Ik heb twee prachtige zoons. Mijn oudste zoontje is helaas een week na zijn geboorte (27 wk) overleden en dit heeft helaas flinke, psychische sporen achtergelaten. 2 jaar later werd mijn jongste zoon geboren en het is niet bepaald een stressvrije zwangerschap geweest. I.v.m. het slikken van Ascal en het feit dat de zwangerschapsvergiftiging toen ook nog terug kon komen, elke twee weken controle gehad en dan heb ik het nog niet eens over de angsten die erbij komen kijken. Na zijn geboorte flink last gehad van een paniekstoornis, waar ik nu mee kan leven (dik 2 jaar later). Nu krijg je her en der wel vragen wanneer er nog een 2de (eigenlijk 3de) komt en ergens wil ik dat wel, maar ook ergens weer niet. Het probleem is dus, dat ik na twee ook weer een beetje begin te leven. Ik ga weer op stap met vriendinnen, rijd weer paard (met heel veel plezier) en kan eindelijk met volle teugen genieten van mijn zoon en alles wat daarbij komt kijken. Ik ben dus eindelijk mezelf weer en daar ben ik heel gelukkig mee. Voorlopig heb ik dus ook geen behoefte aan nog een kind. Ik krijg geen kriebels als ik baby's zie, mis het zwangere gevoel niet en ga zo maar door. Het is er gewoon niet. Daarnaast komt ook nog kijken dat het mijn derde keizersnede gaat zijn, ik weer de gehele zwangerschap ascal moet slikken, zes weken na de bevalling steunkousen en fraxi en dan heb ik het nog niet over de grote kans dat mijn paniekstoornis zichzelf wederom in alle hevigheid openbaart. Ik weet niet of ik dat mijn zoon nog een keer aan kan doen en hierbij ook de tweede baby (voor mijn gevoel) tekort moet doen, omdat ik bij wijze van spreken niet eens naar de speeltuin om de hoek zal durven. Familie heeft het constant over een eventuele tweede en ja, het idee lijkt mij heel erg leuk. Een broertje of zusje voor mijn zoontje en ik weet dat hij het ook heel erg leuk zal gaan vinden. Ik wil hem niet, mochten wij overlijden, alleen achterlaten en ik wil ook dat hij weet hoe het is om een band te hebben met je broers of zussen. Mijn moeder is er heilig van overtuigd, mocht ik het er bij één houden, dat ik spijt ga krijgen, maar om eerlijk te zijn weet ik dat zelf nog niet en ja, ook ben ik ergens bang dat ik spijt ga krijgen. Dat ik kriebels krijg op het moment dat het 'te laat' is. Zo, ik moest het ook vooral even kwijt, want ik heb het hier echt nog met niemand over gehad. Bewust, omdat ik bang ben dat ik binnen mijn directe kring op veel onbegrip zal stuiten. Het is allemaal heel erg verwarrend en ik verwacht ook niet dat iemand hier weet wat ik moet doen, maar het voelt wel eens lekker om het er uit te hebben. Ik twijfel of ik nog een tweede (derde) kindje wil.
Speelt het niet mee, dat je voor je gevoel al 2 kinderen hebt? en (mocht je altijd gedacht hebben aan 2 kinderen) dat je daarom het gevoel hebt "klaar" te zijn? Want dat heb ik hier een beetje: zwanger van de 5e, maar kindje 4 is overleden, dus voor mijn gevoel heb ik een heeeeel groot gezin, terwijl ik op dit moment voor maar 3 kinderen zorg En de oudste wordt 18, dus die zorg wordt ook steeds minder
Ik herken het. Ik heb na de bevalling een pnd gehad, waar ik nog niet helemaal vanaf ben, soms een terug val. Ik begin nu weer langzamer hand mezelf terug te vinden. Ook wat meer vrijheid, het word allemaal wat gemakkelijker. Hier komt er geen tweede kindje meer. Zeg nooit nooit natuurlijk. Maar het staat zeker niet meer op de planning. Mijn dochter heeft een hechte band met haar neefjes/nichtjes en andere familie leden. Dus dat als ik of mijn vriend er niet meer is, is ze niet alleen. Daar moet je het niet voor doen denk ik. Ik denk dat je zelf van binnen wel weet/voelt wat je echt wilt, en of je nog voor een derde (tweede) kindje wilt gaan..
De beslissing kan ik natuurlijk niet voor je maken, maar wat me opvalt is dat, in ieder geval hoe je het schrijft, het lijkt alsof vooral je omgeving het je aan probeert te praten om nog een kind te nemen (bewust zoals je moeder, of onbewust door steeds te vragen wanneer er nog een komt) en dat je dat denk ik los moet laten. Misschien (op een meer of minder subtiele manier) aangeven dat ze dat onderwerp moeten laten varen. Daarnaast is denk ik angst om spijt te krijgen niet een goede reden om nog een kind te krijgen... Je weet niet of je die spijt zal krijgen, en om zoveel in te zetten (een heel persoon en diens opvoeding) op het maar geen spijt krijgen... Als je echt de behoefte gaat voelen om er nog een keer voor te gaan omdat je dat zelf wil, zeker doen. Maar in jouw situatie lijkt die behoefte er niet echt te zijn, dus dat lijkt mij eerder naar een nee te neigen...
Nee, vroeger wilde ik altijd graag juist een groot gezin. Net als mijn moeder en oma. Dan heb je het over 3 of 4 kinderen haha. Waarschijnlijk, als ik een onbezorgde zwangerschap had gehad, dan had dit ook zeker gebeurd, maar nu komt er voor mijn gevoel teveel bij kijken.
Dat is ook zo dubbel eigenlijk. Ik heb ook nog best wel veel plannen voor mezelf. Zoals ooit miss een eigen paard? Weer fanatieker rijden, want om eerlijk te zijn was en is dat natuurlijk mijn passie gewoon altijd geweest. Ik heb het idee dat ik die plannen niet door kan zetten, omdat ik rekening moet houden met nog een kleine die er kan komen en ja, eerlijk is eerlijk, twee kinderen is moeilijker dan één. Ik zal niet meer de vrijheid hebben zoals ik deze nu heb.
Ik zou vooral naar jezelf en naar je man kijken..of het jullie meer geluk zal geven, dat het opweegt tegen alle moeilijkheden. Je familie heeft er niks mee te maken en uiteindelijk weet je zoontje ook niet beter en zal niks tekort komen (in beide situaties, wel of geen broertje of zusje).
Mijn eerste zwangerschap was zeer heftig. Uiteindelijk HELLP gekregen, keizersnede, dysmatuur en prematuur kindje, 2 maanden ziekenhuis, 2 jaar 'herstellen'.... Al met al zat ik niet te springen om een nieuwe zwangerschap. Maar wat jij zegt: ik wilde wel heel graag een broertje/zusje voor mijn dochter. Dat is mijn grootste motivatie geweest eerlijk gezegd. Ik heb de hele zwangerschap (en 6 weken na de bevalling) mezelf dagelijks moeten injecteren met bloedverdunners. Op een gegeven moment kreeg ik de naald letterlijk mijn benen niet meer in vanwege al het littekenweefsel van het prikken. Maar uiteindelijk is alles goed gegaan. En mijn ventje is zo gaaf! Vandaag is hij jarig 2 alweer. Hij is vrolijk, een lachebekkie, een boefje! Samen met zijn zus heeft hij de grootste lol. Voor geen goud had ik hem willen missen. De beslissing om zwanger proberen te worden was een "nu of nooit" beslissing. Vanwege gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik wilde ook niet teveel leeftijdsverschil hebben (3 jaar verschil nu). Het was geen emotionele beslissing (ik WIL zo graag) maar meer een rationele beslissing. Maar wel de beste ooit. Ze groeien samen op, hebben elkaar, genieten met elkaar. Een tweede is echt heel anders...
Dat is helemaal waar, en ik had dat ook na de geboorte van mijn eerste. Toen woog het emotionele aspect voor mijn gevoel veel zwaarder dan het rationele aspect en ik had geen kindje (meer) die zou kunnen leiden onder mijn zwangerschap en alles wat erbij komt kijken. Mijn kinderwens was toen gewoon ZO groot en dat heb ik nu niet.
Bij twijfel niet inhalen. Weet niet hoe oud je bent maar zoals ik nu je verhaal lees wil je nog niet. Dus geniet gewoon nu van alles. Wie weet komt het gevoel voor nog een kindje misschien ook niet. Dan is het toch goed?
Ik heb gelukkig geen ervaring met wat je allemaal hebt meegemaakt, erg heftig zeg! Ik denk wel dat de reden voor nog een kindje moet zijn omdat je zelf nog een kindje wil. Niet per se omdat je je zoontje niet alleen wil achterlaten o.i.d. Maar omdat het inderdaad nog gaat kriebelen zeg maar.. Iemand anders kan niet voor jou beslissen of je er spijt van krijgt als je niet nog een kindje krijgt, als jij het gevoel hebt dat je gezin compleet is dan is dat zo, dat is voor een ieder persoonlijk.
Na mijn eerste heb ik altijd wel een wens gehad voor een tweede maar niet hevig genoeg om er actie voor te onder nemen, Ik werd maar niet zwanger namelijk. En ook al was ik teleur gesteld toch was de wens niet diep genoeg om naar de dokter er voor te gaan. Met mijn eerste ging het niet zo lekker het eerste jaar. ( mijn eigen problemen en de problemen er om heen) Negen jaar later was ik in eens onverwachts zwanger en hoe leuk ik het ook vond en hoe blij ik ook was. dat was ik zeker was ik toch bang om weer minder te kunnen genieten van een baby. Het is beter gegaan gelukkig maar maar toch echt genieten en genieten daar zitten verschillende kanten aan. vier jaar geleden kwam mijn dochter dus en mij viel een ding best tegen ik begon weer van af 0. en heb het daar wel wat moeilijk mee gehad. Weer gebroken nachten weer rekening houden met( is normaal weet ik) maar toch pff vond het een hele omschakeling want zoon was 9 jaar en ik kon zo langzaam aan gaan en staan waar ik wilde. En moest mijn vrijheid en alles weer in leveren. Begrijp ergens wel wat je bedoeld jij hebt het met het zwanger zijn kindje krijgen en bang om weer in paniek terug te vervallen je hebt nu het gevoel weer adem te kunnen halen en nu blijven andere er om vragen. Als ik jou zo lees denk ik dat je er nog niet aan toe bent , Misschien komt dat nog en misschien niet. Weet niet hoe oud je bent maar misschien kun je het nog gewoon even van je ( af zetten) en er het over een paar jaar weer naar voren te gooien voor je zelf. Jij bent de gene die weer een zwangerschap aan moet gaan jij moet weer een onzekere periode in jij moet weer een ks jij moet omgaan met wat je al hebt mee gemaakt en niet je omgeving. Als je denkt ik hou het bij ( mijn engeltje) en mij bengeltje dan moet dat voor jou goed genoeg zijn. en soms hebben we niks te kiezen en komen kinderen onverwachts( als je al een periode eigenlijk helemaal afgesloten hebt van mijn kind blijft enig.s kind het hoeft voor mij niet meer. Het leven kent vele verassingen en ik heb het mee gemaakt negen jaar later kwam dan spruit nummer 2. Spijt nee. Wennen ja. Moeilijk ja. Maar toch zo blij dat ze er toch is gekomen ze heeft mijn leven extra verrijkt. De tijd zal het uit wijzen of jij nog een (3) kindje wilt of uit eindelijk niet. Als je dingen tegen je gevoel in gaat doen is het nog veel zwaarder denk ik. Dus tijd komt raad. Jou leven jou lichaam. En een kind alleen laten opgroeien is misschien zielig maar misschien is het niet eens zielig!
Ik zou het gewoon op z'n beloop laten gaan... Ik weet niet hoe oud je bent maar misschien wil je over 5 of 10 jaar ineens wel nog een kind. Misschien ook niet, en dan is het ook goed toch? Mijn zoontje is 3 en ik heb momenteel ook absoluut geen kinderwens. Ooit wel, denk ik. Maar ik heb bijv ook geen problemen met een groot leeftijdverschil omdat ik een 10 jaar oudere zus heb en ook 10 jaar jongere en het is allemaal goed. Zeker met de oudste heb ik een super band. Ik heb dus zelf ondervonden dat een groot leeftijdverschil helemaal niks uit hoeft te maken
Herkenbaar hoor. Ik riep altijd: ik wil er wel 5! Ik had een moeizame zwangerschap met o.a. bloedingen en vanaf 20 weken begon de BI. Na de bevalling bleek mijn baarmoeder niet genoeg gekrompen te zijn waardoor ik bleef bloeden. Daar kwamen ze pas achter toen ik weer enorme heftige weeën kreeg. Ook het hechten lukte niet. OK op om dit voor elkaar te krijgen. Toen ik wakker werd (na een veel langere tijd dan gezegd was) hoorde ik dus dat ik een bloedtransfusie had gekregen. Ik was enorm verzwakt en had een super lage HB. De eerste weken lag ik alleen maar op bed. Hierdoor ben ik nu nog niet op de rit en dit zal waarschijnlijk nog een jaar duren. Mijn conditie is heel erg slecht en wordt maar langzaam beter. Ik sta onder behandeling in het ziekenhuis hiervoor. Door deze situatie denk ik ook absoluut nog niet aan meer kinderen. Ik denk zelf stiekem wel eens ik hou het wel bij 1. Ik vind het risico groot, de volgende keer heb ik op alles weer meer kans dan een ander. Ik snap dus wel dat je het niet ziet zitten en het ook niet kriebelt. Misschien heb je nog wat meer tijd nodig, het is niet niets wat je mee hebt gemaakt. Zelf denk ik ook dat het misschien komt als mijn conditie weer normaal is. Het pushen van je omgeving is heel irritant. Ik zou proberen duidelijk te maken dat het bij 1 blijft. Ook al ben je er zelf nog helemaal niet uit. Dan zeuren ze daar ook niet over en heb je meer tijd voor jezelf om hier uit te komen, samen met je man. Sterkte met de beslissing. Ik vind het absoluut niet raar dat je het moeilijk vind om aan een eventueel volgend kindje te denken. Geef je zelf de tijd en de ruimte.
Overigens moet ik wel zeggen dat ik het idee heb dat men na een eerste heel veel angsten en onzekerheden blijft vasthouden van de eerste zwangerschap, geboorte en kraamtijd. Ik vond persoonlijk alles bij de tweede veel meer vertrouwd, en volgens mij is dat toch best vaak zo.
Vast wel, maar bij mij is het dus twee keer niet soepel gegaan. Dat speelt ook wel mee. Ik kan mij ook niets voorstellen bij een roze wolk. Al had ik deze zo graag willen hebben.
Ik/wij wilde er altijd wel graag 2 of 3. Door omstandigheden wat later begonnen en het heeft lang geduurd voor ik eindelijk zwanger was. Al vroeg heel erg ziek van PE met uiteindelijke HELLP tijdens en na de keizersnede. Ik heb kantje boord gelegen en ben nu ruim2 jaar lat nog niet hersteld. Een hele tijd riepen wij we houden het bij 1 puur door wat er gebeurd is, nu begint het af en toe te kriebelen, maar ik ben zo bang voor herhaling dat dit ook weer de kop in word gedrukt. Ik begrijp dus je twijfel hierin, wat te doen? Geen idee, in elk geval niet wat een ander wil. En ikzelf altijd maar, bij twijfel niet doen.
Die roze wolk ken ik ook niet hoor, en hier gaat ook niet alles soepeltjes al heb ik gelukkig niet te maken met paniekaanvallen ed. Nu bijv zwanger van de vierde, onverwacht en constant de vraag gehad of het wel goed zou gaan (heel veel fikse bloedingen). Denk ook als soort van zelfbescherming nog steeds niks gekocht. Straks weer een keizersnede aan het begin van de zomervakantie en mijn man de drukte tijd van het jaar op zn werk. Weet ook al dat de eerste weken overleven zullen worden.
Ik denk dat dit ook een groot deel wordt veroorzaakt omdat je bezig bent met je nieuwe rol: moeder zijn. (naast partner, collega, vriend etc) Dat kost ook bergen energie en tijd voor dat een goed plekje heeft. Bij een tweede weet je al wat die rol is en zal dat deel dus veel gemakkelijker zijn.