goh ja het zegt echt wat over je als je zegt dat leuk vind om voor je kindje te doen en er elke dag van de week over dromen en mee bezig zijn, dat zegt wat over gebrek aan liefde hahahaha Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je dat niet leuk vind om te doen of geen tijd voor hebt genomen (wil nemen) het is nog wat anders als je ziek bent (alhoewel waar is dan je familie en je man maar goed vind ik nog een ander verhaal) maar gewoon omdat je geen zin hebt of nog geen tijd hebt gehad kan ik met mijn hoofd niet bij, maar blijkbaar ben ik raar omdat ik de volle 40 weken totally in love bezig ben als een verliefde pup met mijn kindje...
Nee, ik vind je niet raar dat jij er 40 weken zo mee bezig bent geweest. Ik vind het alleen raar dat jij je blijkbaar niet kunt voorstellen dat er mensen zijn die die tijd anders hebben beleefd of ingevuld dan jij.
Ik kan me dat idd niet voorstellen (noem het mijn gebrek) dat je iets anders aan je hoofd hebt als je kindje in je zwangerschap en dat je geen zin hebt om zoiets te doen of steeds maar blijft uitstellen en de tijd er niet voor neemt (nogmaals ik zei al eerder dat ik ziekte nog wat anders vind) maar bv werk e.d. voor laten gaan snap ik bv niets van, verbouwen, hadden wij ook maar wij deden dan als eerste de babykamer dan was die was klaar en kon ik lekker aan de gang met versieren / inrichten e.d. dus het blijft een kwestie dan van prioriteiten en ik zal inderdaad denk ik niet begrijpen dat je zwangerschap / baby ergens op een lagere plek komt als nummer 1. Maar we zullen het maar op MIJN gebrek houden, dan ben ik uitgepraat...
De eerste helft van mijn eerste zwangerschap was ik vooral bezig met de vraag of ik nog eigenlijk wel een relatie met de vader van mijn kind had. Bovendien had ik het erg druk met de zorg voor/om mijn moeder wier huis ik moest verkopen, omdat zij er na een dwarslaesie niet meer in kon wonen. Het shoppen voor babykamertjes stond toen inderdaad niet bovenaan mijn to do lijstje. En als je met 25 weken iets bestelt, ben je blij dat het met 35 weken geleverd wordt. (en zoals gezegd: ik vond dat vroeg zat) Tijdens mijn tweede zwangerschap was ik als manager betrokken bij het ontslag van 1/3 van mijn collega's. Misschien stom om mijn werk voor te laten gaan op het 100% aandacht hebben voor mijn zwangerschap (helemaal omdat ik tijdens m'n kraamtijd van m'n werkgever te horen kreeg dat ik niet meer terug hoefde te komen), maar ik vond niet dat ik het kon maken om me afzijdig te houden ten opzichte van mijn collega's. Sommige van hen werkten er al 25 jaar, en er speelden echt enorme persoonlijke drama's. Dan kan ik wel zeggen: sorry jongens, maar ik ga nu echt even wat babyspullen kopen; maar ik gaf er dan toch de voorkeur aan om met zo'n collega te praten. En na zo'n werkdag was ik gewoon bèkaf (en dan gebruikte ik m'n laatste beetje energie voor het spelen met m'n peuter, die liep er ook nog tussendoor!). Helpen de verhalen hier je om je voorstellingsvermogen wat uit te breiden? Ik gun het iedereen hoor, om zich zo af te kunnen sluiten van alles wat er om hen heen gebeurd zodra ze een paar streepjes op een stickje hebben gezien, maar ik kon dat niet. En zo te lezen aan andere reacties ben ik daar niet de enige in. Voor sommige zwangeren is de wereld groter dan hun baarmoeder (en hun babykamer).
Ik denk dat je inderdaad kan stellen dat je een gebrek hebt als je blijft stellen dat aanstaande ouders die niet zo bezig zijn met het kamertje als jij hun baby niet op nummer 1 hebben staan. Deze twee zaken liggen namelijk helemaal niet in elkaars verlengde en zoals door mij en vele anderen al eerder is aangegeven heeft liefde voor de op komst zijnde baby niks te maken met het op orde hebben van materiele zaken, zoals het decoreren van de kamer. Wat de reden hiervoor is, is mijn inziens helemaal niet relevant. Begrijp je dit niet, omdat je niet anders kan of wil je dit gewoon niet begrijpen? In het eerste geval zal ik haast medelijden met je hebben, want je niet kunnen verplaatsen in een ander lijkt me een zeer lastige handicap in het dagelijkse leven. Het niet willen begrijpen is een ander verhaal. Zoveel vrouwen hier geven aan dat hun baby meer dan welkom is, ondanks dat de kamer niet klaar is, maar jij blijft rigide vasthouden aan je eigen denkbeelden. In dat geval ben je gewoon te eigenwijs om toe te geven dat de manier waarop jij je hier bewoord kwetsend en ongepast is. Voor zulke eigenwijsheid kan ik weinig sympathie opbrengen.