Methyfenidaat, heb eerst een week mijn ADD klachten zonder medicatie bijgehouden en daarna met medicatie. Is dat wat je bedoelt? Maar ik voel me er niet goed bij, duizelig, somber, emotioneel, prikkelbaar. En ik durf geen medicatie te nemen als ik moet autorijden. De dosis is nu 2x opgehoogd. Maar kon meer soorten uitproberen.
Voor mijzelf is het een verklaring maar naar de omgeving klinkt het als een excuus wanneer je het vertelt. Ik vind het daarom ook moeilijk om het mensen te vertellen (werkgever bijvoorbeeld). Want als je het vertelt lijkt het alsof je alvast excuses maakt voor de fouten die je gaat maken. Maar aan de andere kant wil ik ook niet wachten totdat ik fouten om het dan te vertellen want ook dan klinkt het als een excuus.
Wat vervelend dat je zoveel bijwerkingen ervaart. Het middel is dan erger dan de kwaal . Ik bedoelde overigens een bepaalde computertest voor adhd en dan testen met en zonder medicatie. Op sommige in adhd gespecialiseerde ggz maken ze hier gebruik van. Deze test meet je concentratie, impulsiviteit en beweeglijkheid. Hieraan kun je direct zien of de medicatie goed voor jou werkt. Je meet dan direct of het middel werkt of dat je beter gelijk een ander middel kan proberen. Methylfenidaat werkt bij mij ook veel minder goed. Ik gebruik sinds twee weken dexamfetamine en het werkt bij mij goed op de adhd-symptomen, maar nog wel heel veel last van bijwerkingen . Voordeel van Dex is dat het in tegenstelling tot methylfenidaat juist een positieve invloed hebt op je stemming. Ik weet nog niet of ik hier mee doorga.
Ik vertel het daarom bijna nooit aan anderen. Mijn ervaring is dat er snel negatief geoordeeld wordt. Op mijn werk ben ik inmiddels zover dat ik allerlei manieren heb aangeleerd om mijzelf extra te controleren (wat veel energie kost) en ik zorg ervoor dat ik nooit een baas boven mij heb staan, die mij inhoudelijk kan controleren .
Inderdaad. Ik moet mijzelf ook vaak controleren.. wat lastig is omdat ik die concentratie niet altijd heb, haha.
Hoe simpeler de taak, hoe lastiger het lijkt te zijn. Ik moet bijv. testscores optellen en dan hebben we het over cijfers onder de tien. Ik ontdek altijd fouten bij de check. Zelfs met een rekenmachine maak ik fouten. Hoe moeilijk kan 1+3 zijn . Zo ontzettend dom voelt dat.
Hebben jullie ook dat je pas op latere leeftijd last kreeg van symptomen? Ik denk soms ook dat ik add of adhd heb alleen heb ik ook veel symptomen niet.
Hier sinds een paar maanden de diagnose adhd gecombineerde type......wat een opluchting! Sta alleen erg in dubio om medicatie te nemen. Zou morgen moeten beginnen, maar durf niet en ben bang dat er meer nadelen dan voordelen aanzitten wat betreft bijwerkingen. Dus ben ik begonnen met suikervrij, supplementen en sporten! En krijg ik vanaf volgende week cognitieve gedragstherapie om alle ellende die ik deels aan de adhd te danken heb, te verwerken.
@mutsie79 stel de bijwerkingen gaan niet over na een paar weken, dan stop je toch gewoon? Je lichaam moet er natuurlijk wel even aan wennen, maar je kan direct stoppen als je wilt. Je hoeft nu geen beslissing te maken voor de rest van je leven. @bonnie1 bij mij was het kind al vrij duidelijk. Voor de diagnose moeten de symptomen al aanwezig zijn voor je 12e jaar. Wel merk ik hoe ouder ik word, hoe meer last ik van de symptomen heb. Meer verantwoordelijkheden en minder flexibel.
Hier werkt medicatie tot nu toe ook niet. Heb concerta geprobeerd en nu welbutrin. Het heeft mij al heel wat mobiele telefoons gekost, ik liet ze overal.liggen. Ik heb ook altijd dat ik na een gesprek er pas over nadenk wat er allemaal gezegd is en dat er dan pas.emoies komen. Slapen lukt ook slecht idd, denk altijd na over dingen die gebeurd zijn, het even parkeren lukt niet. En heb de laatste tijd vaker last van sombere gevoelens .
ADHD heb je vanaf je geboorte. Natuurlijk kun je in verschillende fasen van je leven meer of minder last hebben van bepaalde klachten. Maar als je als kind en tiener geen klachten had, kan er geen sprake zijn van ADHD.
Hier ben ik zo bang voor. Ik weet hierover bijna niets voor mijn 12de. Ik leefde gewoon mijn leven. Na mijn twaalfde? Wel altijd moe maar dat begon pas na mijn 16de toen er meer verwacht werd op te spelen. Ik kan me nog herinneren dat ik rond 20te naar dokter ging om bloed te prikken omdat ik steeds een hele dag door moe was. Kwam niets uit, Heb allerlei vitamine geslikt tegen moeheid. Nu heb ik het elke dag zwaar. Afgelopen jaren het ook financieel zwaar gehad. Maar ook zelf een depressie, daardoor ook niet actief met mijn kinderen en huishouden constant een rommel. Vanmorgen bedacht ik tot mijn schrik dat volgend jaar op de middelbare school mijn dochter geen woensdag middagen meer vrij zal zijn. Net nu ik hoop dat het allemaal beter wordt. Ik wilde als mijn zoontje zijn zwemdiplomas heeft de woensdag als vaste vrije dag doen. Dat zal rond april/mei zijn. Om eindelijk wel leuke dingen etc op die dag te doen. Maar voelt nu als te laat. Het voelt zo als gemiste jaren. De kinderen hebben het op zich niet slecht, maar ik huil van binnen omdat ik het allemaal zo anders had willen doen. (Ze kunnen nu eigenlijk ook niet lekker met rum play mobiel spelen omdat alles door elkaar ligt en ik het al 2 jaar niet zie zitten het te ordenen. Vooral de oudste is daar nu al bijna te groot voor) Zoveel dat me dwars zit. Straks kan de diagnose niet gesteld worden omdat het niet overduidelijk terug te vinden is in mijn jeugd. (Wel altijd langzaam op school en voor oplettendheid een matig. Slechte cijfers en vaak naderhand apart moeten zitten om mijn rekenen of vaak af te maken) verder een heel rustig kind, Ik hoop dat als dit het niet is dat ze me op een andere manier kunnen helpen. Ik zou meer grip willen hebben op het leven van alle dag en dat ik mezelf wat minder vaak hoef te kalmeren. Nu moet ik geregeld tegen mezelf zeggen: " Ja vanavond werken en morgen ook rustig niet in paniek raken. Je hebt nog de ochtend om op te ruimen en over 2 dagen weer een dag vrij. Dan kun je weer de belangrijkste dingen doen." Ik voel me geraakt door sommige opmerkingen. Bijv dat iemand zei:"Als ik honger heb loop ik nu gewoon naar de keuken om een boterham te smeren" Tja, ik heb idd regelmatig zin in iets maar geen zin of puf het klaar te maken maar ook van anderen gehoord het alom bekende: "O ja erg is dat he?"
Logisch dat je niet kan herinneren hoe je precies was als kind. Daarom dat mijn psych vroeg om mijn moeder een keer mee te nemen. Ik was als kind een grote dromer, had een grote fantasie, grote concentratie en motivatieproblemen, en veel hoofdpijn. Ik heb een hoog IQ maar ben laaggeschoold. Zeer laag zelfs. Er kwam niets uit, ik kreeg het niet voor elkaar. Leraren snapte het niet, ouders, vrienden en ik zelf ook niet. Pas op mijn 18e wist ik het, maar toen was het op het gebied van studeren al te laat. Ik heb ook zeker last van spijt. Ik heb daar veel last van. If only....
Heel herkenbaar, haha. En dan maak je zo'n domme fout en dan voel je je ook dom. Hoofdrekenen ben ik ook slecht in, ik kan nauwelijk een sommetje afmaken omdat ik word afgeleid door alles. Zelfs de cijfers zelf leiden mij af van de som. 17+9= 1 bij 9 = ..eh, 8.. nee, 10. bomen, appels, vloer dweilen, eh, 8 nee.. 10. eh toch? 7..9..20 (en dan vind ik het te lang duren dus ga ik maar gokken) 25. "26" zegt mijn partner dan. Whatever. Betweter.
Ik heb ADHD. 3 jaar geleden ben ik ook bij ADHD-centraal getest.ik heb de computertest allee zonder Ritalin gedaan omdat ik ook Notrilen slik en dat zou eigenlijk niet kunnen. Zij als specialistisch centrum durfden het oog niet aan. Bij mij was er al langere tijd het vermoeden . Ik was slecht in huiswerk plannen. Met vriendinnetjes vaak het grvoeg de aansluiting te missen. Als we het ergens over hadden begon ik zomaar over iets anders leek het. Maar mijn gedachtes gingen razend snel en ik was gewoon toen stappen verder. Verder onhandig, klunzig. Als ik iets hoor wat me interreseert bemoei ik me er meteen mee. ( En baal er meteen van) Wat ik denk is wat ik zeg. Kan slecht tegen harde geluiden. Raak snel van slag als het anders gaat dan gepland. Ik slik nu eigen bereiding concertagenda van de regenboog apotheek. Ik start s morgens beter op. Ben minder chaotisch en kan wat beter me beheersen. De diagnose was een hele opluchting. Altijd het idee gehad dat ik gewoon beter m'n best moet doen en nu is er een verklaring voor.
Mijn moeder is de enige die van zo dichtbij mij als kind kent. Alleen heb ik niet zoveel vertrouwen in haar. Anders zou ik echt niet weten wie ik zou kunnen vragen. Mijn moeder is anti diagnose, ik weet nog zo goed dat ze per telefoon vertelde dat bij mijn neefje autisme vastgesteld was, ze hadden al jaren moeite met hem. De diagnose vond ze jammer omdat hij nu dus maar mocht doen wat hij wilde. Want hij kan er niets aan doen want hij heeft autisme. Toen wel uitgelegd dat het zo niet werkte. Nu aantal jaar later. Na ook een poosje geen contact te hebben gehad door haar gedrag en van zussen, beweerd ze dat hij echt geen autisme heeft. Ik twijfel nu enorm aan of ik het echt mee gemaakt heb dat telefoon gesprek of dat het gedroomd of verzonnen is door mij. Maar aangezien dit vaker gebeurde in mijn jeugd denk ik eerder dat dit het bekende destructieve gedrag van mijn moeder is, hierdoor heb ik ook geleerd te twijfelen aan mijn eigen waarheid bevinding Ivm gevoelig verleden dit dus nog niet zo direct durven vragen aan mijn zus. Die pas wel vertelde dat hij een rugzakje gehad heeft zodat hij extra begeleiding kreeg op school. Omdat mijn zus veel praat en ook heel veel met mijn moeder en daar goed mee overweg kan ben ik extra voorzichtig, ik hoop dat de psycholoog door haar "gedrag" heen kan prikken en de nodige info kan filteren. Ik ben heel bang dat mijn moeder op vragen nee antwoord om te voorkomen dat ik mijn in haar ogen zinloze diagnose krijg dus hoop ook dat ze vragen stelt waardoor ze niet doorheeft op welke manier ze symptomen probeert eruit te krijgen. Verder zou ik niet weten wie mij beter kent omdat ik ook heel vaak sociaal wenselijk gedrag vertoont heb ook omdat ik totaal niet tegen het boos zijn van de ander kon/kan
Ik weet dat je dat van jongs af aan hebt, maar wil niet zeggen dat je er dan zelf ook last van had, vaak zijn er anderen die er meer last van hadden. Of dat je omgeving er zo op aangepast is, dat je het niet merkt. Daarom vroeg ik me af of sommigen van jullie misschien pas later echt last kregen van de symptomen. Ik ben bijvoorbeeld administratief echt een ramp, maar vroeger had ik daar geen last van omdat het niet zoveel gevolgen had. Nu merk ik dat het lastig is omdat ik dingen vreselijk slecht geordend heb en soms niet eens meer terug kan vinden. Zowel thuis als op mijn werk. En ik probeer dat altijd wel, maar binnen no-time is het weer een zooitje. Ik had wel altijd een eindeloze hoeveelheid energie, praatte in de klas veel te veel en moest daarom vaak nablijven, was snel afgeleid, slordig. Dat soort dingen maar daar had ik zelf geen last van.
Als er geen betrouwbaar persoon is uit je jeugd dan houdt het op. Dat zal de psych ook begrijpen Wat kan je je nog wel herinneren? Geen details maar groteren lijnen. Je was veel boos zei je omdat je niet tegen de boosheid van een ander kon. Hoe ging het op school? Had je vriendjes? Was je sociaal? Was je in jezelf gekeerd of juist niet. Haalde je goede cijfers? Raffelde je je werk af, kon je netjes schrijven? Had je het idee dat je op je plek zat? En als tiener op de middelbare school. Kwam je goed mee? Kwam je op tijd en was je huiswerk af? Zo niet, waarom niet denk je? Vragen waar je over na kunt denken. Maar geen zorgen hoor, de psych zal naar sommige dingen vragen en als je het niet meer weet dan is dat niet erg. Typisch voor AD(H)D is dat de problemen/kenmerken al vanaf jong af aan in meer of mindere maten aanwezig waren. De stoornis kan niet zomaar ontstaan namelijk.