Jeetje, ik besef nu pas hoe heftig deze ziekte is. Nu pas, nu ik het zelf mee maak. Mijn opa is dement, zit in een verzorgingshuis. Mijn oma woont op zichzelf. Kerst hebben we met elkaar gevierd . Voor mijn opa veel te druk bleek al snel. Na een uurtje ging hij lelijk doen tegen zijn vrouw . Dus tijd om hem terug te brengen. In de tijd dat ik zijn jas van de kapstok haalde escaleerde de boel en was het echt verschrikkelijk wat hij allemaal zei over oma. Dus jas neergekwakt, mijn jongste heeft nog geen besef, dus die chips laten uitdelen aan hem om af te leiden. Mn oma uit die situatie gehaald. Iemand anders bracht mijn opa weg. Eenmaal in de auto zag je echt zo'n denkwolkje boven zijn hoofd een diepe zucht: maar die vrouw, die ken ik écht niet. Mijn eigen vrouw ken ik wel we zijn tenslotte al 40 jaar samen (Ze zijn 65 jaar getrouwd) .. Wat een trieste bedoeling zeg. En dat besef ik nu pas.. omdat ik ermee te dealen heb. Heb dat echt onderschat. En ik hoop dat mijn moeder en mijn gezin dit bespaard blijft verder.
Het is echt een rot ziekte. Ik maak het in mijn familie ook mee, en ook in mijn werkomgeving. Een bepaalde periode krijg je het dat je gewoon mee moet praten om het rustig te houden.
Ja vreselijke ziekte. Mijn stiefopa is er ook aan overleden. Het begon al 7 jaar eerder met gekke kleine dingen.
Probeer je er veel over in te lezen, er zijn echt ontzettend goede boeken over te vinden waarin je tips krijgt over de verschillende stadia, hoe er mee om te gaan, etc. Ik heb lang in de psychogeriatrie gewerkt en heb zo veel ervaring opgedaan, dat kan echt ontzettend helpen. Vooral Stella Braam heeft hele interessante boeken geschreven en zij geeft ook nog regelmatig lezingen hierover. Heel veel sterkte!
Ja het is een rot ziekte. Ik wens dat het niemand toe ( geen enkele ziekte hoor) maar dit is zo schrijnend. Ik werk in de thuiszorg en heb heel veel cliënten met dementie, allemaal zijn ze verschillend.
Heel veel sterkte. Vooral ook voor je oma. Wat vreselijk om op die manier je partner langzaam kwijt te raken. Dikke knuffel.
Sterkte! Mijn moeder heeft 3 jaar geleden ook de diagnose gekregen (ze was 65). Ondertussen is ze weg van de wereld en woont ze in een verzorgingstehuis (mijn vader is bijna 14 jaar geleden overleden) Het ergste van al is dat haar spraak ook aangetast is. Ze komt niet verder dan wat gebrabbel en gewouwel. Het is gewoon een onterende ziekte...
Het is zeker vreselijk, ik werk als vrijwilligster en help op de afdeling dementie. Rust is het allerbelangrijkste. Omdat er veel gradaties zijn kan de ene persoon nog mee naar familie maar andere blijven en vieren kerst met de afdeling. 1 familielid per persoon komt dan mee het kerstdiner vieren en dan eet je met zijn alle. Voor iedereen bekende en verzorgende. Maakt het voorspelbaar en dat geeft rust.
Ik werk zelf in een verpleeghuis op een PG afdeling en het is inderdaad erg heftig om dit mee te maken. Sterkte!
Dementie is een verschrikkelijke ziekte. Bestaan ook vele vormen van dementie (van mensen die onbewust zijn en niks meer kunnen, tot toffe verwarde mensen tot agressieve mensen.) Er is altijd een reden waarom iemand agressief komt en dat is vaak omdat ze zicht niet meer kunnen uiten. Ik werk op een geriatrische afdeling in ziekenhuis dus ook dagelijks contact met personen met dementie. Je leert er mee omgaan maar blijft moeilijk omdat het vaak snel kan omslaan. Mijn eigen grootvader is ook overleden aan de gevolgen van vergevorderde dementie, dus ik weet ook hoe het is om aan de andere kant te staan... Heel veel sterkte!
Het is inderdaad een heftige ziekte. De oma van mijn man was zo enorm agressief. Ze kneep en beet iedereen die haar in de weg liep. Bij mijn oma is vroegtijd dementie ontdekt, waardoor ze nu medicatie heeft en het goed onder controle blijft. Toch zijn er momenten dat ze de weg kwijt is. Vorige maand met mijn opa en oma uit eten geweest en ze was even naar het toilet geweest, vervolgens bleek ze dus de weg kwijt te zijn naar de tafel terwijl ze op nog geen 7 meter van de tafel stond.
Ik ben geriatrisch verpleegkundige en ja, dementie is ontzettend heftig en zo uiteenlopend. Mijn opa heeft ook dementie en woont op een gesloten PG afdeling. Toen ik hem vorig jaar daarheen bracht had hij het besef dat hij niet meer naar huis zou gaan. Hij huilde tijdens het opnamegesprek en ik dus ook. Het was vreselijk triest, op zijn 85ste verjaardag werd hij opgenomen. Inmiddels woont hij daar iets meer dan een jaar en nu vraagt hij nooit meer naar zijn huis en lijkt hij mij soms niet direct te herkennen. Dat vind ik toch heftig, ondanks dat ik weet hoe dementie verloopt. Het is toch anders bij familie dan bij patiënten.
Wat vreselijk naar hier ook een oma die langzaam de weg begint kwijt te raken (letterlijk en figuurlijk) alle vrouwen aan haar kant van de familie zijn eraan overleden. Het is nu al jaren merkbaar, zeker het laatste jaar wordt steeds erger. Helaas is ze met geen tien paarden naar de huisarts te krijgen en opa wil loyaal zijn aan zijn vrouw. Hij is bang voor hoe boos ze op hem wordt wanneer hij haar zou ‘verraden’. Het is zo moeilijk... sterkte!
Voor de naaste familie is het een zeer nare ziekte. Mijn oma had het ook. Nu werk ik met dementerenden (PG) en vind ik het voor de familie van onze cliënten soms ook erg naar. Bij de een is het zieke verloop erg snel, bij de ander jaren redelijk stabiel. Het naarste vind ik de fase waarin de cliënt ook beseft dat ie raar of vreemd doet, maar niet weet waarom. Dat is erg triest. En de angst bij sommige cliënten, omdat ze niks meer snappen. "Ga maar even zitten mevrouw ". Ze kijkt je aan en denkt: ik hoor je wel maar snap het niet. Zitten, wat is dat, hoe gaat dat.. Dat is niet fijn.
Mijn moeder kreeg 3,5 jaar geleden de diagnose. Maar eigenlijk wisten we het natuurlijk al veel langer: Alzheimer. Zij is bijna 2 jaar geleden overleden, aan iets anders trouwens. Het mensen niet meer herkennen-stadium heeft ze nooit bereikt. Als ik de verhalen hoor van vrienden wiens vader of moeder wel zo ver waren, ben ik soort van “dankbaar” dat het nooit zo ver is gekomen. Een vriend wiens vader vorige maand is overleden, zei dat ook. Die lijdensweg, het is gewoon vreselijk. Je probeert je voor te stellen hoe dat moet zijn. Dat je weet, dat er iets mis is met je hersenen. Dat je weet, wat er gaat gebeuren. Aftakeling. Je geliefden niet meer herkennen. De gedachte dat ik mijn kinderen niet meer herken, het maakt me misselijk.
Dat meepraten doen we inderdaad, over de reisjes die die maakt, de vrienden die die tegenkomt, de plekken waar die even is geweest... Maar de dingen die hij nu zei. Pff ik krijg er gewoon weer tranen van...
Pff dit is zeker heftig om mee te maken. Bij ons in de familie ook iedere generatie aan moeders kant. Mijn oma dus ook, vreselijk. Dit was de oma waar ik zo'n vreselijk goede band mee had altijd (en mijn opa dus ook), toen ze mij ook niet meer herkende vond ik dat heel erg. Vlak voor ze overleed (ze was al heel ver weg en bijna onherkenbaar mager), was ik nog bij haar en toen kwam er een moment van herkenning en dus een grote glimlach op haar gezicht, dit zal ik nooit vergeten. 2 dagen later is ze overleden. Ik wens je veel sterkte komende tijd!❤️❤️
Herkenbaar helaas, mijn oma woont ook op een gesloten afdeling ivm dementie. Vaak herkent ze mij niet meer. Toevallig kwam ik haar een paar weken geleden op straat tegen met de verzorging, toen herkende ze mij direct: Hoi Cin85, ben je ook boodschappen aan het doen? Echt even zo mooi en bijzonder moment! Want ze herkende mij, noemde mijn bij mijn naam, en dat alles was dus niet in haar vertrouwde omgeving. Ik heb werkelijk geen idee of ze mij überhaupt nog een keer bij mijn naam zal noemen, dus dit moment is voor mij echt heel dankbaar. Voordat het echt slecht ging werd mijn oma ook ineens agressief. Zo reed mijn man ooit met haar mee in de auto, stond er een vrouw met een hoofddoek en een kinderwagen voor het zebrapad, geeft mijn oma extra gas! Ja, dat zijn dubbele bonuspunten, aldus mijn oma. Mijn oma, die dus voor vluchtelingenwerk vrijwilligerswerk deed, en alleen maar haar vaste schoonmaakster (met hoofddoek) in huis wilde hebben... Echt heel bizar. Vervolgens riep ze bij mijn vader in de auto dat 2 bejaarden met een rollator ook bonuspunten waren. Daarna hebben we de auto maar verkocht.
Dementie is inderdaad ontzettend naar, voor zowel de demente als de naasten. Ik hoop dat het vele onderzoek dat gedaan wordt naar o.a. Alzheimer, mensen in de toekomst kunnen helpen.
Sterkte voor jou en je familie. Mijn oma heeft het ook, ze zit niet in een gesloten afdeling maar ze kan niet meer lopen dus dat hoeft ook niet. Ik persoonlijk vind het soms best lastig en ga dan soms ook ff naar de toilet om even te huilen als ik daar ben. Ze kan niet meer lopen, kwijlt als ze gegeten heeft, komt amper een zinnig woord uit, maar ze is nog steeds zo lief ♡ en helemaal gelukkig als we op bezoek komen en ze vind mijn man een erg knappe vent zoals ze zelf zegt en lacht dan ook altijd naar hem. Voor de rest praten we gewoon met haar mee,laatste keer dat we daar waren,liep mn opa ook ergens rond terwijl die al 5.5 jaar overleden is, en ze ging die middag naar haar schoonouders met mn opa,in de nieuwe auto. Wij schrijven in een boekje als we op bezoek geweest zijn en hoe het met haar ging. Zodat de rest van de familie weet of ze wartaal praat als ze zegt dat we geweest zijn of niet