Hallo dames, Wie o wie herkent de gevoelens die ik op het moment heb? Ik voel een ontzettende drang om zwanger te worden. Het is er in geslopen vanaf het moment dat mijn zus bevallen is van haar zoon. Vanaf dat moment wil ik ook graag een kindje. Op het moment wordt steeds heviger en wil ik liever vandaag nog dan morgen zwanger worden. Mijn vriend en ik zijn al 11 jaar samen en onze relatie is stabiel. Mijn vriend wil liever nog een poosje wachten. Tot ik een vast contract heb (juni 2014). Hij is er wel zeker van dat hij kinderen wil. Iedereen om ons heen is zwanger en dat vind ik lastig om mee te maken. Uiteraard gun ik het hen enorm. Ik vind het ook lastig om er met mijn vriend over te praten. Volgens mij heeft hij geen usee hoe sterk het gevoel bij mij is. Kent iemand deze oerdrang? En heeft er iemand tips om ze nog even te onderdrukken?? Pff...
Ik herken je gevoelens absoluut en het is een hele lastige situatie waar alleen jij en je partner samen uit moeten komen. Ikzelf wilde altijd vroeg moeder worden, maar helaas liep dat even anders. Mijn expartner wilde geen kinderen en na 6 jaar en vele gesprekken en ruzies verder besloot ik bij hem weg te gaan. Ik was toen 25. Mijn huidige man wilde wel graag kinderen, maar vond uiteraard dat we elkaar eerst beter moesten leren kennen. Na een paar jaar rammelde mijn eierstokken er flink op los, terwijl mijn man toen opeens ging twijfelen. Weer volgden er gesprekken en ruzies en uiteindelijk heb ik ook tegen hem gezegd dat het nu of nooit was! Misschien oneerlijk van mij, maar tegen dat gevoel kun je niet op. Overal zie je zwangere vrouwen!! En dan die vragen zoals " wanneer beginnen jullie nou eens aan kinderen?" Pff, vreselijk vond ik dat. Helaas koos hij voor nooit en vertrok! Kapot was ik ervan...maar na een week kwam hij weer terug!! Hij had nagedacht en vond dat we ervoor moesten gaan. En nu hebben we een pracht van een dochter en een 2e op komst! Het grappige is dat mijn man nu juist zegt " hadden we maar eerder kinderen gekregen, het is het beste wat me ooit is overkomen Tips heb ik niet echt voor je, behalve dan blijven praten. Maar misschien is het fijn om te lezen dat iemand je begrijpt en met je meeleeft! Sterkte meid. Het komt echt goed. Je weet tenminste zeker dat hij wel kinderen wilt. Dat scheelt al een hoop
Jeetje Boonie, wat een verhaal. Wat kan het je leven beheersen he! Het is natuurlijk ook niet niks!! Voor de rest van je leven!! Mijn schoonmoeder zegt altijd; je kunt over alles praten en overal uitkomen, behalve als de een kinderen wil en de ander niet. Vind het moeilijk om er over te beginnen. Misschien wel omdat ik bang ben voor een afwijzing. Dit weekend gaan we heerlijk samen op vakantie. Misschien een mooie gelegenheid om er over te praten. Inderdaad fijn om te lezen dat iemand me begrijpt. En ik moet het ook echt kwijt. Ik vind het fijn om het ff kwijt te zijn. Hoe ver ben je van je tweede? Gaat alles goed? Wat moet het een heerlijk gevoel zijn.
Ja, het kan je leven zeker beheersen. Ik was op een gegeven moment zelfs van plan om stiekem te stoppen met de pil, maar dat heb ik gelukkig niet gedaan. Dat had hij vast niet op prijs gesteld Heb je enig idee waarom je vriend wilt wachten? Is dat vaste contract echt zo belangrijk? Ik bedoel, komen jullie in de problemen als je geen vast contract hebt? Mijn man dacht uiteindelijk " er kan altijd vanalles gebeuren en daar komen we dan ook samen wel weer uit " en zo is het ook maar net Ik ben er sinds zaterdag achter dat ik weer zwanger ben dus nog maar heel kort Eerlijk gezegd vind ik het wel heel spannend hoor. Ik heb nl in april een curettage gehad na 16 weken zwangerschap. Daar heb ik het best wel moeilijk mee gehad. Hopelijk gaat het deze keer wel goed. Ik voel me in ieder geval prima Wat heerlijk dat jullie een weekendje weggaan! Probeer daar ook van te genieten hoor! Veel plezier in ieder geval!
Hoi Kaatjekaa, Praat er toch eens over met je partner, wie weet valt het je mee! Zekerheid krijg je toch niet in deze economische tijd, ook niet met een vast contract, dus... Bij ons was het voorafgaand aan nr 1 andersom; mijn man was er al een tijdje klaar voor en ik wist wel dat ik kinderen wilde, en ook niet té ver in de toekomst, maar nu al? Ik twijfelde wel, was bang dat ik in een soort moeke zou veranderen wat het alleen over kinderen kon hebben (zag ik in mijn omgeving veel gebeuren). Toen op een gegeven moment hadden we het er weer over, en toen stelde hij me wel gerust, als je niet wil veranderen qua karakter zal dat vast ook met zo'n vaart niet lopen, en als je wel verandert is het maar de vraag of je het zelf nog erg vindt tegen die tijd. Ja, dat is natuurlijk ook zo. Dus dachten we, ach, we doen in ieder geval de pil weg, zo snel lukt dat toch allemaal niet, we laten alleen de natuur op z'n beloop. Maar al gauw wilde ik niets liever dan zwanger worden, en toen lukte het ook nog snel, en was er al helemaal niets mee wat ik liever wilde. Dus je groeit er ook wel naar toe, zelfs als je helemaal aan het begin nog wat twijfels hebt. (en ben gelukkig nog steeds in staat over andere dingen te praten dan baby's, hoera! ). Nu we voor nr 2 gaan is onze werksituatie ook niet optimaal, maar we hebben iets van, ontslag of geen contractverlenging kan in deze tijd altijd gebeuren, en dan dealen we er dan wel mee.
Ow lastig als je die drang inderdaad voelt en de ander twijfelt. Hier was t ook wat apart. In november in overleg met me man gestopt met de pil, maar op een of andere manier wou het klussen niet lukken. Hij was veel te gespannen en zakte elke keer af. Bleek dat hij gewoon niet durfde omdat hij die verantwoordelijkheid voor een kind eng vond. Nu is zijn oudere zus zwanger en voelde het voor hem als druk dat hij nu ook mag, oftewel de druk werd alleen maar groter. Na een goed gesprek lijkt het nu eindelijk te gaan lopen en wil het klussen zoals het hoort. Ondertussen is mijn kinderwens tot een hoogtepunt beland dus klaar met dat gestress en laat maar komen dat kind Kaatjekaa, als ik jou was zou ik nog maar een goed gesprek aangaan met je wederhelft.
Hi, Enigszins herkenbaar verhaal. Hier moet je toch echt over proberen te praten. Mijn ex wilde absoluut geen kinderen, dat heeft hij meteen al aangegeven. Ik was 23 dus was er ook nog niet zo mee bezig. Later bleek dat hij bij zijn standpunt zou blijven. Lang verhaal kort, op mijn 27e ben ik vrijgezel geworden. 2 jaar laten heb ik mijn huidige partner leren kennen. Of ja, leren kennen, we kenden elkaar al 15 jaar. Meteen dikke mik en we delen dezelfde wens. Het is voor ons altijd duidelijk geweest dat kinderen je gegund moeten zijn. Na een jaar zijn we gestopt met de pil (woonden al binnen 2 maanden samen) met het idee dat het ook nog wel even kan duren.... en inderdaad. Ik ben verminderd vruchtbaar omdat ik PCO heb, dus inmiddels hebben we een heel ziekenhuistraject te pakken. Dit is wellicht ook iets om op tafel te gooien. Op het moment dat je er klaar voor bent, kan er nog van alles op je pad komen om je wens te dwarsbomen. In veel gevallen is het niet meteen raak, dit moet hij zich ook realiseren. Het idee van een vaste baan is leuk, maar geeft geen garanties. Helaas heb ik dat ook meegemaakt en ben ik er sinds kort uit gemoeten. Niet de ideale situatie om zwanger te raken in de WW. Ben ik volledig met je eens. Maar de wens is groter (en ik ben 31). Ook dat komt wel weer goed. Samen over praten is het enige wat ik je kan adviseren. Het is een hele leuke en spannende tijd om samen te doen. Succes.
Klinkt zeker heel herkenbaar! Toen ik mijn vriend leerde kennen heb ik hem vrijwel in het begin verteld dat ik zeker een kinderwens had. Ik wou natuurlijk niet gelijk kinderen maar wist wel zeker dat ik het wou. Hij gaf aan dat hij ook uiteindelijk graag kinderen wou. Tussentijds heb ik ook even een fase gehad waarin in twijfelde. Net wat Emily zegt, ik was bang dat ik in zo'n moeder zou veranderen die het alleen nog maar over de kinderen kon hebben. Nu ik sinds 3 maanden weet dat mijn schoonzus zwanger is en mijn broertje 1,5 maand geleden papa is geworden is er bij mij ook geen stoppen meer aan. ManLief ziet dat echter anders en wil net als vorig jaar (vorig jaar zelfde discussie gehad, ik wou....hij nog niet) nog weer een jaar wachten. Inmiddels heb ik na 3 maanden zware gesprekken tegen hem gezegd dat ik nu lang genoeg gewacht heb en het inderdaad nu of nooit was. Ergens voelt dat heel egoistisch maar hij stelt het nu al zo lang uit dat ik geen zin heb om weer een jaar op hem te wachten. Voor hetzelfde lukt het ons ook niet binnen een jaar! Inmiddels heeft hij begrepen dat het voor mij echt nu of nooit is en hebben we een afspraak gemaakt om het spiraal te verwijderen. Ik merk wel dat ik het nog niet teveel over baby's en zwangerschap moet hebben omdat hij er nog wat zenuwachtig van wordt, maar langzaam komt hij toch ook met kleine opmerkingen. (ons kindje doet dat later niet toch? en dat soort uitspraken) Ik zou toch de confrontatie aangaan en hem uitleggen hoe je je voelt. Misschien valt het mee en heeft hij dat gewoon niet in de gaten? Succes iig!
Ik ken je verhaal helemaal , hier wil manlief wachten tot hij een vast contract heeft , en voor mij is dat echt naatje want mijn eierstokken zijn aan het gieren en brullen voor een tweede, ik heb ook geen tips om het allemaal wat beter te maken , mijn man die zit al te zeuren aan me kop of ik ermee op wil houden want ik zeur teveel tegen hem ahahah ^^
Ja precies, Samsie, mannen kunnen je daar soms ook best positief in verrassen hoor! Ik dacht ook dat mijn man nog niet aan een 2e toe was, maar wilde een paar maanden geleden graag stoppen met de pil omdat ik wilde kijken of mijn cyclus natuurlijk op gang zou komen (daar had ik angst voor, ging dus niet direct om opnieuw zwanger worden). Ik dacht dat hij dat maar niks zou vinden, dus ik vroeg hem met lood in de schoenen of hij dat erg zou vinden, vond hij het prima! In eerste instantie hadden we nog het idee een paar maanden condooms te gebruiken en er dan pas echt voor te gaan, maar in de praktijk werd dat niks en hadden we allebei een 'we zien wel' idee. En gaandeweg allebei steeds meer een 'wil NU een 2e!' gevoel . Dus je kan je soms ook best vergissen in hoe je man erover denkt!
Jeetje wat fijn! Al dat begrip en die verhalen. Bedankt!! Ik denk dat ik er maar gewoon over moet beginnen. En hem vragen moet stellen. Wat als?? En waarom of waarom niet? Ik denk dat hij bang is dat er van hem verwacht wordt dat hij een moeke wordt, maar dan in de mannelijke vorm. En dat is natuurlijk niet zo! Hij is verzot of fietsen (wielrennen) en besteed hier dus ook veel tijd aan. Hij is bang dat hij dat soort dingen (bijna) niet meer kan doen. Ik vind dat onzin. Ik heb het idee dat hij geen idee heeft hoe veel ik er mee bezig ben. (logisch, omdat ik er niet over wil beginnen) misschien kan ik hem juist uitleggen dat wat hij heeft met fietsen, dat ik dat heb met een kinderwens. Ook herkenbaar dat iedereen op feestjes vraagt; wanneer gaan jullie eens aan kinderen beginnen??? Pff.... Liever nu nog dan morgen! Bedankt voor jullie begrip en reacties! Ik houd jullie op de hoogte!
Joh, mijn man is juist recent met wielrennen begonnen (en we hebben dus een 'grote baby', van bijna 1), omdat het bij uitstek dé sport is die perfect te combineren is met een gezin! Lekker flexibel, vertrek vanuit huis, kan zo lang of kort als maar uitkomt op dat moment. Ideaal toch? Dus dat kun je hem mooi vast meegeven
stuur van de fiets verbouwen , kinderzitje der op en wielrennen maar , gooi er wel even een max snelheid aan vast hahaha
Ooh wat ken ik dat.. Ik heb al maanden zo'n verlangen.. Je kan het niet zomaar even in de kast stoppen.. Heb een paar keer serieuze gesprekken met mijn man gehad. Dat mijn drang naar een tweede zo groot is. Hem proberen uit te leggen hoe ik mij voel maar jij kan dat niet begrijpen.. Uiteindelijk wil hij pas december beginnen.. Al zou ik graag niet meer wachten Pff.. Ik weet ook niet meer wat te doen.. Heel in het begin was hij van ik wil 3/4 kinderen en nu komt er geen progressie in.. Pfff...
Vervelend he! Ik kan eigenlijk ook al niet eens meer wachten tot de 20e dus ik kan me je goed voorstellen. Mannen werken/denken gewoon anders, k geloof dat ik er niets anders van kan maken. Ik heb de grootste moeite gehad om hem te overtuigen en uiteindelijk (gelukkig met zijn goedvinden) een afspraak gemaakt. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik al eerder tegen manlief gezegd heb dat ik dat ding eruit wou halen en als ie echt nog niet wou hij maar condooms mocht regelen Ik ben erg blij dat hij nu ook aan boord is van de plannen, maar vind het moeilijk te verkroppen dat hij nog niet echt enthousiast is. Hij is geloof ik ook echt bang dat hij geen ruimte meer heeft voor zijn eigen hobby enz.
Ooh zo herkenbaar! Bij de 1e waren we het gelukkig snel eens... ook al behoorlijk wat jaartjes bij elkaar voor zo'n stap. Maar bij de 2e poeh poeh... Voordat onze kleine meid 2 was geworden mocht ik het er helemaal niet over hebben... hihi. En in februari tijdens ons zoveel jaar samen etentje er toch weer over gehad. En ik kreeg rollende ogen van manlief... grrrrr.. Wat was ik kwaad.... Heel dat etentje beetje chagrijnig gedaan. Erg hé.... Maar wij vrouwen hebben nu eenmaal zo'n gevoel NU NU NU. In mei weer een poging gedaan, maar toen voorgesteld om 2 maanden te ontpillen. Dit is maar 1 maand geweest, YES!!!!! Ook gelijk raak, dus helemaal gelukkig!! Dat het gelijk raak was, was ook even wennen voor manlief hoor! Maar na gisteren echo, is hij helemaal blij en trots!
Hier nog een die vandaag liever nog zwanger raakt dan morgen. Die oerdrang heb ik sinds juli 2012. Ik heb 2 maanden terug met mijn man afgesproken dat we er mei 2014 voor gaan. Zo kan hij nog wat wennen aan het idee. En ik wil mezelf een kans geven om werk te vinden. Had ik een (vast) contract gehad dan waren we nu wss al bezig voor een kleine. Als je vrij zeker weet dat je een vast contract krijgt zou ik wachten. Uiteraard is het niet de ultieme zekerheid maar ze mogen je er niet zomaar uit gooien. Een vast contract in deze tijden... doe mij die maar! Probeer (probeer, is lastig ik weet het) het ook een beetje rationeel te bekijken. Een jaartje is zo om. Gebruik die tijd om elkaars visie op het ouderschap te bespreken. Hoe zie je dat voor je, gaat er iemand minder werken, hoe vaak kan manlief wielrennen, enz. Geef hem vooral de tijd om zijn zorgen uit te spreken. Wat ik zelf nu als prettig ervaar: we kunnen nog even sparen voordat we ervoor gaan. Dat is het voordeel van 'moeten' wachten. Plus, ik kan nog heerlijk uitslapen e.d. Of het samen zomaar ergens een keer laat maken. Spontaan keer uit uiten bijvoorbeeld. Jaja, er zitten ook voordelen aan het leven zonder kind(eren)
We vertrekken dit weekend lekker samen 3 weken naar Frankrijk. Dus een mooie gelegenheid om er over te praten!! Bedankt voor jullie reacties!
Ja is echt niet gemakkelijk. Ik ben echt blij dat hier ook dames zijn met dit gevoel, ik begon al te twijfelen of il de enige was met deze drang. Ik snap mijn man hier echt niet in als we dan bevriende koppels tegen komen en zij is zwanger wil hij liefs eens over da buikje wrijven.. Dan denk ik komaan.. Wat houd je tegen.. Ik kan zo kwaad op hem zijn dat ik soms geen sex meer wil da ik denk jij wilt nu enkel voor plezier ik wil sex met een doel eigenlijk stout maar deze drang doet echt vreemde dingen met me... Ok december is maar een paar maand en toch lijkt dit voor mij als een eeuwigheid...