Heel veel herkenning hier, zeker voor hsp, maar kan ook goed ass zijn. We hebben beiden geen diagnose of testen laten doen, maar ook bij mijn man herken ik veel ass dingen. Vraagje voor @Eppo82 en anderen waarbij de man ook ass(trekjes) heeft. Ik had het hier toevallig van de week met mijn man over en ben benieuwd of jullie dat herkennen: dat de vrouwelijke ass-symptomen meer voor ‘interne issues’ zorgen, zoals snel overprikkeld, veel dingen overanalyseren, bijv gesprekken die je hebt gehad weer helemaal naspelen in je hoofd of je niets verkeerds hebt gezegd (wat ik dus bij mezelf herken) Terwijl de mannelijke ass-symptomen meer spelen op het interrelationele vlak, bijv. niet zo goed kunnen inleven in anderen, eigen behoeftes boven anderen stellen en daardoor onbewust stug en inflexibel zijn. Maar zelf eigenlijk helemaal niet zo’n last hebben van eventuele ass. Herkennen jullie dit? Dat het voor jullie meer een ding is wat je bezig houdt of waar je over nadenkt dan voor jullie man/vriend?
Dit belast mij enorm. Ik kan ook weken blijven doorgaan daarover. En voel me er echt niet goed van. Zelfs als ik slaap droom ik continue erover en zo kom ik niet tot mijn rust. Ik heb geen man dus kan niet vergelijken. Mijn ex was erg egoïstisch, narcist maar misschien ook ass?
Ja, mijn man heeft nergens problemen mee, het ligt dan aan de ander, die heeft het probleem. Ik zal altijd (soms terecht, soms ook niet) de fout zoeken bij mezelf als iets niet lekker loopt. Dus eigenlijk geeft ie mij dan wel weer gelijk op zo’n moment, want ik twijfel of het aan mij ligt, mijn man weet zeker dat het aan mij ligt (want het komt niet bij hem op dat hij fout zou kunnen zitten) dus het zal wel aan mij liggen dan Dus het kost mij heel veel meer energie om contacten/een relatie te onderhouden. En frustratie mbt (gebrek aan) zelfinzicht van man
Voel helemaal wat jij voelt. Mijn ex-man had dit tot in het extreme en ben er erg onzeker door geworden.
Mijn man is een en al goedheid. Maar zou inderdaad niet snel sorry zeggen na een onhandige actie en ziet gewoon vaak niet wat er moet gebeuren of waar ik even een arm om me heen of een helpende hand nodig heb. Ik probeer mezelf steeds meer voor te houden dat het meestal onmacht is, geen onwil. Dat helpt wel wat om me er minder aan te ergeren. Ook heb ik wel eens het idee dat ik op een evenwichtsbalk balanceer tussen dingen voor hem voorkauwen of uitschrijven, wat hij fijn vindt en nodig heeft soms, maar tegelijkertijd oppassen dat ik dat weer niet té doe en hij het te betuttelend vindt, want dan doet hij het juist niet. Haha, lastig soms hoor!
Ik lees even mee. Bij zoon is sinds 3 jaar de diagnose ass. Voor mezelf heb ik altijd gezegd dat ik add heb, maar nu steeds meer het vermoeden van ook ass. Welke bruid gaat er nu op haar eigen bruiloft op de gang zitten kletsen omdat het daar zo lekker rustig is? Yep , ik dus. Ook met verhuizen, totaal overprikkeld. Van voor niet meer weten dat je achter nog leeft, hele overzicht kwijt. Dan maar op zolder een kastje in elkaar zetten, das lekker overzichtelijk. En ook nachten wakker liggen omdat ik snachts zoveel verwerk van de nacht. Voor jullie herkenbaar?
Ja ik denk dat de mijne tussen jullie (ex)mannen inzit @one of kind en @siets. Een deel onkunde/lompheid, maar ook een deel wat voortkomt uit zijn jeugd wat hij naar mij toe uit. Hij is verbaal heel sterk en ik niet dus dan delf je al gauw het onderspit. Gelukkig kan ik dan wel goed bij mijn standpunt blijven als ik de tijd heb gehad om erover na te denken en maakt het me niet onzeker over mezelf. Hij is in ieder geval niet de makkelijkste persoon om mee samen te zijn en we zijn niet voor niks al een keer uit elkaar geweest. Maar er is ook veel liefde en dat brengt ons elke keer weer terug naar elkaar.
Dat is iets moois natuurlijk. Nou mijn ex man mishandelde mij echt zowel geestelijk als lichamelijk. Maar er zijn wel dingen die ik herken wat je schrijft. Wel goed dat je bij je standpunt blijft, dat kan ik dan weer slechter. Al gaat dat al beter
Ja precies, zo is het hier gelukkig niet. Ik zie het echt ook als zijn ‘gebrek/onkunde’ en niet als de mijne. Maar hij is ook niet altijd de goedheid zelve zoals @siets over haar man schrijft, dat bedoelde ik met ertussen in. Hij kan mij wel echt kwetsen met woorden of uit boosheid/frustratie wegduwen als we ruzie hebben, maar mishandeling gaat in mijn beleving echt een stuk verder. Heftig om zoiets mee te moeten maken.
Jii niet alleen hoor, was blij dat ik uit t gekkenhuis weg was. En dan hadden we er max 30 per dag dagdeel. (middag/avond andere mensen behalve dan direct familie (1e lijns)) Trouwerij: draaiboek Verhuizing: draaiboek, kleurcoderingen en nummeringen. Geloof overal wel een draaiboek voor, wat ff ieta groter is dan gemiddeld.
Ik wordt laaiend om onrecht of t nu tegen een ander is of tegen mij. Bij mn dochter verlies ik vaak mn geduld als ze in een miepbui is (niks kan, nee is "maar ik zeg jaaaaah" en dat gaat de heeeeele dag door), die kruipt echt onder mn huid en besluit ik spontaan "pauze" te gaan houden. Dan mokt zij op de bank en ik aan de eettafel. Jalours, nee die eigenschap ken ik niet eigenlijk. Ik ben ik, iemand anders is iemand anders. Mn man kan t goed vinden met een collega (vrouwelijk) en dat vind ik best. Vertrouw m en haar ook, nog een tikkeltje erger: overkomt mij wat staat zij op mn nominatielijst voor hem om mee verder te gaan en zo heb ik er nog 2. Lieve meiden, goed hart en waar mn dochter in goede handen bij zou zijn. Wel als tip meegenomen om een huishoudster te regelen want met de beste wil van de wereld, hij ziet t echt niet en heeft geen flauw benul (ik heb t hier op kaartjes geschreven hoe iets schoongemaakt moet worden en een app waar het hele programma in draait just in case) (ik zei toch, ik ben altijd "aan")
@Krabje: daarom wilde ik eigenlijk ook geen bruiloft, maar uiteindelijk een heel simpele bruiloft gehouden bij mijn schoonouders thuis. Verhuizen vind ik vreselijk en hoop ik niet meer (vaak) te hoeven meemaken. Ook al is mijn man degene die bijna alles doet. Maar de veranderingen, prikkels etc. Nee verhuizen is absoluut niet m'n hobby haha.
Op het moment dat man en ik gingen samenwonen, heb ik zo'n hoofdpijn gehad op de dag van de verhuizing. Toen we naar ons 2e huis gingen weer. Maar toen had ik alles al iets beter gepland. In die tijd wist ik natuurlijk ook nog niks over ass. 3 jaar geleden zijn we weer verhuisd, wat een hel. Maar gelukkig weet man hoe ik in elkaar zit nu. En door de diagnose bij zoon weet ik nu wel hoe het beste met alles om te gaan. Ik moet echt doseren anders gaat het gewoon niet. Onlangs kwam mijn collega daar ook achter, ik schaamde me dood dat ze dat zag. Voelde echt als falen
Dat is fijn dat je het dan weet en er rekening mee kunt houden. Voor mij is de bruiloft al bijna 16 jaar geleden, toen wist ik nog niks over ass. Het hoorde gewoon bij mij. Bleef savonds ook gewoon bij mijn oud collega's plakken, daar had ik 3 jaar gewerkt, dat was duidelijk. De rest was overweldigend. Maar wel een dag gehad waar we van hebben genoten
Mijn zus heeft onlangs gehoord dat ze autisme heeft, ze zit pas net in het traject maar haar symptomen zijn oa: - behoefte aan structuur en duidelijkheid - niet altijd grapjes begrijpen (ze gaat er serieus op in) - moeite met contact leggen - snel overprikkeld - dingen niet altijd tactisch kunnen overbrengen - in het verleden veel depressie achtige klachten - kan niet erg goed met geld omgaan (kan bijv slecht rekening houden met onvoorziene zaken)
Het is weer even stil gevallen hier. Ik ben me dingen op aan het schrijven van opmerkingen die ik van de psychologe voor ptss heb gehad, UWV arts die in 2014 psycho sociaal probleem geroepen heeft. Een werkgever ooit wat me zei dat ik te vriendelijk was tegen klanten. Met dat lijstje eens naar de huisarts. Maar er speelt zoveel bij mijn oudste nu dat ik me dat echt niet gaan inplannen
Ahjoh, mn man scoort lager dan ik maar in de praktijk is hij erger het is net als een leeftijd, een indicator. Maar gaf hier wel een "aha okeeeeeeeej" momentje.