Vrouwen ongelukkig na bevalling!

Kan me er best iets bij voorstellen. Ik vond de bevalling vreselijk en heb echt wel even tijd nodig gehad om het te verwerken. En dat terwijl het echt wel erger kan, Lune zat 'alleen maar' vast waardoor het persen zonder persweeen een hel was, maar als ik sommige verhalen lees ben ik er goed vanaf gekomen..
Ik denk dat als je in het ziekenhuis slecht begeleid wordt het ook meespeelt. Ik ben gelukkig goed begeleid en ben daar ook blij mee, dat doet een hoop. Maar een bevalling heeft gewoon een behoorlijk impact. En het is ook heel persoonlijk hoe je er na die tijd mee om kan gaan, de ene vrouw kan er jaren last van hebben terwijl de andere er na een paar dagen al over kan relativeren. Kan je niet zoveel aan doen denk ik.

 

Ik kan het me ook helemaal voorstellen. Ik vond het ook zwaar maar inderdaad het kan nog zwaarder als je anderen verhalen leest. Maar ik denk ook dat de manier waarop je begeleidt wordt ook meespeelt.
Ik moest naar het ziekenhuis (wat niet de bedoeling was van mij dan). En er was niemand die de hele tijd bij me bleef. Ok kan me voorstellen als het druk is, maar ik voelde me echt alleen, mijn man was er natuurlijk bij maar die wist het ook niet natuurlijk.

Toen ik mocht persen kwamen ze zelfs vragen wat de gyn wilde eten.... En toen mijn dochter geboren was (na 2 dagen weeen) gingen ze ook echt eerst eten, na een dik half uur kwamen ze terug om mijn dochter na te kijken en mij te fatsoeneren. Nou ik vond het niet normaal. Op het moment zelf sta je daar niet bij stil, ik was alleen met mijn dochter bezig natuurlijk, maar achteraf denk ik: is dat nou normaal?

Nou, mijn frustratie ben ik ook weer kwijt.

Maar ik zal dit bij een volgende keer echt wel aangeven! (mocht het helpen).

 

Tja, ik heb ook geen vaginale bevalling gehad,maar daar heb ik niet zoveel problemen mee ( eigenlijk geen).
Heb meer moeite met de mislukte ruggeprik en daardoor volledige narcose. Nu ruim een jaar na dato nog steeds dus ja....
Misschien kan ik ooit nog een vaginale bevalling meemaken.... hoe dan ook, kan me voorstellen dat veel vrouwen er zo over denken, het natuurlijk wel een hele ingrijpende gebeurtenis zo'n kind ter wereld brengen. ( zeker een man die dat onderzoek gedaan heeft...?)

 

Mijn man maakt 2 opmerkingen nadat ik bevallen was: 1. het viel me mee hoe lang het duurde (na 2 dagen weeen) 2. ik vind je buik best nog dik nu (1 dag na de bevalling)

Maar verder is hij heel lief hoor

 

Ik vind één op de zes weinig eigenlijk! Als ik in mijn omgeving kijk is dat een onrealistisch beeld. Zelf heb ik helemaal geen rotidee overgehouden aan de bevalling. Ging misschien niet helemaal zoals ik gehoopt had, maar wij kijken er toch met een goed gevoel op terug. (Ik heb dan ook geen kz of kunstverlossing gehad).

Mama26: Ik kan me heel goed voorstellen dat je het een onpersoonlijke benadering vond! Bij mij was er het eerste half uur van de persfase zelfs niemand aanwezig, en op het hechten moest ik een half uur wachten voordat er iemand tijd had. Jammer, maar ik kan het me ook wel goed voorstellen. bevallen in het ziekenhuis is echt lopende bandwerk, hoewel ze echt hun best doen! Ik probeerde me maar te beseffen dat er naast me vast ook iemand verlost wilde worden (Die vrouw in de kamer naast me kon flink gillen trouwens, ik besefte me dat die de gyn misschien harder nodig had dan ik

 

Ik was doodongelukkig na de bevalling, ten eerste omdat de bevalling traumatisch was en ten tweede omdat ik een fikse postnatale depressie had.

Mijn bevalling duurde "maar" 12 uur maar ik had echt een weeënstorm, de een na de andere wee kwam opzetten, ze lieten me uren alleen met hubbie en dat terwijl hij ze riep en dan kwam het antwoord dat ze zo kwamen, ze luisterde helemaal niet, ik zei dat ik geen persweeën kreeg en dat ik totaal geen idee waarheen ik moest persen, ik voelde haar gewoon niet en ze bleven maar doorgaan dat ik me niet moest aanstellen en ga zo maar door, uiteindelijk werd haar hartritme gevaarlijk laag dat ze in moesten grijpen.

Ondertussen is Amanthis 3 jaar en heb ik de bevalling gelukkig verwerkt maar ik sta eigenlijk nog niet te springen voor een tweede omdat ik bang ben dat het weer zo gaat en dat ik weer een postnatale depressie krijg.

 

Met de bevalling geen problemen, ik zou een geplande ks krijgen, maar de vliezen braken spontaan op zondagochtend.
Toen naar het ziekenhuis, in 3 uur tijd 10 cm weg gepuft en met persweeen de ruggenprik gekregen, Isa's voetjes staken al naar buiten!
Toen de ks er overheen, dus 2 bevallingen, 1 kindje om 12:06uur op zondag ochtend.

de ramp begon pas toen ik op de afdeling lag, 5 dagen lang werd me niet verteld dat mijn hb veelte laag was, dus sterretjes/zwart voor de ogen en
zelfs 1x flauwvallen, en nog werd me niets verteld of werd er medicatie gegeven, dat gebeurde pas na 5 dagen toen ik de ontslagspapieren meekreeg. Ook de ernstige vorm van zwangerschapsjeuk werd ontkend. Dus wederom geen medicatie! Die kreeg ik pas van de huisarts die kwam kijken omdat de kraamhulp belde dat het zo slecht met me ging. Een kuurtje prednison volgde.
Het na gesprek met de gynaecoloog leverde weinig begrip op, maar ik heb wel alles in mijn dossier laten zetten aangezien ik een volgende keer weer in het ziekenhuis zal moeten bevallen.
Ik neem dan ook zelf mijn medicatie mee, en vertrek als medische zaken niet met mij besproken worden. Want dan kan ik beter thuis zijn en de huisarts vragen langs te komen, die is namelijk wel altijd eerlijk en verzwijgt niets.

 

ik was totaal niet bang om te bevallen en had zoiets dit gaat me lukken en toen het water brak was ik heel blij want nu ging het gebeuren. na 14 uur weeen en uiteindelijk 46 minuutjes persen was ik dan eindelijk moeder maar dat je dan meteen je pijn vergeten bent is echt een fabeltje. ik heb er echt nog maanden over gedaan om de bevalling te verwerken en had het zeker niet zo pijnlijk verwacht. ik heb het gedaan zonder pijnbestrijding en daar ben ik wel weer trots op maar wel met het resultaat dat ik nu twijfel of ik wel een 2e aandurf.

om 11 savonds brak me water en me weeen kwamen iets daarna meteen op gang. om 8 uur smorgens had ik nog maar 3 cm ontsluiting maar de weeen waren al wel erg heftig. om 10 uur werd het werd gecontroleerd (dit doet trouwens ook veel pijn zeg) en had ineens 6 cm en hup naar het kraamhotel waar ik ging bevallen. om 12.45 mocht ik dan eindelijk persen (had al 1 uur persween en ze moesten het laatste randje even wegmasseren au au) en uiteidelijk was ik om 13.31 moeder van een prachtige dochter en ze was en is zeker de moeite waard maar weet wel dat als ik besluit dat ik voor een 2e ga ik niet meer blij ben als het water breek maar kei hard ga janken van o nee he nu begint het ipv dat ik super blij zal zijn

ik had verder wel goede begeleiding en vertrouwde volledig op hun. ze hebben gezorgt dat ik rustig bleef en vertelde me vaak dat ik het goed en prima deed en wanneer ik moest puffen en persen waardoor ik niet ben uitgescheurd of andere enge dingen heb gehad daaronder en hun kan ik dus niet de schuld geven .

 

Ik heb in het ziekenhuis 2 uur in mijn eigen bloed gelegen voordat ik verschoond werd..
Toen het gigantisch begon te stinken heb ik een grote bek opgezet dat ze het NU moesten komen schoonmaken en dat ik wilde douchen.
Het was heel erg druk die ochtend schijnbaar.
Maar aan de bevalling zelf heb ik geen trauma overgehouden.
Het was heel zwaar en ik wil het tot op de dag van vandaag niet meer overdoen maar dat is niet de schuld van het ziekenhuis maar van mijn meisje

 

ik vind 1 op de 6 inderdaad ook onwijs weinig...

hier vond ik de bevalling op het moment zelf wel mee vallen... maar toen ik thuis was en alles rustig op een rijtje kon zeggen inderdaad werd ik ook erg ongelukkig... ik moest helaas naar het ziekenhuis en daar ben je inderdaad maar een nummer. Je komt aan mag gaan liggen en terwijl je heftige weeen hebt laten ze je gewoon alleen inderdaad en ik heb de hele boel onder gekotst. En zelfs toen duurde het nog lang voordat ze kwamen. op en gegeven momenten had ik zware weeen in me rug en buik dat ik niet wist waar ik het zoeken moest en toen na ongeveer een kwartier wat een eeuwigheid duurde kwamen ze pas langs. me de mededeling oh mevrouw u heeft 10 cm ontsluiting. Dus had een weeenstorm gehad. Daarna mocht ik gaan persen maar aangezien alysia er scheef voor lag en behoorlijk groot was/is lukte het niet. Toen was het mevrouw we gana knippen we gaan de gynacoloog bellen. Okee dat is goed. En toen ja duurde het ruim 3 kwartier voor hij er was ik was helemaal op. Komt zo vent binnen in zijn normale kleding kijkt naar mij zegt NIKS en toen naar me onderkant en zegt aaghh ja knippen maar en gaat hij irritant naast me op de compter dingen zitten intikken... pfffff echt waar zo vent Grrrrrrrrr....

in ieder geval toen was ze eruit en daarna toen ik eindelijk gewassen enz was bleef er maar een vvrouw zeuren je moet plassen.. en zo de hele tijd door maar hoe kan ik nou plassen? heb net alles uitgepist met de bvalling :s en zo bleef ze doorgaan.

En niet alleen de bevalling was erg maar de na dingen erger aangezien alle hectingen los lieten en ik dus met een flinke grote open wond liiep waar ik nu nog last van heb :s

maar al met al het is in het begin heel erg geweest vooral de eerste paar maanden heb ik veel terug gedacht aan de bevalling en vooral begeleiding.. maar heb het nu kunnen verwerken daarm willen we nu ook graag een 2e

(sorry voor het lange verhaal heerlijk ng even van me afschrijven)

 

ben ook 1 van die 6 heb oook niet fijne ervaringen gehad op de verloskamers...het verhaal zal ik jullie besparen als ik er aan denk wordt ik alweer boos..
heeft zon beetje 5 a 6 maanden geduurd voordat ik over boosheid heen was...nu willen we een 2e...en begin nu wel al te denken hoe we dat straks gaan doen; als ik dit x wel thuis zou mogen bevallen gaan we dnek ik dat doen...hoewel ik daar ook nog niet van overtuigd ben ivm de apparatuur en hulpmiddelen enzo die in een zkh wel aanwezig zijn...
hmzzz iets waar ik nog ff goed over na ga denken

 

Drie jaar later zullen de meeste vrouwen het wel verwerkt hebben, maar ik denk dat er wel meer zijn dan 1 op de 6 die de eerste weken en maanden erna niet vrolijk worden als ze aan hun bevalling terugdenken.
Mijn bevalling was echt niet fijn, maar in ieder geval ging alles goed met de baby en dat is het voornaamste. Maar ik vond de begeleiding in het ziekenhuis (het schoot bij mij niet op, dus daar werd ik na uren naartoe gestuurd) om te janken.
Bovenstaande ervaringen klinken ook allemaal erg bekend. Amper BV-begeleiding, je lang in je eigen bloed laten liggen, wachten tot de arts na weet ik hoelang eens tijd heeft, terwijl je al ruim een half uur persweeën hebt, maar niets mag doen, vergeten een catheter te geven etc. Betere begeleiding zou een hoop helpen denk ik en goede nazorg!

 

oh zie nu dat het 1 op de 6 is na 3 jaar....ohhhhhh
ik d8 in het algemeen...

 

Ik heb van de 1e een rotbevalling gehad en ook best wel even tijd nodig gehad om dat te verwerken, maar ik denk echt dat inderdaad goede begeleiding in het ziekenhuis alle verschil maakt. Doordat ik goed ben begeleid in het ziekenhuis, me absoluut geen nummer voelde en gewoon pijnbestrijding kreeg toen ik erom vroeg, is het voor mij geen traumatische ervaring geworden.

Neemt niet weg dat ik behoorlijk tegen de bevalling van de tweede opzie (ik ben nu 39 weken zwanger). Moet nu ook in een ander ziekenhuis bevallen omdat we in de tussentijd zijn verhuisd.

 

Ik ben begonnen met een thuis bevalling bji de eerste.
Helaas toen ik eenmaal pers weeen zou moeten hebben waren die er nauwelijks (kwam ik bij nr 2 pas achter toen ik echte persweeen voelde) En lukte het me dus niet om mn zoontje eruit te persen.
DUS naar t ziekenhuis.
Ik werd meteen op een kamer gecommandeert. En we gingen verder. De gyn (denk ik want voorstellen doen we niet aan) keek het even aan en zei ja...dit wordt een kunst verlossing.
Hij ging me eers verdoven met een naald dat wil je niet weten. Daarna zou hij inknippen anders kon het kapje van de vaccuum pomp er niet in.
Prompt zwermde er allerlei "studenten" binnen (stuk of 7 a 8 ) zonder ons gevraagt te hebben of we dit wel wilden...lag ik daar met heel mn hebben en houwen open en bloot! (en nee dit was geen academisch ziekenhuis dus ze hadden t moeten vragen!)
Dus met een wee die spuit erin. Met nog n wee ingeknipt. En toen kon het feest beginnen.
Hij maakte nog n grapje over dat hij hoopte alleen t kind vast te zuigen en niet mij erbij (echt iets wat je op zon moment wil horen)
En bij de volgende wee werdt t ding erin gepropt.
Hebbus...
Nu moest ik goed mee persen zei hij dan kunnen we bij de volgende wee het hoofdje eruit hebben. Dat ging best goed.
Volgende wee dan ga ik zacht mee trekken en je kindje is er nu heel snel.
Nou zacht mee trekken? Die wee was er niet eens en hij trok al
Eindelijk mn kleintje op mn buik. De navelstreng moest doorgeknipt en dat mocht de vader doen. Mijn moeder die ook ergens in de drukte stond wilde een foto maken. Maar door al die studenten die schijnbaar ook ERG geintereseerd waren in het door knippen heeft ze dit niet kunnen doen
Goed...bevalling afgelopen en de studenten konden weer opkrassen.
Nu moest alleen die moederkoek er nog uit. De kleine werd ondertussen door alles en iedereen bekeken want hij zag blauw. Die moest dus even een uurtje de coveuse in (waar hij nog maar NET inpaste). De gyn prikte ineens een grote naald in mn been zonder me er voor te waarschuwen en toen ik "hej!" zei zei hij dat dit was om de nageboorte te laten komen Blijkbaar hadden ze ineens haast want nog geen 2 minuten later duwde hij lomp op mn buik zodat ik n wee kreeg (weer zonder waarschuwing ...ik lag te kijken naar wat ze allemaal met mn baby uitvoerden) En hoppa daar was de nageboorte...ik werd me n partij misselijk... Of ik hem wilde zien..nou nee dankje ale:
Nu werd het heel stil om me heen. De mensen waren allemaal (stuk of 4) bezig met de baby en ik lag daar maar (ineens hadden ze geen haast meer?).
Ik keek mn moeder aan en hoorde wat druppelen. Ik vroeg "wat hoor ik? Ben ik dat?! Ja zei mn moeder, dat ben jij ja.
Ik zo van is dat bloed?!? Ja was bloed.
Het klonk alsof er een kraan net ietsje open stond.
Ik werd duizelig....duizeliger.... Ik melde dit bij degene die t dichtst bij stond (volgens mij de gyn) Ja is normaal na n bevalling zei hij afwezig en ging verder met wat hij ook bezig was.
Ik werd NOG duizeliger en t begon te piepen in mn oren....
"ik word nu toch wel ERG duizelig" zei ik en prompt werd t zwart voor mn ogen. De gyn wilde weer afwijzend antwoorden maar toen ik melde dat t zwart voor mn ogen werd werd hij ineens heel snel.
De wond moest toch maar even gehecht worden nu...
Ik bleek niet alleen ingeknipt te zijn, maar ook uitgescheurt!
Ondertussen had ik 1,5 liter bloed verloren. En dankzij dat mocht ik fijn 3 dagen in het ZH blijven.
Vooral ook omdat ik een zeldzame bloedgroep heb en ze die liever niet geven. Ze wilden wachten om te zien of ik t zelf terug aan maakte. Nou nee dus.
De eerste minuut dat ik op de zaal lag sprongen ze me meteen in mn nek want ik moest plassen. Ja is goed maar no way dat ik naar de wc kom (2 bedden verderop) Ik was nog steeds draaierig en had net n redelijk zware bevalling achter de rug...leek me logisch, toch?
Ik moest me niet aanstellen er bevallen zoveel vrouwen elke dag! Ik werd uit bed gehezen. Waarna ik bijna flauw viel...
Dus werd ik weer in bed gehesen en kwam er toch maar n bedpan voor me.
Mij werd gezegd dat als ik pijn kreeg ik altijd kon bellen. Ook als er wat anders was waar ik me zorgen over maakten. En weg was iedereen (ze hadden 3 man nodig gehad om mijn plasje op te vangen schijnbaar)
Na n uurtje kwam de pijn dus ik belde en ze gaven me een paracetamol.
Anderhalf uur daarna had ik t idee dat mijn baby die ondertussen aangekleed naast me lag in een gewoon bedje, steeds blauwere handjes kreeg. Omdat hij een uur in de coveuse had gelegen en iedereen zo paniekerig deed over blauw belde ik weer. Er kwam een zuster die vroeg wat ik wilde. Ik vertelde van de blauwe handjes. Ze werd boos, snauwde dat dat normaal was en ik niet iedere keer moest bellen! En weg was ze weer.
Dat was de druppel en heb huilend in bed gelegen...
Na 3 dagen afwachten hebben ze me dan toch maar n bloed tansfusie gegeven even op zn snelst in de nacht...ik zwete mn bed uit!
En smorgens mocht ik dan eindelijk naar huis nadat ik gedouched had (voelde me nog wiebelig maar t lukte verder allemaal wel.
Toen ik mn jas al aan had heb ik ze toch maar even gevraagt of ze de naald van het infuse uit mn hand wilde halen....
Ben daarna nog op controle gemoeten en n paar keer terug omdat er wild vlees groeide langs de wond van de scheur die ze aanstipte met zilver ofzoiets zodat t weg ging. Die gyn vond het grappig mij in die stijg beugels te leggen en dan zn plantjes eerst even water te gaan geven!
Na 3 keer ben ik niet meer geweest en heb een andere gyn gezocht om me te behandelen.

De bevalling is me ondanks alles erg mee gevallen. De behandeling en desinteresse van het personeel van het ziekenhuis is me ERG tegen gevallen. De 2e keer heb ik gelukkig niet hoeven blijven en had ik mn verloskundige ipv een gyn.
Dat was al STUKKE beter.
En dit keer hoef ik god zij dank niet meer naar dat ziekenhuis maar een andere.
Rede: ik heb bij de eerste bevalling erg veel bloed verloren.
Dat dit was omdat ze me weet ik t hoe lang hebben laten door lekken...tja ach..
Dus ja ik hoor bij diegene die er nog lang "last" van hebben gehad. Niet lichamelijk, niet door de bevalling. Maar gewoon door t gevoel te hebben dat je daar hulpeloos ligt en niemand het echt intereseerdt.

 

Aargh, als ik dat zo lees... ik zou die gynaecoloog van jou wel willen SLAAN ! En ik ben doorgaans echt een vredelievend tiep. Wat een enorme hufter, zeg!

GRRRRR!