Hoi meiden, Ik ben heel veel op zoek geweest naar info over vruchtwaterpuncties. En vooral over de prik. Ik ben namelijk panisch voor prikken. Het is zo raar, de keus maken: wel of geen punctie. Terwijl de bevalling waarschijnlijk honderd keer meer zeer doet. Maar daar ging het me niet om. Ik heb een fobie voor injecties. Ik wilde eigenlijk het liefst dat ze mijn rechtervoet af zouden hakken zonder verdoving, zodat ik de prik niet zou voelen. Tja, je moet maar bang zijn. Op 4 januari kreeg ik te horen dat we 1:85 kans hebben op een kind met down. Toen ben ik gaan zoeken naar ervaringen met vruchtwaterpuncties. En ik ben denk ik alle ervaringen tegen gekomen (al waren het er maar heel weinig). Ja, ook die misgingen en in een miskraam eindigden. We hebben er voor gekozen om, wetende dat we een verhoogde kans op een kindje met down hebben, een punctie te laten doen. Dit is trouwens onze eigen keuze, laat alsjeblieft niemand onze keuze als maatstaf gebruiken. Een advies is er helaas niet. Hoe frustrerend ook. Ik wil graag mijn verhaal kwijt. Omdat er vast vrouwen zijn die ook panisch zijn voor injecties en ook op zoek zijn naar ervaringen. Vanochtend hebben we het laten doen. Jankend zat ik daar in het VU. Zo ontzettend zenuwachtig. Eerst leuk in de wachtkamer, zwetend. Daarna als een mak schaap richting de martelkamer. Met vier vrouwen om me heen plus mijn man, die me allemaal gerust stelden. En dat lukte natuurlijk helemaal niet. De afgelopen weken heb ik getwijfeld of mijn man wel mee moest de kamer van de punctie in, hij kan namelijk ook niet tegen injecties. Geen grote hulp dus, dacht ik. Dat laatste had ik mis. Hij heeft bij de punctie zelf ook niet gekeken, maar het is toch erg prettig om een vertrouwde hand tot moes te kunnen knijpen. Ik had echt steun aan hem. Het ging eigenlijk heel snel. Eerst een echo, waar ligt het kindje? Moeilijk hoor, om je kindje op de echo te zien, met tranen in je ogen daar te liggen. Daarna werd er desinfecterende emulsie op mijn buik gesmeerd. Toen keek ik al niet meer naar het scherm, en ik denk dat ik toen echt alle bloed uit mijn man zijn vingers heb geknepen. Ik wilde niet weten wanneer de naald kwam, dat was een goede beslissing voor mezelf. Ik lag me daar eigenlijk alleen te concentreren op mijn ademhaling, die was blijkbaar nogal hyper. De prik deed niet eens echt pijn. Eigenlijk helemaal niet, tuurlijk, je voelt het wel, maar pijn, neuh. Mijn benen lagen helemaal verkrampt en ik kon ze ook niet recht krijgen. Maar eigenlijk maakt dat ook helemaal niet uit. En het afnemen van het vocht ging sneller dan het afnemen van die buisjes bloed drie weken geleden. En nu zit ik hier. Eigenlijk nergens last van. Ik wil hiermee alleen mijn eigen ervaring over mijn eigen vruchtwaterpunctie mee kwijt. Omdat ik zelf zo op zoek was naar ervaringen van andere vrouwen en ze maar sporadisch vond. Voor ons is het nu afwachten, maar ik hoop dat ik de vragen die ik had over de punctie zelf, over de pijn, die afschuwelijke klote naald (ik heb niet gezien hoe groot hij was, maar het moet een dunne naald geweest zijn), de angst in een persoonlijk relaas weergegeven te hebben. Groetjes, Paula.
Jeetje wat een verhaal. Dat moet inderdaad zenuwslopend zijn geweest. Gelukkigis het nu achter de rug voorj ullie. Ik hoop heel erg dat de resultate goed zullen zijn. Wat een spannende tijd. Veel sterkte en liefs van Treintje
Ik weet niet of je mijn ervaring met de punctie ook gelezen hebt hier, maar ook ik vond het erg heftig. Ik heb een punctie laten doen net een half uur nadat er een hartafwijking bij ons kindje was geconstateerd. Ik mocht kiezen: direct een vruchtwaterpunctie, of later ervoor terug komen (maar snelheid was geboden, gezien mijn zwangerschapsduur). Ik ben blij dat ik het meteen gedaan heb en er zodoende niet tegen aan heb zitten 'hikken'. Ik heb helemaal geen moeite met injecties of bloedafname, maar ik vond deze punctie vooral emotioneel heel zwaar. De arts die het deed zei dat het minder pijn zou doen als bloedafname, maar ik vond het pijnlijker (ligt er misschien aan dat de punctie bij mij boven in de buik is gedaan, terwijl dat normaal gesproken vaak in de onderbuik gebeurd). Naast pijnlijk vond ik het ook heel erg tegennatuurlijk: zo'n grote naald in je buik, juist die buik, die je zo wilt beschermen voor alles.... Onze uitslag was trouwenms goed, een normaal chromosoombeeld. Ik hoop voor jullie dat jullie dezelfde uitslag krijgen!
ik moet 19 februari ook ik zie er ook als een berg tegen op , ik ben niet echt bang voor naalden maar het idee dat ze in je buik bij je kindtje gaan prikken brrrrrr en dan nog het wachten op die uitslag dat lijkt mij ook slopend ik hoop dat de test uitslagen goed zullen zijn voor je ! we zullen duimen !
Hallo, Ik heb vorige week maandag 11 februari een vruchtwaterpunctie laten doen in het Ziekenhuis van Maastricht omdat ik een kans van 1:140 heb op een kindje met syndroom van down volgens de uitslag van de combinatietest. Ik was vreselijk zenuwachtig met name ook voor de naald en het idee dat die door je buikwand zo ver naar binnen gaat. Maar, het is me 100 % meegevallen. Er was een mannelijke arts en een verpleegkundige aanwezig en deze stelde me goed op mijn gemak. De punctie op zich duurde niet lang en deed vrijwel geen pijn. Hierna kreeg ik nog een anti-D injectie in mijn bil en die deed me meer pijn dan de punctie. Na de punctie heb ik me 2 dagen rustig gehouden en heb helemaal geen last van buikpijn gehad. Nu zit ik in de fase van het lange afwachten op de uitslag. Hier ben ik super gestressd onder. Er is geen seconde dat ik er niet aan denk en haal me vanalles in mijn hoofd, wat als? Ik voel me zwanger en weet dat ik zwanger ben, maar ik kan op dit moment totaal niet genieten. Succes en sterkte met het maken van de beslissing. Kim.