O, erg is dat he? Bij mijn dochter zag ik de lactatiekundige 3 uur na haar geboorte. Ze deed net haar jas aan om naar huis te gaan, keek even en zei 'o die doet het wel goed' - deed ze helemaal niet, ze kreeg er helemaal niets uit! Andere lactatiekundige had pas 3 dagen later dienst.
Wat erg!!! Idd precies wat jij zegt Dirksmama, je moet een moeder ook even de rust gunnen. Achteraf dacht ik, waarom zijn we pas op dinsdagmiddag begonnen met oefenen met de BV (ze is op maandagmiddag geboren), maar die eerste dag heb je gewoon even nodig om bij te komen van alles. Idd, dan maar even een slokje van iets anders om bij te komen, zodat je daarna op een gegeven moment veel ontspannener kunt beginnen met oefenen. Ik was met 6 mnd bij het CB en toen zaten er een paar moeders te kletsen over BV. Dat het helemaal niet lukte, alle vriendinnen ook allemaal niet, niemand hielp hen en ze waren allemaal binnen een paar dagen/weken gestopt omdat het "niet ging". Toen ben ik maar even onbeschoft ingesprongen en gezegd dat ik al 6 mnd BV geef, en dat het wel kan! Als er maar genoeg informatie en hulp is, en dan niet alleen maar dure hulp die je niet vergoed krijgt. Juist bij het CB zou ik dit verwachten!!!!
Sprak vorige week een jonge oma (was 10 jaar ouder dan ik, kinderen even oud) en ik vertelde haar dat ik nog bv gaf. Oh, dat vond ze zo'n onzin, bladiebla. Haar dochter had het ook geprobeerd, maar het lukte niet, maar dat maakte toch niet uit, want er is toch 'gewoon' kunstvoeding? Akelig is dat he; alsof je gek bent. Maar sta daar inmiddels boven. Heb meelij met vrouwen die niet weten wat borstvoeden inhoudt. Met vrouwen die denken dat poeder op basis van koemelk en palmolie net zo goed is. Niet lukken is synoniem voor niet willen. Er is maar 2% waarbij het echt niet lukt namelijk. Heel jammer dat er zo gauw wordt opgegeven door mensen van wie je meer zou verwachten als verpleegkundigen en artsen. Eigenlijk zou lactatiekundige hulp standaard in de basis ziektenkostenverzekering moeten zitten;
Ik denk vooral dat het te maken heeft met gebrek aan kennis. Ik wilde bij mijn eerste ook wel bv geven, dacht dat dat 'gewoon' wel zou lukken. Ze werd 6 weken te vroeg geboren, geen zuigreflex en heeft 2 weken sondevoeding gekregen en ik heb gekolfd. In het ziekenhuis zijn ze er nooit over begonnen dat ik wel eens zou kunnen aanleggen, ze moest leren drinken en ze kreeg elke 3 uur een flesje aangeboden. Ik ging er vanuit dat ze wisten waar ze over zouden hebben. Ik wou wel bv geven maar hier kon ik voor mijn gevoel niet tegenop en dacht dat ze gewoon gelijk hadden. Wist ik veel. Ik was zo overrompeld, alleen al door de vroege geboorte en alles wat erbij kwam kijken dat ik pas thuis ben begonnen met aanleggen. Ze laat natuurlijk. Maar niet willen? Nee, dat was het niet. Gebrek aan kennis? Absoluut. En dan is het de vraag wat je ermee doet. Blijf je proberen ondanks de opstartproblemen die bijna iedereen tegenkomt bij bv geven? Dat is een keuze die je zelf moet maken. Maar idd, vaak hoor je 'het lukt niet'. En dan heb ik zin om te roepen 'jaweheeel, mijn juf bij de cursus zei.....' Maar daar begin ik niet aan haha.
Je hebt helemaal gelijk!! En een Lactatiedeskunige is ook niet altijd zaligmakend hoor, vooral bij prematuren. Ik heb er twee aan mijn zij gehad (waarvan eentje DE lactatiedeskundige van het MMC), en niemand wist me te vertellen dat een tepelhoedje eigenlijk helemaal niet goed is als structurele oplossing. Of dat ik ook weleens op verzoek kon gaan voeden? Dat er ook zoiets bestond als regeldagen, ook als je kolft? En natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen kennis, maar niemand is voorbereid op elke denkbare situatie. Tijdens al mijn voorbereidingen werd alleen gesproken over het ontwikkelen van een zuigreflex bij een prematuur. Als die d'r komt, dan ben je er! Nooit had iemand het gehad over het feit dat een kindje van 35 weken wel misschien KAN drinken, maar daar totaal geen energie voor heeft. Maar ja, die sonde moet eruit, want anders mag de baby niet naar huis. Dan maar de fles geven enz....
Ai... ik ben het toch wel vaak met je eens, maar hier generaliseer je naar mijn idee toch wel heel erg. Mijn zoontje heeft kv gekregen. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik toen de meest rara adviezen kreeg en gewoon niet beter wist. Kort verhaal: spoedks, heel veel bloedverlies (minder snel melkaanmaak) 10 pond (verplicht bijvoeden), kiss syndroom (niet kunnen drinken door de houding), vlakke tepels, grote borsten en 2 verpleegsters die op de 5e dag tegen mij zeiden dat ik maar beter kon stoppen met kolven en proberen want het ging toch niet meer lukken en daar zou een lk ook niet meer bij kunnen helpen. Nu weet ik beter, maar toen niet. Ik had wel een cursus bij de vbn gehad, maar daar gaan ze niet zover op de al deze problematiek hoor. Ben toen dus gestopt, was 23, labiel als de pest door de onverwachten ks en natuurlijk de bevalling zelf en ik wilde echt wel hoor, maar ik spreek in dit geval echt over 'niet gelukt'. Niet lukken is wat anders dan niet kunnen. Niet kunnen geldt inderdaad voor maar 2% van de vrouwen.
"Niet kunnen is niet willen" ... Hmmm. Ik weet niet of ik het daar wel mee eens ben. Ik denk wel dat veel vrouwen (te) snel opgegeven door gebrek aan kennis. Aan wie ligt dat? Het is natuurlijk heel slecht dat de voorlichting in het zh en bij het cb vaak te wensen over laat. Ik bedoel maar: tijdens de zwangerschap wordt je doodgegooid met informatie over de voordelen van borstvoeding. (Zo erg dat sommige vrouwen het als druk ervaren.) Het is niet toegestaan om informatie te verstrekken over kunstvoeding. Maar ondertussen geven de mensen waar je naar toe zou gaan voor advies, vaak volslagen onzinnige en soms zelfs schadelijke adviezen. Aan de andere kant: als je vooraf al zelf onderzoek hebt gedaan, kun je zelf al genoeg kennis hebben om zonder die zogenaamde "experts" een heel eind te komen. Denk aan bijvoorbeeld het boek van Kleintjes en Broekhuizen, diverse websites en fora. Dus als je een beetje je best doet, kun je zelf veel problemen voor zijn of oplossen. Ik vind het ook je eigen verantwoordelijkheid om op zoek te gaan naar zulke informatie. Maar ja: ik ben nu eenmaal een type wat zelf dingen wilt onderzoeken. En misschien is dat ook niet voor iedereen weggelegd.
Hier ook hele slechte begeleiding gehad hoor met de BV! (toevallig in t zelfde ziekenhuis als de vorige pagina al genoemd werd, t MMC) Ik wilde haar graag meteen aan de borst na de bevalling maar dat was niet nodig, ik had rust nodig ivm zware zwangerschap, zouden we later proberen. Ik voelde me juist supergoed maar dacht dat dat dan wel het beste zou zijn. Dus pas uren na de bevalling proberen en ze hapte niet. (heb zelf hele vlakke tepels) Volgende ochtend nog lactatiekundige gekomen, maar die maakte zich niet zo druk, kindje had voeding nog niet nodig bladiebla en het kwam wel goed. Heb drie uur met ontbloot bovenlijf en bloot kindje op mijn borst gelegen want dan zou ze zelf wel gaan zoeken; niets gebeurt. Dus naar huis gegaan, kraamhulp wel pro-BV en ik weet dat ze haar best deed maar tsja.. Mijn dochter was aan het 'fladderen' zoals ze dat noemde, haar bloedsuiker was te laag. Dus er werd een fles en KV gehaald en dat kreeg ze. *baalbaal* (bij een volgende komt er geen fles in de buurt, maar dat wist ik toen nog niet..) Ik ben gaan kolven met een gehuurde kolf, een dubbele, elke mililiter die eruit kwam werd gegeven en daarna kunstvoeding. Kreeg een andere kraamhulp en die heeft me top geholpen! Ben door haar fulltime gaan kolven (aanleggen ging gewoon niet, we zaten uiteindelijk samen te huilen, ahum) en na 4 weken fulltime kolven wilde ik haar aan de borst; het is mezelf met hulp van mijn moeder (4 kinderen gevoed!) gelukt met een tepelhoedje en na 2 maand met hulp van mijn moeder het tepelhoedje weg kunnen gooien! Volgende keer roep ik mijn mam aan mijn bed.
Jeetje wat hebben sommigen slechte begeleiding gehad Ik ben bevallen in een streekziekenhuis met bv-certificaat van de WHO (maar dat hebben de meeste ziekenhuizen wel toch?). Moet zeggen dat ik heel goed begeleid ben, toevallig was de kraamverpleegkundige die de bevalling deed ook lactatiedeskundige, dus dat scheelde misschien wel, maar Irem werd meteen na de bevalling bij mij aangelegd en dat ging perfect, ze hapte meteen goed en dronk heel krachtig. Ik mocht haar zo lang bij me laten liggen als ik wilde (na de controles dan), en we mochten zelf weten of we haar in haar wiegje wilden leggen of bij ons wilden houden. Ze zeiden ook meteen dat ik haar elke 3 uur moest aanleggen en hielpen daar ook mee als ik dat wilde. Was echt perfect geregeld.
Hier ook goede ervaringen met het ziekenhuis, ik lag nog op de verkoever bij te komen en werd ze bij me gebracht en gelijk aangelegd, zuster erbij en de man die de verkoever in de gaten houd (geen idee hoe zo iemand heet) die stond er ook op zijn neus bij vond het prachtig en gaf ook nog tips... Dagen erna ging de begeleiding ook goed ze kreeg i.v.m haar gewicht nog wel bijvoeding voor haar suikerspiegel maar ik was enorm trots dat dat al zo snel gestopt kon worden omdat mijn melk goed op gang kwam en dat na een keizersnede... en dat is dankzij de goede begeleiding want zelf had ik me totaal niet verdiept in het bv geven.
Als ik het nalees, komt het een beetje bot over inderdaad. Hoe moet ik dit nu uitleggen? (Ik heb het niet over gevallen van extreme prematuren en meerlingen uiteraard). Ik denk dat als je het echt wilt en je er goed in hebt verdiept het wel gaat lukken. Niet lukken is idd iets anders dan niet kunnen. Maar dat het vaak niet lukt is dus wel vaak de oorzaak van verkeerd advies en dan ook nog eens van bijv. verpleegkundigen of artsen, waar je je vertrouwen in stelt, dat vind ik schrijnend! Ik had vantevoren heel veel gelezen over borstvoeden en het verhaal van de baby die op dag 10 pas dronk stond me nog helder voor ogen. Het zou mij om heel veel redenen ook wel eens niet gelukt kunnen zijn: zwangerschapsvergiftiging met pre-eclampie, langdurige en pijnlijke bevalling van een week, spoedkeizersnee, veel bloedverlies (ging van een hb van 8,5 naar 3,5) zoontje 3 weken te vroeg en erg moe en zwak, viel teveel af, kreeg dorstkoorts en moest bijgevoed worden, ik had inmiddels een voor 50% afgescheurde tepel doordat ze me toen ik nog geen melk produceerde 20 minuten aan een dubbele kolf op vol vermogen lieten hangen) ik had nog erge last van bekkeninstabiliteit en symfysiolyse; icm keizersnee kon ik mijn kind amper tillen, ik zat ivm de pre-eclampie nog aan allerlei toeters en bellen vast en had nog ene veel te hoge bloeddruk, ik had te vlakke tepels, last van hyperlactatie, Raynaud, mijn zoontje was erg gestressed en had KISS en verborgen reflux. Bij 8 maanden heeft hij enkele dagen geweigerd, bij 9,5 maand heb ik met spoed een 3 uur durende buikoperatie gehad. Weet je hoe vaak mij is gezegd stop maar? Maar waar een wil is, is een weg en de juiste hulp kan daarbij van doorslaggevend belang zijn. Is dat beter gezegd, Suus? Zonder kraamhulp nr. 3 was het mij ook niet gelukt, ik zat er op dag 7 helemaal doorheen en wat minstens 10 verpleegkundigen, 2 kraamhulpen en 1 lactatiekundige niet was gelukt (al dat vreselijke gedouw in zijn pijnlijke nekje, dat gedraai aan mijn tepels!) lukte haar wel (ze legde hem rustig aan) en dat had niks te maken met techniek, maar puur met vertrouwen. Zij zei: het gaat jou lukken! Daardoor viel er een enorme spanning van me af en ik weet zeker dat dat ertoe bijgedragen heeft dat hij ging drinken, want wat kon en kan hij het goed!
Jammer dat bij de cursus die jij volgde niet gebeurde. De keren dat ik cursus gaf ging ik wel in op problemen bij vroeggeboorte en zware bevallingen. Met de mededeling: bel liever te vroeg dan te laat, want je kunt natuurlijk nooit op alle details in gaan.
Ik denk dat veel vrouwen het onderschatten. Een voorlichtingsavond in het ziekenhuis over bv en je bent er wel klaar voor, gaat wel lukken die bv. Denk je.. Dacht ik ook bij de eerste. Had gewoon nooit verwacht dat je tegen 100 dingen kunt aanlopen, maar dat 98 daarvan ook opgelost kunnen worden. Dat laatste was dus echt gebrek aan kennis. En ja, ik had me beter kunnen verdiepen maar ik heb er gewoon nooit bij stil gestaan dat dat nodig zou zijn. Daarom bij de 2e een cursus bij de VBN gevolgd en daar werden wel al die moeilijkheden besproken. Gelukkig maar!
UHm het is ook vaak het pro-bvkamp zèlf die doet voorkomen alsof bv geven heel makkelijk is, heel erg fijn, heel erg goed voor de band met je kind etc ect. Als je dan vol vertrouwen begint en ontdekt dat het helemaal niet zo makkelijk en fijn is, dan voel je je toch een beetje bedrogen hoor. Misschien moeten ze bij de voorlichting al wat realistischer zijn, nl. dat het keihard werken is in het begin.
Tja, ik had me eigenlijk niet echt verdiept in de borstvoeding van te voren, beetje gelezen maar meer niet. Lactatiekundige is nog aan mijn bed geweest om te vragen of ik nog vragen had (dat vond ik dan wel goed) toen ik in het ziekenhuis lag. Maar nee die had ik niet. :+ Maar mijn instelling was goed; ik wilde koste wat kost borstvoeding geven; en dat is gelukt. Pas na de bevalling ben ik soms eens wat gaan lezen, pas toen vond ik het leuk om er over te lezen enzo... Misschien niet slim, maar het is toch gelukt. Puppy dat verschilt natuurlijk ook per persoon he. Het was hier ook kei hard werken maar ik genoot er écht wel van!
Dat is inderdaad het punt; zolang niemand je vertelt dat het toch echt belangrijk is om je er goed in te verdiepen, zullen veel vrouwen daar niet aan beginnen. (of je moet net zo 'informatiegeil' zijn als ik, om maar even een woord van Kluun te lenen.) Maar juist de mensen die je zouden moeten helpen, weten blijkbaar niet genoeg van borstvoeding om je dat advies te geven. Ik heb zelf geen bv gehad, dus ik wist dat ik bij mijn moeder niet met vragen terecht zou kunnen. Ik heb ooit op afstand het verhaal van de vrouw van een collega gevolgd, waarbij de bv dramatisch verliep. Ik wist dus wel dat het niet vanzelfsprekend goed zou gaan. Dat waren voor mij redenen om me er alsvast 'een beetje' in te gaan verdiepen. En hoe meer ik me er in verdiepte, hoe meer ik in de gaten kreeg dat er zo ontzettend veel over bv te weten valt. Nu heb ik het geluk dat bv bij mij heel makkelijk gaat. Maar ik denk dat ik dat geluk deels ook wel zelf afgedwongen heb door vanaf het begin goed en vooral VEEL aan te leggen. Hierdoor is de melkproductie goed op gang gekomen en heb ik na de eerste gewenningsperiode geen tepelproblemen meer gehad. Ook ben ik blij dat we op tijd met de fles zijn begonnen. Het kostte de eerste paar keer wat moeite, maar nu drinkt mannetje gpheel makkelijk uit de fles. En stapt net zo makkelijk weer terug op de borst. Ook dat hoor je soms anders. Ik weet wel dat ik pas twee maanden bezig ben, dus dat ik nog van alles mee kan gaan maken. Maar het feit dat ik een goede start heb gemaakt en van veel coorkomende problemen zelf wel weet hoe ik het op moet lossen, geven mij wel het zelfvertrouwen dat het goed gaat komen met de bv. En ook het vertrouwen om op basis van goede informatie ZELF keuzes te kunnen maken, zonder afhankelijk te zijn van cb of huisarts. Dat gevoel van zekerheid gun ik andere vrouwen die kiezen voor borstvoeding gewoon ook. Daarom zal ik altijd "drammen" om je eigen verantwoordelijkheid te nemen en je er echt goed in te verdiepen. Zo zonde als het niet lukt en je achteraf hoort dat je bepaalde dingen beter anders had kunnen doen.
Nou, daar heb je zeker een punt. Ik had gelukkig ook de minder succesvolle verhalen gelezen, maar daar moet je wel naar zoeken. Ik kan ook niet zo goed tegen: "Ach, bv heb je altijd bij je en dus kan je je kind overal aanleggen", blablabla. Nee, dat gaat niet zomaar met mijn lijf; ik moet me eerst goed op mijn bank of bed nestelen; ik voed nog steeds met mijn zoon op een hoofdkussen; ik kan hem vanwege chronische nek-, schouder-, rug- en bekkenklachten niet zelf hoog houden of mijn benen over elkaar hebben. En nee, het gaat ook niet met een heel prikkelbare baby/dreumes die zich echt rustig moet kunnen concentreren om goed aan te happen. Nog steeds is borstvoeden hier een heel precies werkje. Ik raak altijd een beetje geagiteerd als van die moeders uit dat pro bv-kamp het weer eens hebben over hun kind aan de borst slingeren, blegh!
Zo veel vrouwen, zo veel ervaringen. Bij mij ging het, met uitzondering van de eerste 2 weken bij mijn oudste kind, heel erg makkelijk. En de problemen die ik met hem heb gehad, waren na één lk-consult eigenlijk al verholpen. Het kán dus wel, borstvoeden zonder keihard werken. Maar dan moet je vooral veel geluk hebben, denk ik. En van tevoren weet je niet of je zo'n geluksvogel bent, of een vogel die keihard moet werken. Tegelijk ken ik iemand die echt alles uit de kast heeft gehaald om BV te geven, maar bij haar was het gewoon fysiek onmogelijk door te weinig melkklierweefsel. Dat kan ook nog: alle begeleiding erbij, alle goede informatie, alle inzet en wilskracht, en dan kan je lijf het gewoon niet... Ben het eens met puppy, dat de voorlichting realistisch moet zijn. Alleen dan zullen meer vrouwen met succes (en plezier!) bv kunnen geven.