Dag dames, Tijd om mezelf even voor te stellen op dit forum. Helaas belanden ook wij in de MMM. Na een intake en de eerste onderzoeken kregen wij als uitslag dat mijn man verminderd vruchtbaar is. Alleen ICSI zou voor ons een optie worden. Best een klap. Ik heb al veel gelezen over IVF en mij lijkt het een pittig traject. Mijn man is er erg nuchter onder... Zijn hier dames die ervaring hebben met ICSI/ IVF (traject is hetzelfde) hebben jullie tips/adviezen? Daarnaast nog een andere vraag die door iedereen die in de MMM zit beantwoord kan worden. Intussen (na 2 jaar proberen ) hebben wij al zo vaak de vraag gekregen hoe het met onze kinderwens zit, dat ik tegen een aantal vrienden open ben geweest hierover. Nu, na deze lastige uitslag, heb ik daar geen behoefte meer aan. Wat kan ik dan zeggen/ doen als ze vragen hoe de uitslag was? Lieve groeten, Iejoor57
Verdrietig he. Als je ineens hoort dat ivf/icsi je enige kans op een kindje is. Gelukkig worden er heel veel goede resultaten mee geboekt. Het word zwaar maar uiteindelijk zal het het allemaal waard zijn! Mijn tip is om alles wat je wil weten, waar je onzeker over bent of wat dan ook te noteren in een boekje. Deze kan je dan elke afspraak meenemen en je vragen stellen. Op het laatste stukje heb ik niet echt tips. Wij zijn er heel erg open over in principe mag iedereen weten hoe het zit. Dit omdat ik vind dat er best een taboe is rondom onvruchtbaarheid en daar doe ik niet aan mee. Je kunt bijv wel zeggen dat als je er iets over kwijt wil je er zelf wel mee komt. Alvast heel veel succes!
Allereerst een dikke knuffel. Wij hebben orecies hetzelfde traject als jullie. 2 jaar proberen en nu door slechte zaaduitslagen gehoord dat we direct met icsi/ivf starten. Ik vind het ook nog heel heftig, volgende week hebben we onze intake. Tip hierboven doe ik inderdaad ook, daarnaast gaf mijn gyn aan mensen om je heen te zoeken (van je eigen geslacht) die ervaring hebben met de MMM en daar heb ik ook erg veel aan. Verder, wat niet alle vrouwen weten: je hebt recht op doorbetaald verlof tijdens de behandeling. Bij mij was de stress om dat geregeld te krijgen op het werk iets wat er razend hard heeft ingehakt. Je tweede tip, lastig. Ik geef zelf bij mensen aan dat ik zelf wel vertel wat ik wil vertellen en wanneer met daarnaast de info die ik er over los wil laten. Dat bevalt goed. Nadeel daarvan is dat mensen nooit zelf eens het gesprek er over met je aangaan, maar het geeft me ook heel veel rust.
Dank je voor je reactie. Er heerst inderdaad wel een beetje een taboe rondom dit onderwerp. Terwijl we elkaar wel zouden kunnen helpen wanneer je weet wat er speelt. Toch vind ik het lastiger worden om hier opener over te zijn. Misschien komt dat nog wel. Dat boekje is inderdaad een goeie. Ik heb ook al een map met alle brieven van het ziekenhuis, zodat ik geen formulier pf afspraak kan vergeten. Want dat worden er veel
Je moet vooral gewoon doen wat goed voelt. Ik vind dat fijn maar dat werkt niet voor iedereen. Ik bewaar ook alles ook alle spuiten etc. Vind het namelijk ook mooi om dit te laten zien en als document voor later.
Dank je voor het reageren. Gek hè dat je eerst vermoed dat het aan de vrouw ligt en dat het uiteindelijk ergens anders uit komt. Wij maakten ons vooral zorgen om mijn gestel, vanwege heftige menstruatie klachten en uiteindelijk kregen wij dat andere nieuws. Bij mijn man wordt nog een tweede sperma controle gedaan. Maar we weten dat dit waarschijnlijk alleen een bevestiging is.... Ik ben in t begin wel open geweest en heb inderdaad ook gezegd dat ik zelf wel aan geef als ik iets kwijt wil. Nu wordt dat anders.... Ik zie wel hoe het loopt. Wanneer mogen jullie beginnen met het traject of zit je er al middenin? Dat verlof wist ik niet, fijn om te weten. Dat betekent wel dat de baas het ook moet weten?! Geldt dat ook voor de man? Veel succes -x-
Wij hebben as woensdag onze eerste intake bij het radboud zkh. We waren gestart in een ander zkh maar die mogen geen IVF doen dus konden naar een ander zkh helaas. In theorie hoeft de baas het niet te weten. Ik spreek wel voor NL wetgeving overigens, dus als je uit belgie komt weet ik het niet. Maar in NL heb je recht op doorbetaald verlof bij onplanbaar zkhbezoek, zowel voor man als vrouw. Hiervoor hoef je geen toestemming te vragen, je moet het wel melden vooraf (sommige CAO's geven aan indien mogelijk 2wkn vooraf, kijk je CAO sowieso even na als je die hebt want die mag afwijken) en je baas mag om bewijs vragen. Dus als jou gyn een briefje schrijft met de afspraken zonder daarbij de reden te noemen hoef je niks te laten weten. Maar je moet wel aangeven dat het gaat om onplanbaar bezoek bij de specialist. Ik zou je wel aanraden het te vertellen overigens, het scheelt vaak een hoop gedoe en levert vaak wat extra begrip op.
Wij zitten nu al bijna anderhalf jaar in de mmm. Ik heb best veel last gehad van al de hormonen enz daarom was het juist makkelijk dat men omgeving op de hoogte was. Ook telkens bij een tegenslag is het juist handig dat vrienden en collegas op de hoogte zijn want verstoppen kan ik dat niet. Al die emoties... Maar nu begin ik toch minder en minder zin te hebben om het erover te hebben. Al zal ik de collegas wel zeggen wanneer we terug een poging gaan doen. Vaak weet je pas last minute wanneer je niet kan gaan werken ofzo dus best handig als je baas ervan op de hoogte is en hopelijk zoals de mijne enorm begripvol is. Veel meer tips kan ik niet geven... eerlijk gezegd het is gewoon echt stom (om het beleefd te zeggen). Maar we moeten erdoor want het eindresultaat is het meer dan waard! Blijven geloven in de toekomst!
Hier ook open geweest over het traject, maar het delen van teleurstelling en verwachtingen van anderen begon mij ook tegen te staan. Wij hebben toen tegen onze omgeving gezegd dat we het weer wat meer van ons 2en wilde maken en het proces samen doorlopen ipv met de halve omgeving. En dat begreep iedereen. Het is ook niet zo dat er nu krampachtig niet meer over gesproken wordt, maar het komt van ons uit. Misschien een tip om tegen jouw omgeving te zeggeb. Voor de rest wil ik je heel veel sterkte wensen. Het is een pittig traject, maar je groeit er ook in mee. En hopelijk hebben jullie snel succes!
Wij zijn er altijd heel open in geweest. Zowel op het werk als bij familie/vrienden. En dat heb ik als heel prettig ervaren. Je hoeft veel minder uit te leggen en geeft mensen ook de gelegenheid om begrip te tonen en mee te leven. Nu kwam bij ons afgelopen jaar nog de wens voor een derde kindje naar boven. En dat houden we nu wel voor onszelf. Dat is makkelijker, want: 1. Wij zijn zelf al gepokt en gemazeld in de MMM, 2. Het is minder beladen voor ons, want we hebben al 2 kinderen, waar we zielsgelukkig mee zijn, en 3. Wij zijn al wat ouder, en daar heeft vast iedereen een mening/oordeel over. Prima, maar daar zit ik niet op te wachten. Dus nu een traject in relatieve stilte. @Iejoor: ik lees iets over heftige menstruatieklachten. Heb je wel heel goed laten checken of je geen endometriose hebt? Dat kan namelijk ook nogal van invloed zijn op je vruchtbaarheid. Ik heb het zelf ook, en helaas heb ik ondervonden dat er in het fertiliteitstraject heel weinig kennis over is, ook/zelfs bij gynaecologen (bij mij is het tijdens de onderzoeken compleet over het hoofd gezien en pas bij IUI 4 min of meer toevallig ontdekt).
Ik vond het lastig om de MMM in te gaan, maar was blij toen ik na de IUI's met IVF mocht starten. Door mijn lage AMH had ik het idee dat er nu eindelijk een goede kans was op een zwangerschap na 6 jaar proberen. Aan de ene kant vond ik het zwaar, aan de andere kant gaf het me ook een gevoel dat ik iets kon doen. Ik merkte de hormonen en wisselingen uiteraard wel, maar dat had ik er graag voor over. Het lastigste vond ik nog de wachtweken. Dan was het meeste achter de rug en kon je niks anders doen dan wachten. Sowieso was het wachten steeds het meest spannende. Hoe reageer je op hormonen, hoeveel follikels groeien er, groeien ze goed door, hoeveel eicellen worden er gevonden, hoeveel embryo's, zijn er cryo's. Wij hebben wel enkele mensen verteld van ons traject, maar niet altijd duidelijk gezegd wanneer dit en dat. Het zelf wachten is al moeilijk, laat staan als mensen steeds 'en?' vragen. Dit is ook iets dat je aan kunt geven: het is al zwaar genoeg en hoe fijn het ook is dat jullie meeleven, we willen er graag op onze manier mee omgaan. Afleiding zoeken en steeds vragen beantwoorden passen niet zo bij elkaar