Een wens is een wens is een wens.... Ik heb ook al een zoon en als ik het wel eens niet zie zitten en de angst me bij de keel grijpt dat hety nooit zal lukken, dan kijk ik naar hem en denk: Djezus mens, wat zeur je...kijk wat je hebt. En ja ben reuze blij met hem. Maar mijn wens voor een kind met mijn 2de man is nog nooit zo groot geweest, bij mijn zoon is het vanzelf gegaan. Ik had niet eens de tijd gehad om te bedenken wil ik dit ja, of nee? Ben gelukkig met hem en hij is echt mijn alles, maar God wat wens ik graag een 2de. Kan me gewoon niet herinneren dat het verlangen ooit zo groot was zoals nu, juist omdat het niet lukt. Ik kan niets met onbegrip van anderen en als men te beroerd is om het begrijpen dan zoeken ze het maar lekker uit. Op dit forum is iedereen hier vanwege dezelfde wens en reden. Iedereen gaat daar anders mee om en verwerkt de stress en frustraties anders. daarvoor zijn we gelukkig allemaal verschillende individuen.
Tja... Lastig hoor....ik denk zelf dat een wens voor een volgend kindje zeker net zo groot is (en daarmee ook de teleurstelling als het niet lukt of men zelfs het medische circuit ervoor in moet). En misschien omschrijft bv Elvira het direct....ik kan me dit ook heel goed voorstellen. Ik kan me soms ook nogal eens storen aan bepaalde opmerkingen van mensen...maar ik slik dan nog maar eens en hou (meestal dan) wel mijn mond. Het is ook zo relatief (zoals iemand anders hiervoor al schreef), maar als iemand niet na 1 of 2 keer zwanger is en dan al 'zeurt/klaagt'..hoe je het ook wilt noemen...daar heb ik ook moeite mee en voel bijna plaatsvervangende schaamte naar stellen waar het niet zomaar lukt en het echt nog veel langer duurt en veel pijn en moeite kost om zwanger te raken....goed...en dat is mijn probleem. Maar wil hiermee alleen maar zeggen dat ook de gevoelens snap van stellen waar het (nog) niet zo mag zijn dat hun wens vervuld is. En zeker ook de gevoelens begrijp van stellen die voor een volgend kindje willen gaan. Er zijn verschillende mensen die die gevoelens hebben en ze voor zichzelf houden, omdat ze zich misschien daarom ook weer rottig voelen, omdat ze die gevoelens hebben (ik had/heb die gevoelens van jaloezie ook en dat voelt echt niet fijn, maar het is nou eenmaal zo). Ondertussen voel ik me zeer gezegend met onze zoon, het raakt me diep dat het bij mensen die ik het ook zo graag gun nog niet zo mag zijn en ook ik zelf hoop ooit nog eens dit wonder mee te mogen maken. Erna.
Ik wil ook even mijn respect uit spreken voor jullie eerlijkheid...iedereen is anders en dat mag! Maar een ding hebben we gemeen, het verlangen... De mmm is voor iedereen een weg die vaak gepaart gaat met angst en pijn door keer op keer die teleurstelling...hier op het forum delen we deze gevoelens met elkaar en proberen we elkaar te steunen en of je nu voor een 1e, 2e, 3e of enz gaat, door het delen van je gevoelens, deel je de pijn...en ik begrijp heel goed dat een mama in spé dan denkt, jij hebt er al twee die je mama noemen en ik zou er alles voor over hebben dit woordje te horen...bij het lezen van jullie verhalen voel ik me ook heel erg rijk, maar helaas herken ik ook heel erg veel uit jullie verhaal...
Ten eerste wil ik zeggen dat ik het heel erg vind dat mensen niet durven of willen zeggen dat ze al een kindje hebben, iedereen moet op dit forum zichzelf kunnen zijn. De gevoelens van machteloosheid, verdriet, moedeloosheid etc. speelt net zozeer bij iemand die al een kindje of meerdere heeft dan bij iemand die voor haar 1e kindje gaat. De weg is even lang en even moeilijk. Dat even voorop. Toch herken ik wat de andere meiden zeggen over die jaloerse gevoelens naaer de al mama's toe. Maar ik ben ook maar een mens. Ik gun het iedereen.
Ik wil nog even zeggen dat ik ook zeker vind dat de meiden die al moeder zijn dat gewoon moeten kunnen zeggen! Er zijn meer dingen op een forum die je soms even in het verkeerde keelgat schieten, dat gebeurt mij ook wel eens, maar ik kies er dan vervolgens zelf voor om niet meer verder te lezen en in een ander topic te gaan kijken. Iedereen heeft het recht zijn mening en gevoel hier neer te zetten en ik heb het recht hem niet te lezen als het me pijn doet. En als we het allemaal een beetje op die manier in het vat gieten dan is er toch niets aan de hand? Ik wens het alle niet-mama's (waaronder ikzelf) met heel mijn hart toe om mee te mogen maken dat iemand je mama noemt. En ik wens alle al-mama's toe dat ze kunnen genieten van hun kinderen die samen spelen met een brushje want ik kan me voorstellen dat dat het mooiste van de wereld is!
Ik denk dat er wel een verschil is als je al een kindje hebt,maar ik ervaar dat meer voor mezelf was er een poging mislukt dan kon ik dat beter een plekje geven als ik naar me dochter keek, want dat geluk had ik al gekregen, als je dat niet hebt,is elke mislukte poging toch net iets moeilijker denk ik. Wat ik ook kwijt wil is: toen we voor de 2e gingen, hadden we eerst zoiets van we proberen het zelf, de mmm gaan we denk ik niet in, want we hebben er toch al 1, maar hoe langer een zwangerschap uitblijft hoe groter de wens, leeftijdsgenootjes van je kind krijgen broertjes en zusjes je kind gaat er naar vragen en zo wordt toch de wens ook steeds groter, en ga je toch steeds weer een stapje verder, dus toch de mmm in. Ik neem vrouwen die het mij dan niet gunnen omdat ik er al 1 heb met een korreltje zout, ze hebben veel hormonen in zich, en als ze straks eenmaal hopelijk moeder zijn, krijgen ook zij misschien wel opnieuw een kinderwens(zeg nooit nooit) en wat doen ze dan?Juist ook zij gaan dan toch weer elke keer een stapje verder.
Vind de reacties allemaal heel sportief, valt me alleen wel op dat de meeste reacties geschreven zijn door vrouwen met kinderen.
Dat viel mij ook op. Ik heb nog geen kinderen. Mar ik heb ook even getwijfeld of en hoe ik zou reageren in dit topic. Je wilt niemand kwetsen en toch proberen je gevoelens te uiten. Ik denk dat de reden is.
Het is volgens mij ook wel moeilijker als het in je naaste omgeving gebeurt. Ik heb nu 2 vriendinnen, allebei zwanger. De ene van de eerste, de andere van de tweede. Ik vind het persoonlijk moeilijker te 'accepteren' (als je dat zo mag zeggen) van de vriendin die van haar tweede in verwachting is. Maar laat ik voorop stellen dat ook ik het iedereen gun, of het nou je eerste, tweede, vierde of tiende is, iedereen heeft recht op kinderen als de moedergevoelens nog niet voldoende bevredigd zijn... X Edit. Ik heb dus zelf nog geen kindjes.
In principe maakt het niet uit of je al kinderen hebt of niet. Iedereen heeft recht om haar gevoelens te uiten....gevoelens van verdriet, hoop, angst of blijdschap. Ik heb nog geen kinderen en ben al bijna twee jaar bezig om in verwachting te raken. Ik heb moedergevoelens, maar ik kan ze niet kwijt. Dat hebben de moeders mét kinderen al wel als ervaring. Daardoor vind ik dat zij wel een streepje voor hebben. Hoe is het om zwanger te zijn, hoe is het om te bevallen en je kindje voor het eerst in je armen te houden, hoe is het om moeder te zijn en het kleine hummeltje te zien opgroeien, de eerste verjaardag mee te maken of de eerste stapjes....? Dat zijn vragen die ik ooit hoop te beantwoorden. Het zijn vragen, waar menig moeder (die voor een tweede of derde kindje gaat) al een antwoord op heeft. Ik vind niet dat de één meer het recht heeft om te 'klagen' dan de ander. Maar de 'already moeders' moeten zich ook beseffen dat zij al iets heel moois, iets heel bijzonders hebben mogen meemaken en dat er veel vrouwen zijn die er alleen nog maar van kunnen dromen. Hoewel ik jullie (de already moeders) heel goed begrijp, komen sommige reacties op dit forum toch best hard aan. Misschien stuit mijn reactie weer op onbegrip, maar zo denk ik er nu eenmaal over. Tja, die hormonen ook hè! Dit vind ik, de nog steeds hopende Wannabe a Mom.
Ik begrijp nu pas wat het is om een kindje te hebben en dus ook hoe de wens voor een tweede voelt. Je kan van iemand die ongwenst kinderloos is niet verlangen dat zij dat 100% begrijpt, respecteren is een ander verhaal. Ook ik heb niet het gevoel dat er aan begrip iets ontbreekt op dit onderdeel. Misschien kunnen de meiden zonder kindjes het zelfs proberen positief op te pakken, een bericht voor een tweede kindje. Het geeft ook hoop toch?
Ik wil hier ook wel op reageren, als "nog niet moeder". Iemand schreef dat ze vond, als iemand zwanger was geweest en dat eindigde in en miskraam, dat zij dan iig wel wisten dat ze zwanger konden raken. Zo zie ik dat niet. Als je eenmaal zwanger bent geweest geeft dat geen garantie, en wat heb ik aan zwanger raken als ik het niet blijf. Je wens wordt alleen enorm gevoed als je, al is het maar heel kort, heb mogen voelen hoe het is om zwanger te zijn. Ik heb persoonlijk geen moeite ermee dat de moeders die in de MMM zitten hier hun gevoel schrijven. Dat respecteer ik volkomen. Wil niet zeggen dat er geen jaloerse gevoelens zijn. Neemt niet weg dat ik ieder van hun, een wonder gun, maar ik zeg ook eerlijk, ik gun het mezelf nog het meeste. ( dat mag toch wel na 3 jaar wensen en proberen? ) Waar ik wel moeite mee heb is in het topic "ik ben zwanger" Dan staat als onderwerp: eindelijk zwanger. Ik weet dat ik het niet zou moeten doen, maar ik ben dan altijd nieuwsgierig. Als er dan staat: na 2,5 jaar zwanger, dan geeft me dat hoop. Maar als er staat: Het heeft lang geduurd, maar ik ben eindelijk zwanger. En diegene heeft dan al 2 kinderen van wie de jongste amper een jaar oud is daar gaan echt al mijn haren van rechtop staan. Verder wil ik nog wel wat kwijt over jaloezie. Als we dan toch eerlijk mogen zijn. Ik betrapte me er zelf laatst op dat ik nu zelf stikkend jaloers ben op mensen waarbij de 1e IVF meteen aanslaat. Dat heeft niks ermee te maken dat ik het hun niet gun, maar het doet gewoon pijn, als je na 3 IVF nog steeds met lege handen staat. Waar ik dan wel moeite mee heb ( en dat werd op een ander forum geschreven) dat iemand zegt, maak je niet druk om de punctie het stelt niks voor enz. Maar diegene heeft dan toevallig een pijnloze punctie gehad en was de 1e poging zwanger. Dan denk ik wel echt: mens waar praat je over!, je hebt het "gelukkig" maar 1 keer moeten meemaken en niet zoals de meeste hier 3 of meer keren. Zo, ik ben het mijne kwijt. Hope
Wannebe a mom en Hope ik vind dat jullie het erg mooi verwoord hebben dat beschrijft ook wel een beetje hoe ik het voel.
Ik ben nog geen moeder, dus ik heb geen ervaring met het verlangen naar nóg een kind. Mijn lief en ik zouden al dolgelukkig zijn als we één kind zouden krijgen, en ik ben er vrij zeker van dat we het na alle moeite en pijn die dat al gekost heeft ook bij één kind laten. Als het al lukt, dan ben ik sowieso al 35 en ik wil mijn energie nadien niet langer verspillen aan het wachten, hopen en teleurgesteld raken van een tweede KID-traject. Voor ons zou dat ene kind ons gezin compleet maken. Ik weet niet hoe het voelt om al kinderen te hebben, maar toch te weten dat je gezin niet compleet is. Ik weet het niet. En vanuit mijn eigen positie kan ik me daar ook werkelijk niets bij voorstellen. Voor mij klinkt één kind als de vervulling van alles wat ik nu nog mis. Met mijn verstand kan ik nog wel begrijpen dat mensen verlangen naar meer kinderen, maar ik zal eerlijk zijn, vanuit mijn gevoel zie ik het toch als een luxe-probleem. Dat is misschien onaardig van me en politiek incorrect, maar zo voel ik dat wel. Het leven van iemand die al kinderen heeft is zo totaal anders dan het leven van iemand die niet weet of het ooit zal gaan lukken... Een moeder die verlangt naar een tweede kan als ze verdrietig is haar kind op schoot nemen en het even helemaal platknuffelen. Ik kan dat niet. En je kunt me honderd keer vertellen dat het verdriet hetzelfde is, maar de troost is wel degelijk anders wanneer je al een kind hebt. Voor de goede orde, ik veroordeel niemand. Vanuit mijn relatief makkelijke ZI-D-traject heb ik niets dan respect en bewondering voor iedereen die het in zich heeft om de zware hormoonkuren en de vervelende ziekenhuisbezoeken te ondergaan, moeder of niet. En ik weet dat niemand voor d'r lol juist op dit gedeelte van het forum zit. Maar zoals Elmo ook al schreef, je kunt niet van iemand die ongewenst kinderloos is verlangen dat zij begrijpt wat het is om een incompleet gezin te hebben. Zo verwacht ik ook geen 100% begrip voor mijn situatie van mensen die al wel kinderen hebben. Maar respect over en weer lijkt me geen overbodige luxe. We zijn allemaal buitenbeentjes in deze wereld van stralend zwangere celebreties en ooievaars in de tuin van de buren. Laten we elkaar vooral blijven steunen. My 2 cents... Belle.
Belle, Hope en wannebe a mom...respect voor jullie reactie's, en wat mooi verwoord. Ik denk dat dit alleen maar mee kan dragen aan wederzijds begrip...
Ik sluit me aan bij Naatje, werd er even stil van, want Belle je verwoord precies wat ik bedoel! groetjes
Jeetje Belle wat zeg je dat mooi! Voelt erg herkenbaar. En inderdaad: als we elkaar gewoon allemaal respect gunnen dan is de wereld weer een stukje minder moeilijk.
hope en belle wat hebben jullie dat mooi verwoord zeg. ik moet eerlijk zeggen dat ik het zo ook voel. mensen die voor een tweede kindje gaan en daardoor de mmm in moeten, hebben ook verdriet als het niet lukt. maar ik denk dat als een behandeling uiteindelijk niet meer aanslaat, je je er eerder bij neer legt als je al een kindje hebt dan voor iemand die helemaal geen kinderen heeft. het leven met kinderen is zo anders dan dat van mensen zonder kinderen. en dat leven met kinderen, dat is wat ik al bijna 3 jaar mis. ik sluit me dus volledig bij hope en belle aan, van hoe ik dit gevoel ervaar.