Wat een onzin! Ieder mens heeft zijn eigen wensen en verlangens. En de wens naar een 2e of meer is niet minder als je al moeder bent hoor! Liefs Marjo
Ìk gun het ook iedereen. Als je die wens eenmaal hebt dan wil je die wens ook in vervulling laten gaan. Maar er zijn ook veel mensen die tegen mij zeggen dat ik maar gewoon af moet wachten en dat ik niet teveel bezig moet zijn met dit allemaal. En dat zeggen dan mensen die een paar gezonde kinderen rond hebben lopen en die zonder problemen zwanger zijn geraakt. Sommige mensen hebben geen benul hoe zwaar zo'n clomid kuur is. Maar ik vindt dat iedereen recht heeft op meerdere kinderen, en die mogen ook net zo goed er heel erg mee zitten als het maar niet lukt. Je hebt die wens eenmaal en daar kunnen andere mensen niks van zeggen.
moeilijk onderwerp is dit. Zo gaan mij de haren recht overeind als iemand na bijv. 6 maanden proberen zegt. Het is nog niet gelukt maar wij gaan zeker de MMM niet in. Dat gaat me te ver. Als de natuur het niet wilt dan geen kinderen. Heb ik al zo vaak gehoord. En hoppa een jaar later zitten ze bij de gyn voor onderzoeken. Ik denk dat je niet moet oordelen voor je er zelf zit. Wacht af of je spontaan zwanger raakt voor je alvast de MMM afzweert. De meesten gaan na een tijd toch kijken waar het aan ligt. Als je kinderwens groot is verleg je makkelijk je grenzen. Tja en dan is het gelukt. Je bent zwanger geweest en hebt je eerste kindje. Soms is die wens voor een tweede dan toch net zo groot. Je verlegt weer je grenzen en gaat er weer helemaal voor. Ik vind dat je dan net zo hard mag zeuren als bij de eerste hoor. De punctie is wederom pijnlijk. De hormonen blijven vervelend. De gang naar het ziekenhuis is weer een hele last. De wachtweken zijn weer vreselijk. Ik denk dat je vaak pas kunt zeggen wat je wel en niet wilt als je daar bent waar de keuze werkelijk gemaakt moet worden. Je kunt nu wel denken hoe je het wilt maar dat zie je soms toch vertekend. Neemt niet weg dat vrouwen die nog geen moeder zijn dit als een luxe probleem kunnen zien. Maar dat denken veel bewust kinderloze stellen ook over stellen die geen kinderen kunnen krijgen. Iemand zei al dat ze vaak de opmerking hoorden dat je het samen ook leuk kunt hebben. Zo denken anderen dat je het met een kind ook leuk hebt. En dat is ook zo maar er is weer een nieuwe wens en die zie je graag vervuld. Ik geef wel toe dat ik denk dat op termijn de pil bitterder is als je kinderloos blijft dan wanneer je er al eentje hebt en het lukt niet meer. Maar de wens naar een tweede is net zo hevig,.
muuske64, dat wordt er ook niet gezegd, iedereen mag zeker zijn eigen wensen en verlangens hebben, maar je kunt zeggen wat je wilt als je al een kindje hebt blijft de hele situatie toch anders dan dat je nog geen kindje hebt. enzo heeft ieder hier weer zijn eigen mening over, en dat moet kunnen toch, daar is het forum voor, iedereen mag zijn eigen mening uiten, en met respect worden behandelt om de uiting van haar mening.
De wens kan zeker even groot zijn, of je een kindje hebt of niet. Ik denk alleen (ik heb nog geen kinderen) wel dat het een ANDER SOORT verdriet is, als die wens in de eerste instantie niet vervult wordt en je in de MM belandt. Zo spoken bij mij regelmatig gedachten door m'n hoofd in de trant van... 'Zal ik wel ooit moeder worden?' 'Blijven we voor altijd met z'n tweeën?' En als ik naar m'n man kijk en ik voel hoe veel ik van hem hou... 'Zal ik ooit weten hoe een kindje uit liefde geboren van ons tweeën eruit zal zien?'. En dan hebben we het nog niet eens over stellen bij wie één van de twee onvruchtbaar is ... Die vragen spelen niet bij iemand die al moeder is. Maar die hebben weer andere vragen en dingen die pijn doen... Zoals meiden hier al eerder aangaven. 'Het is zo mooi om moeder te worden. Zal ik dat ooit nog een keer mee mogen maken?' of: 'Zal mijn zoon/dochter ooit een broertje/zusje krijgen?'. Dus ik denk wel dat verschillen zijn in de vragen die er zijn en het verdriet wat er alleen speelt bij beiden het verlangen naar een kind! Het is moeilijk om te verwoorden maar ik hoop dat het zo een beetje overkomt. Ben ook benieuwd of meiden die ook nog geen kinderen hebben dit ook zo herkennen. Fijn trouwens, dat hierover zo open gepraat kan worden!
Ik herken het ook zo als belle en hope en jiska. Tuurlijk is een wens en een verlangen sterk als je al een kindje hebt. Maar in mijn ogen is het ook een luxe probleem. Je kan zoals eerder gezegd trootst zoeken bij het kindje die je wel al hebt. Wij vragen ons dagelijks af of het ooit eens zal gaan lukken. Blijven we inderdaad met zijn 2 en. Ik vind gewoon wel dat sommige meiden zeuren. Jammer als het zo overkomt dan, maar zo zie ik het wel. Ik gun het de meiden die al meer pogingen hebben gedaan dan vergoed worden, net ietsje meer. Ook de meiden die steeds weer teleurgesteld worden, door slecht eicellen, steeds maar geen bevruchtingen etc. Het houd nog steeds niet in dat het erg vind dat de meiden niet mogen klagen, maar zoals ik al eerder zei het mes snijd aan 2 kanten. Groetjes Elvira
Het moeilijke is dat je pas weet hoe het voelt om een tweede of meer te willen als je er al eentje of meer hebt. Ik kan me voorstellen dat je ,als je nog met lege handen zit , vind dat "allready moeders" zeuren. Maar de pijn als het niet lukt zal er zeker niet minder om zijn. Wel het omgaan met het verdriet zal anders kunnen zijn. Maar ook verdriet is persoonlijk.
Lieve meiden, ik kan er niet over mee praten en ga dat ook zeker niet doen maar wil jullie allemaal wel wat geven:
Ik denk dat de 'already moeders' ook niet meer weten (gelukkig) hoe het voelde om met lege handen te staan. Ook al probeer je dat gevoel terug te halen ik denk dat dat niet meer lukt. Dus ik denk dat beide partijen niet (meer) weten hoe het is om in elkaars schoenen te staan, dat is het moeilijke van het wederzijds begrip tonen. Je ziet dat beide partijen respect voor elkaar hebben maar soms geen begrip kunnen tonen al zouden ze dat willen. Ik vind niet dat de 'already mums' zeuren. Verdriet om een kindje dat je heel graag wil en moeizaam komt kun je in mijn ogen geen zeuren noemen of het nou om de 1e, 2e of 3e enz. gaat. Verdriet is verdriet, en je kunt niet oordlen over wie er meer verdriet zou hebben en dat moet je ook niet willen. Het is alleen moeilijk om je in te leven in de gevoelens van de ander omdat je in een heel ander stadium zit.
Dit herken ik ook wel weer. Ik schrijf nog met een groepje meiden mee met wie ik destijds kletste na mijn miskramen. Dat was een heel hecht groepje. Maar nu is iedereen zwanger of zelfs voor de 2e keer, en zijn er nog 3 ( inclusief mijzelf) over die dat niet zijn. Je merkt toch dat de reacties anders worden. En als iemand uit dat gropeje dan schrijft: ik begrijp hoe je je voelt, dan voelt dat wel evn pijnlijk. Sorry, maar dat kan je niet, want je bent inmiddels al moeder en hebt de MMM niet hoeven doen om vervolgens nog met lege handen te staan. Maar meiden, allemaal petje af voor jullie eerlijke antwoorden. Het spreekwoord zegt: eerlijkheid duurd het langst Hope
Idd Zora, verdriet is verdriet.. En hoe moeilijk het ook is om in elkaars schoenen te staan, we moeten elkaar gewoon leren begrijpen.
Ik vind dit heel mooi gezegd, ik vind 'zeuren' ook niet de goede bewoording, even als het woord 'luxe probleem'. Ieder heeft oprecht haar eigen verdriet en angsten. Het is niet aan een ander te beoordelen welke waarde iemands verdriet heeft door alleen van je eigen probleem uit te gaan, ik vind dat nogal respectloos. In die optiek kan alles wel als zeuren beschouwd worden want er is altijd wel iemand die iets heeft wat jezelf niet hebt, of iets nog heftiger heeft meemaakt. Bijvoorbeeld dat iemand zegt: zeur niet dat de punctie pijn deed, vroeger was er niet eens IVF, mijn tante heeft geen kinderen kunnen krijgen. Of dat een ander zegt, zeur niet over een miskraam, je bent tenminste zwanger geweest. Sorry maar ik vind dat allemaal nogal kortzichtig en wreed. Iedereen heeft zijn eigen problemen en dingen waar die tegen aan loopt. Het is niet terecht je eigen probleem als absolute maatstaaf te nemen. Dus ben het helemaal met je eens!
Dit moet ik helaas ontkrachten. Ook al heb ik een zoon van inmiddels 1 jaar... Het gevoel van 3 jaar ziekenhuis en 7 ICSI's ben ik met zijn geboorte niet verloren.
Daar heb je helemaal gelijk in. Met de volgende kanttekening, wat mij betreft: Het is altijd goed om je te realiseren dat er anderen zijn die het op hun eigen manier ook moeilijk hebben. En we hebben het hier niet over het onvervulde verlangen naar een Playstation 2, we hebben het over de levensveranderende ervaring om (opnieuw of voor het eerst) moeder te worden. Dat is nogal een grote. Het is goed om oog te houden voor het verdriet en de moeilijkheden van anderen, maar maak vooral niet de fout om je eigen verdriet onder tafel te vegen onder het motto 'er zijn er altijd die het erger hebben'. Jouw verdriet, jouw onvervulde kinderwens, jouw jaloezie, boosheid, verongelijktheid zijn voor jóu wel degelijk de maatstaf. En daarmee bedoel ik: Jij maakt het mee, en jij moet ermee om zien te gaan. En als dat betekent dat jij af en toe stinkend jaloers bent op de vrouwen die al wel een kind hebben, vóel dat dan maar. Erken dat je dat voelt, zie het onder ogen, censureer jezelf vooral niet. Ik zeg hiermee niet dat je anderen moet verwijten dat ze al moeder zijn en dat ze desondanks naar nog een kind verlangen. Die afweging moet ieder voor zich maken. Zoals ik al eerder schreef, laten we er vooral voor elkaar zijn, alsjeblieft. Maar je voelt soms dingen die totaal onredelijk zijn, terwijl je achterin je hoofd best weet dat het oneerlijk van je is. Maak het jezelf niet moeilijker dan het al is door jezelf ook nog eens te veroordelen voor de onredelijke gevoelens die je hebt. Onze situatie ís onredelijk, gaat helemaal tegen de natuur van de mens in. Dus het is niet meer dan logisch dat je daar extreme gevoelens bij hebt, die niet altijd even netjes zijn. Jouw eigen situatie is niet de maatstaf voor alles. Maar je hebt wel in de eerste plaats met je eigen (extreme) emoties te maken. En die emoties hoef je niet af te meten aan anderen, die zijn van jou. Neem je eigen gevoel serieus. Misschien moet je je eens een dag ziek melden omdat je het niet trekt om je zwangere collega te zien. Misschien moet je soms effe een weekje wegblijven van dit forum omdat je ontzettend jaloers bent op een forum-maatje bij wie het al wel gelukt is. Misschien moet je thuis onder de douche keihard schelden op al die moeders die je in het winkelcentrum tegenkomt. Niet omdat je het anderen misgunt, maar gewoon, omdat jij je zo ontzettend klote voelt over je eigen onvervulde verlangen. Pffff, ik weet niet of ik nu precies gezegd heb wat ik bedoel, maar ik hoop dat jullie me kunnen volgen. Belle, veel te lang niet willen voelen wat ze voelt.
Belle, het is misschien voor jezelf niet meer helemaal duidelijk, maar ik vind het heel erg duidelijk...wat mooi omschreven
Misschien dat je mijn berichtje niet helemaal goed begrepen hebt, ik bedoel niet te zeggen dat je je eigen verdriet onder de tafel moet schuiven. Ik bedoel juist andersom; als anderen het in jou ogen makkelijker hebben en toch klagen, je je eigen verdriet niet als maatstaaf moet nemen om te beoordelen of het terecht is of niet wanneer ze klagen, snap je? Tuurlijk heeft ieder zijn eigen emoties en is het soms moeilijk om in een ander in te leven je bent toch aan je eigen probleem verbonden, maar ik vind het grof te zeggen dat een ander zeurt omdat die niet het zelfde verdriet of probleem heeft, snap je? Verder sluit ik me geheel bij je aan.
Dan moet ik ook even wat ontkrachten, ik wil absoluut niet suggereren dat je al die jaren van pijn, verdriet, en moedeloosheid vergeten bent. En ook niet het ingrijpende proces van jaren ziekenhuis in en uit en alle behandelingen. Ik denk dat sommigen dat pas kunnen gaan verwerken als ze al mama zijn...maar (ja er is een maar),......... Het gevoel van met lege handen te staan, word ik ooit mama? kan ik zwanger worden? , ik denk dat je je dat nog moeilijk kan indenken omdat het niet meer zo is. Ik denk dat de blijdschap dat overbloemd en de onzekerheid is dan weg. Zo bedoelde ik het meer.