Denk dat je je moet afvragen, ik loop tegen zoveel dingen. Wil ik graag weten wat het is. En hulp krijgen voor de toekomst.
Ik hoop dat ik niet te intieme vragen stel. Maar waaraan merkte jij dat de behandelingen verkeerd waren en wat deed dat met jou?
Ik volg even. Als kind de diagnose ADD gehad. Maar als nu naar onze zoon met ASS kijkt is hij sprekend mij. Waar en hoe kan je eventueel je eigen opnieuw laten testen?
De eerste stap is een doorverwijzing van de huisarts. Maar ik zou eerst zelf onderzoek doen naar de plek waar je naartoe doorverwezen wilt worden. Anders wordt er misschien een minder fijne plek aangeboden.
Dankjewel, zal het ook eens aan de therapeut vragen die ons straks met onze zoon gaat begeleiden. Zij doen ook volwassenen. Mijn man heeft nog meer autistische kenmerken, maar had als kind de diagnose ADHD. Maar in onze tijd was eigenlijk alles Add of ADHD en was autisme niet zo snel een diagnose. Die beaamde onze zoon zijn psygoloog ook.
Fijn dat je dan al een ingang hebt bij een organisatie die je kent. Zijn tijd zal niet heel veel verschillen met mijn tijd. Zo'n 26 jaar geleden kreeg ik de diagnose adhd. Maar ik heb, onder andere bij de medicatie, nooit het gevoel gehad dat het helemaal goed zat. Ik kon dingen niet die hun (andere adhders) wel makkelijk af leken te gaan. En ik voel mij vaak thuis bij mensen die ass blijken te hebben. Mijn jongens hebben geen ass diagnose. Wel 1 met vermoeden van TOS (ik wacht nog op de evaluatie). Maar toch heb ik het idee dat ik meer ontdek over mezelf via mijn kinderen. Na een diagnose van adhd is het wel lastig om mijn vinger erop te leggen. Ik herken wel dingen. Maar mijn bril wisselt af en toe tussen adhd en ass.
Ze sloegen niet aan en mijn problematiek werd er niet minder van. De handvaten die ze me boden sloten niet aan op mijn hulpvraag. Voor mij was dat heel frustrerend.
Ik lees dat veel mensen met autisme slaapproblemen ervaren. Is dat bij jullie ook zo? Ik ben al vanaf mijn puberteit een slechte slaper en slaap eigenlijk het beste in mijn eentje.
Ik val moeilijk in slaap en droom ontzettend veel. Word vaak 10 x per nacht zittend wakker. Met hartkloppingen en al. Vandaag ben ik bij een psychologe wat bij het werk is. En zij vond het nog niet zo'n raar idee laten testen. Ze zegt je geeft duidelijk aan dat je handvatten wil. En overprikkeld bent. Ook door alle zorgen voornamelijk van de oudste
Als puber sliep ik héél slecht, lag veel te piekeren. Was jaloers op mensen die hun bed maar hoefden te zien en al sliepen.. Tegenwoordig hoor ik bij de laatste groep, ik slaap vrijwel direct in, het zal de vermoeidheid zijn haha. Wel slaap ik heel licht, word snel wakker.
Alleen als ik echt overprikkeld ben, kan ik moeilijk in slaap komen. Maar verder slaap ik juist goed en heb ook nog nooit in m'n leven nachtmerries gehad oid.
Ik heb maandag m'n intake gesprek. Ben erg benieuwd of ik gehoord wordt.. Bij wie hebben jullie intake? Ik in het ziekenhuis bij de afdeling psychiatrie. Geen idee of ik daar goed zit. Qua slaap problemen herken ik het, lig ook vaak wakker snachts. Piekeren etc. Inslapen gaat wel goed. Als ik overprikkeld ben kan ik juist heel veel slapen. In een donkere kamer, alleen en geen geluiden. Ben nu bezig met een lijstje waar ik allemaal tegenaan loop, vind dat best lastig te verwoorden.
Hier na hoop gedoe ook verwijzing. Maar voorbpsychologe intern bij huisarts. Ben benieuwd of zij die testen wel kan doen.
Ik heb een dochter met autisme, van bijna 10 jaar. Ze kreeg haar diagnose toen ze 3 jaar was, maar de vermoedens waren er al langer. Een paar jaar later is ze opnieuw getest, dit moest toen i.v.m. een nieuwe hulpvraag. Beiden keren was er bij haar geen twijfel over de diagnose ASS. Ze zit op het speciaal onderwijs, tussen 95% jongens. Dat is nu ze wat ouder begint te worden wel lastig. Ze is geen meisje-meisje, speelt Minecraft, etc, dus qua interesses kan ze prima aansluiting vinden bij de jongens. Maar toch mis ik voor haar dat ze zich aan andere meisjes kan meten en van kan leren, vooral op sociaal gebied. Meisjes zijn daarin toch wat behendiger. Mijn dochter wordt op school makkelijk over het hoofd gezien. Ze uit zich daar weinig, in tegenstelling tot sommige jongens die vrij explosief kunnen zijn. Mijn dochter uit zich pas thuis, in haar veilige omgeving. Dat zorgt wel eens voor onbegrip en weinig steun op/van school en frustratie bij ons, dat ze niet willen geloven dat ze thuis vaak erg overprikkeld is van de schooldag. "Op school zien wij niks", horen we dan. Ik heb zelf geen autisme. Mijn man wel, die heeft zich 3 jaar geleden laten onderzoeken, omdat hij veel van zichzelf in onze dochter herkende en tegen dingen aanliep vooral in z'n werk, maar ook binnen onze relatie. Sinds een half jaartje zit hij nu ook in therapie, om te leren met bepaalde dingen om te gaan. Het heeft best een tijdje geduurd bij hem voordat hij de diagnose een plekje kon geven. We grappen wel eens onderling dat hij meer 'autistisch' is geworden sinds z'n diagnose. Wat ook wel logisch is, want ineens werd hij meer bewust van dingen waar hij tegen aanloopt, z'n grenzen, etc. Wel iets om je goed te realiseren als je idd een traject van onderzoeken in gaat. Er komt ook best wel veel op je af dan ineens. Het geeft je aan de andere kant wel ook meer inzicht waar bepaalde dingen vandaan komen en het opent deuren naar hulp om te leren hoe je met bepaalde situaties om kunt gaan. Succes allen die in die situatie zitten!