Hey Napje, Ik leef heel erg met jullie mee. Ik weet wat het is. Ik ben bevallen op 22 augustus van onze twee mooie dochtertjes Lina en Luna. Ik was toen 22 weken zwanger. Wij hadden wel al vernomen dat ze gestorven waren (drie dagen eerder). Het is gewoon niet eerlijk dat dit gebeurd. Ik had nog maar 4 cm ontsluiting toen ik ben bevallen. Lina haar handje stak er al uit. Echt een afgrijselijk beeld voor mijn man die even keek. Wij willen ook zo snel mogelijk herbeginnen. Maar heb wel de schrik op mijn lijf dat er weer iets gaat mislopen. Bij ons zitten tweelingen en drielingen namelijk in de familie. helaas is er nooit een tweeling of drieling geboren. Er is er telkens maar 1 of geen van overgebleven. Dat geeft dus wel schrik mee. Ik hoop voor ons beide dat we snel terug zwanger kunnen worden en dat alles prima verloopt. Dikke knuffels en veel sterkte toegewenst.
Lieve meiden, bedankt voor jullie lieve reacties. Het is vandaag precies 3 weken geleden dat Inara werd geboren. Morgen is het precies 3 weken geleden dat Rania geboren is. Tijd vliegt voorbij maar mijn verdriet is nog steeds even groot als in het begin, moet constant huilen om mijn 2 kleine schatjes waar ik zoveel van hou. De hele tijd vraag ik me af waarom dit ons overkomen is. Heb ik iets gedaan en word ik daarvoor gestraft? Had ik wat positiever meoten zijn tijdens de zwangerschap en me niet zoveel zorgen moeten maken? Was het dan wel goed gekomen? Verdien ik het niet? Maar dan lees ik in de krant dat er een vrouw haar 3 maanden oude baby in de magnetron heeft gestopt en heeft doodgebakken. Of een viezerik in Oostenrijk die zijn dochter jarenlang in de kelder heeft verstopt en haar sexueel heeft misbruikt waardoor zij kindjes kreeg van hem. Waarom krijgen dit soort mensen wel kindjes en sommige mensen die echt goede ouders zouden zijn moeten er zoveel moeite voor doen of krijgen ze helemaal niet? Het leven is zo oneerlijk. Sommige mensen zeggen tegen mij dat dit mij weer sterker maakt. Nou echt niet. Ik heb heel veel ellende meegemaakt in dit leven, heb heel veel moeten vechten om toch nog gelukkig te worden, ik heb echt niks cadeau gekregen in dit leven. Al die tijd had ik een enorme overlevingsdrang en -kracht. Maar nu mijn eerste 2 kindjes van mij zijn afgepakt is opeens die overlevingsdrang weg. Mijn levenslust is weg, het interesseert mij niet meer. Heb namelijk zo erg voor mijn 2 meiden gevochten terwijl ik in feite gewoon machteloos was. Mijn 2 kindjes werden moeiteloos van me afgepakt, ik kon helemaal niks doen (nu ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen). Lieve Laurence85, Je mag me altijd pm-en als je daar behoefte aan hebt, ik weet precies hoe jij je voelt. Zijn dit ook jullie 2 eerste kindjes? Wat een naar iets dat er zoveel 2- en 3lingen in je familie voorkomen maar nooit in hun geheel overleven. Echt naar want elke keer als iemand bij jullie in de familie zwanger wordt van een 2- of een 3ling, dan spookt dat de hele tijd door haar hoofd. Je hebt dan echt geen enkele seconde rust. Bij ons komen niet zoveel 2lingen voor, mijn opa en één van zijn broers zijn een tweeling, voor de rest geen meerlingen. Dus ik denk ook niet dat ik ooit nog zwanger zal zijn van een tweeling hoewel ik het wel heel graag ooit weer wil want het was zo bijzonder om als zwangere te mogen voelen hoe je 2 kleintjes aan elkaar gehecht raken in je buik. Elke dag trokken ze wel een paar keer naar elkaar toe, zo ongelofelijk prachtig om mee te mogen maken. Toch hoop ik heel erg dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap zwanger word van een eenling omdat de kans op complicaties veel kleiner is. Een tweede keer zoiets meemaken zou ik niet aankunnen, dan stort ik echt volledig in. Wanneer willen jullie weer gaan beginnen? Ik zou heel graag eerst mijn 1ste menstruatie af willen wachten en daarna weer beginnen. Mijn man is bang dat dat te snel is en dat de kans op complicaties verhoogd is, maar ik weet het eerlijk gezegd niet. Want wie zegt dat het dan gelijk raak is? Ik was 27 toen ik zwanger werd, hoopte dat ik op mijn 28ste moeder zou worden, dat haal ik nu niet meer, nu wordt het op z'n vroegst op mijn 29ste levensjaar (als ik geluk heb). Nu heb ik de angst dat ik zo nog jaren bezig ben en dat het steeds mislukt om een zwangerschap te voldragen en een gezond kindje op de wereld te zetten. Als ik nu op straat loop dan wend ik gelijk mijn gezicht af als ik kleine meisjes of baby's zie omdat ik weer tranen voel opkomen. Ppppppffffffffffff, dit is echt zwaar, een hele grote diepe litteken op mijn ziel, met mijn 2 kleine meisjes is er tegelijk een deel van mij gestorven..............
@ Napje: Het is inderdaad niet makkelijk om te verwerken. Telkens ik een dikke buik zie of maxicosi's begin mijn ogen te prikken en moet ik ook ergens anders heenkijken. Ik zou ook graag terug herbeginnen na mijn eerste menstruatie. Maar de schrik blijft natuurlijk. Mijn man en ik hebben schrik dat we er te vlug terug aan willen beginnen, maar zoals je zegt, het is zalig om je kindjes te voelen in je buik. Dat gevoel mis ik echt, wetende dat ik (wij) nog altijd met een dikke buik zouden moeten rondlopen. Ik heb ook schrik voor de dag dat ik terug zwanger ben. Zou alles wel goed verlopen? Ik zou dit verdriet echt geen tweede keer kunnen verdragen. Dan mogen ze mij opsluiten denk ik. En doordat bij mij de kans heel groot is dat ik terug zwanger wordt van een tweeling, misschien zelf drieling maakt mij nog banger. Maar mijn kinderwens is zo groot. Mijn twee engeltjes zijn zomaar van mij afgenomen, zonder enige reden. Dat hoop ik toch. Wij hebben allerlei onderzoeken laten uitvoeren zoals: vruchtwaterpunctie, placentaonderzoek en autopsie, om te kijken of het niets genetisch is. Doordat tweelingen in de familie zitten, maar nooit geen twee overleven wil ik alle kansen nemen die er bestaan. Als er iets mis is met 1 van die onderzoeken, dan wil ik niet meer gewoon zwanger worden. Dan ga ik voor IVF. Zo wordt er maar 1 eitje teruggeplaatst en is er eerst de zekerheid dat het zich niet in 2 verdeeld. Zoals ik al zei, ik kan zulk verlies echt geen twee keer aan. Als het niet te indiscreet is, hebben jullie ook onderzoeken laten uitvoeren? Heeft de dokter jullie kunnen zeggen hoe het komt dat jullie dochtertjes op 23 weken zijn geboren? Als het je stoort om op deze vragen te antwoorden, doe het dan niet hé. Ik weet hoe moeilijk het is. Al die vragen van iedereen, het is soms om gek van te worden. Heb jij je gewone gang van leven al een beetje terug? Ik nog steeds niet. Ik wil niet naar buiten gaan, zelf niet om een brood te gaan halen. Mijn man moet mij soms naar buiten sleuren, maar alleen ga ik gewoon niet naar buiten. Ik heb binnenkort een solicitatiegesprek. Ik weet niet hoe ik dat ga doen, ik ben nog te onzeker over mezelf. Je ziet nog steeds mijn buikje hangen, en ik krijg het maar niet weg. Van de dokter mag ik nog steeds niet sporten omdat mijn bloeddruk nog niet in orde is en mijn bloedgehalte nog iets te laag is. Heb jij raad voor het buikje? Dikke knuffel meid. Je bent in mijn gedachten. Je kan altijd op mijn steun rekenen. Laat maar iets weten als je zin hebt in een babbel. Ik zal altijd klaar staan.
laurence ik heb je verhaal gelezen enja daar maak ik toch op uit dat ze precies tts hadden wat typisch is voor een 1eiige twin, onderzoeken ze daar niet op want wat je in je verhaal beschrijft komt daar volledig mee overeen en kheb in dezelfde situatie gezeten dus daarmee dat ik het herken. in elk geval een 1eiige twin is niet erfelijk maar gewoon een speling van de natuur, spijtig genoeg zijn deze zw ook de meest gecompliceerste. napje meid jij ook heel veel sterkte enja als je terug zw bent of het van 1 of 2 is dan ga je denk ik na dit nooit meer gerust zijn in je zw. zoiets blijft toch in je gedachte. toch hoop ik dat jij enje ventje snel een wondertje mogen verwelkomen en het heeft in elk geval al 2 engeltjes die over hem/haar gaan waken
@Laurens85: Ja meid ik herken dat, elke keer als ik een baby of kleine meisjes zie of hoor dan komen de tranen en moet ik mijn gezicht afwenden. Moeilijk he lieverd. Wat een pijn, wat een verdriet. Het liefst wil ik ook zo snel mogelijk zwanger worden maar ik weet ook dat ik zodra ik weer zwanger ben gedurende de hele zwangerschap geen rust heb, constant zorgen totdat het kleintje levend en gezond geboren wordt. Door deze gebeurtenis ben ik alle hoop en vertrouwen kwijt. Ik durf gewoon niet meer hoop te hebben omdat ik bang ben voor weer een teleurstelling. Wat betreft onderzoeken, we hebben de placenta´s laten onderzoeken en daarvan is de uitslag nog niet bekend. We vermoeden dat het ligt aan de placenta van ons kindje die onderin mijn buik lag. Die placenta lag heel laag en vanwege de kwetsbaarheid ging hij vaak bloeden. de laatste maand stopte hij niet meer met bloeden en het bloeden was ook veel meer dan normaal. Via het bloed konden de bacterien in mijn PIEP naar mijn baarmoeder ,ondanks de dichte baarmoedermond, en daar de vruchtzakjes aantasten. Ik had ook koorts en ik kreeg antibiotica. Mijn 2ling was een twee-eïige tweeling, ze hadden alletwee een eigen vruchtzak en placenta. Volgens de gynaecoloog was het domme pech. het bevrucht eitje waaruit ons onderste kindje ontstond was heel ongelukkig laag in de baarmoeder gevallen en daar ingenesteld. Dus ookal was er sprake van een eenlingzwangerschap dan had ik in dit geval hetzelfde probleem gehad. Dat je niet alleen naar buiten wilt gaan heb ik ook. Maar af en toe dwing ik mezelf toch om te gaan want ik ben anders bang dat ik een soort van straatvrees ga krijgen omdat ik bang ben om weer onder de mensen te komen. Raar he dat je dit dan opeens hebt. Het is best wel zwaar om weer op straat te zijn want de buitenwereld houd geen rekening met ons verlies, je ziet kinderen vrolijk buiten spelen, je hoort ze lachen, je ziet trotse mama´s achter hun kinderwagen of met hun dikke buik. En je zit ook met zoveel heftige emoties dat je constant bezig bent met je verdriet, je kan nog niet verdergaan met het gewone leven. Dit heb ik tenminste. Wat betreft het lichaam, de sporen van een zwangerschap zitten nog op mijn lichaam, ik hou nog steeds vocht vast, moet nog 2,5 a 3 kilo kwijtraken, mijn buik is ook niet meer zo plat, ik krijg mijn buik ook niet echt weg terwijl ik wel begonnen ben met buikspieroefeningen. Ik wil ook weer gaan joggen maar dat mag nog niet van de gynaecoloog omdat anders mijn baarmoeder nog kan verzakken en mijn bekken is nog wat week. Aan je buik kan je niet echt veel doen nu behalve wat buikspieroefeningen zodat je buik van binnenuit wat strakker wordt, wel rustig beginnen met de oefeningen. Dat je buik wat hangt is eigenlijk wel logisch (dit heb ik ook terwijl ik altijd een hele strakke buik had), eerst was je buik gevuld en opgerekt, opeens is hij leeg. Het moet allemaal op zijn plek terugkomen maar je bent net bevallen dus het heeft wel wat tijd nodig. Heb jij ook dat je als vrouw het gevoel hebt dat je hebt gefaald? Ik heb dat heel sterk. Bij mij op mijn werk zijn er verspreid over het bedrijf 11 zwangere vrouwen, nu nog 10 dus, en alleen bij mij ging het mis. Dus naast het enorme verlies van mijn eerste 2 kleintjes heb ik ook nog eens het gevoel dat ik als vrouw gefaald heb, Rationeel gezien weet ik ook dat ik dat gevoel niet mag hebben omdat het niet zo is, maar toch voel ik het zo. Ben echt bang dat ik nooit gezonde en levende kindjes zal krijgen, ben echt bang Hopelijk krijgen jij en ik hierna gezonde en levende kindjes, wij zullen ze echt overladen met alle liefde. @Randi: Dank je wel lieverd, hopelijk krijgen wij snel een levend en gezond wondertje, wat zal ik dan gelukkig zijn zeg, en trots, krijg nu traantjes omdat ik dat zo graag wil, ik wil zo graag een trotse en gelukkige mama zijn. En het is inderdaad echt zo, de volgende zwangerschap(pen) zal ik gedurende de hele zwangerschap ongerust zijn
Je hebt niet gefaald meid... Ik weet dat je het nu moeilijk kan geloven en dat je er eigenlijk niks aan hebt dat ik het nu tegen je zeg dat je niet hebt gefaald. Ik voelde het ook zo na het overlijden van mijn dochtertje. Ik heb gefaald als vrouw, als mens maar vooral als moeder. Maar weet je, het is je overkomen. Jij hebt er geen keus is gehad. Het verdriet om je meiden is nu nog zo vers en je leeft in een achtbaan van emoties. Al de gevoelens en gedachtes die je beschrijft zijn zo herkenbaar. En ik denk dat je het ook gewoon moet voelen... Hoe vreselijk ook, je moet er doorheen. Ik hoop dat je gaandeweg je schuldgevoel en gevoel van falen het hoofd kan bieden zodat je weer verder kan met jezelf. Zolang jij leeft en zolang jij aan hen denkt, leven Inara en Rania voort in jou. En ze zijn ontzettend trots op hun mama, vergeet dat niet hoor!
@ Napje: Ik heb ook het gevoel dat ik heb gefaald, en niet alleen als vrouw, maar ook als mama en partner. Ik geef mezelf ook soms de schuld van dit alles. Wat als ik was blijven liggen, wat als ik eens niet naar de stad ging om mijn beetjes is te strekken. Bij alles wat ik tijdens de zwangerschap heb gedaan verwijt ik mij nu. Ik zeg tegen mezelf dat als ik meer had gerust, dit allemaal misschien niet was gebeurd. Terwijl ik heel goed weet dat ik er niets aan kon doen om dit te veranderen. Ik heb deze morgen een solicitatiegesprek gehad, en alles is heel goed verlopen. Ondanks de schrik voor de blikken van andere vreemde mensen. Die vrouw keek onmiddelijk naar mijn buik. Geel leuk gevoel. Maar ik heb er mij doorheen geslagen. Voor het eerst alleen buiten en voor het eerst alleen op de trein. Voelde mij wat onzeker (heel onzeker) maar ik heb er mij doorheen geslagen en dat is het voornaamste. Ik hoop ook dat we snel een prachtig kindje in onze armen mogen houden. Vrees alleen dat het veel te verwend zal worden, maar dat zal dan zo maar zijn. In ieder geval zullen onze volgende kindjes al 2 engelbewaarder hebben die over hun waken. Dikke knuffel Napje, en je weet het hé. Als er iets is waar je over wil praten, ik ben er voor jou.
@Vlinder84: ik denk dat je gelijk hebt daarin. Als anderen deze emoties en gevoelens herkennen dan denk ik dat ze wel moet voelen om hier doorheen te komen. Ik zie dat je volgende maand een zoontje verwacht Wat heerlijk meid Heb je dit keer door je eerste zwangerschap meer begeleiding gehad door een gynaecoloog? @Laurence85: Wat goed! Het is echt moeilijk hoor om met zulke heftige emoties je hoofd erbij te houden tijdens een sollicitatiegesprek. Ik denk dat ik constant tranen over mijn wangen zou krijgen want ik moet constant aan mijn kleintjes denken. Echt sterk van je dat je je toch goed hebt weten te houden. Weet je meid, we weten allemaal heel erg goed dat wij dit niet hadden kunnen tegenhouden. Ik zit ook de hele tijd in mijn hoofd met: had ik maar die ene keer geen hakschoenen aan meoten trekken dan had de placenta meer rust gehad en was het misschien wel goed gegaan. De reden dat wij onszelf hiervan de schuld geven is omdat de meeste vrouwen (waaronder ik) neit willen geloven dat ze geen controle hebben over dit soort dingen. Het maakt ons namelijk bang dat wij er bij een eventuele volgende keer (God behoede ons daarvoor) ook geen controle over hebben, geen invloed hebben over het verloop en wij dus maar machteloos toe moeten kijken. Daarom schreef ik ook in een voorgaand stukje dat dit mij juist zwakker maakt in plaats van sterker. Dit was namelijk de eerste keer in mijn hele leven dat ik helemaal machteloos stond terwijl ik alles heb gegeven en constant keihard aan eht vechten was. Terwijl ik ZO HARD aan het vechten was werden ze MOEITELOOS van me afgepakt. Die tegenstelling is zo groot. Je wordt er alleen maar sterker van als je daadwerkelijk hebt kunnen zien dat het vechten wel wat heeft uitgehaald en je door het vechten wel invloed hebt kunnen uitoefenen op het verloop van iets. Maar weet je, ondanks dat ik de enorme machteloosheid heb ervaren zal ik een eventuele volgende keer (God, bespaar me alsjeblieft een volgende keer) net zo hard vechten om mijn kleintje (s) zodat ik mezelf helemaal niks kan verwijten. Want een goede moeder vecht keihard voor haar kleintje(s) ookal weet ze dat ze helemaal machteloos staat. En het feit dat alle moeders hier keihard voor hun kleintje(s) hebben gevochten maakt hun een goede moeder met een hart vol liefde voor haar kind(jes).
Dat heb je heel mooi kunnen verwoorden. En het staat nu al vast dat ik voor de volgende zwangerschap(pen) nog harder zal vechten en mijn best doen. ps: ik heb de job. Ik mag op 24/09 mijn contract gaan tekenen en ik begin dan te werken op 1 oktober. Ben jij al terug aan het werk Napje?
Gefeliciteerd! Echt goed van jou zeg! Nee ik ben nog niet begonnen met werken. Kan ik nu ook nog niet. Ben emotioneel echt nog een wrak. Volgens mij is het zelfs zo dat de gynaecologen het afraden om tijdens de eerste 6 weken na de bevalling al te gaan werken, je bent namelijk echt bevallen.
Mijn gyné heeft mij een maand voorgeschreven. Als ik op 1 oktober begin te werken, is het juist 6 weken tussen de bevalling en terug beginnen met werken. Ik denk dat het mij goed gaat doen om terug aan de slag te kunnen. Hier thuis zit ik gewoon maar te niksen en dan denk ik er veel meer aan. Thuis ben ik ook maar een emotioneel wrak. Misschien helpt het mij juist om te gaan werken. Dat hoop ik toch. Mijn man begrijpt niet hoe het komt dat ik nog altijd zo emotioneel reageer op alles wat er rondom gebeurd en wordt gezegd. Hij is er precies al over, maar ik kan er nog altijd niet over praten zonder te beginnen huilen. Ik ga vanavond voor de eerste keer een glas drinken met mijn beste vriendin zonder mijn man, hij moet namelijk werken deze nacht. Ik vraag mij af hoe het gaat verlopen. Ik heb er niet echt zin in, maar ik heb al gezegd dat ik meeging. Ik verplicht er mij ook toe om mee te gaan, anders blijf ik toch maar thuis zitten snikken. Maar echt leuk gezelschap zal ik niet zijn vrees ik.
Hoi Laurence85, Met mij gaat het naar omstandigheden wel oke, kan nog steeds niet geloven dat de meisjes echt weg zijn. Het begint wel steeds leger en kouder aan te voelen in het huis, ik denk dat dit komt doordat het steeds meer tot mij doordringt dat het écht afgelopen is. Ik denk dat ik binnenkort ook ga beginnen met werken, ik denk na mijn laatste controle bij de gyn ( op 7 oktober), als dan alles goed blijkt te zijn dan begin ik de week daarop weer met werken. Ik zie er eerlijk gezegd wel tegenop, al die blikken en vragen, wat dat betreft ben ik wel jaloers op jou met je nieuwe baan, je collega's weten hier niets van toch? trouwens, ik zie dat je weer begonnen bent Echt leuk om dat te zien! Hopelijk is het gauw weer raak Je houdt ons wel op de hoogte he? Want meid, als ik van jou te horen zou krijgen dat je weer zwanger bent dan krijg ik stiekem toch weer hoop op mooie tijden
Hey napje, blij je nog eens te horen. Ik ben vandaag mijn nieuw contract gaan tekenen. De collega's weten er wel van, want mijn nicht (meter van Lina*) werkt op dezelfde dienst al ik. Maar ik heb al kennis gemaakt met de collega's en het valt best wel mee. Toch begrijp ik dat je ertegenop ziet om terug te gaan werken, maar ik denk dat het je deugd gaat doen. De eerste dagen zullen onwennig zijn, maar daarna zal het veel beter gaan. Wij zijn er terug aan begonnen. Maar ik tel niet echt wanneer ik vruchtbaar ben. We zien wel wat ervan komt. De vorige keer hebben we het ook zo gedaan, en dan was het meteen raak. Maar we zien wel hé. Ik heb heel veel schrik voor wat er nog gaat komen als ik terug zwanger blijk te zijn. Maar onze kinderwens is zo groot (vooral die van mijn man) dat we niet langer willen wachten. En natuurlijk hou ik jullie op de hoogte. Het zal hier wel snel geweten zijn. Dat is het voordeel van een forum. We willen het verzwijgen voor iedereen, zo lang mogelijk. Maar ik kan het hier onmiddelijk kwijt. Niemand kent mij hier toch. Hihi En onze mooie tijden komen nog hoor Napje. Ik heb net op straat een gouden hangertje gevonden. Het is een hoefijzer. Dat staat toch in voor geluk. Wie weet was het zo bestemd dat ik dat hangertje vond. Hopelijk werkt het ook. Dikke knuffel napje, en laat iets weten als je naar de gyné bent geweest en als je terug aan het werk bent. En vergeet het niet, als het effe niet gaat, laat dan iets weten hé.
hoi Laurence85, Wat lekker dat je gauw zwanger raakt! Het duurt dan vast niet lang voordat we te horen krijgen dat er weer een kleinte in je buikje groeit! Of misschien zelfs weer 2 hihihihi. Wij wachten liever nog een menstruatie af, ik voel namelijk dat mijn lichaam het nu nog niet aan zou kunnen. Hoe gaat het verder met jou? Voel je je lichamelijk weer helemaal goed? Heel begrijpelijk dat jij en je man het de volgende keer dat je weer zwanger bent, zo lang mogelijk verzwijgen voor de rest. Mijn man en ik willen dat ook. Ik wil het zelfs met 6 maanden pas tegen mijn collega's zeggen alleen denk ik dan dat mijn buik me zal verraden hihihihi. Na wat je hebt meegemaakt ben je toch voorzichtiger. Maar hier op het forum is toch een ander verhaal. Hier vind je ook steun. Er zijn hier namelijk genoeg mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als wij helaas. Dus we houden elkaar hier lekker op de hoogte Oh wat mooi zeg, dat hangertje. Nou lieverd, ik hoop echt dat het je geluk zal brengen, bewaar het maar goed. Kus
Hallo Napje, Ik weet niet of ik je nou zo moest noemen, maar anders sorry daarvoor. Ik las je verhaal dat je bent bevallen net 23 weken van je 2 kleine meisjes. Ik vind het echt heel erg verschrikkelijk voor jouw en je man. Ik weet uit ervaring hoe verschrikkelijk dit is. Ik ben zelf op 14 juli j.l. bevallen van mijn meisje en ik was 31 weken zwanger. Zij is gestikt door de navelstreng, die 3 maal om haar nek zat. Het is zo dat je er eigenlijk niet meer vanuit gaat dat er nog iets fout gaat als je al zo ver bent. Maar ik kan er nu best redelijk goed mee omgaan. Ik zie het als een soort van verlossing, dat ze niet meer op deze aarde hoeft te komen en daar boven in alle rust mag verder "leven". Ik kan je alleen maar veel sterkte toewensen en dat jullie dit op je eigen manier moeten verwerken, hoe pijnlijk het ook is, maar praat er veel over samen. Het helpt ons ook. Ik hoop dat ze wel de exacte oorzaak kunnen achterhalen want dat is natuurlijk wel zo belangrijk bij een eventuele volgende zwangerschap. Ik weet niet of jullie je meisjes hebben moeten aangeven bij de gemeente. En of je een begrafenis of iets hebt gehad. Daar kun je dan ook je kracht en herinneringen uit halen. Nogmaals heel veel sterkte en dat je de kracht krijgt om je collega etc te kunnen feliciteren en geluk toe te wensen. Groetjes Anneke
@an1302: Hoi lieverd, ik kreeg een brok in mijn keel bij het lezen van jouw verhaal. Zo erg! Bij 31 weken, pppppfffffffff! je gaat er inderdaad niet meer van uit dat er nog iets mis kan gaan als je al zo ver bent. Hoe voel je je nu? Durf je het aan om weer te beginnen? Ja meis, het is echt verschrikkelijk om je kind (jes) te moeten verliezen. Het is het ergste wat een moeder kan overkomen. Dat hebben jij, ik en vele anderen hier nu ook gevoeld, ookal mochten wij ze niet lang houden. Wij hebben de beide meisjes begraven en we bezoeken ze heel vaak, als ik voor hun grafje sta dan bedenk ik me heel vaak dat het toch andersom had moeten zijn. De meisjes zouden mij later moeten opzoeken op de begraafplaats en niet andersom. We hebben ook gelukkig genoeg foto's van ze gemaakt nadat ze geboren waren, daar heb ik nu wel heel erg veel aan moet ikz eggen. We hebben ook veel echofoto's van ze, hoe wel ik het nu wel heel erg moeilijk vind om daar naar te kijken. Maar hoe gaat het nu met jou en je man/vriend? Zijn jullie alweer begonnen of willen jullie liever wachten?
Hoi Napje; Ik vindt het heel mooi dat ze allebei begraven liggen, zijn zij tenminste nog bij elkaar. Ja, wij het toch weer opnieuw proberen om zwanger te worden. Ik weet dat er geen medische reden voor is om het niet opnieuw te proberen. Ze was gezond, haar naam is Priya, dus dat zou geen reden zijn. Ik mis haar nog steeds heel erg iedere dag weer, maar het leven gaat zoals het behoort te gaan, daar heeft de mens geen enkele zeggenschap over, dat blijkt maar weer. Het is inderdaad zo dat de kinderen de ouderen behoren weg te brengen en niet andersom, maar alles heeft zo zijn redenen en misschien krijgen we ooit nog eens antwoord op de bekende WAAROM vraag? Mijn man en ik hebben er goed over nagedacht en dit verlies hebben we kunnen accepteren en we moeten dit nu een plekje geven in onze harten. Maar een baby nemen om haar te vervangen is verkeerd dus je moet dit achter je kunnen laten, en wij zijn zover. We moeten ook natuurlijk maar weer afwachten of het lukt, voor mij is niets meer vanzelf sprekend. Ik heb trouwens al 2 prachtige kinderen, een jongen van 8 en een meisje van 4 jaar. En gelukkig halen wij daar ook veel kracht en moed uit. Maar goed je kindjes verliezen is al heel moeilijk maar als het ook nog eens je eerste zijn ,kan ik me erg goed indenken dat het nog erger aan voelt. Ik kijk veel naar de foto's en dat doet me erg goed, ik word er al niet meer verdrietig om, want ze heeft het goed daarboven. Ik hoop voor jullie dat het dit maal erg goed verloopt allemaal. Groetjes An.