Ik snap wel wat je zegt... er wordt veel betutteld maar daarin tegen wordt men ook steeds wijzer en is het naar mijn idee een slecht idee om je ogen te sluiten voor de ontwikkelingen van vandaag. Maar enig 'common sense' is niet weg. De mate waarin je je laat betuttelen heeft natuurlijk ook wel invloed. Ik ben altijd met 5-10 minuten weg bij het CB om de doodsimpele reden dat ik geen vragen heb en ze eigenlijk niet de kans geeft om iets op te merken. Het mannetje is dan ook extreem makkelijk dus ik heb makkelijk praten maar ik voel dus de betutteling niet zo. Ik lees wel veel en probeer te luisteren naar mensen die het voor mij gedaan hebben (vriendinnen maar ook tantes, moeder en oma's) Iedereen heeft zo zijn ervaringen die handig zijn. Dit is volgens mij een vergelijkbare discussie als wat je allemaal wel of niet zou mogen doen tijdens de zwangerschap. Mijn verloskundige vertelde me dat Turke en Marokkaanse vrouwen veelal niet kiezen voor uitgebreide begeleiding door de VK maar daar hun netwerk voor gebruiken. Wij zijn dat netwerk van zussen, tantes, moeder en de buurvrouw kwijtgeraakt en daarmee ook een heleboel verstandige adviezen maar om nu de nieuw opgedane kennis in de wind te slaan lijkt me ook niet handig. Wat ik wel vind is dat je begint met vragen te stellen maar op een gegeven moment dingen 'onzin' gaat noemen. Ik denk dat dat een mening is en ieder z'n eigen koers moet volgen. Voor sommige mensen is die 'onzin' zeer waardevol.
Interessante vraag/discussie.. Ik weet niet zo goed wat ik er precies van vind. De wetenschap zorgt voor onderzoek, maar een onderzoek is niet per definitie goed. Ik denk dat er wel paar duizend onderzoeken naar koffie zijn gedaan en de een zegt dat het goed is voor je, van ander krijgen we te horen dat we 10 jaar minder zullen leven. En zo gaat het helaas met alles, dus ook de onderzoeken naar opvoeding/baby's enz... En welk onderzoek kan je vertrouwen? We nemen wel vaak dit soort adviezen klakkeloos aan, zonder daar echt over na te denken. Ik heb vaak artsen gevraagd "waarom" ze de dingen adviseren die ze adviseren en 8 van de 10 weten het niet. "omdat het zo is". Dat zegt mijn tante ook, dus waarom zou haar advies niet kloppen? Zo was ik laatst op een geitenboerderij en daar las ik een krantenartikel met de kop: "een beetje vies is heel gezond". En toch kreeg ik bij de geboorte van Dominique vanuit het ziekenhuis het advies mee om haar navel met alcohol schoon te maken.. Moeilijk.. Ik weet wel dat zowel de wetenschap niet altijd gelijk heeft en het oude vertrouwde ook niet.. Maar wel goed om over na te denken!
Heh? Ik zie het verband tussen een beetje vies is heel gezond (ben ik het mee eens, te schoon leven bouw je weinig weerstand op) en een naveltje van een pasgeborene schoonmaken, niet? Lijkt me verstandig om dat wel schoon te houden! Of ging het om het gebruik van alcohol?
Je mag naveltjes niet eens met alcohol schoonmaken tegenwoordig omdat je daarmee de natuurlijk bacterieen dood die juist zorgen dat het naveltje mooi afsterft. Verder zie ik het verband ook niet
Dat klopt, maar je kunt er wel redelijk van uit gaan dat de onderzoeken van tegenwoordig betrouwbaarder zijn dan die van vroeger. Sowieso bouwen ze voort op oude onderzoeken.
En volgens mij moet alcohol voor een kindje ook gewoon zeer doen. Het is en blijft natuurlijk een wond/wondje daar waar het navelstompje van het naveltje komt, en alchohol daarop lijkt mij niet prettig! Maar oke daar ging het niet over geloof ik he !
Wat ik me al heel lang afvraag, en wat in de lijn van dit topic past: Mijn moeder liet mij vroeger gewoon 's nachts doorhuilen, omdat dat toen het advies van het consultatiebureau was. Ik zou dat zelf nooit doen, omdat ik als de dood ben voor trauma's etc. bij mijn kind. Het idee dat hij op een gegeven moment stopt met vragen, omdat hij de moed dan opgeeft, vind ik een verschrikkelijke gedachte. Maar aan de andere kant... ikzelf heb nooit (bewust) iets overgehouden aan het feit dat ik 's nachts heb liggen huilen in mijn wieg. En volgens mij niemand in mijn omgeving. Of zouden wij onbewust toch allemaal een trauma hebben opgelopen? Toch apart dat er tegenwoordig zo moeilijk over wordt gedaan...
Dat wilde ik net zeggen Mijn moeder moest mij ook laten huilen, maar vooral omdat mijn moeder er zelf aan onderdoor ging. En daar heb ik ook nooit wat aan overgehouden voor zover ik weet. Maar het is ook nu helemaal niet onomstotelijk bewezen dat laten huilen slecht. Bedenk me net: moest ze je laten huilen terwijl je honger had? Of had je dan gewoon je "huiluurtjes"?
Precies, we ontwikkelen ons, de wetenschap heeft nu kennis en middelen die ze "vroeger" niet hadden, hadden ze dat destijds wel gehad waren ze wrsch. tot dezelfde conclusie gekomen. "Vroeger" werden vervelende kindertjes opgegeven, het lag maar aan de opvoeding en die kindertjes waren hopeloze gevallen en zaten waarschijnlijk halve dagen in de strafhoek op school. Tegenwoordig weten ze dat het een aangeboren (verkeerde chemie in de hersenen) kan zijn of gedragsproblemen wegens vroeggeboorte e.d. Die kindertjes krijgen nu aangepaste therapie en scholing (evt medicatie, hoewel ik daar veel vraagtekens bij heb hoor) zodat zij een hele goede kans krijgen een fijn leven op te bouwen en een waardevol plekje in onze maatschappij te krijgen. Ik kies dan ook maar voor nu
Er is misschien nooit bewezen dat dat schadelijk kan zijn, of dat ze het zich later herinneren, maar mijn oer moeder gevoel zegt me met roodgloeiende sirenes dat het NIET goed is voor een baby. Voor het vertrouwen dat je moeder er is als je "roept" en denk ik dat baby's die dat aangeven, de nachtvoedingen lichamelijk gewoon nodig hebben. Hoe vervelend huilen ook voor ons moeders kan zijn, dat is je baby's enige manier van communiceren!
Het kan wel dat je daar dus onbewust wel een 'trauma' aan over gehouden hebt. Ik heb sinds ik een jaar of 12 ben iets wat uit gekomen is als probleem zegmaar. Alleen weet ik niet waardoor het gekomen is. De eerste dingen die mij gevraagd werden (sinds nu en bijna een jaar geleden, sinds ik erover ben gaan praten met iemand) was hoe mijn jeugd was, of vader en moeder thuis waren of werkte, hoe de band was en is met hen, hoe het zit met broers en zussen, etc. Gewoon alles langs lopen, alleen zo vreselijk jammer dat ik de meeste dingen niet precies weet, en ik wil het er ook niet zo uitgebreid met mijn moeder over hebben. Maar wat ik dus wil zeggen, het kan zeker zijn, dat het voortkomt uit iets in mijn jeugd, of misschien mijn babytijd. Wie zal het zeggen, er is een mogelijkheid om daar zonder hulp van mijn ouders achter te komen, maar dat wil ik niet/ben ik nog niet aan toe. Maar het zou dus kunnen dat je er iets aan over gehouden hebt, maar hoeft zeker niet !
@ bolbuikje: ik heb wel sterk mijn vraagtekens bij jouw suggestie hoor... Ik geloof persoonlijk helemaal niet dat zoiets een trauma kan veroorzaken als je verder gewoon liefdevolle ouders hebt die je liefdevol hebben opgevoed. Het is in ieder geval geen bewering die kan worden gedaan (ook al was dat je intentie misschien niet).
Idd dat bedoelde ik niet! Mijn ouders hebben me zeker wel liefdevol opgevoed. En ik zeg ook niet dat perse dat laten huilen niet liefdevol zou zijn. Maar toch, de vorm van hulp die ik gevonden heb, die loopt dit alles na. Gewoon alles! En het kan zeker zijn dat dit (mijn probleem) voort komt uit een tijd die ik me niet meer kan herinneren! En het ligt ook niet aan de ouders, maar het is gewoon alles na gaan wat er in dit leven gebeurd is. Snap je?
Ja ik snap het Welke vorm is het dan als ik vragen mag? Hypnotherapie ofzo? Ik wilde het alleen maar zeggen omdat ik al helemaal voor me zag dat een aantal vrouwen hier vervolgens hierover gaan zitten stressen omdat ze bang zijn dat ze hun kind hebben getraumatiseerd
Haha, nee dat was echt niet mijn bedoeling! Sorry meiden ! Het gaat er echt alleen om wat er in het leven van degene is gebeurd, al is het dat de buurman bijvoorbeeld elke dag 2x de deur heel hard dicht gooide en daarna ging gillen ! Dus helemaal niks met de ouders te maken heeft maar wel in de jeugd heeft afgespeeld ! Stuurt pb !
Hmm weetniet of dat geen gevolgen kan hebben hoor. Mijn 3e dochtertje is veel te vroeg geboren, wij hebben daardoor een moeilijke start gehad wat betreft het hechtings en kennismakingsproces en daar hebben we nu jaren later toch nog steeds (minimaal) last van. Ik geloof dus wel dat ook dingen die gebeurd zijn toen je baby/heel klein was invloed KAN hebben.
Idd mamadeluxe, zoiets is nou precies zo een voorbeeld. Jij hebt niks slecht gedaan! Tenminste, waarschijnlijk juist alles gedaan om al je liefde en veiligheid aan haar te geven. En toch kan zoeits dan later nog opspelen en dat kan dan van alles zijn waarin dat dan dus uit komt.