Herkend iemand dit?? Ik ben nu zwanger van mijn eerste kindje het wordt een meisje.. Mijn vriend en ik zijn nog niet heel lang samen.. en zijn vrij snel samen gaan wonen en tijdens het verbouwen van mijn huisje (hij trok bij mij in) ben ik zwanger geraakt. En we hebben er allebei voor gekozen haar te houden Nu heeft mijn vriend twee hobby's dat zijn 1 bodybuilding waarvoor hij 4 avonden door de weeks traint en een heel voedings schema heeft en daar naast kuurt. En zijn twee hobby zijn feestjes pakken (festivals). Vorig jaar december is hij op zo'n feest behoorlijk toegetakeld door een paar hooligans en dit heeft heel veel littekens achter gelaten. Hij is een jonge die geen vlieg kwaat doet dus geestelijk heeft dit ook een hoop aangericht. Nu riep hij in die tijd voor mij geen feesten meer.. ik heb wel belangerijkere dingen aan mijn hoofd.. mijn vriendin en aankomende dochter. Nou jullie kunnen wel begrijpen dat dat voor een verliefde jonge zwangere vrouw als muziek in de oren klinkt En we waren ook erg gehecht aan elkaar die tijd. Nu is hij weer opgenakt van dat hele gebeuren en de zomer is weer begonnen en hij heeft het trainen weer opgepakt en de feestjes eigelijk zijn hele levensstijl wel zo'n beetje.. En ik gun hem dat na alles wat er gebuerd is echt!! maar het voeld nu alsof hij meer afstand van mij heeft genomen Ik zit nu 4 avonden door de weekse s'avonds alleen op de bank.. en als hij een feest heeft is hij daar zo enthousiast over dat ik er een beetje verdrietig van wordt en soms ook jaloers om dat hij die enthousiasme niet meer voor mij toont.. Nu hebben we al een aantal keer ruzie hier over gehad en heb ik aan gegeven dat ik hem nodig heb in deze tijd en dat ik hem mis.. Ik geloof in zijn gevoel voor me dat wel maar toch iets zegt me dat hij liever de deur uit is. Als ik hem vraag of hij niet wilt minderen voor mij dan dan geeft hij aan dat hij het anders ziet allemaal en dat dus niet van plan is. Hij heeft dus eigenlijk z'n oude levensstijl weer opgepakt zo als hij bij z'n ouders leefde.. dus veel met zich zelf bezig en zonder overleg zijn eigen plannen maken.. Nu snap ik dat samen wonen ook nieuw is voor hem en dat dat feesten en trainen ook weer zelfvertrouwen geeft en dat gun ik hem ook echt!! Maar waarom voel ik me dan zo rot er bij En in de steek gelaten.. Als ik om me heen kijk naar andere koppels die zwanger zijn of ze er nou wel of niet voor gekozen hebben.. daar zijn de mannen niet de beroerdste om te zeggen schat als jij me hier in nodig hebt dan ben ik er toch voor je jij en die kleine zijn nu even belangrijker.. He wat zou ik dat graag van hem horen en wat zou het mijn zwangerschap makkelijker maken.. Hij heeft in de laatste ruzie aan gegeven dat het een soort vluchtgedrag is en ook bang is dat het voor hem zal gaan veranderen maar meer krijg ik er niet uit.. Heeft iemand een idee hoe ik hier mee om moet gaan?? Ik wil hem niet ketsen en zeker niet weg jagen maar ik wil me zelf ook weer zeker voelen over onze relatie!! Help!!
jeeeej wat vervelend voor je.. en voor hem ook wel een beetje volgens mij want hij lijkt me ergens mee te zitten? hoe lang is het nu bezig dat hij weer zoveel weg is? en hoe ver ben je? misschien is het iets tijdelijks? of misschien helpt het om je gevoelens in een brief aan hem te schrijven? pffff hoop dat hij binnenkort weer bij draait voor je, zou wel zo leuk zijn, en fijn voor jou vooral! succes!
Erg vervelend meid! Hoe lang zijn jullie al samen? Misschien wordt het hem ineens allemaal wel even teveel en draait hij wel weer bij. Er is in een korte tijd zoveel veranderd voor hem... Ook voor jou natuurlijk, maar op de één of andere manier gaan mannen daar toch weer heel anders mee om. Hopelijk geldt voor jullie dat een goed gesprek wonderen doet. En gun hem de tijd om zichzelf weer te vinden. Straks als jullie meisje er is, heb je hem ook nodig. Kop op meid en gooi er eens een stevig gesprek tegen aan. Smijdt de tranen er uit. Jullie komen er samen vast uit.
Hey mendy (bedankt voor je reactie!!) Nou ik heb hem inderdaad een brief geschreven en daar al mijn gevoel in geuit vaarvan je zou denken dat het hem wel aan het denken zet. Dus ook aan gegeven dat ik niet zo happy meer ben in onze relatie.. Maar ik krijg helemaal niks Ik zie wel dat als ik het er over heb, om voor hem te gaan minderen met alles (hem eigelijk een beetje voor het blok zet) Van joh schat wat vindt je nu eigelijk belangrijker.. dat hij niet weet hoe hij zich moet uiten.. En dat maakt me zo verdrietig want dan denk ik wel eens je mist zo veel nu van ons (betrek die kleien er gewoon ef bij alvast)En het maakt me soms ook onzeker wat nou als het hem eigelijk allemaal een beetje tegen begint te vallen Door zijn gedrag weet ik het gewoon echt niet meer.En toch hoop ik steeds dat hij zegt jaa ik ga voor jullie natuurlijk!! Juist na wat er allemaal gebeurd is dat hij inziet dat er meer is in het leven.. Ach jaa ik denk dat ik hem het best kan laten gaan en daarvoor moet ik dan de prijs betalen dat ik deze zwangerschap grotendeels allen moet doen En hopen dathet straks van zelf goed komt of dat er toch een manier is om het hem in te gaan laten zien zonder dat ik hem kwets of voor het blok zet. En hij uitzich zelf zegt waar ben ik nou mee bezig geweest.....
Hey Kitty kijk die vraag hoelang we samen zijn schrik niet nog geen jaar... We kennen elkaar wel al vanaf ons kindertijd samen als peuters in de zelfde klas gezeten Dus dat maakt onze relatie wel heer speciaal.. Ik denk gewoon echt dat hij nu nog wilt leven maar ook straks na de bevalling bang is dat allemaal kwijt te raken.. Gister gaf ik aan nou weet je wat ga je gang maar als je dat nodig hebt!! Volgend jaar gaan we lekker samen (ik houd ook wel van een goed buiten feestje we zijn nog jong) En dan gaan we er lekker samen van genieten!! Naast papa en mama zijn kunnen we dat even goed nog doen hoor lieve schat en dan worden dat onze uitjes samen (quality time) En toen gaf hij als andwoord Nou maar ik heb geen zin om daar samen heen te gaan dat doe ik alleen met vrienden zo ben ik het gewend. Samen met je vriendin heen gaan is anders minder leuk!! Dus jaaaa again dan weet ik het ook ff niet meer.. en zo ontstaan dan mijn twijfels.. Dus weer even tandjes op elkaar en volgend jaar maar afwachten dan...... Maar me uiten en een goed gesprek wat je aan geeft heb ik ook zeker geprobeerd omdat ik ook dacht dat is de oplossing... geloof me er hebben genoeg tranen gerold in zijn bij zijn (de hormonen doen ook aardig hun werk) ook daar wordt hij niet warm of koud van...
Voor sommige mannen wordt het pas werkelijk als de kleine geboren is........ ik spreek dus uit ervaring.... (kende mn vriend trouwens 5 weken toen ik zwanger bleek te zijn) mijn vent presteerde het om (toen ik zwanger was van de eerste) op een doordeweekse dag om 06.00 uur thuis te komen... terwijl ik hem om 23.30 had gebeld en hij toen naar huis zou komen.... (was toen al ver zwanger!) hij trainde 2 avonden in de week, bleef dan hangen..... werkte 2 avonden over.... en hele zaterdag pleite.... en als ik er wat van zei, kreeg ik als antwoord: "je wist toch dat ik dat deed, toen je een relatie met me kreeg"...... kreeg hem ook niet aan zn botte verstand gebracht dat situaties veranderen..... en dat niet alles blijft zoals het is..... Sinds de geboorte van zoontje is het wel veranderd... toen werd het ook pas werkelijk.... MAAR ik moet zeggen dat het pas echt veranderd is sinds geboorte van dochter..... Nu traint hij minder.. en kiest hij niet meer altijd voor zn vrienden, maar zegt hij ook wel...: ik heb een gezin.... je kan praten als brugman, maar ze moeten er toch zelf achter komen...... je kunt ze niet veranderen... ze moeten zelf inzicht krijgen.....
je vriend geeft het zelf eigenlijk al aan en dat is ergens heel eerlijk: hij vlucht en is bang dat er vanalles gaat veranderen... Mijn man en ik zijn 9 jaar bij elkaar, we hebben er ruim 5 jaar over gedaan om zwanger te raken en ook hij vertoont van tijd tot tijd vluchtgedrag. Ook hij zegt dat er veel gaat veranderen maar hij zegt niet erbij dat hij ook bang is! Hij is muzikant dus ook vaak 's avonds weg...ook ik voel me aardig alleen en zeg dat ik hem nodig heb maar het lijkt soms of hij dat niet hoort. je moet een ding beseffen: hoe moeilijk het ook voor ons is, wij hebben het kindje in onze buiki, wij voelen elke dag de verandering, elk schopje...een man ervaart het toch van buiten af en zal pas beseffen wat er echt aan de hand is, wanneer hij het kindje ZIET en vasthoudt! Mannen hebben nu eenmaal niet dat moederinstinct en gaan gewoon door met hun leven in de zwangerschap...pas wanneer het kindje daar is, zal dat een echte eye-opener zijn! Jullie zijn bovendien nog maar kort bij elkaar en ookal heeft hij ook besloten het te willen, dat neemt niet weg dat hij zich wel overrompeld zal voelen denk ik... het praat zijn gedrag niet goed en jij hebt hem nodig en het is goed dat je dat duidelijk maakt, maar bekijk het soms even (of probeer 't) van zijn kant... Wat je kan proberen: neem de tijd dat hij er is ook echt de tijd samen om over de toekomst te praten op een positieve manier. Geef hem het vertrouwen dat jij denkt dat hij het kan, vader zijn! Dat werkt heel positief bij mannen, want in wezen zijn zij ook net onzekere kindjes haha! probeer er geen ruzie om te maken maar hem te vragen hoe hij zich zou voelen als hij in jouw plaats stond: zwanger met alle hormomen en ongemakken erbij, want ook jij moet wennen aan het idee moeder te worden..en dat je geen steun krijgt van hem. Maar probeer het niet verwijtend te zeggen want dat werkt averechts. Sterkte!
Tja dat zijn mannen Ik moet zeggen dat het super vervelend is, maar of het de vraag is of het bij trekt, Ik heb het ook wel een beetje, alleen bij mijn eerste deed hij alles voor mijn, nu moet ik alles vragen ook waneer het met danicha even te veel word of te zwaar word ik moet hem dan telkens vragen om iets te doen, ook pak hij nu sneller de auto en gaat hij weg, word soms ook wel eens boos en dat mag ook als je het ergens niet mee eens bent, de mannen kunnen lekker pleitos gaan en wij wachten altijd met onze dikke buik. al zijn we natuurlijk trots op onze buik. misschien moet je hem eens wat meer betrekken als dat lukt, laat hij s,vonds je buik in smeren of voelen, en praten. maarja weet het ook niet. ik heb het niet zo exstreem hoor.
hier hoefde ik bij de eerste al na de eerste paar keer te zeggen als de kleine bewoog... "ja nu weet ik het wel"..... Moet zeggen dat ik mezelf hier nu maar bij neergelegd heb dat mannen echt van Mars komen..... weet ook dat de zorg (ook van deze) voor het grootste deel, op mijn schouders komt..... Bij nummer 1 werd hij nog wel eens wakker (de eerste dagen) maar later sliep hij al gewoon door.... ja want hij moest werken, maar toen ik ook moest werken.... was het: ja, maar jij geeft bv.... etc. etc. etc........ Weet niet of het vluchtgedrag is..... ja vluchtgedrag voor de verantwoordelijkheden..... (mopper, mopper, mopper )....
Seth!! Thanks heel herkenbaar!! jouw verhaal.. en geeft me toch even een steuntje in de rug.. Ik blijf gewoon positief en wacht het straks af als die kleine meid er is... Hoop dat ons sprookje dan begint Zal toch wel!! En Mukkie.. Ik merk dat ik hem juist verder van me weg dieuw door het er steeds maar over te blijven hebben en aandacht van hem blijf vragen en voor het blok zet met de vraag wat vindt je nu eigelijk belangrijker.. typies vrouwen en typisch mannen gedrag Thanks voor je reactie en advies ik heb er zeker wat aan. ik zal het allemaal proberen wat luchtiger op te nemen en wat positiever er mee om te gaan. Het haalt de twijfels allemaal een beetje weg...
Eerstekindje.... en als je een uitlaatklep nodig hebt....... mag je pb-en hoor.. moet zeggen dat mn beste vriendin nu zwanger is van dr eerste kindje... en die loopt dus tegen PRECIES hetzelfde aan..... je bent (of we zijn) echt niet de enige....
Ow Seth wat is jou verhaal herkenbaar! Hier ook zo'n vriend!! Alleen ik kan er wat moeilijker mee omgaan geloof ik.. Ik wordt er echt boos om.. en 9 van de 10 x werkt dat alleen maar tegen..
Ik weet niet of het normaal is voor mannen, of gewoon toeval maar de mijne ging al jaren niet meer naar feesten. En wat denk je? Ik ben zwanger en hij komt opeens aan met ja ik zou wel weer eens naar zo'n festival/feest willen gaan. Waarom? Geen idee....misschien toch dat hele ik raak mijn vrijheid kwijt gedoe waar mannen al zo vol van zijn. Ik merk wel dat hij nu steeds meer van de partij is, hij praat meer over de kleine, we hebben ook besproken dat de kleine straks best weleens naar 1 van de opa's of oma's kan en dat we niet ons hele leven hoeven op te geven. Ik denk dat mannen gewoon raar zijn, ze willen een baby, ze gaan er voor, en als het er op aan komt bedenken ze zich dat ze zelf nog zo jong zijn
ik herken dit echt allemaal niet mijn vent vind het allemaal veel te leuk ook als ik het over me buik weet ik het wat had die vond het wel leuk en goed
O dat herken ik zeker wel hier ook een die nu meer behoefte heeft aan uitgaan, sporten, vrienden etc; is ook logisch: jij voelt van alles groeien en gebeuren en bent al half moeder, maar hij? Hij ziet alleen maar dat jij dikker wordt....Is hardstikke moeilijk voor mannen om zich al aan te passen voor de geboorte, dat komt in 99% van de gevallen echt na de geboorte wel! laat hem maar lekker uitrazen, de bevestiging zoeken en zijn vrijheid opzoeken, dat heeft hij even nodig, want tjeetje dat is nogal wat de stappen die jullie in korte tijd zetten. En het is zoals Seth zegt: mannen komen écht van mars Dus relax en geniet van je zwangerschap, hij is niet zwanger zal dus pas na de geboorte vader worden.
Mannen worden tegen het einde gewoon een beetje zenuwachtig.. en ze gaan daar allemaal op een andere manier mee om. Dat vluchtgedrag hoor ik erg vaak voorbij komen hoor! Gelukkig doet die van mij het op een andere manier, namelijk door meer aandacht bij mij te zoeken! Daar heb ik dan weer behoorlijk mazzel mee, want ik vind het zo ongelooflijk schattig haha
Tja en wat hebben wij vrouwen een keer nodig dan? als wij het doen, vragen ze waar ga je heen wat ga je doenwie had je aan de telefoon. Hey hallo wij hebben een dikke buik wat kunnen wij doen lekker shopen kaarsjes kopen voor ons huis boodschappen doen baby inkopen doen. en dan hebben we het nog niet over de rommel die ze achterlaten. nou we zouden de rollen eens andersom moeten draaien. wij hangen paar kilo bakstenen aan hun buik en daar moeten ze 40 weken mee lopen, dus ook slapen dochen omdraaien wandelen huis doen sexe sporten kroegje pakken alles wat wij ook doorstaan. en dan gaan wij zeggen schat we gaan lekker uit blijf jij maar lekker thuis wand wij missen dan ook onze vrijheid. dat doen we als we natuurlijk klaar zijn met onze zwangerschap he, ik heb nog een kleine meid rond lopen dus dat kan er ook nog wel eens bij. misschien handig om een aparte pagina mannen komen van mars. en sex haha
Ja joh! Mannen hebben iets concreets nodig en dan gaat het besef pas werken!! idd komt het heeeeel vaak voor en vaak zijn mannen heel attent en lief en vol aandacht voor buik en echo's maar ondertussen zijn ze toch ook behoorlijk gespannen voor wat komen gaat...de een laat het meer merken dan de ander. na een echo is mijn mannetje altijd vol van het beeld op het scherm en als hij dan de kleine voelt bewegen beseft hij weer even dat het echt om een levend wezentje gaat hahaha! Mijn man is als muzikant gewend laat naar bed te gaan en na zijn werk nog ff te blijven hangen met vrienden en over muziek te praten. Dat was zo en is niet veranderd nu.Totaal onschuldig want wanneer hij thuiskomt is hij meteen vol aandacht voor 'ons' hahaha! Hij zegt ook: straks kan ik dat gewoon niet doen want dan ben ik daar te moe voor! mannen hebben tijd nodig en voelen zich echt wel verantwoordelijk. Idd de 'vrijheid' is niet definitief weg! je kan altijd een oppas een keertje inschakelen. belangrijk is om met elkaar te blijven praten en je wensen te uiten. Niet verwijtend maar opbouwend...
Tijdje geleden zag ik een programma over de verloskundige op tv. Daar hadden zij het over die dikkebuiken (maskers) die je soms wel eens aan de muur ziet hangen... (ken je die?) Die komen dus oorspronkelijk uit Afrika... de mannen van de zwangeren maken ze daar zelf..... EN dragen ze dan een tijd, zodat ze ervaren hoe het is om met zo'n buik te lopen.... zodat ze meer respect krijgen voor hun zwangere vrouw...... Ook al geeft dat natuurlijk niet helemaal een reeel beeld, vind het wel een hele mooi gedachte.... dat ze er iig moeite voor doen.....