Dat klopt niet helemaal. Er zijn veel overeenkomsten. Met name in de prikkelverwerking. Er is voor beide geen filter in de prikkels die binnen komen. Je merkt alles op, wat snel tot overprikkeling leid. Verder is Er vaak een hoge gevoeligheid voor bijvoorberld fel licht, harde geluiden of sterke geuren (bij iedereen anders). Maar het grote verschil zit in de manier waarop het brein werkt. Een hooggevoelig persoon merkt veel op (ass ook). Verwerkt dit door alle informatie op te slaan in mapjes (ass ook). En bij de ass-er stopt hier het proces. Een hooggevoelig persoon kan daar vervolgens vanuit de helikopter view naar kijken en verbanden zien. Een andere overeenkomst is dat als en hoogevoelige personen vaak moeite hebben met verandering. Of hier tijd voor nodig hebben. Bij ass-ers komt dat doordat ze hun vooraf bedachte plan in mapjes a hebben zitten. Een afwijking betekent dat ze moeten stoppen met mapje a. En een volledig nieuw mapje moet maken met het nieuwe plan erin. Het brein is niet flexibel genoeg om snel te schakelen. Een hooggevoelig persoon heeft ook tijd nodig. Dat komt doordat bij een verandering van het plan eerst alle opties voor wat dat zou kunnen betekenen geanalyseerd moeten worden. En bij die analyse worden alle details meegenomen. Dat kost tijd. De hooggevoelig persoon heeft dus tijd nodig omdat hij alles overziet. De ass-er heeft tijd nodig omdat hij het niet goed kan overzien. Van mijn zoon heb ik lange tijd gedacht Dat hij hooggevoelig is. Scoort op hoog op de lijst van kenmerken. Maar na onderzoek is daar toch ass uit gekomen.
Echt voor een stuk herkenbaar maar dat vriendschappelijke is van de laatste jaren bij mij. Ik heb 4 beste vriendinnen en 1 beste vriend waar ik het contact goed mee kan onderhouden (doordat hun daar net wat meer energie in steken dan ik zelf) maar die vriendschappen bestaan al meer dan 25 jaar. Ik heb absoluut geen behoefte aan nieuwe contacten die ik dan ook weer moet onderhouden. Mijn andere vrienden en vriendinnen zijn allemaal meer door man mijn vrienden dan door mij. Mijn man is sociaal heel goed en onderhoud alle contacten heel goed voor ons samen. Maar zo nu in de corona tijd ik spreek op mijn beste vriendinnen na niemand en heb er ook geen behoefte aan. Mijn man is nu met dochter bij vrienden op visite en ik ben heerlijk alleen thuis. Het stukje over het regelen (ik kan niets uit handen geven waardoor ik vaak mezelf het veel te lastig en druk maak) van slag als iets in de planning wijzigt en liever niet meer dan 1 ding op de agenda dat zou ik zelf zo geschreven kunnen hebben.
Tja, is door 2 autisme centrums verteld. Mensen die zeer bekend zijn om hun kunde rondom ass dus ik ga er vanuit dat dat klopt. Daar hebben ze voor geleerd. Ik zeg ook nergens dat hsp hetzelfde is als bij ass. Ik zeg dat een ass'er ook vaak hooggevoelig is. En aangezien TS zelf zich afvraagt of ze misschien ASS heeft dan kan het best zijn dat de hooggevoeligheid door de Ass komt en niet door HSP. Gebeurd vaak dat iemand soepel HSP krijgt en achteraf ASS blijkt te hebben. En dat een ass'er geen verbanden ziet of niet vanuit helikopterview kan bekijken klopt niet. Dat kunnen veel ass'ers prima. Zoals ik eerder al zei, bij iedereen uit het zich anders maar er is geen standaard rijtje wat bij alle ass'ers aanwezig is. Het kan ook wisselen in meer of minder aanwezig. Zo heb ik momenten dat ik prima dingen kan overzien en tegen onverwachte dingen kan en snel kan schakelen. Zien ze bij het autisme centrum vaker. Bijv ass'ers die het goed overzien, goed betaalde baan hebben in een hoge leidinggevende functie enz. En zo zijn er ass'ers die het helemaal niet kunnen overzien, geen baan hebben of begeleid wonen enz. Niemand is hetzelfde.
Ik vermoed dat ik het ook heb, maar heb zelf niet de behoefte om nog de diagnose te laten stellen. Ben er wel alert op bij mijn zoontje.. als kind zou ik er wel baat bij hebben gehad denk ik.
Wel fijn dat je nog goede vriendschappen hebt! Mijn man heeft ook wel wat vrienden maar ik bemoei mij daar niet echt mee... Ja apart hè.... Als mijn man iets zou plannen voor mezelf dan raak ik daarvan helemaal in de war. Ook boodschappen doen dat doe ik of alleen of met jongste dochter. Laatst ging mijn man mee en we gingen ook nog is naar een andere winkel.... Nou ik wou het liefst gelijk weg en bijna niks gekocht alleen wat mijn man had uitgezocht. Ook doe ik boodschappen bij standaard 3 winkels waar ik weet waar alles staat ( tot ze alles weer omgooien waar ik echt niet tegen kan )
Heel herkenbaar, paar van die winkels waar ik voorheen steevast kwam mijdt ik nu als de pest. De Dirk heeft er een handje van gehad. Bij de groente staan nu de tomatensauzen enzo, maar wil je mayonaise dan moet je vanaf dat punt diagonaal in totaal de andere hoek van de winkel wezen. Welke debi.... verzint dat?!? Mijn vaste boodschappen staan op een lijst, ingedeeld op looplogica. Ingesealed A4 in de voorraadkast. Halen we wat uit de kast, markeren we dat gelijk op de lijst met een whiteboard marker, dan moet er een nieuwe gehaald worden voor aantal x. Ideaal loop van voor naar achter alles af en kom uit bij de kassa. Verander de winkel en best kans dat ik er niet meer kom als t te onlogisch wordt.
Ik herken ook wel een aantal dingen. Vooral het slecht tegen verandering/onverwachte situaties kunnen, ik ben een persoon voor 1 op 1 contact (groepen vind ik dus vreselijk) en de hoog gevoeligheid. Ik heb dan geen last van dat ik grapjes/sarcasme niet snap en ik kan me (denk ik) goed verplaatsen in andere mensen. Ook sfeer voel ik best goed aan en heb ik geen ‘rare’ angsten oid. (Behalve voor ballonnen) Overigens herken ik bij mijn man weer het gebrek aan empathie en het zwart-wit denken en kampt met depressies, meer de standaard symptomen denk ik.. Overigens zijn wij beide niet gediagnosticeerd, maar onze oudste wel en ik herken ook gewoon een hoop bij de meiden. De jongste weet ik nog niet, maar ik denk dat wij een gezellig clubje vormen met z’n zessen . Tot nu toe ervaren we er allemaal weinig hinder van, behalve dat ik het heel jammer vind dat mijn man weinig rekening houdt met ons en zijn eigen weg bewandeld. En hij vind het lastig dat ik stress krijg van onverwachte sociale situaties. Daar kan hij dus ook totaal geen begrip voor opbrengen. Maar hij zal zich ook niet laten onderzoeken, laat staan er iets mee doen. Stukje acceptatie-werk voor mij dus.
Ik herken echt veel van wat hier door ass'ers genoemd wordt. Vooral in de eerste post van @citroenrasp. Nu noem ik mezelf sowieso al een beetje een autist af en toe, maar heb geen diagnose oid. Ben wel benieuwd op welk punt jullie dan een diagnose hebben gekregen op dit vlak. Als in: waarom heb je je laten testen, of hoe gaat dat. Ik lees trouwens die supermarkt/winkel dingen, en vind dat altijd ook verschrikkelijk op vakantie. Het niet weten waar je moet zijn. En dan al die mensen. Wil dan spontaan weer weg. Met name in van die grote buitenlandse supermarkten. Veel ongelukkiger kan je me niet maken
Ik heb me altijd al anders gevoeld. Ik was verlegen, durfde veel niet enz. Maar dit werd vroeger allemaal op onzeker, karakter, verlegen en pest verleden gegooid. Jaar of 15 geleden zat ik met mezelf in de knoop, tegen overspannen aan en toen is er al eens een vermoeden voor autisme uitgesproken. Toendertijd heb ik hier niks mee gedaan omdat werd gezegd dat het testen zwaar kon zijn en daar had ik op dat moment geen behoefte aan. Ik heb altijd struggles op school en werk gehad maar daar is nooit wat achter gezocht. Het hoorde bij me. 6 jaar geleden ben ik na 20 jaar weer aan een opleiding begonnen. 2 jaar in 1 jaar, naast m'n werk, alleenstaand met 2 kinderen, huiswerk enz. Ik ging onderuit. Burn-out. Op m'n werk door gestuurd naar een bedrijf om te kijken of ik een risico voor de toekomst zou zijn en om een oorzaak te zoeken. Hier kwam ook weer een vermoeden van ass uit. Heb mezelf toen laten testen bij autismecentrum en daar kwam ass en add uit. Alles viel als een puzzelstuk je elkaar. Waarom ik stil en sociaal onhandig was, angstig, waarom ik vroeger op school dromerig was, traag met werken en snel afgeleid. Waarom ik tijdens werk graag vaste routines wilde, niet tegen drukke vergaderingen kon enz. Die opleiding was de druppel. Ik moest weer in de schoolbanken, drukte op school, huiswerk dat gepland moest worden wat ik niet kon en daarnaast nog m'n werk enz. als je ASS/add hebt dan loop je zeg maar je hele leven al op je tenen om je hoofd boven water te houden. Met ass heb je daarom ook een zeer grote kans op een (autistische) burn-out.En die opleiding was dus voor mij de druppel. En heel opvallend: ik voel me nu autistischer dan ik me ooit gevoeld heb.. Ik heb het jarenlang onbewust verborgen en gecamoufleerd. Jarenlang toneel gespeeld. Ik ben tijdens de opleiding en burn-out nog lang door gegaan om opleiding koste wat het kost af te maken dus mn lijf voorbij gelopen. Die is nooit meer tot rust gekomen. Die doet er nu alles aan om overeind te blijven en heeft volgens de psycholoog geen energie meer om de ASS te verbergen. Lichaam is sneller overprikkeld. Met de diagnose heb ik nu stok achter de deur. Ik heb nu een goede reden waarom ik bepaalde aanpassingen op werk nodig heb en heb een goed excuus waarom ik dingen anders doe dan anderen. Collega's begrijpen me meer waardoor ik nu minder over m'n grenzen hoef te gaan en mezelf minder hoef te bewijzen. Hoe gaat het testen: Ik kreeg eerst een lang gesprek met psychiater die dingen van vroeger wilde weten en de dingen waar ik tegenaan liep. Vragenlijsten voor mn ouders over m'n kindertijd en lijsten voor nu. En daarna veeeeeel vragenlijsten. Ik geloof dat ik toendertijd 1500 vragen heb moeten beantwoorden. Meerkeuze. Testen duurde een paar dagen. Bij mij werd ook add getest dus het duurder langer dan wanneer het alleen voor ass getest word. Moest ook puzzels maken, verhaaltjes verzinnen aan de hand van plaatjes enz. Maar weet dus niet of het laatste voor de ass of de adhd was.... het was iig allemaal zeer intensief.
Herken heel veel van bovenstaande en heb een steeds sterker vermoedden dat ik ook ass ben. Twijfel blijft om een diagnostisch traject in te gaan. Voor de ass-ers die moeder zijn; waar loop jij tegenaan in het ouderschap? Ik merk bijvoorbeeld dat ik eind van de dag echt op kan zijn. Ik leef dan zo toe naar het moment dat ik tijd voor mezelf heb. Als 1 van de kinderen dan opeens niet in slaap kan vallen en ik eindeloos in de weer ben dan kan ik zo gefrustreerd raken en boos worden op de situatie en daarbij ook op mezelf dat ik zo inflexibel ben. De avond loopt dan anders dan ik had verwacht en dat trek ik, zeker als ik al niet lekker in mijn vel zit, slecht.
Ik heb dat juist als ik in NL ben haha, vooral de AH dan. Zó ontzettend groot en ze hebben hele afdelingen van producten waar ze hier met geluk misschien 3 varianten van hebben. Het is zo iig veel overzichtelijker hier, maar in de AH verdwaal ik letterlijk. Boodschappen doe ik eigenlijk ook niet omdat ik daar gewoon erg slecht in ben en ivm alle prikkels e.d. Gelukkig vindt mijn man het niet erg om boodschappen te doen.
Dat herken ik ook En vooral dat ik iets niet goed kan loslaten. Als iemand me iets zegt en ik denk dat degene liegt of mijn gevoel anders zegt, kan ik door blijven gaan.
Oh dat is ook herkenbaar ja. Net nog, dan blijven ze rommelen (nog een vraagje, slokje water, deken niet goed, oh toch nog even plassen, weer de deken goed leggen etc...) en dan denk ik: aaarch, ga nou in je bed liggen, want IK wil nu ruhust!! *stampvoet*..en dan vervolgens: oh wacht ff, zij zijn 3 en 5 en jij bent volwassen.