http://nl.youtube.com/watch?v=hTq5eejFM1g(---> bevat heftige beelden <---) kwam deze vandaag tegen, heftig... je staat eigenlijk zelden stil dat zelfbeschadiging en zelfmoordgedachten voor heel veel mensen op de wereld dagelijkse realiteit is
voor mij was dat realiteit. Ik heb heel lang aan automutilatie (zelfbeschadiging) gedaan. Nog dagelijks zie ik de littekens ervan en dan denk ik aan hoe gelukkig ik ben dat ik leef en dat ik een mooi leven heb.
ik herken het helaas ook en ook veel met zulke personen omgegaan! uitendelijk een vriend nu die goed voor me zorgt! en sinds ik hem heb leren kenne was het toen een stuk minder en nu nooit meer..! gelukig alweer een tijd terug
okee, ik kon er wel een paar maar deden het niet zo erg verder heb ik het nooit aan iemand verteld alleen toen mijn vriend dus verder ook nooit echt mensen ontmoet die er zoveel mee bezig waren als ik toen en als ik dan nu terug dnek van waarom? weet ik het nog niet.. wel baal ik van alle littekens en vind ik echt erg.. maar ik kijk niet teveel terug in het verleden alleen in de toekomst en dat is hopelijk dat ik straks met 2 mooie kindjes en me vriend gek doet
waarom deden jullie dit eigenlijk, ik weet de gedachtengang daarachter namelijk niet? doen alleen mensen met zelfmoordneigingen dit of ook anderen?
ik spreek niet uit eigen ervaring wat betreft zelfbeschadiging, maar heb het van dichtbij gezien bij een vriendin. zij deed het omdat het haar geestelijke pijn even weg deed gaan. de pijn van het snijden was dan even zo heftig dat ze tijdelijk gevoelloos werd voor al haar verdriet en pijn dat ze had doordat er hele vervelende dingen in haar leven gebeurd waren. het is niet per definitie zo dat mensen die zichzelf snijden dood willen
ik zelf zag het leven somber in toen.. veel probelmen thuis veel problemen in de familie en dit luchte bij mij een soort van op!,... moest ergens me ei kwijt en deed ik door mezelf te snijden het deed geen eens zeer toen en het luchte alleen maar op... totdat ze er met gym achter kwamen heb het lang verborgen kunnen houden en de leerjaarbegelieder er aan te pas kwam en heb toen met hulp gepraat enz... soms wou ik dood maar zover is het gelukkig nooit gekomen heb alleen een litteken naast me ader heb het 1 eer geprobeert alleen snee toen mis... maar verder wil ik er niks over kwijt sorry wil er niet meer mee bezig zijn en ehtverleden achter me laten aangezien verder niemand het van mij familie weet
groot gelijk natassie laat dit maar lekker achter je, je hebt nu reden te meer om zo te genieten van dit leven en gelukkig maar!
Ik heb het filmpje niet gezien (geblokkeerd op werk) Voor mij is 'zelfmutilatie' een soort van controle hebben, en de geestelijke pijn verdoven.
ja maar je doet je lichaam pijn om je geestelijke pijn te vergeten maar blijf je dan niet bezig? ik bedoel die pijn houdt op een gegeven moment op en da zit je weer
Ik kan jullie inmiddels wel vertellen waarom ik het deed. Het is lang genoeg geleden... Ik was depressief, mijn ouders waren gescheiden, mijn vader wilde me niet meer kennen, voelde me dik (ik was broodmager, ben hierdoor dik geworden), lelijk en dom. Er zat een hoop woede, angst, frustratie enverdriet in mij. En het kon er niet uit. Hoe erg ik ook huilde, met ballen tegen muren smeet, niks hielp. Toen ontdekte ik mijn zakmes, en dat werd mijn beste vriend als het ware. Door het snijden had ik het gevoel dat de spanning er even af was. Ik voelde me minder naar. Al diie opgekropte gevoelens konden er samen met het bloed uit. Het deed namelijk lichamelijk pijn (overigens later pas, op het moment zelf voelde ik het niet) en niet geestelijk. Dat was beter, daar kon ik namelijk wat tegen doen. Plijster erop, verbandje erom, pijnstiller, klaar. Met geestelijke pijn gaat dat niet. Toe ontmoete ik mijn man. Die heb ik het verteld. Op onze 2e vakantie samen kreeg ik van hem een nieuw zakmes. Een nieuw begin. hij vertrouwde erop dat ik mijn best zou doen om het niet meer te doen. Het is nog wel eens fout gegaan, en dan hebben we er samen om gehuild. Maar ik ben nu trots op mezelf dat het niet meer nodig is! Zo pffff. dat was de eerste keer dat ik dit opschreef... Ik weet overigens niet waarom anderen het doen, maar het komt echt niet alleen voor bij mensen met zelfmoordneigingen. Hoewel ik wel erg graag dood wilde. Maar ik ben nu erg blij dat ik leef!
Ja dat is waar, het is een rondgang waar je alleen met behulp van mensne die in je geloven en die sterk genoeg zijn om je eruit te trekken uit komt...
Bij mij is er niet eens iets ernstigs gebeurt. 't Zit gewoon in m'n hoofd, soms (nu minder als vroeger) gaat het niet zo goed in m'n hoofd... komen er wolken ofzo, ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen. Ik voel het aankomen, en kan er niks tegen doen, dan word ik heel erg verdrietig en boos (weet niet of ik dat depressief moet noemen, denk het niet), en om dat te uiten, moet ik iets doen. En dat iets, is dus mezelf pijn doen. Niet zozeer alleen snijden, maar ook heel hard tegen een muur slaan (heb ook littekens op m'n handen, zeg gewoon dat ik tegen een muur ben geschuurd toen ik met de fiets de brandgang uitging) Ik heb dit nog nooit tegen iemand verteld, maar hier is 't vrij anoniem dus durf ik het wel Sorry voor de lange post, normaal ben ik niet zo chatty, heh
Ik heb het ook gedaan, ik wilde die geestelijke pijn niet meer voelen en dan is lichamelijke pijn een soort opluchting, ik sneed, sloeg net zo hard en vaak totdat mijn handen bont en blauw waren.......mijn man werd hierdoor erg boos(terrecht) en heeft gezegd van me te scheiden als ik ooit nog zoiets in mijn hoofd haal en ik kan hem begrijpen, zou het van hem ook niet pikken.