Ik ben met smart aan het wachten op ons eerste kindje (ik ben pas 35w3d maar ik word al ongeduldig ) en nu vroeg ik me af of jullie tekenen of voorgevoelens hebben gekregen over de aankomende bevalling. Ik heb het dus niet over weeen, het breken van de vliezen of het verliezen van de slijmprop maar over andere ervaringen waardoor jullie aanvoelden: 'de bevalling zit eraan te komen'! Bij mij is sinds een dag of 2 mijn poes enorm aanhankelijk. Ik kan haar bijna niet meer van me afslaan. Terwijl ze normaal meer rond mijn man blijft hangen.. Wie weet....?
Ik wilde precies dat laatste typen! Mijn kat heeft al in geen tijden meer op schoot gelegen, maar sinds twee dagen komt ze opeens bij me liggen! Heeeel vreemd...
Mijn 1e bevalling begon middernacht. Overdag gingen we nog op bezoek bij mijn zus die aan het verhuizen was, zo'n 1.5 uur rijden vanaf ons huis. Ik was 38 wk en 4 dagen zwanger en dacht: 1e kindjes komen toch altijd laat? Maar ik zag er zo tegen op om naar mn zus te gaan. Moest er gewoon van huilen, wilde zo graag thuis blijven. maar goed, ik dacht, ik heb het beloofd, en ze wil zo graag haar huis showen. Toen zei ik tegen mn man: zo stom, want ik weet dat die baby nog lang niet komt, maar ik ga alleen als we een ziekenhuistas achterin de auto zetten. dus wij op pad, met ziekenhuistas. In de stad aangekomen het nieuwe huis bekeken, en daarna wilden we de stad inwandelen. Op de helft moest ik weer zo huilen: ik wil gewoon naar huis! dus wij weer terug naar huis... 2x 1.5 uur gereden voor een bezoekje van een uur. Ik was zo blij dat ik weer thuis was. Ik heb nog een heerlijk middagdutje gedaan, daarna had ik zin mn huis op te ruimen. Vroeg naar bed, en snachts begon de bevalling... een mooie vlotte thuisbevalling. Ik had dus de hele dag een oergevoel om 'dicht bij het nest' te blijven! Bij mijn tweede in het geheel niets aan voorgevoelens... ik heb 's ochtends met een vriendinnetje thee gedronken en ik heb letterlijk gezegd: mn eerste kwam lekker al met 38wk+5. Iedereen verwacht dat die tweede dan nog eerder komt, maar ik ga er van uit dat deze juist daarom tot 42 weken blijft zitten. Maar nee, 's avonds braken mn vliezen...38 weken precies
ik was 41.1 weken zwanger en ben op een zondagochtend bevallen...heb totaaaaaal niet aan niks gemerkt dat ik dat weekend ging bevallen....had voor 's-maandags een afspraak bij de gyn staan en had verwacht daar gewoon heen te moeten om een afspraak te maken voor inleiding
Ik was hartstikke moe al 2 dgn. Op zondag en op maandag heb ik alleen maar op bed gelegen en had geen zin/puf om iets te doen of iemand te zien. Dinsdagochtend om 4 uur braken mn vliezen. Was dus een voorbereiding van mn lichaam op de bevalling. Katten hingen ook om me heen maar dat deden ze mn hele verlof al
Nope niets gemerkt was een grote verrassing `s morgens om 4:30. Ik had verwacht weer ver over de uitgerekende datum heen te gaan net als bij dochter. Schrok me suf, maar wist wel meteen dat het begonnen was.
Heeeeeel onrustig en kon gewoon amper slapen. Vreselijk vond ik dat laatste omdat ik energie nodig had voor mijn andere kids en de aankomende bevalling.
Ik voelde me een paar dagen niet lekker. Niet grieperig ofzo, maar een raar onbestemd gevoel, erg onrustig. Op zaterdag MOEST ik nog vanalles doen van mezelf. En zondagochtend begon de bevalling... Nu ben ik al dagen onrustig, maar nog niks.
Ik voelde mijn dochter extreem laag liggen op een gegeven moment alsof ze wel even naar buiten zou gaan kijken. Halve dag later was ik bevallen.
Ik was al een paar dagen ontzettend moe, had een beetje rommelende darmen en de baby leek wat drukker dan normaal, maar op dat moment zag ik dat niet echt als voortekenen, pas achteraf bedacht ik dat ik me inderdaad al een paar dagen niet helemaal jofel had gevoeld. Na de bevalling hoorde ik ook dat mijn zus tegen mijn moeder had gezegd dat ik binnen 2 dagen bevallen zou zijn, ze vond me er zo uitgeteld uitzien en herinnerde zich dat van zichzelf. Toeval misschien, maar ze had wel gelijk.
Op de uitgerekende datum had ik enorm last van harde buiken. De dag erna nergens last van. Nog een dag later was ik enorm moe. Heb de hele dag op de bank gelegen en viel ook continu in slaap. Die nacht braken mijn vliezen. Mijn lichaam moest nog even 'bijtanken'.
Ik voelde mij in de dagen voor de bevalling eigenlijk hetzelfde als de weken ervoor: vooral moe, nieuwsgierig, kortademig en wat last van m'n bekken. Geen verschil dus, ik kan niet zeggen dat ik m'n bevallingen heb voelen aankomen.
Interessant onderwerp. Ik lees even mee. Ik merk namelijk sinds een weekje een gedragsverandering bij mezelf, heb nergens meer zin in en wil me het liefst afzonderen. Ook slaap ik sinds een week enorm slecht, hoewel ik toch wel heel erg moe ben. Ben telkens op gezette tijden wakker. Ben onrustig en ben het ook wel een beetje zat, dus misschien zie ik dingen die er niet zijn, maar wie weet zijn dit allemaal signalen. Ik wacht het af..
Ik heb a.s maandag de afspraak staan bij de gyneacoloog om ingeleid te worden!! Heb namelijk BI en daar heel veel last van, trek het absoluut niet meer.. Ben de laatste dagen ook heel moe en mijn darmen zijn van de leg af.. Toch sterk het gevoel dat ie echt 'wacht' tot maandag We zijn benieuwd!!
Ik lees ook even mee... voel me net als Iefie al een paar dagen anders dan anders. Heb nergens zin in, kan de hele dag wel slapen en zonder me het liefst af van alles en iedereen. De enige die ik om me heen wil hebben is mijn vriend, verder hoef ik eigenlijk niemand te zien... Ben erg benieuwd of dit nog 2 weken zo door gaat of dat er toch al eerder wat gaat gebeuren..??
nou poes heeft hier de hele zwangerschap aan mij vast gezeten dus dat zei niks. Ik heb doorgelopen tot 41+5 en heb echt geen tekenen gehad vantevoren. Ik voelde me vooral dik maar deed nog wel alles en zo in de 42e week geloofde ik niet meer dat ik ging bevallen Ben donderdag nog gestript, had geen effect en voelde ook echt geen effect. Zaterdag ochtend nog een keer gestript, voelde ik ook geen effect van maar kreeg mooi wel weeën die nacht van zaterdag op zondag. Dus mss is dat wel de aanzet geweest. Maar nee, ik kan je dus verder niet helpen.
Ik was heel erg in mezelf gekeerd en kon mijn oudste zoon niet meer verdragen. Toen dacht ik wel dat het snel zou gebeuren. En dat bleek ook.
Als een waggelende plofkop die van alles wilde (poetsen!), maar weinig meer kon. Verder hartstikke goed, ik ging er elke dag wel eventjes op uit, even naar het tuincentrum of naar de stad. Ik heb niks geks ofzo gevoeld, geen dagenlange voorweeën (alleen de nacht voor het begon), geen aanhankelijke katten, helemaal niks.