hallo allemaal... ik ben het er zeker mee eens dat vrouwen die graag een 2e of 3e kindje willen absoluut niet klagen. maar ik ben het wel met Zora eens en dat is echt mijn persoonlijke gevoel ( op dit moment) de alles verplettederende angst en onzekerheid of ik uberhaupt zwanger kan raken is weg nu ik zwanger ben....de angst nooit moeder te worden omdat je zelfs niet 1 kindje hebt... maar... ik kan me voorstellen als je dan gaat voor een 2e en het lukt dan niet of moeilijk dat die eerste zwangerschap ook geen geruststelling is want je hebt geen garanties dat het nog een keertje lukt... maar het is denk ik anders... want je hoeft niet bang meer te zijn om nooit moeder te worden want dat ben je al... ik denk dat dat het grootste verschil is tussen het 1e of het 7e kindje. maar kan me levendig indenken hoe vreselijk het moet zijn als je zo graag een broertje of zusje voor je kind wil en het gezin niet compleet krijgt...het verdriet is even groot lijkt mij..... verder blijk ik, en daar was ik me niet van bewust ook zo iemand te zijn die denkt als iemand een miskraam heeft gehad"je lijf heeft in ieder geval laten zien zwanger te kunnen worden"en dat heb ik ook wel eens geschreven... nu lees ik dat dat als heel moeilijk word ervaren en zal ik dat ook zeker niet meer schrijven, maar ook dat is weer de rare gedachtegang van bang zijn nooit moeder te worden... ik had echt bedacht als ik zwanger word en het gaat mis dan ben ik in ieder geval gerust dat ik zwanger kan worden.. maar zo werkt dat dus als je het nog niet hebt meegemaakt... totdat je het meemaakt... nee ik ga dat zeker niet meer schrijven... sorrie voor diegenen bji wie ik dat wel heb gedaan. gr jose gr jose
Hoi Mila, Ik vind het jammer dat je wat kortaf (boos?) reageert (tenminste, zo komt het op mij over). We lezen zeker wel goed wat jij schrijft omdat je we serieus willen nemen en dit ook zeker een onderwerp is wat besproken moet kunnen worden. Als we dingen soms anders begrijpen dan jij ze bedoelt hebt kan er ook heel goed sprake zijn van een verkeerde interpretatie, zonder dat het met opzet gebeurt of dat er niet goed gelezen wordt. Je schrijft dat de mensen elkaar hier respecteren OP EEN ENKELING NA. Die enkeling kom ik in ieder geval hier niet tegen. Ik dacht dat je sommige opmerkingen hier zo had opgevat en wilde je daarom een hart onder de riem steken met de opmerking dat we jou hier respecteren! Verder ben ik benieuwd of je het met me eens bent dat er een verschil in beleving is tussen een 1e en 2e/3e kindje (zie mijn post em bijv. de post van joseetje26). Verder bedankt voor je openheid en ik hoop dat we met elkaar niet lang meer op een zwangerschap hoeven te wachten .
Ik vind persoonlijk wel dat er een verschil is tussen het verlangen naar een eerste kindje dan het verlangen naar een tweede kindje. Die angst die je hebt, als je nog geen kindje hebt, dat het nooit zal lukken, dat je nooit mama zal worden, wat is die groot... ik herinner me dat nog zo goed. Toen Assia stierf, zei iedereen dat ik wel snel weer zwanger zou worden omdat ik van haar de eerste ronde zwanger was. Maar toen dat niet wou lukken en we eerst overstapten van natuurlijk naar Clomid en Pregnyl en daarna nog naar IUI (gelukkig is IVF/ICSI ons bespaard geweest), ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn hele leven als toen en dat meen ik... ik zat vol met moedergevoelens, kon die nergens kwijt, ik zat vaak met een knuffel in mijn armen omdat ik gek werd van verdriet en ik zo graag mijn kindje wou knuffelen. Na nog een mk mag ik dan eindelijk, na een hele moeilijke zwangerschap, het geluk kennen van mama zijn. Ik verlang heel hevig naar een derde kindje, maar door de moeilijke zwangerschap is dat, afgezien van de vraag of het wel zou lukken, niet meteen aan de orde. Maar het is niet hetzelfde als de wens naar een eerste kindje (of tweede kindje als je eerste gestorven is...), ik ben mama, dat neemt niemand mij nog af, als ik denk aan een derde kindje dan kan ik idd even mijn meisje vastnemen en dan is het weer goed. Maar dat wil niet zeggen dat ik vind dat er geen respect en medeleven moet zijn voor mama's die al een kindje hebben maar er nog eentje wensen, want zoals al gezegd, elke onvervulde kinderwens is er een teveel. Ik laat elke keer een traan (of meerdere) als ik zie dat de zoveelste icsi of ivf poging bij iemand mislukt is... Minou bvb is nu al zolang bezig, wij zijn destijds samen begonnen met IUI, Elvira en Hope (en nog anderen) ook al zolang bezig voor een eerste kindje... ik voel heel erg met jullie mee, net iets meer dan met de meiden die bezig zijn voor een tweede of volgend kindje. Maar ik hoop voor alle meiden, of ze nu gaan voor een eerste, tweede, derde of zelfs nog meer... dat hun wens heel snel vervuld zal worden.
Kirby... Wat ontzettend bijzonder dat jij na alles wat je hebt meegemaakt nog zo ontzettend open staat voor anderen, en dat je je nog zo goed herinnert wat het verschil is tussen moeder zijn en geen moeder zijn (en in jouw geval zelfs: geen moeder meer zijn...). Ik zit met mijn mond vol tanden hier (zeldzaam, maar het gebeurt soms). Maar ik wil je bedanken voor jouw bijdrage. Ik denk dat jouw verhaal als geen ander duidelijk maakt wat de overeenkomsten en de verschillen zijn tussen de moeders en de niet-moeders. Helemaal zonder oordelen. Je bent een wijze vrouw, Kirby. Dankjewel. Belle.
Precies... dat bedoelde ik dus ook . Je schrijft 'op een enkeling na' waarmee je zelf zegt dat er mensen in dit topic zouden zijn die jou niet zouden respecteren. Zo had ik het gelezen... Natuurlijk mag jij het woord 'zeuren' niet respectvol vinden. Persoonlijk heb ik er niet zo'n moeite mee. Klagen of zeuren... het gaat om het gevoel dat de posters hier hebben met alles. Ze bedoelen dat volgens mij niet respectloos naar wie dan ook toe. Ik heb het tenminste niet zo gelezen. Weet je... ieders verdriet is zo groot als diegene het op dat moment in zijn of haar leven voelt. Je kan er tig verschillende benamingen aan geven, maar uiteindelijk heeft iedereen recht op de legitimiteit van dat verdriet. Ik sluit me aan bij Kirby: ik hoop voor alle meiden, of ze nu gaan voor een eerste, tweede, derde of zelfs nog meer... dat hun wens heel snel vervuld zal worden.
@ Jose: je hoeft echt geen sorry te zeggen! Je kunt nou eenmaal niet altijd met iedereens gevoelens rekening houden. Ik ben er van overtuigd dat we allemaal ooit wel eens iets zeggen of schrijven wat door een ander als onhandig wordt ervaren, maar als je áltijd rekening moet houden met iedereen, en je altijd moet verplaatsen in de emotie van een ander, kun je denk ik niet meer goed jezelf zijn en je éigen emoties uiten!
Nou ik kan je vertellen dat ik dat nog heel goed weet. en dan ik daar nog heel vaak bij stil sta. Misschien verwerk je dat pas een stuk later. Dat is, bij mij niet althans ineens helemaal weg als je kindje er is.
En ook al ben ik heel blij en gelukkig met Dean.. ik vraag me ook af of wij dit allemaal nog een keertje mogen mee maken. er zijn andere in mijn omgeving die ik liever eerst mama zie worden dan mezelf voor de 2de keer mama.
ik heb net even een heel stuk gelezen. Belle, je hebt het heel eerlijk verwoord, ik geloof dat ik er ook zo insta. Je mag die gevoelens best hebben. Waarom jezelf voorliegen of jezelf dwingen altijd maar blij te zijn voor een ander? Eerlijk gezegd voelde het voor mij wél anders, voor de vrouwen hier die al een kindje hadden. Ik dacht: jullie hebben megemaakt hoe het is om een positieve test in handen te houden, een buikje te krijgen, en alles wat daarna komt. en ik niet. Maar dat betekend niet dat ik het ze daarmee minder of niet gunde om een 2e (3e,4e) kindje te krijgen. Het voelt gewoon anders als je zelf nog geen mama bent. Ik moest even slikken toen ik bepaalde namen voorbij zag komen: minou, Elvira, Josien, Hope.. Allemaal eerder dan ik in de mmm, en nog steeds zijn jullie hier
Ik kan me nog herinneren hoe graag ik een kindje wou krijgen. Ik kan me nog mijn extreme huilbuien herinneren 's avonds in bed en de urenlange praatsessies met mijn partner om het verlangen je eigen kindje te kunnen koesteren en het feit dat het gewoonweg nog niet de goede tijd zou zijn. Ik kan me nog herinneren dat ik geen baby meer kon zien omdat mijn hart er gewoon van brak. Hoe ongelooflijk veel pijn dat deed. Dat ik niet meer in contact wou komen met kinderen omdat ik mijn tranen dan moest verbijten. En daar al helemáál niet over kon praten. En de overgrote angst dat het misschien nooit zou gebeuren. Dat ik niet vruchtbaar zou blijken te zijn. Zo lang als ik me kan herinneren stond voor mij al vast dat ik moeder wou worden. Toen ik op mijn 15de verkering kreeg met de man van mijn leven wist ik zeker dat hij de vader van mijn kids kon worden. Hij had net zo'n sterke wens als ik. Maar we waren pas 16 en 18. Ik heb tot mijn 24ste moeten wachten voor we eindelijk (financieel) zo ver waren dat we mochten gaan proberen. Da's 8 jaar. Da's heeeeeeel lang. Ik kan je niet beschrijven hoe ongelooflijk opgelucht ik was dat ik zo snel al zwanger raakte! Niet alleen ontzettend blij dat we eindelijk een kindje zouden krijgen, maar ook hoe OPGELUCHT dat het lukte! En al die gevoelens en het verdriet kwamen 3 keer zo hard weer terug toen ik 1,5 jaar geleden eindelijk weer kon stoppen met de pil. Ik was compleet verwend geraakt. Zowel mijn eerste zwangerschap als mijn tweede waren met 1 poging raak en de angst dat het niet meer zou lukken was grotendeels weg. En toen lukte het dus ECHT niet meer. De angst die ik ruim 8 jaar had gekoesterd kwam alsnog uit! Ik heb geluk gehad. Ongelooflijk veel geluk. Ik bleek pco te hebben en naar alle waarschijnlijkheid is de verwekking van mijn zoon al een godswonder geweest. Mét pco en 1 onveilige vrijbeurt raak. De gyns stonden ook versteld van dit gegeven. Tevens sloeg bij mij de clomid direct aan en heb ik slechts 3 cycli gehad van angst, spanning en stress en vele zh-bezoeken. En ik heb het geluk van een man met goed zaad. Ik heb alle geluk van de wereld, want ik ben voor de derde keer zwanger. Maar sorry hoor, ik ben absoluut niet vergeten hoe ik me al die jaren heb gevoeld en zal dat ook nooit vergeten! En kan me dus echt wel enigzins inleven in hoe de meiden in de mmm zich moeten voelen. Ik weet niet hoe het voelt om te moeten spuiten en hoe je je daaronder voelt, maar een beetje kan ik me het wel voorstellen. Ook weet ik niet hoe het is om te wachten op een uitslag over of er goeie embryoos zijn voor terugplaatsing. Maar ik kan me er wel een beetje iets bij voorstellen. En ik weet niet hoe jullie je voelen onder je lang gekoesterde kinderwens, maar ik kan het me heeeeeeeeel goed voorstellen! Ik vind het echt verschrikkelijk dat er zo veel meiden zijn die al die angst en pijn moeten doorstaan vanwege hun kinderwens. Ik wens jullie absoluut het allerbeste!
Ik vind het persoonlijk grote onzin dat vrouwen die al moeder zijn niet mogen 'klagen' als het niet weer lukt en ze allang 'blij' mogen zijn dat ze al een kind hebben. Waarom en wie bepaalt dit? Waarom zou je je moeten schamen ten opzichte van iemand die nog geen kind heeft? Ik moet zeggen dat ik er absoluut geen moeite mee heb als iemand het verlangen naar een 2e of 3e kind heeft terwijl ik nog met 'lege' handen sta? Wie ben ik om daarover te oordelen? En wat heeft mijn situatie te maken met dat van een ander? Ik stoor me eerder aan berichten zoals 'eindelijk zwanger na 5 maanden' of dat soort uitspraken. En dit is mijn persoonlijke mening. Of je nu bezig bent voor een 1e of een 3e het verdriet is naar mijn idee wel degelijk hetzelfde als het niet wil lukken. En aan de andere kant mag je gewoon heel erg in je handen knijpen wanneer je moeder wordt en een gezond kind ter wereld brengt. Want soms lijkt dit gewoon iets heel ongrijpbaars en ver weg. Zowizo wil ik iedereen, of je nou bezig bent voor een 1e of een 2e of een 3e heel veel succes wensen. Het een staat los van het ander. Ik heb zelf ook (nog) geen kinderen en toen ik na 2 jaar zwanger werd eindigde dit in een missed abortion. Vanilia
@ Tezzz en Natasja: Jullie hebben mij allebei geqoute maar ik heb later nog een stukje geschreven om een beetje uit te leggen wat ik bedoelde. Daar schrijf ik ook dat het pas later kan komen dat je je gevoelens verwerkt. Ik bedoelde het niet vervelend. Maar ik kan me voorstellen dat ik er zo insta als ik eenmaal mama ben. Maar dat zullen we voorlopig nog niet weten. Soms komen dingen er ook een beetje anders uit dan je ze bedoelt als je je uitleg moet typen.
je mag schrijven wat je wilt Zora... het is jouw mening en jouw gevoel.. ik kan me voorstellen wat jij bedoeld... ik voel het ook zo.. en toch is het gekke nu ik zelf zwanger ben..dat alles ineens weer anders voelt. het maakt een hoop goed maar er is voor mij een absolute wereld opengaan.. de wereld van de MMM, het stille verborgen verdriet..... ik had werkelijk geen idee.... echt totaal geen idee... dat er zoveel vrouwen, stellen zijn die hiermee te maken krijgen... en wat het echt betekent.. en eigenlijk vind ik nog niet dat ik echt heb gevoeld wat het betekent in zijn absolute dieptepunt en wanhoop want ik heb het gevoel ( nu achteraf) dat het snel is gegaan toen ik eenmaal in de mmm zat... ben vaak diep onder de indruk van wat ik hier zie en lees... je kunt het mensen van buiten af bijna niet kwalijk nemen dat ze soms domme opmerklingen maken... ze hebben geen idee, pijnlijker word het natuurlijk wanneer mensen er wel iets van weten.. en dan zeggen dat je blij moet zijn met wat je hebt... of niet moet zeuren want je hebt er al 2 ofzo.. gr Jose
Dat heb ik ook Natasje, dat ik anderen liever voor de eerste keer mama zie worden, dan mezelf nog een keer. Ik besef maar al te goed wat een mooi wondertje ik hier heb en dat gun ik de meiden van wie het maar niet wil lukken zo fel...
Zora Wij hebben na vijf jaar wachten een kindje gekregen mbv ICSI, we hebben daarvan 4,5 jaar in het medische circuit gezeten. Jij schrijft: Als je eenmaal moeder bent, weet je niet meer hoe het was toen je nog geen kindje had en in de mm zat. Ik zal je vertellen, dat dat dus echt niet waar is. Ik dacht ook van tevoren: Als je eenmaal een kindje hebt, ben je alles vergeten. Maar zo werkt het dus absoluut niet. Net wat Natasja schrijft: je moet alles verwerken wat je al die jaren meegemaakt hebt. Na de geboorte van Lianne kwam alles ineens op ons af en hebben we het daar heel erg moeilijk mee gehad, en nog wel. Je zit niet gelukzalig op die roze wolk! De verwerking begint dan pas. En eerlijk gezegd denk ik niet dat je zoiets ooit kunt verwerken. Onvruchtbaarheid heeft een hele diepe impact op je leven, ook als je eenmaal een kindje hebt. Het zal altijd een onderdeel van je leven blijven. De jaren in het medische circuit, al die teleurstellingen, tegenslagen, angstgevoelens, een veranderde relatie vergeet je heus niet! Ik weet nog precies hoe ik me voelde! Ik kan dat gemakkelijk allemaal terughalen. Ik weet daarom ook precies wat er door iemand heen gaat die nog midden in de behandelingen zit en geen kindje heeft! Tuurlijk is het gevoel als je dan eindelijk een kindje hebt heel anders. Hier heb je het al die jaren voor gedaan. Er is een last van je schouders gevallen en de angst om nooit moeder te mogen worden, heb je niet niet meer. Als ik nu een zwangere zie, heb ik daar geen problemen meer mee, eerst had ik dat wel. Vanmiddag zat ik bij de Hema een broodje te eten en om me heen schreeuwden vier kleine babietjes. Als we nog geen kindje gehad hadden, was ik daar niet gaan zitten omdat het veel te confronterend was. Nu besef ik me maar al te goed dat ik zelf een prachtige dochter heb. Als ik dan thuiskom, geef ik haar een extra knuffel en ben ik intens dankbaar. Maar dat betekent niet dat ik niet meer weet hoe het eerst was, dat vergeet je echt niet!
ik denk ook niet dat zora bedoelde dat je dat vergeet.... volgens mij bedoelde ze dat je. als je eenmaal een kindje hebt die angst nooit moeder te zullen worden weg is.... en dat dat het verschil is tussen nog geen kindje hebben of voor een 2e of 3e gaan..... jose
Dank je Joseetje. Dat bedoel ik inderdaad. Meiden nogmaals, ik heb meerdere berichtjes geplaatst en in 1 van die berichtjes staat ook dat het verwerken pas later kan beginnen en daarin vul ik mijn eerste berichtje aan. (ik heb nu het idee dat iedereen alleen op dat eerdere berichtje reageert terwijl ik het later nog heb aangevuld.) En ik zeg later ook dat ik niet precies kan overbrengen wat ik bedoel omdat je het hier toch typt. En ik denk dat het voor mij een hoop goed maakt als ik eenmaal een kindje hebt, daar doe je het toch voor. En als dat gelukt is is dat een overwinning. Tuurlijk is er dan heel veel te verwerken dat heb ik nooit ontkent hier. Iedereen is verschillend en verwerkt dingen op zijn of haar eigen manier. Daar oordeel ik niet over. En tuurlijk heb je net zoveel recht op een 2e kindje dan op een 1e kindje. Maar je hebt niet meer de angst dat je nooit mama zult worden, ik wil zo graag een keer zwanger zijn een kindje van mezelf maar ik heb dat nooit meegemaakt en sommige anderen wel. Dat betekent niet dat ik het je niet gun, tuurlijk wel, maar het proces is anders terwijl het toch hetzelfde is. Je zit in een hele andere fase en toch in dezelfde fase. Ook wil ik even duidelijk maken (nogmaals) dat ik niemand wil kwetsen maar dat het mijn gevoel is. Misschien kom ik er nog wel op terug als ik al een kindje heb e n voor een tweede wil gaan maar nu voel ik het zo.
Zora Ik heb niet al jouw berichtjes gelezen. Ik zag dit ene stukje van je gequote in een ander berichtje, dus daar ben ik op ingegaan. Maar het was geen aanval naar jou toe, hoor. Ik heb me er zelf erg over verbaasd dat mijn gevoel heel anders is dan ik in eerste instantie verwacht had. Dus daarom wilde ik dat even delen! Ik snap wat je bedoelt. Al die jaren was mijn grootste wens om te ervaren hoe het is om zwanger te zijn, hoe het is om te bevallen, om mama te zijn en een kindje op te zien groeien. Die overweldigende angst dat dat misschien nooit zal gebeuren, ben je kwijt als je eenmaal een kindje hebt. De wens voor een tweede is ontzettend groot, maar we beseffen ons dat we ontzettend veel geluk hebben gehad en we zijn intens dankbaar voor onze dochter. Ik zou het heel erg vinden als we geen tweede kindje zouden krijgen. Maar dat is anders dan als je met lege handen achterblijft.
Dank je Jippie, lief van je dat je nog even een antwoord geeft, en ik begrijp jou ook. Het is hoe dan ook moeilijk. Ik gun iedereen kindjes zonder dat ze door de MMM moeten. Of het nou de 1e of de 10e is.
@Zora: het was ook mijn bedoeling zeker niet om je aan te vallen. Ik wou alleen kwijt dat ik persoonlijk niks ben vergeten van hoe ik me ooit heb gevoeld en dat ook de angst voor onvruchtbaarheid kan terugkomen als je al wel kinderen hebt. Daarom ook gun ik het een ieder zo van harte hun wens te kunnen vervullen.