niet te plannen is; wist ik wel, maar je gaat toch hopen na resultaten uit het verleden. Mijn man zei ook altijd dat hij het wel 'leuk' zou vinden als het langer zou duren, maar is daar inmiddels ook van terug gekomen. Gemeenschap omdat het moet is gewoon anders dan spontaan. Maar ja je wilt ook geen kans missen, dus moet het maar en dan is het wel goed en leuk.
Oooow ik ken je gevoel helemaal! Hier was het bij onze eerste ook in een keer raak....en nu dus idd heel spannend. Wat als het in een keer weer lukt? Of wat als we nu langer dan een jaar bezig zullen zijn? En idd....ik weet dat er hier dames nog veel langer al bezig zijn en wil niemand voor het hoofd stoten! Maar idd ook hier dezelfde spanning!