Dit en het feit dat erbovenop ook nog eens stevig gedronken werd. Het is al zwaar genoeg zonder drank in het spel.
Geloof me...ik weet er helaas ook meer van ( geen partner van mij maar wel heel dichtbij) Ik noem het wel egoistisch....maar heel veel mensen zijn dat. En dat is het ook...want ze kiest voor haarzelf. Dan kun je zeggen dat ze het niet meer volhoudt ( en dat is misschien logisch) maar egoistisch is het wel. En dat kun je goed vinden of niet. Ze schrijft er zelf een boek over..en dan komen er meningen.
Halverwege het lezen begon ik het een beetje te begrijpen. In de titel wordt uiteraard niet duidelijk dat ze in overleg uit elkaar zijn gegaan en dat hij haar aanmoedigde naar Hawaï te gaan. Maar ik kan er dan totaal niet bij dat ze niet de moeite kon nemen terug te gaan om afscheid te nemen. Dan zeggen dat de relatie over is maar de liefde niet. Kun je jezelf dan niet even bij elkaar rapen om je (ex)man te omhelzen voor hij sterft.. Egoïstisch hoor.
Tja.. ik vind haar onwijs egoistisch.. Waarom kun je niet nog even blijven.. ik kan mij niet voorstellen dat je niet nog even 3 weken kunt wachten.. ik kan mij zowieso niet voorstellen dat ik mijn partner achter laat om alleen te sterven.. ik zou bij hem blijven.. tot de laatste snik..
Ik snap niet zo goed wat die paar weken haar nou uitmaken, terwijl deze voor hem heel belangrijk zijn. Jammer dat ze haar belofte niet na kwam en ik krijg een beetje een nare bijsmaak over het feit dat zij aan dit verhaal dus geld gaat verdienen. Als ze echt ballen heeft stort ze een gedeelte naar onderzoeken in lymfklierkanker!
Tot nu toe hoor ik nog veel : ik ik ik.... Hmmm.. Naast dat hij het verschrikkelijk zwaar had ( kanker, angsten et cetera...) zat zij ook nog aan hem te trekken....ik kan nog geen sympathie vinden...echt niet.
Ik vind dit best respectloos naar die jongen... Hij kan zich niet meer verdedigen...zijn verhaal hoor je hier dus niet.
Hoe zou jij het vinden als je man/vriend je verlaat terwijl je einde nadert? Ik zou dat niet leuk vinden Hoe zou jij het vinden als je ziet dat je man/vriend emotioneel er aan door gaat om jou te zien lijden? Dat zou ik heel erg vinden, vooral omdat hij er alleen voor komt te staan. Alles heeft 2 kanten, hoe ik haar dingen lees/hoor vind ik het nog al aardig Ik IK IK; MAAR wij hebben niet om het hoekje kunnen kijken hoe het ging tijdens de relatie ten tijde dat hij ziek was, ik geloof dat je voor de familie en vrienden ook dingen verborgen houdt dat je op je tenen loopt.
Wat een tenenkrommend interview, dit draagt niet echt bij aan het verhogen van verkoopcijfers. Was ze zelf niet onder invloed van alcohol....?
Poeh ik hoor vooral veel ik... Zelfs mijn nuchtere, zonder vrouwelijke hormonen, vriend zegt dat ie veel ik ik ik hoort.. Ze komt niet echt heel positief op mij over....
Ja maar ze moet toch wat inkomen hebben hé? zegt ze dan. Laat haar maar gewoon een baan gaan zoeken i.p.v. over het lichaam van haar ex. Nu ik dit interview gezien heb denk ik wat een egoïste.
Een paar dagen, een paar weken, een paar maanden... Over hoe lang hebben we het nu eigenlijk? Er staat in het artikel dat ze al best lang wisten dat hij ziek was en dat hij boven verwachting al ouder geworden was. Hierbij neem ik aan dat het aftakelen een langdurig proces is geweest. Of dit klopt weet ik niet (en ik heb geen zin om het boek te kopen om daar achter te komen). Hoe lang moet je door een hel gaan voordat er een opluchting ontstaat? Een paar dagen, een paar weken, een paar maanden of jarenlang? Dat je dag in, dag uit niet jezelf kan en mag zijn en dat werkelijk alles in het leven van die ene persoon zijn ziekte staat. Elk moment wat eigenlijk voor gezonde mensen vanzelfsprekend zou moeten zijn, wordt getekend door die ene ziekte. Elk leuk moment moet daarna weer bekocht worden met restanten ziekte. Alles wordt overschaduwd totdat elk lichtpuntje weg is. Dag na dag na dag zonder de garantie dat het morgen afgelopen is - want zeg nou zelf - het ging immers boven verwachting. Hoe lang zouden mensen dit vol kunnen houden? Als er iets is wat ik goed begrijp, is het die vrouw wel. Ik zou zelf andere keuzes gemaakt hebben, maar dan nog krijg ik wel enig idee wat er door haar heen zou moeten zijn gegaan - zelfs nog zonder het boek te lezen. Ik ben blij dat mijn 'naaste' is overleden en dat ik erbij ben gebleven, maar dat was met recht het ergste van het ergste en een diepe hel. Je zakt er in weg, en bij elke aanvaring (geloof me, die komen er geregeld) denk je: was het maar voorbij, gewoon puur omdat je vastgeketend bent aan diezelfde ziekte en er geen lichtpuntjes meer zijn. Die persoon is letterlijk een blok aan je been. Een anker dat diep in de bodem vast zit en je geen centimeter vooruit komt. Je ligt altijd maar triest in een haven te wachten op alles - op niets. Tot op de dag van zijn dood denk je: was het maar zo ver. En achteraf komt het pijnlijke gemis waarbij je spijt hebt dat je dat soort dingen hebt gedacht - maar tegelijkertijd ook zo opgelucht bent dat die persoon er niet meer is. Op zulk soort momenten zou ik zeggen: ga maar, ga naar Hawaii. Ga lekker en kom niet meer terug. Ga iets moois van je leven maken. Ik hou zo verschrikkelijk veel van jou - en dan zou je niet egoïstisch moeten zijn om het leven van die ander ook te ontnemen. Zo zou ik erover denken. Je kunt een ander niet verplichten om je fulltime 24-7 bij te staan en er niets voor terug te geven. En wanneer je alleen maar kunt nemen nemen nemen nemen en niks terug geeft of kan geven behalve ellende; is dat ook niet eerlijk voor de ander. Was getekend, dochter van een terminaal zieke man die godzijdank in 2002 is overleden. Het had van mij nog wel acht jaar eerder gemogen. Dan had ik meer gehad om van te houden.
Wat een oordelen, wat een kritiek.. Wat ik zelf zag? Een vrouw die het moeilijk had, die haar tranen in hield. Het onderwerp is controversieel en ja, zij kiest ervoor om de publiciteit te zoeken en dat is haar gelukt. Maar voor we echt kunnen oordelen, moeten we het boek lezen of haar of de situatie kennen. Zelf ken ik deze situatie niet. Maar ik ken Lideweij wel van vroeger. Waylon merkte heel, heel, heel terecht op dat ze is weggegaan bij Sander de aloholist, omdat ze zichzelf verloor in de situatie. En niet terugkomen voor de crematie, ik denk dat ik dat zelf niet zou kunnen, maar zij had haar eigen redenen hiervoor. En daar kunnen we wat van vinden ja... Het is gewoon een heel gevoelig onderwerp, moeilijk hoor...