Hebben jullie trouwens ook erg veel last van emotioneel onbalans? Ik merk dat ik heel gevoelig ben voor kritiek en ik vraag me wel eens af dat hiermee te maken zou kunnen hebben. Ik zou zo graag willen dat ik bepaalde opmerkingen gewoon van me af zou kunnen laten glijden. En degene die dit herkennen en medicatie krijgen; helpt dat hiervoor?
ADD is een neurobiologische stroonis maar vaak gaat dit gepaard met specifieke persoonheidskenmerken. Deze persoonlijkheidskenmerken ben je zelf, een pilletje helpt daar niet tegen. Maar de stoornis kan die persoonlijkheidskenmerken wel versterken. Ikzelf herken het wel. Heel veel opmerkingen hecht ik geen waarde aan. Ik weet wie ik ben en waarom ik dingen doe zoals ik ze doe. Maar soms dan raakt een opmerking mij wel en kan ik het niet loslaten. Mijn hele gemoedstoestand kan erdoor beïnvloed raken, zo erg dat ik mij een hele dag somber en verdrietig voel. Relativeren lukt me niet altijd, ik blijf malen en malen en lijk het maar niet te kunnen stoppen. Heel vervelend is dat. Nu is emotieschommeling wel een ADD dingetje, en door medicatie kunnen die emoties wat afgevlakt worden daardoor je je vaker neutraal voelt. Maar omdat deze emoties ook zijn wie je bent (je persoonheidskenmerken) voelde ik me vaak niet meer mijzelf onder invloed van medicatie. Ik kan bijvoorbeeld enthousiast en heel blij zijn met de kleinste dingetjes (bijv. een blaadje die tussen heel veel andere blaadjes hangt middenin een grote struik. Ik zie dat blaadje hangen, en ben dan blij omdat ik mij voorstel dat ik de enige persoon ben die dit blaadje vandaag op deze manier ziet hangen. Alsof hij daar speciaal voor mij hangt. Ik kan rustig een lange tijd in die emotie blijven hangen.) , met medicatie zie ik dat blaadje niet omdat mijn hersenen dat filteren als niet bekangrijk. Ik zie het blaadje maar besteed er geen aandacht aan, laat staan een emotie. Samengevat: Ja, medicatie zal helpen tegen de grotere ups en downs, maar het neemt het niet weg. Je bent nog steeds jezelf, dus als je gevoelig bent voor kritiek zal dat wel blijven. Wat niet betekent dat je er aan kan werken natuurlijk.
Ter aanvulling ik denk dat een negatief zelfbeeld en faalangst (en het risico daarop is bij adhd vele malen groter) ook een rol speelt bij het krijgen van kritiek. Kritiek komt dan veel harder binnen en wordt meer emotioneel gevoeld doordat het als een bevestiging voelt van je toch al negatieve zelfbeeld. Daar zal een pilletje niet direct iets aan veranderen. Op de lange termijn misschien wel, omdat je door medicatie meer succeservaringen opdoet? Daarnaast is het inderdaad zoals @KleineLai zegt een neurobiologische stoornis. Er is een tekort aan dopamine en noradrenaline en deze stoffen zorgen normaliter voor een rem op je gedachtes, bewegingen en emoties. Daarnaast voorkomen ze dat er een overload aan informatie in je hersenen terecht komt om verwerkt te moeten worden. Veel mensen hebben hierdoor snel wisselende en heftige emoties. Bij mij helpt medicatie hier wel tegen en ik vind dat zelf erg prettig. Ik word soms alleen al doodmoe van mijn tomeloze enthousiasme . Doe eens rustig mens.
Ik heb het ook alleen voor mijzelf gedaan. Bijna niemand in mijn omgeving weet het. Met mijn vader heb ik pas vanaf mijn 16e contact en met mijn moeder had ik geen contact toen ik mij liet onderzoeken. Het is wat lastiger, maar hoeft geen belemmering te zijn.
Ik heb meer pieken en dalen dan andere mensen ja. En kan soms ook beste heftige reacties hebben van binnen. Maar nu ik wat ouder ben, weet ik gewoon dat dat is hoe ik ben. En dat ik mezelf daarin niet zo serieus moet nemen. Mijn aanvankelijke reactie word echt wel wat normaler als ik er even over heb nagedacht. Ik hou daar in gesprekken nu ook gewoon rekening mee, door te zeggen dat ik er even over moet nadenken.
Ik denk dat emotionele schommelingen voor veel mensen met ADHD wel herkenbaar zijn. Bij vrouwen over het algemeen misschien toch wel. Dus als vrouw met AD(H)D heb je het misschien wel dubbelop. Wat een feest. Het slecht tegen kritiek kunnen... ik weet niet of dat per se een symptoom is van ADHD of een gevolg van de ervaringen die veel ADHD-ers opdoen. Ik denk dat 'we' in onze jeugd en ook nog daarna een meer dan gemiddelde portie kritiek te verwerken krijgen. Aangezien ADHD-ers zich niet altijd gedragen zoals volgens de geldende normen als 'normaal' wordt gezien. Dus deze kinderen krijgen veel vaker bepaalde opmerkingen om hun oren: 'Zit stil.' 'Wees nou eens rustig.' 'Doe even normaal.' 'Weet je dit nou nog niet?' 'Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat ..." 'Ben je nu alweer je ... vergeten / kwijt?' etc. Dat doet natuurlijk wel iets met je zelfbeeld. Als je zelfbeeld negatief is, word je denk ik vanzelf ook gevoeliger voor kritiek. Ik merk bij mezelf dat ik heel gevoelig ben voor de woorden 'druk' en 'lomp'. Vooral die tweede. Als iemand dat tegen me zegt, kan dat voor die persoon zelf weinig betekenis hebben. Misschien is het met een knipoog bedoeld. Maar voor mij gaat er dan echt een beerput open, met alle emoties die daarbij horen. Die ander weet dat niet, maar daar zit echt jaren van 'leed' achter. Inmiddels ben ik wel zelfverzekerder hoor. Ik heb veel geleerd over de werking van hersenen in het algemeen en ADHD in het bijzonder. Daardoor heb ik ook veel geleerd over mijzelf. Dat heeft mijn zelfbeeld veranderd. Natuurlijk heb ik zwakke punten. En ik werk hard om dat zoveel mogelijk te compenseren. Als ik zie wat ik ondanks mijn ADHD allemaal doe en kan, ben ik best trots. Ik ken ook goed mijn sterke punten. Dat zorgt ervoor dat ik meer in balans ben. Dus kan ik kritiek ook beter hebben. Maar dat is wel een heel proces geweest. Soms was ik daar bewust mee bezig in het kader van ADHD. Maar heel vaak was het ook onbewust. Of kwam het meer voort uit nascholing die ik voor mijn werk heb gehad. In het onderwijs wordt er vaak gekeken naar persoonskenmerken en sterke / zwakke kanten. Vaak neem je jezelf dan ook weer onder de loep. En dan nog zijn er momenten dat ik kritiek even niet kan hebben. Dat kan liggen aan hoe ik me voel of aan de persoon die de kritiek geeft, of de manier waarop. Maar dat staat los van ADHD: daar hebben alle mensen denk ik op zijn tijd wel last van. Ook mensen met PNS ('persistent normaliteits syndroom', zo noem ik mensen zonder 'label' soms wel eens spottend. Vroeger heette dat in mijn hoofd PSS, maar van mijn man mag ik 'Persistent SaaiheidsSyndroom' niet meer gebruiken. ) Ik gun het jou Picolientje en bijvoorbeeld ook Heidiana dat je een evenwichtiger en beter zelfbeeld krijgt, waardoor de emoties intern wat minder hoog oplopen en je makkelijker kan relativeren. Voor een deel kan dit natuurlijk bereikt worden met medicatie. Maar ik denk dat een stukje psycho-educatie hiervoor minstens zo belangrijk is. Probeer dus veel te lezen over ADHD en zorg, zoals hier, voor contact met lotgenoten. Zorg dat je meer te weten komt over de moeilijke kanten, maar zeker ook over de positieve eigenschappen. Zorg dat je kunt lachen; om jezelf en de herkenning die je hier vindt! En wees absoluut trots op wat je al wèl bereikt. Jij hebt er harder voor moeten werken dan die ander zonder AD(H)D. En vergeet niet soms terug te blikken naar waar je vandaan komt. Ook jullie hebben ongetwijfeld dingen die je nu al veel beter kunt dan vroegah. Wees daar ook trots op.
Dit soort topics zijn voor mij altijd een feest van herkenning. Jaren geleden ben ik ooit getest op ADD. Ik scoorde hoog, maar net niet hoog genoeg. Inmiddels heb ik mezelf gediagnostiseerd, ik hoef geen stempeltje maar vind tips en trucs om meer houvast te krijgen erg vind. Waar ik meestal last van heb is het niet kunnen focussen op 1 ding. In een gesprek met iemand ben ik snel de draad kwijt, ik hoor de helft en kijk als een radar naar links en rechts. Op verjaardagen en in drukke gezelschappen merk ik dat ik slecht kan filteren, ik hoor alles tegelijk en kan me dan niet focussen op 1 gesprek. Eenmaal thuis ben ik overprikkeld. Concentratie heb ik niet, een film kijken of boek lezen is onmogelijk. Met school vroeger lukte dit ook nooit. Er hoeft maar een vlieg buiten langs te vliegen en ik ben de draad kwijt. Zeker als het iets is wat me niet boeit. Taken afmaken is net als wat ik hier veel lees, ik doe 200 dingen tussendoor en niks komt af. Eenmaal in bed komen alle gedachtes van overdag eruit en in slaap vallen duurt vaak lang. Wat ik ook merk is dat ik soms heel aanwezig ben en makkelijk klets en dan ineens in een hoekje stil zit. Het gaat vaak met vlagen goed en dan weer niet.
Ik heb alleen het intro filmpje gezien, maar ik hoor zoveel herkenning. Misschien voor de dames hier handig https://www.youtube.com/channel/UC-nPM1_kSZf91ZGkcgy_95Q
@iMoeder, ik ben nu van Jessice Mccabe een filmpje over Bullet Journals aan het kijken. En ik heb eindelijk door hoe ik het minimalistisch maak zonder 'overwhelm'. *Zo, ik ga weer beginnen! Waar lag dat ding ook alweer?*
Hoi, Ik lees al jaren mee op het forum, maar voel niet gauw de behoefte ergens op te reageren. Dit topic raakt me echter persoonlijk en daarom kan ik het nu toch niet laten . Zoals meerderen heb ik ook gedacht afwijkend te zijn. Tot ik in het voorjaar een verhaal over ADD in de Margriet las en ik me er volledig in herkende. Ik ben er meer over gaan opzoeken en ben er eigenlijk wel van overtuigd dat ik ADD heb (mijn vriend trouwens ook). Maar ja, de stap naar de huisarts is nog steeds niet gemaakt. Ik herken zoveel in jullie verhalen dat ik toch echt de 1e stap wil gaan nemen. Liefs
@Bleumke1980 Dat is bij veel zo, de stap maken naar de huisarts laat vaak lang op zich wachten (zo was dat bij mij zo en ik hoor het vaker om me heen). Ook het papierwerk dat het soms met zich meebrengt zorgt van uitstel en vaak dan ook afstel. Wat bij mij hielp is iemand er bij te betrekken, de me motiveert om het door te zetten. Eenmaal bij de huisarts heb ik aangegeven dat ik echt hulp nodig heb (toen nog niet zozeer voor add, maar wel voor depressieve gevoelens), maar dat al dat papierwerk en heen en weer gemail, vragenlijsten invullen etc., voor mij niet werkt. Ik heb benadrukt dat ik nú hulp nodig heb en toen heeft de huisarts het verder voor mij in gang gezet en werd ik vanzelf benaderd door de betreffende instelling.
Ik ben drie weken geleden begonnen en daar ben ik ook geëindigd . Ik ga het filmpje ook even zoeken, want ik denk dat minimalistisch hier ook de keyword is.
@Bleumke1980 veel succes met het zetten van de stap. Ik vond het ook een behoorlijke drempel en ook gewoon veel gedoe. Uiteindelijk toch heel blij dat ik ooit de stap gezet heb! @Riverdale87 drukke gesprekken met veel mensen zijn ook lastig. Er gebeurt zoveel en dan is focussen echt moeilijk. Nu ben ik zelf nogal aanwezig op dit soort gelegenheden . Volgens mij is dit ook een manier om de controle te houden, maar daarna moet ik wel een paar dagen bijkomen.
Ik ben even benieuwd wat jullie van het volgende vinden. In boeken over adhd wordt vaak geschreven dat ‘wij’ een groot rechtvaardigheidsgevoel en slecht tegen onrecht kunnen. Klinkt natuurlijk heel leuk, maar waarom dan vraag ik mij af? En is dat echt zo? Wat ik van mijzelf weet, is dat ik mij heel goed kan verplaatsen in anderen en dat ik ontzettend boos kan worden als iemand in mijn ogen onrecht wordt aangedaan. Gisteren op het forum was zo situatie. @Riverdale87 weet wel wat ik bedoel . Ik heb daar bijna de hele nacht van wakker gelegen, terwijl het helemaal niet tegen mij gericht was of een lid was wat ik ken. Ik kan mij dan zo levendig voorstellen hoe naar het is wat er tegen haar gezegd wordt en dan word ik vreselijk boos en verdrietig op de mensen die haar dit aandoen. Zo erg dat ik daar nu nog last van heb. Is dit gewoon een karaktertrek of typisch iets adhd? Herkennen jullie dit?
Ik herken heel erg wat je zegt @Treez ! Heb al meerdere keren gedacht te stoppen met zp omdat ik zulke situaties niet los kan laten.
Ik herken het ook @Treez , ik weet niet waar het vandaan komt. Als anderen onrecht wordt aangedaan dan kan ik daar heel boos om worden (met name vrouwen -en kinderrechten is een zwak punt voor mij). Maar ik kan me enigzins distantiëren na een discussie. Maar als mij onrecht wordt aangedaan dan kan ik dat heel moeilijk loslaten. En dan heb ik het niet perse over crimineel onrecht (bestolen worden bijvoorbeeld), maar onrecht in een discussie met iemand. Wanneer er aannames worden gemaakt, valse beschuldigingen of als iets persoonlijk wordt gemaakt. Ik denk dat het karakter is, misschien versterkt door de ADD. Blijven overdenken, niet kunnen filteren en zo blijven uitkomen op hetzelfde: het is niet eerlijk. Stukje onmacht misschien? Kweenie...
Dit is bij mij daarin een zwak punt. Face to face vind ik het vaak moeilijk om mijn punt over te brengen. Regelmatig heb ik dan iemand tegenover mij die niet doorvraagt maar delen zelf totaal anders invult dan hoe ik het bedoel. Ik denk dat mijn zwakke plek daarom is dat ik er heel slecht tegen kan wanneer mensen heel snel (vaak een hard) oordeel vormen over iets waar ze bijna niks van af weten.
Dat is inderdaad zwaar irritant. Ik vind het ook heel irritant als mensen een discussie over een onderwerp persoonlijk gaan maken. Bijv. In een discussie over abortus zeg ik: Ik ben pro choice want een vrouw is baas over haar eigen lichaam. Reactie: dus jij zou abortus plegen met 20 weken!? Grr.. Haha
Discussies persoonlijk maken kan ik totaal niet tegen, maar ik merk dat ik het face to face discussiëren sowieso niet goed kan. Woorden lijken weg te vallen en thuis denk ik pas na over wat ik beter had kunnen zeggen. Terwijl ik heel goed weet wat ik wel en niet wil. Een beetje confrontatie ontwijkend gedrag is het denk ik.