Hoi allemaal, Dit is mijn eerste echte berichtje hier op het forum. Ik ben gewoon verkrampt van verdriet en ik wil graag mijn verdriet uiten, maar heb er echt moeite mee. 3 maanden geleden heb ik een miskraam gehad. Het was mijn eerste zwangerschap en we waren zóóó happy! Ik was snel zwanger geraakt, meteen de eerste ronde, veel sneller dan we hadden verwacht. Ik heb er geen seconde bij stil gestaan dat het ook fout kon gaan... Ik dacht ik ben gezond dus het zal allemaal wel goed verlopen. Maar zo werkt het dus niet... Naief he? Bij 6 weken hebben een kloppend hartje gezien, 2 weken later niet meer... Het vruchtje was zelfs al iets gekrompen. Alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. De zelfde nacht kreeg ik heftige kramp en in de vroege ochtend begon het... Bijna die hele dag op de wc doorgebracht, maar gelukkig is alles er uit gekomen op de natuurlijke manier en is me een curettage bespaard gebleven. Na 5 weken kwam mijn menstruatie alweer (wel een hele zware!), maar ik zag het als een goed teken dat ik snel weer 'in balans' was blijkbaar. Weer heel naïef misschien, maar omdat het die eerste keer na één keer al raak was hoopte ik daar nu eigenlijk ook weer stiekem op. Helaas niet dus. Vorige maand voelde ik me zo verdrietig en down toen mijn menstruatie weer begon (de tweede menstruatie dus na mk). Ik weet ook wel dat sommige stellen echt al jaren bezig zijn, dus waar zeur ik over? Maar het is gewoon die pijn van het gemis... ik heb zo'n leegte in mijn hart en buik na de miskraam... En nu... morgen of overmorgen komt het bloed weer... ik voel het al aan mijn buik. Ik voel me er zó ellendig door. Tegen beter weten in wel getest en deze was natuurlijk negatief (de eerste zs testte ik al 9 pod positief). Het rotte is dat ik merk dat mijn omgeving er niet meer mee bezig is. Vlak na de miskraam was iedereen super lief voor me, maar nu 3 maanden later heeft iedereen het idee dat ik het wel verwerkt moet hebben. Vandaar dat ik nu hier gewoon even mijn hartje wil luchten... Afgelopen maanden heb ik veel meegelezen hier op het forum. Te weten dat ik niet de enige ben geeft me steun. Iedere keer als ik al die nare verhalen van jullie lees voel ik de pijn en springen de tranen me weer in de ogen... Nou excuses voor mijn negatieve gezeur, maar moest het gewoon echt even kwijt. Liefs, Twinkelbell
Hoi, ik herken het hoor. Het verlangen naar een goede zwangerschap is er bij mij ook elke maand weer, en iedere keer wanneer ik weer voel dat ik ongesteld ga worden, voel ik me enorm depri. Lang leve de hormonen die het gevoel versterken.
Ik herken het ook. Je wilt iets zo graag, het is zover en ineens is het weg. Bij mij is de curettage nu ook 3 maanden geleden, en door medische omstandigheden mag ik nog niet denken aan een nieuwe zwangerschap maar dat doe ik natuurlijk wel. Telkens als ik denk dat het goed met me gaat, komt er wel weer iets. En dan ben ik ook echt verdrietig. Alles doet dan zzeer van binnen. Wist niet dat ik dat in me had. Ik denk idd dat veel mensen geen idee hebben van hoe het is... En het is natuurlijk ook voor iedereen anders. Ik hoop dat je iemand hebt met wie je er over kunt praten!
Hoi, helaas herken ik het gevoel ook goed. In december 2014 mijn eerste mk gehad. Hier kon ik nog relatief makkelijk overheen stappen. Echter elke maand dat ik weer ongesteld werd, vond ik het moeilijker worden. Een kindje is zo ontzettend welkom! Nu een aantal weken geleden een MA bij 9 weken gehad. Het is nu wachten op mijn eerste menstruatie. Daarna willen we weer opnieuw proberen. Echter weet ik nu al dat ik er bij elke menstruatie weer keihard mee geconfronteerd zal worden. Ik voor ons allemaal dat we snel weer een positieve test hebben!
Bedankt voor jullie reacties dames. En inderdaad ik had er zelf nog niet eens bij stilgestaan, maar de hormonen tijdens menstruatie versterken het gevoel natuurlijk ook nog eens. Hopelijk mogen we snel geluk hebben... al die teleurstellingen doen wat met een mens he? Pfff...
Meis, je verhaal greep me echt aan en dit kon ik vorig jaar zo hebben geschreven. In januari zwanger, met 6 weken kloppend hartje, 2 weken later konden ze het hartje niet meer vinden. Verscheurd van verdriet miskraam week later opgewektbmet cytotec. Ook ik was ronde 1 zwanger dus dacht dit ik daarna ook weer snel zwanger was. Iedere menstruatie die daarna volgde, met vooraf een negatieve test voelde ik me helemaal down en depri. Dit heb ik 7 maanden gehad, de 8e maand zei ik ik ben er klaar mee, we kappen ermee, kan het verdriet niet meer aan. De ovulatietesten in de prullenmand, iedere week stappen en toen... Heel cliché, toen kwam de positieve test. Ik hoop voor jou dat die veel veel veeeeel eerder komt. Succes en tevens sterkte. Ik ga niet zeggen, ben er niet mee bezig, want dat gaat niet, dat weet ik uit iedere ervaring. Iedere sec. Die mijn hersenen rust hadden dacht ik eraan. Ooit komt weer die dag meid dat je gillend vol geluk door de kamer rent! Echt, ook al geloof je dat nu niet. Maar hoelang?.. Ik hoop snel. Dikke knuffel!
Het blijft bizar, dat cliche is bij mij ook zo gebeurd. Tot 2x toezelfs, je zou denken dat ik van de eerste keer geleerd moet hebben maar nee. Nu ook weer.....maanden weer wachten.....WAAROM WERKT MIJN LICHAAM NU NIET ZOALS HET MOET! Tot dat ik mijn derde miskraam kreeg.....en nu is het afgelopen. Ik stop er mee. Alle kleertjes die ik al gekocht had, hup naar zolder ermee. Even uitwaaien aan zee en nu wasik er klaar mee. Ik zou het wel zien. En jahoor.....precies zoals de vorige keer.....zwanger! En inmiddels alweer een eindje op weg. Het enige dat ik zeggen kan, hou vol lieve meiden! Het komt goed! Someday!!!!
helaas heel herkenbaar, elke keer als ik weer ongesteld werd herleefde ik bijna de miskraam weer door het bloedverlies. Inderdaad je omgeving is er niet meer mee bezig, en ik dacht zelf dat ze me vonden zeuren als ik er over begon, 1 vriendin zei zelfs dat ik er eens over op moest houden, ik kreeg een hele tirade van een half uur dat het genoeg was geweest, je snapt dat dit geen vriendin meer is. Maar pijnlijk zijn de reacties in je omgeving we. Kan je alleen maar heel veel sterkte wensenl