Vruchtbaarheidsbehandeling en je omgeving

Ja, dat is dan ook weer zo. Ik wacht wel af wat ik tegen de tijd dat t gaat beginnen prettig vind.

 

Nou weet je wat gewoon het allergrootste probleem is, dat je door de problemen die je hebt, leert dat het soms heel moeilijk kan zijn, en dat je dus zelf niet meer zulk soort opmerkingen/vragen zou stellen aan een ander, omdat je zoals al beschreven werd, niet weet wat er achter de voordeur van een ander speelt. Ik zou nu NOOIT zomaar aan iemand vragen of het zwanger worden al lukt.

Het probleem is dat de mensen die wél zulke dingen zeggen, gewoonweg de pijn van het niet normaal kunnen krijgen van een kindje kennen, en als je iets niet kent, weet je ook niet dat je anderen ermee kwetst, maar toch is het zo dubbel, want alhoewel ik dat dan wel weet, voel ik me toch gekwetst.

Ach ik zal er ook waarschijnlijk wel niet helemaal 'goed' mee omgaan, maar ja, wat is goed en wat is fout? Ieder voelt het op zijn eigen manier.

Ik heb zelf een erg botte vader, die de allermeest botte dingen heeft gezegd van allemaal, en het gekke is, dat ik na mijn tweede miskraam erachter kwam dat mijn vader met zijn tweede vrouw ook een IVF traject heeft gehad, met beide kinderen. Dus toen snapte ik helemaal niet meer dat uitgerekent hij zo bot kon doen, hij kende het hele proces notabene!
maar ja blijkbaar is hij gewoon een koude kikker die zich nooit druk maakt om gevoelens, inmiddels weet ik dat nu, en ga ik gerust in discussie. Maar ik vertel hem eerlijk gezegd liever helemaal niks meer als het aan mij ligt...

 

Ik herken dit ook wel. Wij zitten sinds kort ook in mmm doordat ik endometriose heb. Iedereen in onze omgeving weet er wel van en we zijn er ook heel open over. Maar toch wordt je er soms wel moe van om op elke verjaardag over de vruchtbaarheidsbehandeling en de endo te moeten praten. Vind het opzich wel fijn dat iedereen mee leeft, maar je hoeft nie op elke verjaardag te vragen hoe het nu gaat....pfff

Groetjes gaby

 

Goed topic, heel herkenbaar.
1e poging: enkele mensen wat verteld. Was wel fijn en veel medeleven toen deze was afgebroken.
2e poging: een iets groter groepje wat verteld. wederom medeleven als het fout gaat.
3e poging: wat meer mensen wat verteld, omdat het zo goed voelde. Zelfs een aantal collega`s wisten precies hoe het zat. En waar zit je nu mee. Je moet ze allemaal inlichten dat het fout is gegaan.
Het is echt zo van: oja, we moeten m&l nog even bellen want die weten het nog niet, en oja m&j, die weten het nog niet.
Even 1 collega bellen dat zij het maar aan de rest verteld.
Nu heb ik ook spijt dat ik deze poging zoveel mensen het heb verteld.

Verder valt me idd ook op dat ( of het lijkt zo) men het erg vind maar het "normaal" gaat vinden de tegenslagen.
Niet dat ik bloemen wil of iets dergelijks. Maar dat blijft hoevaker een teleurstelling komt steeds vaker achterwege.
Nogmaals ik krijg hele lieve reacties.
Maar soms heb je wel eens het gevoel van: oja, zij zitten WEER met verdriet. vervelend........
En dat was het dan.

Wat ik de na de afgelopen poging gewoon heel erg mis, is iemand in de buurt die weet wat ik doorsta.
Zeker, jullie zijn er, maar echt iemand die dichtbij me staat.
Her is namelijk makkelijk voor iemand die kinderen heeft te zeggen: ik weet wat je voelt. echt niet, dat weet je echt niet.

Eén van de rotste opmerkingen die ik heb gehad.
Kom maar met mij mee, dan laat ik je zien hoe je zwanger kan worden ( door een man)
Zo zie je dat mensen geen idee hebben hoe de MMM in elkaar steekt.
Ik heb geen problemen met zwanger worden, maar met blijven.
Maar dat is tevergeefs om dat uit te leggen.

Hope

 

tja net van familieverjaardag terug, zei iemand tegen mijn zwager over z'n dochterje, jongen dat heb je mooi gemaakt.

Tja daar zit je dan met z'n tweeen, het doet gewoon zo f*cking pijn allemaal

 

Bij mij op het werk weten er ook een stel wat er speelt.Maar stuk voor stuk denken ze er heel gemakkelijk over.Nl dat er niks aan de hand is dus ik kan zwanger raken.Maw ik mag niet klagen.
Ik vertel ze dus helemaal niks meer, want heb geen zin om te moeten vertellen dat er een kans is dat ik nooit zwanger zal raken.
ze zitten allemaal in de kleine kinderen en dat moet ik weten ook.t Gaat over niks anders en ik krijg gerust ongevraagd een lading babyfoto's in handen gedrukt.
Laatst was er een collega met pasgeboren kindje en ik hield me bewust op de vlakte.Heb eventjes gekeken en daarna weer verder gegaan met m'n werk.ze weten wat er speelt en dan nog komen ze nog eens extra die baby onder m'n neus duwen, terwijl ik zelf op dat moment bewust afstand neem.Misschien moet ik de volgende keer maar zeggen dat ik er geen behoefte aan heb en dat ze moeten weten wáárom.Maar dat vind ik moeilijk, wil mezelf niet laten kennen...

En dan is er ook nog eens familie.De meesten weten ervan, maar er wordt nooit eens naar gevraagd.Vind ik behoorlijk kwetsend, want negeren is ook niet de oplossing..
Gelukkig kan ik bij m'n vriendinnen heel goed terecht, 1 ervan zit sinds kort zelf ook in de mm dus we weten wat we aan elkaar hebben.
Dus ik heb liever dat er zo nu en dan eens naar gevraagd wordt en dat ik serieus word genomen.
Dat er helemaal niet naar gevraagd wordt vind ik erg kwetsend.

 

Ik vertel het aan een aantal mensen. Ouder, broers en zussen en vriendinnen. En natuurlijk op je werk, ze moeten toch weten waar je uithangt als je weer eens voor een onderzoek, punctie op tp weg moet.

Na ja, niet dat iedereen het hoeft te weten, maar ik vind het wel prettig als ze het weten, kunnen ze ook met je meeleven. Dat doet echt goed.

Pas vroeg iemand in mijn omgeving 'verlang jij nog niet naar kindjes'? Ik vond dat eigenlijk een prima vraag, ik kon er tenminste antwoord op geven en zeggen hoe de vork in de steel zat.

Ze kunnen ook achter je rug er vanuit gaan dat "je ze toch nog niet wilt" of zoiets. Dan maar een rechtstreekse vraag, ik houd daar wel van. Ligt wel aan de manier waarop natuurlijk, maar over het algemeen vind ik mensen in mijn omgeving niet bot op dat gebied.

 

hallo allemaal,
zeer herkenbaar hier al die verhalen het is en blijft moeilijk en het maakt niet uit hoelang je bezig bent als die wens er is en hij komt niet snel genoeg uit is dat vreselijk.wij zijn nu een jaar bezig ermee en moeten in sept. naar de gyn.alleen 2 hele goede vriendinnen en mn ouders weten hier vanaf maar aan mn collegas vertel ik niks omdat ze het toch niet begrijpen.en ik krijg ook vaak rare vragen daarover zoals van;word het nog niet ers hoog tijd?meestal zeg ik gewoon;ja dat willen we ook heel graag maar dat kun je zelf niet bepalen.
ik woon namelijk ook in een klein dorp waar veel geroddeld word en iedereen alles van elkaar weet.dus het word vaak achter onze rug om bepraat.zoals laatst ging ik naar de huisarts en kwam ik buiten een bekende tegen en die bekende heeft later tegen een goede vriendin van mij gezegd;ja ik zag je vriendin nog gister ze ging bij de huisarts naarbinnen zou ze zwanger zijn?
sjonge jonge alsof je daarvoor alleen naar de huisarts moet.kan er vaak heel kwaad om worden en probeer het van me af te zetten alleen op het werk is het erg moeilijk want de ene na de andere is zwanger.maar goed we moeten allen door en wens ieder veel sterkte al is het moeilijk.
groetjes

 

Ik hoor hier helemaal niet thuis, maar ik wil even zeggen dat ik het fijn (raar woord in deze situatie) vind om te lezen hoe jullie ervaren hoe mensen ermee omgaan en wat wel en wat niet wenselijk is te zeggen in zo'n situatie.
Een collega van mij zit nu ook in de mmm en is daar redelijk openhartig over. Ik vind het fijn dat ze erover vertelt, maar ik vraag niet te veel door. Vind het soms moeilijk om in te schatten hoe ver ik daarin moet gaan. Ik wil wel interesse tonen, maar idd niet telkens gaan vragen 'en hoe ging het daar?' 'weet je al wat meer' etc etc. Ik ga ervanuit dat ze zelf wel met nieuws komt als ze dat wil en tot die tijd probeer ik een luisterend oor te zijn.
Ook probeer ik op te letten niet teveel over mijn zwangerschap te praten.

Ik merk idd ook dat veel mensen het maar normaal vinden om zwanger te worden terwijl het echt niet zo vanzelfsprekend is. Zelfs in de nieuwste hema reclame hebben ze het over 'kinderen nemen', ik kan me daar echt boos om maken.

Nou dames, sorry voor de inbraak en het lange verhaal... Heel veel sterkte in de mmm en ik hoop jullie uiteraard snel in een zwangerschapstopic tegen te komen!

 

zo'n vraag snap ik wel, het zijn meer de vragen van: lukt het met zwanger worden, of ben je alweer zwanger? Of hoe gaat het met zwanger worden, of jou tijd komt nog wel, blah blah.
Kijk je bent óf zwanger, óf niet, maar op dit soort vragen kun je gewoon niet fijn antwoorden vind ik, want stel ik zou 6 weken zwanger zijn, en na 2 miskramen, zit je er echt niet op te wachten om het nieuws te delen met collega's vóórdat je zeker weet dat het ook goed nieuws blijft!
En buiten dat om, met mijn diagnose, wéét ik niet eens zeker of ik ooit moeder zal worden, die kans is drastisch verminderd.

Dekinderen in mijn klas vragen ook weleens: ben jij al mama?

Dan kan ik wel normaal antwoorden, dat ik dat nog niet ben maar wel ooit hoop te worden.

maar die andere vragen

 

Hoi allemaal

Het is allemaal erg herkenbaar wat ik lees.
Ik zelf vind opmerkingen mbt zwangerschap van mensen die niet weten dat wij met IVF/ICSI bezig zijn niet erg, omdat ze niet beter weten. Maar van mensen die weten waar we mee bezig zijn vind ik de opmerkingen soms erg bot. Alhoewel zij zich er ook geen voorstelling van kunnen maken.

Ik merk ook dat mijn man heel anders met onze behandeling omgaat dan ik, ik wil het graag delen met anderen en hij juist helemaal niet, dit komt ook omdat hij slecht zaad heeft, ivm hersteloperatie na sterilisatie.

 

Ik merk trouwens ook dat het voor ons allemaal heel vertrouwd begint te raken: follikels, cryo's, embryo's, puncties, hysteroscopieen en ga zo maar door, maar je omgeving weet vaak niet eens wat IVF of ICSI is: "iets met een reageerbuisje toch"? 8-[
Je blijft maar uitleggen hoe het allemaal werkt!

 

Hoi Annerie,

Aan je profiel zag ik dat je een terugplaatsing hebt gehad. Hoe vond je de punctie? Daar zie ik nl het meest tegen op !

 

Hoi Merel,

Misschien kunt je het beste niet naar mij luisteren, ik heb namelijk vreselijke pijn gehad. Maar dit schijnt echt voor iedereen weer anders te kunnen zijn. Je kunt evt. vooraf een infuus met extra pijnstilling vragen, dit schijnt overigens ook weer per ziekenhuis verschillend te zijn (sommigen geven het standaard, bij mij in het UMC dus niet). Ik heb daarna nog een aantal dagen last van mijn buik gehad, een heel naar gevoel. Ik hoop dat het voor jou erg gaat meevallen, probeer er blanco in te gaan, misschien valt het helemaal mee!