Ik Zelf snap wel dat het heel moeilijk is als je partner dit overkomt.. Maar om hem alleen te laten.. Nee! Geen haar op mijn hoofd die hier over na zou denken..
Er wordt nu wel alleen naar gekeken dat zij hem in de steek heeft gelaten. Ik vind het sneu dat de familie vergeet dat zij jaren in haar eentje voor hem heeft gezorgd.
Lideweij besluit om op Hawaï te blijven, tegen de wens van familie en vrienden in. Ze wil op haar eigen manier afscheid nemen, met Hawaïaanse levenslessen en rituelen. 'Ik heb me afgezonderd, en ben bij de zee gaan schreeuwen, schelden en huilen. Tegelijk voelde ik zijn aanwezigheid.' Kijk: dat mensen in zo'n situatie uit elkaar gaan, kan ik nog begrijpen, maar als je belooft terug te komen om afscheid te nemen van iemand (nou ja niet zomaar iemand) die sterft en dat doe je niet, dan ben je miz een egoïst.
Ik vond het juist een goed interview en snapte haar wel.... Leven met een alcoholist is heeeel erg zwaar! Ze was op.
Het punt van het niet meer kunnen en helemaal op zijn snap ik zeker wel. Intensief voor een ziek iemand zorgen breekt je op een gegeven moment op. Maar om verder hierover te oordelen gaat mij te ver. Het is 1 kant van het verhaal en je hebt er toch 2 en hij kan de zijne helaas niet na vertellen.
Dat je een uitlaatklep nodig hebt, misschien even op vakantie, snap ik. Maar dat je verdwijnt naar een van de verste plekken van de wereld en niet meer terugkomt, nee daar kan ik niet bij. En inderdaad, dan ook nog een slaatje slaan.
Ow dat deel geloof ik allemaal wel. Maar waarom moet ze daar een boek over schrijven? Dan schrijf je toch "mijn leven met een alcoholist". Nu betrekt ze deze man die zich zelf niet kan verdedigen erin mee. Nee sorry ik zie niks positiefs aan dit boek en koop het dan ook zeker niet
Aan de ene kant snap ik haar besluit wel waarom ze naar Hawaii is gegaan als ik af ga op het intervieuw in het AD. Het enige wat ik niet snap is waarom ze hem belooft heeft om te terug te komen als hij komt te overlijden of overleden is, en dit vervolgens niet doet. Dat vind ik zelf een egoïstische keuze.
'Met het boek wil ik dat taboe doorbreken en een discussie starten,' zegt ze. 'Als één partner sterk blijft, kun je nog samen strijden. Maar als beide partners aan de ziekte onderdoor gaan, heb je niks meer om voor te vechten. Daarom is het belangrijk dat partners zichzelf niet wegcijferen maar ook hun eigen leven blijven leiden.' Of ze zichzelf iets verwijt? 'Ik ben niet boos op mezelf omdat ik Sander in de steek heb gelaten. Ik ben boos omdat ik voor mezelf geen hulp heb toegelaten. Dan was ik sterker geweest en had ik het langer volgehouden en Sander beter kunnen helpen.' Dit is wat ze met het boek eigenlijk wilde bereiken een soort eye opener... De meeste real life boeken die ik in mijn kast heb staan zijn verhalen van de mensen zelf die ziek zijn,maar niet van diegene die moeten leven met een zieke partner. Bij het schuingedrukte stuk zou ik wel het boek willen lezen, omdat het inzicht geeft op de gevoelens en emoties wat het allemaal te weeg kan brengen bij iemand om ze misschien beter te begrijpen of inzicht te krijgen waarom iemand sommige keuzes maakt. Aan de andere kant, heb ik op de link geklikt naar het daadwerkelijke boek toe, en las de kleine samenvatting ervan. Het klinkt nogal "zweverig" maar goed, ik weet niet of ik dan dat boek zou willen lezen afgaande op de kleine samenvatting.
Oneerlijk naar zijn nabestaanden toe, die wel tot de laatste adem bij hem waren, meer kan en ik wil er niet over kwijt
Tja...ik persoonlijk kan er niks mee.. Dat ze het opschrijft..ok..maar daarna moet ze het laten voorwat het is. Waarom ermee naar de media.. Ik denk het wel te weten... niet om een taboe te doorbreken..dan had ze wel het geld allemaal naar bijvoorbeeld KWF gedaan.. Maar volgens mij puur om het geld en de aandacht Natuurlijk kan ik me best voorstellen dat het niet leven is met een man die alcoholist is geworden. Maar de reden waarom hij is gaan drinken begrijp ik dan weer wel... Ik begrijp hem meer dan haar
Dat dus inderdaad. Als het om het 'van je afschrijven' ging, dan had ze niet zo actief bezig geweest met de publicatie, want dat is ze. Het eerste wat ik van haar las was namelijk een interview wat zij zelf heeft gegeven. Ik probeer haar echt te begrijpen hoor, mezelf voor ogen te houden dat iedereen op een andere manier met 'zoiets' omgaat. Maar het lukt me op een één of andere manier niet. Het enige wat ik kan denken is; hoe moet die man zichzelf wel niet gevoelt hebben. Hoe had ik mij gevoeld als ik terminaal achtergelaten werd. Het is maar goed dat ze nooit getrouwd zijn, hoe had ze haar geloften moeten uitspreken terwijl ze ze nooit na had kunnen komen. En trouwens... Kluun was haar met alles al lang en breed voor. Taboedoorbrekend is zij dus niet. Dat is al voor haar gedaan.
dat ze bij hem weg is gegaan vind ik al te low maar om daarna de media op te zoeken en daarmee de familie van deze man nog meer pijn te doen vind ik echt van geen respect getuigen.
Ik geloof dat ik de enige ben, maar ik snap best dat ze het niet heeft volgehouden. Mijn man is ook een aantal jaar ernstig ziek geweest en als we ons zoontje niet hadden gehad, weet ik niet of ik het had uitgehouden. Je kunt daar nl zelf echt aan onderdoor gaan. Het was zwaarder dan zwaar en zeker als je partner dan ook nog een alcoholprobleem ( of ander onderliggend probleem) heeft. De zieke partij heeft altijd het medelijden en de steun op zijn hand, de partner wordt, dat is mijn ervaring, meestal heel weinig onder/gesteund want die is gezond, fit en niet zielig. Medelijden is toch geen reden om bij iemand te blijven? Ziek of niet? Natuurlijk ben ik nu blij dat we eruit zijn, maar als wij geen kinderen hadden gehad weet ik niet wat ik had gedaan. Dat ze het nu commercieel uitbuit vind ik natuurlijk erg triest en ongepast.
Ik ben getrouwd in goede én slechte tijden. Ik zou dus nooit bij mijn man weggaan. Mijn vriendin is enige tijd geleden overleden en haar vriend heeft haar nooit in de steek gelaten. Op haar 21ste kreeg ze kanker, genezen, weer terug en overleden. En haar vriend? Haar bijgestaan tot aan de euthanasie (ze had geen enkele overlevingskans meer en haar lichaam zou het toch opgevrn dus heeft ze voor een enigzins humane dood gekozen). Ik zou hem echt niet meer willen zien als hij haar zo in de steek had gelaten! Ik zou het niet over mijn hart verkrijgen om mijn man te verlaten als hij op het punt staat om te overlijden. Dan zet je je eigen ego aan de kant en denk je maar ff 5 maanden niet aan jezelf. Jezus....
ik ook niet, als mijn vriend ziek zou zijn en dus eventueel zou kunnen overlijden blijf ik tot de laatste adem, en ik weet zeker dat er zowel van hem en als bijvoorbeeld mijn eigen familie er wel degelijk ook aandacht is voor degene die niet ziek zijn (mijn kind(eren en ik zelf) ik weet ook bijna 100% zeker dat mijn vriend zelf ook niet zal weggaan, als je echt van iemand houdt kan je dat je zelf toch achteraf niet vergeven ?
Hier ben ik het ook wel mee eens. Mensen die ziek zijn, zijn soms nog wel in staat het leven van een ander kapot te maken. En dan blijf je achter... Dat ze haar verhaal verteld en bespreekbaar wil maken vind ik goed. Het doet me ergens ook wel denken aan de verhalen etc van/over Kluun. Beiden bleken niet sterk genoeg te zijn. Maar ook dát is menselijk denk ik.. Maar ik moet bekennen dat ik beiden verhalen niet gelezen heb en ook het interview niet gezien heb. Mogelijk was mijn mening anders na het zien van het interview.
Wat ik niet snapte is dat ze met hem besproken had dat hij zelf nog maar ongeveer 2 maanden wilde leven en dan euthanasie wilde plegen... Waarom is ze toen toch nog weggegaan? Had ze niet even 2 maanden kunnen wachten?
Misschien heb ik het verkeerd begrepen, maar zij heeft met hem besproken dat ze naar Hawaï zou gaan. In dat zelfde gesprek heeft zij gezegd dat ze wel terug zou komen voor euthanasie, maar niet voor de crematie mocht hij eerder overlijden. Omdat zij het niet aan kan. Als dit klopt dat heeft zij hem dus niet belooft terug te komen in de situatie waarin hij is overleden.