wat is er aan de hand? :(

Beste verloskundige. ..

Ondanks mijn dochter al bijna 1 is stel ik toch maar hier mijn vraag. De huisarts heb ik niet echt veel vertrouwen in nu.

De afgelopen tijd is er veel gebeurd. Na 2, 5 jaar eindelijk zwanger na de nodige medische hulp. Ik was nog herstellende van een heftige knieoperatie (dat was al operatie #8 in 1, 5 jaar). De zwangerschap was alles behalve makkelijk (enorm veel overgeven..bekkenklachten etc). Tijdens zwangerschap nog een keer geopereerd ook. Uiteindelijk ingeleid wegens zwangerschapsvergiftiging waarna ik ook nog een fluxus kreeg. Door fluxus en maar 1 goed functionerende borst (goedaardige afwijking in de ander..produceerde erg weinig) een moeizame borstvoeding gehad. Dochter bleek ernstige reflux te hebben en huilde zo ongeveer 18 uur per dag. Partner kon hier niet goed tegen dus alles kwam op mijn bordje. Na een week ontslagen uit zkh...wat een hel! Ik had zo veel pijn door een enorm heamatoom bij de knip en mijn bekken was een grote ramp. Ik kon pas na weken een luier verschonen als mn man de kleertjes maar aan en uit deed voor me.

De eerste maanden heb ik haar dag en nacht rechtop moeten houden. Uiteindelijk ging de medicatie werken en ging het na vier maanden wat beter. Tot ze bloed begon over te geven. ..wat een stress. Gelukkig allemaal goed gekomen.
Al die tijd bleef ik enorme buikpijn houden en was ik echt dodelijk vermoeid.
Iets klopte er niet.
Het cb vertelde me dat het de borstvoeding was...ik moest mn schildklier voor de zekerheid laten testen. Mijn huisarts nam me niet echt serieus en onder wat protest werd er bloed afgenomen. Niets aan het handje. .zal wel burn out zijn. Ondertussen zaten we op maand 8 na de bevalling en ging het met dochter redelijk goed...oke slapen is niet echt top maar dat hebben wel meer kindjes. Ik begon zelfs flauw te vallen van de pijn. Na derde bezoek huisarts zou er aan het einde van de week een verwijzibg voor de gyn klaar liggen.
Die heb ik nooit kunnen ophalen want dezelfde dag ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Abrupt borstvoeding moeten stoppen. .mn dochter was toevallig snotverkouden en ik lag een week in het ziekenhuis. ..zonder dochter. Bleek een enorme ontsteking in mijn buik te hebben. Enorm veel onderzoek en getest later was ik nog niet van de pijn af. Weken later werd ik alsnog geopereerd.
Toen dochter ruim 9 maanden werd ging het eindelijk weer!

Maar nu herken ik mezelf niet meer. Een vriendschap is op een nare manier geëindigd en er zijn spanningen tussen mijn partner en mij.
Doordat alle zorg voor dochter een tijd lang op mij is gevallen hangt ze ook heel erg aan mij. En ze is mijn alles..mijn grootste wonder dus ik vind het ook heerlijk om bij haar te zijn. Ik merk echter dat ik me een beetje verlies. Ik doe niets meer zonder haar

 

Ik ben maar 1 keer weg geweest zonder haar. Ik heb ook steeds allerlei nare gedachtes....wat nou als we van de trap vallen? Wat als ze aspireert? Als ze een volledige obstructie heeft dan hoor ik hoor ik het niet etc.

Ik heb het idee dat dit een soort overload is allemaal...er spelen nog wat meer dingen. Zijn nu ook weer met de behandeling bezig voor een tweede kindje.
Maar ik kan niet eens meer huilen...ik geniet echter wel volop van mn dochter.

Is dit een burn out...het resultaat van bijna 10 maanden geen goede nachtrust. ..of is dit nou wat erbij hoort?

Ik vind het nu ook erg lastig iets voor mezelf te doen. Vandaag vroeg mijn man of hij dochter even mee moest nemen zodat ik even tijd voor mezelf had. Maar dan voel ik me weer schuldig tegen over dochter en sla ik het af.