Hallo meiden, Onze oudste heeft toen ze 2,5 was (ook rond deze tijd toen het donkerder werd) last gehad van bangheid voor bijv. wilde dieren enzo. Ik vond dat wel normaal, je hoort dat vaker. Nu komt het ineens in alle hevigheid terug, ze is echt panisch van angst. natuurlijk als het donker is maar nu ook al overdag! Wel in mindere mate maar ze schrikt van elk geluid, durft zonder haar kleine zusje () haast niet van de stoel, ik moet mee naar de wc, dat soort dingen. Laatst was ze op de loopfiets en ik duwde de buggy, we zouden oversteken, eerst de parallelweg dan de gewone. ze fietste door dus ik zei/riep: kom maar we steken over. Ze was echt volledig in paniek! haar gezicht is dan één en al angst. Ze roetste de stoep af en reed zo de parallelweg over, kon haar nog net grijpen voor de grote weg vanmiddag in blinde paniek in mn slaapkamer, ze drukte me aan de kant van angst en de stofzuigerstok sloeg bijna door het (enkele) raam.. Wat moet ik doen, het helpt allemaal niet veel..
Mijn dochter heeft wel angsten en die kunnen best heftig zijn, maar niet zoals jij beschrijft. Als je haar vraagt wat er gebeurde toen ze ineens de straat overschoot; wat krijg je dan als antwoord?
Toen zei ze: 'Ik was bang dat ik viel'.. Dat was helemaal niet waar, ze schrok gewoon. Thuis kan ze ook schrikken als ik ineens iets vraag/zeg. En ik praat heus niet hard. Ze vertelde dat ze het op school (gymzaal) ook een keer had, het onweerde en er waren kinderen bang (ze kent het zelf nog amper en is niet bang) maar ze was wel bang voor een leeuw toen en schoot in paniek het wandrek in, terwijl ze dat normaal niet eens durft! Dat vind ik het vervelende..
Volgens mij horen angsten er gewoon bij op die leeftijd. Maar als je je zorgen maakt, zou je het eens kunnen bespreken met iemand (huisarts ofzo?). Mijn dochter schrikt ook geregeld van mij. Dan zit ze zo in haar spel/fantasiewereld/gedachten dat ze schrikt van ieder geluid, dus ook van mijn stem.
Dat is echt heel vervelend. En naar voor jouw dochter. Ik zou het inderdaad eens bespreken met iemand. Wie weet weet iemand op het forum bij wie je daarvoor terecht kunt.
Dat gaat wel heel ver.. denk ik? Mijn dochter heeft ook wel angsten gehad, voor purk van sesamstraat bv (echt gillen..ook een paar keer 's nachts). Maar zeker niet dat t haar leven belemmerde. Ik weet dat als t zo erg is bij volwassenen dat je dan spreekt van een fobie. Maar of dat voor kinderen ook geldt, weet ik niet.
Zie min post over het zomaar de straat oversteken en in een wandrek klimmen, ze klimt gewoon de gordijnen in bij wijze van.
Ik deed dat zelf vroeger ook als ik een hond tegen kwam. Ik heb een tijdje niet in liften gedurfd en ook een tijdje spoorwegovergangen niet durven over te steken..(was ik een jaar of 5 denk ik)? Maar ik doelde er meer op wanneer het echt je leven beheerst en t je de hele dag door belemmert.
Ja daar kun je nog niet van spreken natuurlijk, in die zin. Maar ik zou het toch graag anders zien hoe het ook genoemd wordt.
Nog iemand tips?? Ik wordt er radeloos van.. Vandaag bij opa en oma had ze het ook, ze trekt haar voeten op de stoel anders komen de leeuwen bij haar, ik moet mee naar de wc, ze durft nauwelijks iets te halen of ik moet mee.. ze zit veel te kleuren aan tafel dus valt het niet zo p maar als je er op let, ze doet enorm druk en blijft dus veel zitten. Als ze echt iets moet rent ze paniekerig weg roepend aan zusje of ze mee loopt.. Ze durft nu ook haast niet meer te slapen, al 2 lampjes aan, bed een andere plaats, paar keer terug gekomen, ze klaagt ook veel over buikpijn dat zal wel door de angst komen.. Ze geeft het nu ook toe dat ze continu bang is. En ik kan 100 x zeggen en uitleggen hoe het zit, het helpt niks. Ik zei: 'geloof je me dan niet?' 'Ja' zei ze maar ik wordt tóch weer bang.. erg sneu.. In combinatie met een peuter die enorme driftbuien heeft en een paar keer per nacht gillend wakker wordt, kan ik dit haast niet meer handelen Ik vind het moeilijk om kalm te blijven en zéker als ik al 100x hetzelfde verteld heb..
Jeetje, ik vind het best extreem.. en lijkt me niet echt gezond (continu stress) Hoe lang heeft ze dit al zo erg?
en boeken over leeuwen halen? of desnoods een knuffel benoemen tot leeuwenwegjaag knuffel? hier was ze erg bang van monsters en hebben we een knuffel benoemd tot monsterwegjaagknuffel.. sindsdien gaat het goed..
Mijn dochter heeft het min of meer gehad met draken. Dat kwam doordat we een boekje hadden gelezen over een draak. In het boekje ging het ook over dat de draak bang was voor honden. Dus ik heb een hondenknuffel gepakt en gezegd dat draken daar bang voor zijn en dus niet meer terug komen. Spoken en ander gespuis worden/werden, door ons gezamenlijk weggejaagd.
Hmm, ja hier helpt dat allemaal niet veel. Wegjagen doe ik dan alleen want zelf gaat ze absoluut niet mee.. Knuffel heeft ze al die haar 'helpt' die wil ze nu inderdaad ook overdag. zou het lang duren? Volgende week weer school..
Tja, als je zegt al veel te hebben gedaan, maar niets helpt, zou ik zeggen; kijk het nog een week aan en ga dan naar de ha. En wel heel rustig blijven. Ze moet het gevoel blijven houden dat je haar serieus neemt.