Hoi meiden, Ik ben me er van bewust dat er al een poffertjes clubje is maar ik vind het altijd moeilijk om mezelf in een gesprek te voegen die al langer loopt. Ook zullen hier waarschijnlijk meiden zijn die al een stuk verder in het traject zijn en ik zou juist graag met anderen in contact komen die net als ik net ingestapt zijn in deze achtbaan van emoties. Zo kunnen we onze ervaringen en ons verdriet delen en dit forum gebruiken om alles van ons af te schrijven. Mijn verhaal: Ik ben net 28 jaar oud, heb nu 5 jaar een relatie met mijn vriend van bijna 32 jaar en hij heeft al twee zoons uit een eerdere relatie. Ik heb altijd geweten dat ik graag kinderen wilde maar toen ik dus 5 jaar geleden een soort van parttime moeder ben geworden, zijn de moedergevoelens echt heel erg sterk geworden. Wij waren er vrij snel uit dat wij ook nog minstens 1 kindje zouden nemen van ons samen. 1tje die we niet hoefde te delen, altijd bij ons zou zijn en waar we ook mij in terug zouden zien. Maar ik heb toen besloten om toch eerst verantwoordelijk te zijn en eerst nog een voltijd HBO studie te volgen om zo onder andere voor financiële zekerheid te zorgen. Over 5 maanden ben ik eindelijk klaar en zouden we dus eindelijk gaan beginnen. Nu was ik al ongeveer een jaar lang ineens vrij onregelmatig ongesteld door de pil heen. Ik dacht dat dit een teken was dat ik waarschijnlijk over moest stappen op een andere pil sterkte o.i.d. Vandaar dat ik begin Januari alvast gestopt ben met de pil met het idee om zo mijn lichaam een half jaar tot een jaar de tijd geven om weer uit zichzelf op te starten en een mooie cyclus te krijgen. Maar toen werd ik dus helemaal niet meer ongesteld... Halverwege Juni naar de HA gestapt omdat ik me toch wel zorgen begon te maken. Hij vertelde mij dat hij dacht aan PCO en gaf me de opdracht daar zoveel mogelijk informatie over op te zoeken. Ook had hij een bloedtest afgenomen. Toen de uitslag binnen was heeft hij mij persoonlijk gebeld om te vertellen dat mijn hormoon waarden inderdaad niet klopte. Omdat ik zelf graag wilde weten wat er dan niet klopte vertelde hij me uiteindelijk dat mijn FSH te hoog was. Wat ik dus een beetje vreemd vond want ik las al meteen op internet dat dit hormoon dus juist laag is bij mensen met PCO. Ik ging er eigenlijk een beetje van uit dat de HA zich waarschijnlijk had versproken. Ook had hij meteen een verwijzing naar een gynaecoloog in het zkh gestuurd. Een aantal dagen later ontving ik een brief van het zkh met de melding dat de afdeling gynaecologie mij rechtstreeks had doorverwezen naar de afdeling voortplantingsgeneeskunde. Ook dat vond ik een beetje vreemd, omdat je hier normaal pas terecht komt wanneer je al meer dan een jaar bezig bent met zwanger worden en wij waren officieel nog niet eens begonnen. Maar ja, als er ergens fouten worden gemaakt is het wel het zkh dus heb ik er niet lang bij stil gestaan. Afgelopen Dinsdag hadden wij eindelijk ons lang verwachte bezoek bij het zkh. Ik was er al een tijdje erg zenuwachtig voor en had me er op ingesteld dat ik waarschijnlijk slecht nieuws zou krijgen (PCO o.i.d., dat we het zonder hulp niet zouden gaan redden en dat ik waarschijnlijk hormonen zou moeten gaan slikken). Mijn vriend was er van overtuigd dat ik mezelf gewoon gek zat te maken en dat we te horen zouden krijgen dat er niets aan de hand zou zijn. Daar aangekomen keek de gyn ff op zijn beeldscherm naar de info van mijn HA en luisterde naar mijn korte samenvatting van de afgelopen 8 maanden. Daarna zei hij: "Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, ga er maar van uit dat je in de overgang zit. Dit betekend dus dat je onvruchtbaar bent en nooit geen kinderen van jezelf zult krijgen. Je enige kans op zwangerschap is d.m.v. eicel donantie..." We zijn ons echt een ongeluk geschrokken...!! Daarna voor de formaliteit nog een inwendige echo gehad en inderdaad, beide eierstokken zijn zo goed als leeg... Geen druiventrossen te zien alleen in beiden een heel klein stipje... Dit hadden we dus echt nooit verwacht...!! Een uur daarvoor hadden we het er nog over, dat wanneer we nu hulp kregen, het allemaal snel kon gaan. We maakten nog grapjes over hoe onmogelijk ik zou worden wanneer ik zwanger zou zijn en welke slechte eigenschappen van mij het kindje zou krijgen... En nu is het ineens allemaal voorbij. Hoe kan dit, ik ben pas net 28 jaar oud...!! Dit is dus pas twee dagen terug gebeurd en dus nog heel erg vers. Ik heb zo m'n momenten dat ik even overspoeld word door verdriet maar de rest van de tijd voelt het nog heel onwerkelijk. Alsof het helemaal niet over mij gaat... Zo, het is een beetje een erg lang verhaal geworden maar het voelt fijn om het even van me af te schrijven. Dus als je helaas ook in een soortgelijke situatie zit, is dit de plek waar je alles even lekker van je af kunt schrijven. Groetjes Natasja
Dag Natasja, Wat een vervelend verhaal zeg. Wat moet dit een klap zijn geweest. Ik krijg er helemaal kippevel van... Ik heb zelf ook pcos en ik ben bijna 28 jaar. Ik slik sinds april clomid.. het lijkt wel aan te slaan. Ben twee keer zwanger geworden, maar deze zijn niet goed afgelopen. Op dit moment zit er nog een vruchtje in mn buik dat gestopt is met groeien, het wordt dus een miskraam. Of ik word gecurreteerd. Afgelopen maandag heb ik dit nieuws gekregen. Ik was er redelijk nuchter over, maar vandaag kwam de klap. Ik voel mij ontzettend verdrietig. En nu lees ik jouw verhaal en ik krijg allerlei gedachtes zoals: Wat is het leven oneerlijk! Waarom ik.... En bij elke zwangerschap van een ander denk ik..: Ik wil ook!!!!! Hoe langer ik die stomme pcos heb, hoe zwaarder het wordt. Mijn angst is ook dat ik ook te vroeg in de overgang kom. Dat is een bijkomend risico van pcos... Pfff... Die stomme pcos... Maar genoeg over mij en terug naar jou... ik hoop dat het jou zal helpen als je hier je verhaal kwijt kan en het van je af schrijft. Ik kan niet zeggen dat ik je begrijp, omdat ik niet hetzelfde meemaak. Maar ik kan het me wel voorstellen hoe het voor jou moet zijn.. Ik kan je ook niet oppeppen met opbeurende woorden zoals: Het komt wel goed meis, of de volgende keer lukt het wel.. Maar ik kan wel tegen je zeggen dat ik je heel veel sterkte wens.. Groetjes Bloempje
Hoi bloempje, Bedankt voor je medeleven...!! En mijn situatie mag dan misschien net een stapje erger zijn, PCO is natuurlijk ook een ontzettend naar syndroom. En dat je nu voor de tweede keer mis is gegaan is helemaal vreselijk Héél veel sterkte in deze dagen en hopelijk zul je snel een plakbeeb krijgen en zul je in ieder geval de vervroegde overgang voor blijven...!!
Natasja kom gerust bij en met ons kletsen bij de poffertjes en pannenkoeken..... Hoe meer zielen....... Liefs,
Hoi Ieoor, Bedankt voor je uitnodiging...!! Zodra ik wat meer tijd heb zal ik me even in het onderwerp inlezen. Volgens mij wordt er aardig wat afgekletst dus ik moet ff kijken hoeveel ik ga lezen en hoe ik me daar tussen ga voegen
Verder niemand...?? Gisteren is hier het nieuws dan toch eindelijk echt over me heen gekomen. Ik ben het grootste deel van de dag compleet overstuur geweest. Mijn hele toekomstbeeld in 1 klap weg... Auw, wat doet dit toch een pijn...!!
Hoi Natasja, Wat een k*t uitslag om zomaar effe medegedeeld te krijgen op zo een jonge leeftijd maar ook omdat je het helemaal niet ziet aankomen. Misschien een te vroege vraag, maar heb je er al over nagedacht wat jullie eventueel gaan doen ? Ikzelf ben dan al wat ouder en heb al wat terugplaatsingen mogen hebben, maar ik heb ook de mededeling voorzichtig gekregen om eens aan ECD (eiceldonatie) te gaan denken omdat mijn eicellen op beginnen te raken en van slechte kwaliteit zijn. Het is wat Ieoor zegt, kom gerust bij het pannenkoeken topic erbij, daar zitten meer mensen in een soort zelfde situatie. Ik ben er sinds kort ook ingedoken, en je wordt er echt liefdevol opgenomen. Er is ook ruimte om wat gekke fratsen uit te halen, wat op zijn tijd ook nodig om zo een moeilijk traject door te gaan. Heel veel suc6 ! ook voor je partner Groetjes, Jolanda
Hai, Ik ben benieuwd wat ze in het ziekenhuis nu verder gaan doen. Is het klaar of krijg je nog aanvullende onderzoeken en gaan ze je toch proberen te stimuleren dmv hormonen. Misschien dat het toch lukt als je hormonen krijgt. Ik zou alles proberen en niet zomaar met slecht nieuws opgeven. Bij was de diagnose dat ik een hele lage eicelreserve heb. Mijn AMH is gemeten en die was 0,10 (normaal is tussen de 1,5 en 2,0). In nederland hebben ze 2 keer geprobeerd met het hormoon gonal-f om mijn eitjes te stimuleren. Resultaat was 1 eitje. Het ziekenhuis vertelde mij toen ook dat ik uitbehandeld was. Ik kon me hier niet bij neerleggen en ben naar Dusseldorf overgestapt buiten medeweten van mijn ziekenhuis in Nederland om. In Dusseldorf kreeg ik 450 eenheden Menopur (in nederland mag je maximaal 300 krijgen) in mijn eigen cyclus en toen had ik opeens 5 eitjes. Het zaad van mijn vriend is prima en ook mijn eitjes waren goed dus zijn ze allemaal bevrucht. Het 4e bevruchte eitje is blijven plakken en die ligt nu heerlijk boven in zijn bedje te slapen. Als ik na de diagnose in nederland mij erbij neer had gelegd dan had ik geen tweede kindje gekregen en nu dus wel. Ben zooooooo blij dat ik naar Dusseldorf ben geweest. Mijn eerste zoon is via IUI geboren want ik heb ook nog eens een linkereileider die afgesloten is. Toen wist nog niks van mijn lage eicelreserve. En wat ieoor zegt, sluit je maar aan bij de POFfertjes, zij ontvangen je met open armen en steunen je als je dat nodig hebt. Ik heb daar ook tijd meegeschreven en heb er heel veel aan gehad. Succes, Nataly
Hoi meiden, Bedankt voor jullie reactie. Zelf ben ik niet eerder online geweest. Ik heb helaas niet zo'n leuke week gehad... Voor ons is het eigenlijk nog veel te vroeg om serieus over ECD na te gaan denken. We zullen toch eerst vrede moeten vinden met het feit dat we nooit een kindje zullen krijgen die biologisch gezien van mij is. Maar ja, hoe neem je afscheid van iemand die je nooit echt heb gekend maar toch al jaren in je hart leeft... Mijn eerste reactie, toen we nog verdwaasd door het zkh liepen, was dat als ik dan een eitje van iemand anders zou gebruiken, ik dit graag van mijn zusje zou willen ontvangen. Zo zou het kindje alsnog genetisch aan mij gelinkt zijn. En omdat mijn zusje best veel op mij lijkt, zou het kindje dan ook nog op mij kunnen lijken. Mijn vriend reageerde daar een beetje geschrokken op en gaf meteen aan dat hij zich hierbij niet echt gemakkelijk zou voelen. En ja, als ik de situatie omdraai en mezelf voorstel dat ik een kindje zou dragen die genetisch gezien van zijn broer zou zijn, zou ik me daar waarschijnlijk ook wat ongemakkelijk bij voelen. Mijn vriend zou liever dan een eitje van 1 van mijn vriendinnen gebruiken maar dat lijkt mij dan weer helemaal niets. Ook is mijn zusje jonger dan mij, is het nog maar even afwachten of zij niet hetzelfde probleem heeft (op aanraden van mijn gyn laat zij zich nu direct onderzoeken) en gaat binnenkort pas met een eigen gezinnetje beginnen. Een onbekende donor leek mij in eerste instantie ook niet echt wat. Je weet zo nooit "wat voor een vlees je in de kuip hebt". Maar ik heb al wat ervaringen op internet gelezen over mensen die een onbekende donor hebben gebruikt en zag een aantal keer dezelfde opmerking: "zolang ik een kindje in mijn buik heb die echt van mijn vriend is, ben ik gelukkig" waar ik mezelf dan toch wel weer helemaal in kan vinden. Het blijft een moeilijke beslissing... Het ziekenhuis is nog lang niet klaar met me maar wel op het punt van zelf zwanger worden. Doordat ik in de vervroegde overgang zit, wordt mijn lichaam waarschijnlijk veel te snel oud en is de onvruchtbaarheid waarschijnlijk maar een deel van het probleem. De FSH waarde die mijn HA heeft gemeten was ook niet zomaar verhoogd maar had de waarde 74... Mijn AMH waarde weet ik nog niet maar aangezien ik zelf d.m.v. de inwendige echo heb gezien dat in beide eierstokken slechts een klein stipje te zien was, zal die ook wel zeer laag zijn. Het feit dat ik sinds dat ik gestopt ben met de pil begin Januari, nog steeds niet ongesteld ben geworden is ook niet echt hoopvol. Mijn vriend vroeg ook meteen of we dan niet de eitjes die nog aanwezig zijn z.s.m. konden "oogsten" maar volgens de gyn waren we dat stadium dus allang gepasseerd... Ik heb nu 5 weken de tijd gekregen om dit alles op me in te laten werken en dan moet ik weer terug komen om een hele reeks onderzoeken te plannen en ons verder te laten inlichten over ECD. Hij heeft wel nog een keer bloed afgenomen om o.a. nogmaals naar mijn FSH waarde te kijken en nu dus ook naar mijn AMH waarde... Zo te horen is het wel gezellig in het Poffertjes cluppie dus zodra ik wat meer tijd heb zal ik mij daar ook tussen gaan voegen...!!
Pff.. wat een nieuws, dat verwacht je zeker niet op je 28e! Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, in ieder geval veel sterkte. Mijn schoonzusje was ook vervroegd in de overgang, en heeft dmv eiceldonatie een kind gekregen. Ik weet dus wel van dichtbij hoe heftig het proces is. Volgens mij mag de donor zelf geen kinderwens (meer) hebben..
Hoi Jusi, Dat wordt dan waarschijnlijk inderdaad een probleem. Waarschijnlijk zou dat betekenen dat we nog jaren zouden moeten wachten. Er van uitgaande dat zij dit überhaupt zouden willen... Heeft je schoonzusje een bekende of onbekende donor gebruikt en weet je toevallig waarom zij hier voor hebben gekozen?
Hoi Natasja, Het is ook niet niks om het effe zo naast je neer te leggen en door te hoppen naar ECD. Probeer het nieuws te verwerken en bekijk de opties eens in hoeverre jij met je partner willen gaan. Toen ik pas aan de MMM begon, dacht ik ook...ECD / adoptie, nee nooit, maar na genoeg teleurstellingen, ga je toch je grenzen verleggen en begin ik er nu wel voor open te staan, omdat die wens toch erg diep zit. Probeer met elkaar veel te praten en bekijk jullie opties. Je zegt zelf, volgende maand gaan ze verder met onderzoeken, dus wie weet wat er nog uit de bus komt. Is de kliniek in dusseldorf misschien geen optie voor jullie ? Ik weet niet precies waar jullie wonen, maar een intake gesprek kan nooit kwaad om jullie opties daar eens te gaan bespreken, het is tenslotte maar een gesprek ? Waarom ik dit aangeef, omdat de wachtlijsten daar steeds langer beginnen te worden omdat nederlandse koppels meer en meer uitwijken daar naar toe omdat daar (naar mijn gevoel) veel meer mogelijk is. Ik ben er zelf vorige week op intake gesprek geweest en het was een verademing om te horen dat er misschien nog hoop is voor ons om toch een biologisch kind van onszelf te krijgen. Heel veel suc6! Groetjes, Jolanda
Hi! Hier iemand uit het poffertjes topic. Wees vooral welkom om er bij te komen. Wij zijn geen besloten clubje, iedereen (poffertjes en pannenkoeken grappen we weleens) zijn welkom. Ik ben evenoud als jij en heb toen ik 25 was te horen gekregen dat mijn eicelreserve ook ernstig verlaagd was (AMH van 0,6). Ik heb dan wel de mazzel dat mijn FSH nog niet zo afwijkend is. 'Grappig genoeg' dacht mijn oude ziekenhuis bij mij eerst ook aan PCO, wat dus niet het geval bleek te zijn toen ik echt goede onderzoeken kreeg in Dusseldorf. Jouw FSH is zeer hoog, maar ik weet trouwens niet of je compleet kansloos bent bij jouw FSH. Ik weet niet Zou je nog een heel klein beetje op de medicijnen kunnen reageren?? Misschien is het voor jullie gevoel 'we hebben alles geprobeerd' een idee om in Dusseldorf voor een second opinion te gaan? Als je nu belt heb je te maken met een wachtlijst voor de intake, maar heb onlangs ook gelezen toen iemand vertelde niet veel tijd te hebben ivm overgang, ineens de week erna al op intake mocht komen... Ik wil je geen valse hoop geven, maar misschien is er nog een hele kleine kans... Ik gun het je zo, ik weet wat de diagnose met een vrouw doet van deze leeftijd. Ik heb geschreeuwd, gehuild (heel veel) en de onmacht welke ik voelde... Afschuwelijk... Ik ben uiteindelijk beloond met een kindje, ik weet als geen ander dat de medische molen, zeker met FSH en AMH problemen, geen zekerheid biedt, geen beloftes dat je uiteindelijk beloond gaat worden, dus ik weet hoe zwaar het is. Zeker als je nog zo jong bent... De onmacht, de twijfels, de 'heb ik iets verkeerds gedaan-vragen' en noem maar op. Mijn ervaring is wel dat met vrouwen zoals wij in Nederland sneller gestopt wordt qua behandelingen, terwijl er soms nog wel wat nodig is. Als jij en je man het een kansje willen/durven/kunnen te geven, dan zou ik als ik jullie was kijken of ergens een spoedintake gemaakt kan worden. Dikke knuffel voor je!! En nogmaals, kom vooral in het topic kijken en schrijven.
Dat zet ik hier liever niet openbaar op het forum. Als je iets meer wil weten, kun je me altijd een privéberichtje sturen.
Hoi meiden, Bedankt voor jullie reacties...!! Er is me nu inderdaad al door verschillende mensen verteld dat zij uiteindelijk in DD wel geholpen konden worden. Ik heb dit ook met mijn vriend besproken en hij is ook meer dan bereid om daar naartoe uit te wijken. Wij wonen in het midden van het land dus het is wel te doen. Het is alleen wel moeilijk om nou dan geen valse hoop te gaan krijgen. Want mijn verstand zegt toch dat als er nog een mogelijkheid in Duitsland zou zijn, dat mijn gyn dat wel zou hebben aangegeven. Ik las namelijk ergens dat de ziekenhuizen in Arnhem en Nijmegen in sommige gevallen samenwerken met DD (tussentijdse echo's e.d.). En ik zit dus bij Rijnstate in Arnhem. Dus de gyn zal wel bekend zijn met de kliniek. Het is nu ook nog even afwachten wat mijn AMH waarde is. Als deze dus ook extreem laag is naast mijn hoge FSH, zullen mijn kansen helaas wel helemaal bekeken zijn. En eerlijk gezegd ga ik hier ook wel van uit. Anders was ik vast minimaal al een keer ongesteld geworden in de afgelopen 9 maanden. En wat ik heb gelezen en gehoord van de gyn, is dat mensen met zo'n hoge FSH waarde niet meer te stimuleren zijn met hormonen. Hij was er heel duidelijk in dat we dat stadium allang gepasseerd waren en dus alleen nog maar in aanmerking komen voor ECD. Ik vind het ook moeilijk om te bepalen of ik nou wel of niet aan de gyn moet vragen of hij denkt dat zij mij daar misschien nog wel kunnen helpen... Want als hij zegt dat zij mij ook niet kunnen helpen, gaan we er misschien alsnog wel heen. Al is het maar voor het gevoel dat we in ieder geval alles hebben geprobeerd. Toevallig had ik net mijn zusje aan de telefoon omdat ik wist dat zij vandaag naar de HA moet om een bloedonderzoek te plannen zodra ze een volledige maand van de pil af is. En ik vond het erg fijn om te horen dat zij het er over had hoe alles zou verlopen wanneer zij mij haar eitjes zou geven. Dus niet of, maar wanneer. Kennelijk denkt zij er precies hetzelfde over als mij. Dat als ik een donor zou moeten gaan gebruiken, dat het eitje van haar vandaan moet komen omdat zij hetzelfde DNA heeft als mij. Wauw, wat hou ik toch van m'n zusje...!! Het is natuurlijk nog maar afwachten of zij niet hetzelfde probleem heeft als mij maar ik heb wel goede hoop. Want ondanks dat ik op mijn 28e nog steeds een jaar of 20 wordt geschat, begon ik op mijn 21e a 22e al grijs te worden. Daarnaast heb ik ook altijd veel medische mankementen. Hier heeft zij op haar 24e nog helemaal geen last van gelukkig. Maar dan hebben we natuurlijk nog wel het probleem dat zij nog wel een kinderwens heeft. Wat wij hebben begrepen is dat de donor maar een heel erg klein risico loopt. Weten jullie toevallig of daar dan ook uitzonderingen in worden gemaakt, of wordt er dus echt helemaal nooit een donor gebruikt met een toekomstige kinderwens? @ Jusi: Sorry, nadat ik de vraag gesteld had realiseerde ik me al dat dat wel hele persoonlijke informatie is. En vooral omdat het niet over jezelf gaat is het natuurlijk niet aan jou om dit zo openlijk op internet te plaatsen. Mijn excuses hiervoor...!!
Natasja: wat een heftig bericht. via google kwam ik toch iets van hoop tegen, ik hoop dat je goed engels kunt lezen. You Can Get Pregnant in Your 40's: High FSH/ low AMH Success Stories New High FSH Support Forum: My Miracle - Highest FSH 126.9 ik zou zeggen zoek een specialist die van wanten weet. veel liefs en een knuffel
mamavanh, bedankt voor de links...!! Ik had zelf ook al verschillende sites met ervaringen e.d. gevonden maar niet deze. De meeste ervaringsverhalen gaan over vrouwen met hoge FSH die nog wel gewoon menstrueerden. Via deze site vind je ook positieve verhalen over vrouwen die ook niet meer (of bijna nooit meer) menstrueerden. Dat vond ik erg fijn om te lezen. Nogmaals bedankt...!!