Ik denk dat elke levensfase zijn eigen problemen heeft. Klopt dat de problemen in het volwassen leven serieuzer worden omdat de gevolgen serieuzer zijn. Vaak dat mensen daarom pas een diagnose krijgen. Ze lopen dan pas vast en gaan daarom dan pas om hulp vragen. Toch zouden er wel kenmerken moeten zijn uit je kindertijd. Zoek anders eens zo'n lijstje op over AD(H)D herkennen bij kinderen. Misschien herinner of herken je dingen. (Ook een tip voor @heidiane)
Ik heb mijn psych al gesproken telefonisch en ze had echt begrip mede doordat ik enorm huilde mijn moeder wordt nu gebeld. Ze accepteerde dat het anders was dan anders, bedankt voor je voorbeeld vragen. Denk dat ik wellicht toch meer kan vertellen dan ik nu denk. Idd lager cijfers niet netjes schrijven. Gepest weinig vriendjes. En veel boos niet. Eerder snel verlegen. Maar kan en kon wel ineens ontploffen als iemand heel onverwacht bijv een klap gaf, thuis tijdens boosheid een keer zo hard in mijn slaap kamer gestampt dat de lamp in de keuken die eronder zat naar beneden viel. (Wat ouder huis met dun plafond) en een keer uit woede lijmpot door de kamer gegooid. Maar ik huilde vaak eerder dan dat ik boos was. Ooit op een sollicitatiegesprek in psychiatrie werd gevraagd wat ik zou doen als iemand een kopje stuk gooide. Het eerste mat ik dacht: " O help dat is dus blijkbaar niet normaal en ik doe het ook weleens" Niets laten merken en gezegd dat ik niet boos zou worden maar zou vragen wat er aan de hand is omdat er dan vast iets achter zat. Ik was toen aangenomen omdat ik zo goed in kon schatten waar het gooien vandaan kon komen en dat er dan iets achter zat.
Oké ja zou ik eens kunnen doen. Maar wellicht komt dan toch die variant van drukke kant naar voren. En ik ben bang dat ik mezelf zo beïnvloeden dat ik denk dat het zo was omdat ik het gelezen heb. Ik denk nu ook vaak: Gelukkig dit is iets wat ik al gezegd heb voor mijn psycholoog met het vermoeden van adhd kwam. (Zoals bijv als ik naar bed ga denken: Heerlijk slapen even niet hoeven nadenken even geen gezeik aan mijn hoofd even rust heerlijk even niet nadenken... Even helemaal niets. En zo viel ik dan al mijmerend in slaap)
Ik denk dat iedereen dat wel heeft. De mens kan zich ontzettend goed aanpassen, positief of negatief, om ergens bij te horen of om onszelf (onbewust) te overtuigen. Maar een goede psych prikt daar wel doorheen. Zo te lezen ben je eerlijk naar de psych, dat is erg belangrijk. Er moet openheid en eerlijkheid zijn anders is de juiste diagnose stellen erg lastig.
http://www.opvoedadvies.nl/add.htm Hier zou ik me dan in moeten herkennen. Nog niet helemaal gelezen maar al blij met de zin: voldoen niet aan het beeld druk etc, Trouwens @Narcisje het was jou topic, lees je nog mee. Heb je er iets aan? Was je van plan om je te laten onderzoeken? Of was het alleen om jezelf wat te oriënteren?
Als ik je verhaal lees, dan had je vroeger ook symptomen, maar nog geen klachten. Klopt dat? Je hoeft er als kind geen last van hebben gehad, maar de symptomen moeten wel aanwezig zijn geweest. Een symptoom hoeft nog niet tot problemen te leiden. Sowieso is er vaak een verschil tussen jongens en meisjes. Meisjes tonen vaker aangepast gedrag en hebben vaker klachten van angst, stemmingsproblemen, vermoeidheid etc. Ook zie je bij meisjes vaker dat ze in plaats van druk juist dromerig lijken of enorme kletstantes in de klas zoals jij. Vaak heeft de omgeving er bij meisjes minder last van en valt het minder op. @heidiane ik had ook niemand uit mijn jeugd. Behalve mijn zus, maar zij had geen idee meer hoe mijn basisschooltijd was. Ze was zelf nog kind. De jaren van het begin van de middelbare school wist ik nog wel duidelijk. Ook hebben we nog wat kunnen reconstrueren uit mijn oude schoolrapporten en opmerkingen in schriftjes. Het was wat puzzelen, maar een goede psycholoog /psychiater prikt daar wel doorheen. Geen zorgen .
Haha ben je het stemmetje in mijn hoofd . Vaak gaat het inderdaad zo: even de stofzuiger pakken (loopt naar de stofzuiger).... oh de honden hebben eten nodig (ziet onderweg wasmachine en hangt was op).... oh ja honden (onderweg denkend aan iets met een stofzuiger)....geeft honden eten, maar vergeet water....bedenkt ondertussen dat het wel een gaaf idee is om een roman te schrijven... bedenkt direct een verhaal.... rent naar de computer om uit te zoeken of hier ook cursussen voor zijn.... zoekt alvast een uitgever.... beland uiteindelijk op zp etc. Missie stofzuigen mislukt!
Juist, wat Treez schrijft. Precies dàt is ADHD. Ik mis alleen nog dat je ergens onderweg je sleutels bent verloren. Er zijn momenten dat ik zo vreselijk moe van mezelf wordt dan. Als ik weer in zo'n slechte periode zit, kan ik regelmatig wel janken. En dan komt mijn negatieve zelfbeeld weer keihard naar boven. Of ik kan mezelf onwijs zielig vinden. Dan zou ik wel medicatie willen slikken. Als is het maar tijdelijk. Maar ik ben zo bang dat als ik er eenmaal aan begin, ik misschien niet meer zonder kan. Omdat ik er dan aan wen om rust en structuur te hebben. Zodat het dan ineens extra gaat opvallen voor mezelf hoeveel moeite het kost zonder medicatie. Over het algemeen kan ik me redelijk staande houden. Mijn telefoon is wel een redding: agenda, ingestelde alarmsignalen als reminders, takenlijstjes, boodschappenbriefjes. En van belangrijke papieren die ik niet mag kwijtraken, maar ik gauw een foto als 'back-up'. Zonder telefoon zou ik het echt veel zwaarder hebben.
@tupp inderdaad die sleutels. Ik snap soms nog steeds niet waarom ze op bepaalde plekken belanden. Ooit vond ik mijn sleutelbos in het diepvriesvakje. Naast de sleutels lag de afstandsbediening?!? Hoe dan . Ik kan mijzelf redelijk staande houden zonder medicatie, maar met als gevolg extreme vermoeidheid en inderdaad de oh zo herkenbare ‘wat ben ik onwijs zielig’ buien met het risico dat ik in een depressie schiet. Ik heb niet het gevoel dat ik afhankelijk ben van medicatie. Ik heb het tussendoor vaak heel lang zonder gedaan, maar het maakt het allemaal wel wat makkelijker. Het klopt wel wat je zegt dat het je meer gaat opvallen dat alles meer moeite kost, maar dat is voor mij tijdelijk. Het wordt vrij snel weer het nieuwe gewoon. Medicatie is ook niet het walhalla. Zoals het nu uit ziet, moet ik met mijn nieuwe medicatie stoppen. Ik kan er niet mee slapen en mijn lichaam lijkt er maar niet aan te wennen . Ik weet nog niet wat ik daarna ga doen.
Ik heb nu zeg maar beetje 'illegaal' medicijnen liggen. Niet aan mij voorgeschreven, zeg maar. Ik zit erover te denken die een keer een paar dagen uit te proberen. Eens kijken wat dat met me doet. Maar ik moet nog even een goed moment kiezen. Het is nu weer even een pittige tijd. Zoon is bijna jarig en ik organiseer het kinderfeestje wederom zelf. Dat loopt weer volledig uit de hand, want er komen natuurlijk steeds nieuwe ideeën bij en het vergt toch weer voorbereiding. Ik ga tot die tijd sowieso niks gebruiken. Ik vind het ook wel weer goed om voor mezelf te bewijzen dat ik dit gewoon op eigen kracht kan. Al schiet ik soms even in de paniekstand. Ik hoop dat ik daarna weer meer rust in mijn hoofd heb. En dan stel ik het mooi weer even uit.
@tupp misschien zie ik het te simpel, maar je hebt tekort aan een bepaald stofje in je hersenen. Medicijnen zorgen ervoor dat er meer van het stofje beschikbaar is, zodat je hersenen iets meer lijken op de hersenen van iemand zonder adhd. Vergelijk het met een trage schildklier. Niemand zal dan denken, ik slik geen schildklierhormoon, want ik doe het op eigen kracht. Met ook allerlei vervelende psychische gevolgen.
Ik wil je absoluut niet overhalen, maar je klinkt zo streng voor jezelf (ik herken het overigens enorm). Hoe hard je ook best doet, je zal nooit iemand zijn zonder adhd. Als je faalt, komt dat niet doordat je niet je best hebt gedaan. Al voelt het vaak wel zo. Wat betreft medicatie proberen. Het kan soms echt een puzzel zijn om juist ingesteld te raken. Bijwerkingen, rebound, zoeken naar de juiste dosering, zoeken naar het voor jouw juiste medicijn, uitzoeken wat de werkingsduur is voor jouw lijf en wat daardoor de juiste tijdstippen van inname zijn etc. Mocht je het proberen, kan het daardoor ook best tegenvallen.
Hier ook het vermoeden. Het is al een keer bevestigd, maar toch weer ingetrokken omdat het ook te maken zou kunnen hebben met trauma. Gevolg is echter dat ik nog geen steek verder ben. Ik herken me in werkelijk alles van wat beschreven wordt over ad(h)d. Ik ga me dus opnieuw laten onderzoeken.. Toen ik voor het eerst las over adhd vielen er puzzelstukjes op zijn plek, ik heb het huilend gelezen. Dat was trouwens door een topic hier op zp. Het dagdromen, afgeleid raken als je met iemand praat, door een andere heen praten heb ik ook heel lang gedaan maar nu afgeleerd, nooit rust in je hoofd, snel ergens op uitgekeken, altijd weer op zoek naar nieuwe dingen en nieuwe prikkels, geen school kunnen afmaken op het gewenste niveau en vooral geen baan kunnen behouden. Ik voel me doodongelukkig als ik voor een baas werk en ik heb me heel lang een mislukkeling gevoeld omdat dat niet lukte. Iedereen werkt toch? Waarom kan ik dat niet? Ben ik lui, verwaand, wat is het? Ook in de dagelijkse dingen natuurlijk; je spullen continu kwijt zijn. Dat je het het ene moment nog in je hand hebt en het andere moment is het nergens meer te bekennen. Ik ben altijd of veel te vroeg, maar vooral vaak te laat of op het randje. Haasten is hier aan de orde van de dag. Ik kan 0,0 structuur houden, zowel qua huishouden, werk maar ook dingen die ik met de kinderen wil doen; schoolwerk, 1op1 tijd samen etc. het komt er gewoon niet van. En elke keer weer die goede voornemens.. Het is standaard dat mijn lichaam nog 'hier' is, maar mijn hoofd al 'daar'. Ik eet pas 's avonds, omdat ik overdag geen tijd maak om te eten en als ik het al doe, dan blijft alles dus in de keuken liggen want tijd om op te ruimen dat heb ik niet. Wat natuurlijk niet zo is. De was doe ik, maar ik hang het nooit meer op. Meditatie lukt niet, wandelen lukt niet, rustig een bad nemen, boeken lezen (al kon ik dit vroeger wel heel goed, maar nu niet meer). Ik doe aan kickboksen en dat gaat me gelukkig wel heel goed af. Ik kan wel weer bijvoorbeeld uren Lego bouwen of knutselen met de kinderen, maar rustig met autootjes of barbies meespelen, daar heb ik geen rust voor. Zelfs als ik op vakantie ben voel ik onrust. Ik vind het echt vreselijk. Inmiddels in een depressie beland en ik ben overspannen. Nou ja, ik kan er uren over doorpraten, maar grote kans dat jullie dan alweer met het hoofd ergens anders zitten Herkennen jullie trouwens ook het gevoel dat je alle tips en trucs wel kent, maar het niet weet in te zetten? In theorie weet ik heel goed hoe ik mijn dag kan structureren. In theorie weet ik heel goed dat als ik om 8:15 op school moet zijn, ik uiterlijk 07:55 weg moet. Dat ik elke dag de toilet moet schoonmaken en even en stofzuiger er doorheen moet doen. Ik weet het echt allemaal! Maar doen? Het blijft voor mij een mysterie waarom dat niet lukt.
Wel wat handigheidjes die ik gebruik. Het verricht geen wonderen omdat je het dus wel moet inzetten, maar als ik het gebruik geeft het wel rust. 1. Een smartwatch. Ik heb er één van Sony voor 80,- die ik verbind met mijn telefoon (is een android maar er is een app voor op Iphones). Op mijn telefoon plan ik mijn dag in Google Calender. Ik maak van elke taak een afspraak van, zodat ik een herinnering kan instellen. Zelfs van dingen zoals ontbijt, vertrekken naar school, opruimen etc. 10 minuten voordat ik aan de volgende taak moet beginnen krijg ik een melding op mijn horloge. En dat geeft echt heel erg veel rust. Mijn dag is ingepland en er wordt me letterlijk verteld wat ik wanneer moet doen. Als ik dan met de kinderen speel, dan plan ik dat dus ook in. Het geeft me de rust dat dan te doen omdat ik weet dat de rest ook aan de beurt komt. Ik kan het dan loslaten. 2. Ik gebruik de app Trello. Je kan daar alles in kwijt; lijstjes, schema's, afspraken, checklists die je heerlijk kunt afvinken. Echt alles wat je in je agenda of op papier zou willen opschrijven kun je daar geordend in kwijt. Ik heb verschillende apps geprobeerd die vergelijkbaar zijn, maar deze vind ik een 'lifesaver'. Ook hiervoor geldt dat ik het los kan laten. 3. Ik gebruik een multicooker (met slowcookfunctie) om te koken. Ik sodemieter 's ochtends mijn aardappelen, groente en vlees erin en de rest van de dag staat het te sudderen en je kunt om 17:00 zo aanschuiven. Erbij blijven hoeft niet, ik ga gewoon naar mijn werk. Echt een uitvinding wat mij betreft. Ik voel dus ook geen druk meer om in de namiddag nog te moeten koken. 4. Sinds kort gebruik ik een app (ik zweer dus bij apps hahahaha) Focus@will. Het kost een 10tje per maand, maar het heeft bepaalde (achtergrond)muziek erop staan waardoor mijn concentratie er mega op vooruit gaan. Het heeft verschillende types: uptempo, klassiek, regendruppels, maar ook achtergrondgeluiden uit een café. Het verbaasde me hoe fijn ik die laatste vind, ik heb daardoor echt het idee dat ik in een cafeetje aan het werk ben (als ik thuiswerk) en niet alleen, haha! Je kunt 'm 2 weken gratis uit proberen.
Ja, dit is herkenbaar. Stom, want ik kan anderen wel goed structuur bieden. Maar voor mezelf vind ik het lastig. Althans: het gaat vaak een tijd best goed. Maar op een gegeven moment raakt de klad erin en dan is het weer een tijdje mis. Ik moet dan echt weer even een paar keer stevig mijn neus stoten om mezelf weer die schop onder mijn kont te geven. @Treez schreef net dat ze vindt dat ik streng klink voor mezelf. Dat is ook wel zo. Misschien ook wel omdat ik streng ben opgevoed. Niet altijd leuk, en dan druk ik het mild uit. Maar het is wel goed voor me geweest. Dus ben ik soms ook heel streng voor mezelf.
@Picolientje: wat naar trouwens dat je zoveel last ervan hebt dat je in een depressie zit en overspannen bent geraakt. Zo heftig is het bij mij absoluut niet. Dus als ik zeg dat ik streng ben voor mezelf, bedoel ik daar niks voor jou mee. Ik ben ik en jij bent jij en we hebben blijkbaar niet in dezelfde mate last van de symptomen. Ik hoop dat je snel iemand vindt die jou kan helpen wat meer rust te vinden.
Allemaal heel herkenbaar, ik denk er soms ook aan om me te laten testen, al heb ik er nu juist minder last van dan als kind/tiener. Pas sinds ik me er een paar jaar geleden om een andere reden in ging verdiepen, dacht ik bij add ‘dit gaat gewoon over mij’, het zou zoveel verklaren. Al van jongs af aan gewoon.