Sinds mijn middelste meisje een paar keer in het zk heeft gelegen met longontstekingen en extreme benauwdheid merk ik dat ik snel in "paniek" raak. Nu is de oudste ziek, best erg en ze heeft soms ventolin nodig, ook zij heeft schijnbaar last van astma net zoals haar zusje. En ik merk dat ik snel bang wordt dat ze te benauwd is, geen lucht krijgt enz... Ik weet dat ik me te druk maak en natuurlijk laat ik dit niet merken aan mijn kinderen. Maar ik heb er moeite mee om te relativeren en rustig te blijven. Ik heb er gewoon moeite mee, een soort van trauma eraan overhouden. En nu denk je, zo ernstig was het niet bij de middelste. Maar dat je kind geen lucht kan krijgen en aan de zwaarste zuurstof moet (mondkapje) en aan het infuus ligt, dat hakt er gewoon in Met haar gaat het gelukkig goed nu ze een ander pompje heeft gekregen, het is gelukkig al een paar maandjes geleden dat ze erin lag... KLOP KLOP KLOP... Maar nu ben ik aan het uitzoeken of de oudste ook iets van astma heeft aangezien ze erg benauwd kan zijn. Ik krijg die rust natuurlijk ook niet zo... Nou even van me afschrijven... dank je voor het lezen...
Ik ka he me voorstellen hoor. Is niet niks! En ook al vinden anderen het wel meevallen, jij hebt dat op deze manier ervaren. Ik hoop dat je de rust weer kan vinden en relaxter kan worden. Hier hebben wij een heftig 1e jaar gehad met de jongste, en daarna nog wel een pittig jaar wegens slecht slapen en pittig gedrag. Ik heb hier ook een soort van trauma aan overgehouden (volgens mijn psych). Bizar... Ik wens je veel sterkte!
Dank je... lief.... Ik wil gewoon niet aanstellerig zijn, want je leest hier soms heftige dingen. Maat je hebt gelijk. Voor mij was het allemaal gewoon heftig. Het zijn je kinderen he
Ja het is gewoon niet te vergelijken. Gaat om gevoel. Als er niemand met drama om je heen is dan mag je het erg vinden en als er ergere dingen om je heen zijn dan moet je niet klagen. Dat is natuurlijk niet eerlijk. Maar misschien is het niet verkeerd om eens een paar gesprekken met iemand (psych) te voeren om weer wat te kunnen relativeren, en om te verwerken?
Ja klopt wat je zegt het is ook mijn ervaring mijn angst Ja misschien moet ik daar eens over na gaan denken idd....om eens met iemand te gaan praten... Mag ik vragen wat er bij jullie allemaal aan de hand is geweest?
Pfff logisch dat je je zorgen maakt toch? Ik heb dat met koorts, onze oudste heeft 17 koortsstuipen en bij een beetje verhoging gaat mijn paniekmodus in, zelfs bij de jongste terwijl die tot nu niet de koortspieken heeft, die de oudste wel had...
Ja, een psych moet je niet te zwaar aan tillen, het kan juist heel verhelderend zijn. Onze dochter sliep amper, was onrustig en huilde. Wij zijn bij vele instanties geweest (cb, huisarts, kinderarts, homeopaat, alternatieve geneeswijze, osteopaat, manuele therapie, fysiotherapie). Ik dacht dat ze reflux en kma had. En er werd vaak over kiss gesproken. We kregen medicatie tegen reflux en mochten uiteindelijk pepti gaan gebruiken. Dit werkte maar ietsje, maar een betere voeding mochten we niet gaan proberen. Uiteindelijk hebben we het zonder vergoeding toch maar gewoon gekocht en toen merkten we echt verschil. Maar toen waren we al 6/7 maanden verder. Maar nog steeds was het niet relaxt. We hebben die maanden zoveel stress en zorgen gehad dat we in een negatieve spiraal zaten. En we voelden ons niet serieus genomen door de kinderarts. Uiteindelijk zijn we met 13 maanden in ziekenhuis utrecht terrecht gekomen voor een second opinion. Maar toen ging het ineens een stuk beter..... Daar werden we serieus genomen en kregen we voor het eerst echte onderzoeken. Uit het ontlastingonderzoek kwam naar voren dat ze kma zou kunnen hebben (gehad). Nu is ze 2,5 en slaapt ze meestal door (sinds een aantal weken). Wij zijn er van overtuigd dat ze kma heeft gehad. Nog steeds kan ze soms een kleine reactie hebben op bepaald voedsel. Naast de kma, kiss en misschien reflux is ze ook erg gevoelig. We hebben zoveel stress gehad en zo weinig slaap, dat de neerwaartse spiraal uiteindelijk de overhand kreeg. Ik kreeg er een burn out overheen en onze relatie stond een poos erg wankel. Maar nu.... Ik kan langzaam aan zeggen dat alles weer een beetje in rustiger vaarwater komt. Ik ben er bijna weer, onze relatie is ook weer wat stabieler en het belangrijkste: onze dochter doet het erg goed! Dus ja, geen bijna dood verhaal oid, maar door stress en slapeloosheid wel heel heftig.
Jeetje Misa heftig. Wat gewoon vreselijk is dat je die onmacht hebt. Jullie werden gewoon niet begrepen! Niet serieus genomen, vreselijk want je kan geen kant op. Als je kind benauwd is en geen adem krijgt kun je ook niks doen, dat vond ik het ergste. En artsen moeten vaak ook zelf van alles uitzoeken e jij staat er maar wat bij te wachten.. Familie die je niet steunt...die niet op bezoek komen of het allemaal niet zo erg vinden... En ik was ook nog zwanger de eerste keer dat hielp ook niet kwa emoties, ze werd maandag opgenomen en die vrijdag daarvoor waren we net getrouwd. Toen de jongste net geboren was lag ze er weer in en een korte tijd daarna weer. Toen was het zelfs zo erg dat ze bijna naar een ander zk moest om constant ventolin via een infuus te krijgen. Het is ook een beetje dat je de rust nu pas gevonden hebt en begint de oudste .... En idd jeetje sandraske ... ja ik begrijp je Het is moeilijk om rustig te blijven en het verschil te weten tussen je instinct, is er echt iets aan de hand? Of ben je gewoon overbezorgd door het verleden? Het helpt hier ook nooit dat de middelste binnen een uur zo slecht kan gaan opeens.
Pff jeetje zeg. Echt heftig hoor. Alle omstandigheden (trouwen, zwanger, ongebrip van anderen), dat maakt het nog heftiger dan het al is. Ik hoop dat je kinderen het snel allemaal goed gaan doen. En da je het vertrouwen heel langzaam terug kan krijgen.
Ja dank je, dat zeg je idd goed... Dat ik het vertrouwen langzaam terug moet krijgen. Het hier opschrijven en begrip en ervaringen van anderen lezen helpt al goed Bedankt voor je reacties meid
Ik vind je angst helemaal niet raar of vreemd. Hier in mijn naaste familie een aantal jonge mensen verloren aan een zeer ernstige erfelijke bloedziekte. Ik ben zelf onderzocht op evt dragerschap van de ziekte en ze hebben geen overtuigende aanwijzingen kunnen vinden. Er is te weinig bekend over de ziekte voor een waterdicht antwoord over wel/niet overerven maar de kans is vrijwel nihil. Toch blijft het altijd op de achtergrond sluimeren. Hebben de kinderen weleens niet direct te verklaren blauwe plekken of zien ze bleek dan kan mij ook een enorme angst overvallen. De ziekte komt voornamelijk voor bij jongens maar meisjes zouden het ook kunnen krijgen.Onze oudste is een jongen en wanneer die weleens wat vermoeider is kan ik mij heel veel zorgen maken. Een aantal jaren terug heb ik hulp gezocht. De jongste had weleens last van puntbloedinkjes en in mijn hoofd ging het een heel eigen leven lijden en was ik continue bevangen door die angst. Ik ben toen bij een psycholoog gaan praten die vooral mensen behandeld met traumaverwerking. Hij geeft mij handvaten om om te gaan met mijn angsten en niet mijn hoofd op hol te laten brengen door angsten die op dat moment niet reëel zijn. Het is soms moeilijk maar het geeft mij wel verlichting en ik kan mij nu makkelijker op iets anders focussen dan op die angst. Wanneer het weer de kop opsteekt kan ik altijd bellen voor een afspraak. Ik begrijp je dus helemaal en het is echt iets om over na te denken. Praten met iemand die er niet emotioneel bij betrokken is maar die het niet afdoet als aanstellerij. Succes meid!
Thx Anouk ! Ik lees je verhaal en snap helemaal wat je schrijft. Wauw zoveel herkenning had ik niet direct verwacht, natuurlijk logisch ook dat er genoeg zijn die ook dingen hebben meegemaakt Ik denk dat het ook wel weer normaal is dat je je als ouder zorgen maakt om je kinderen en soms kun je daarin doorslaan maar alleen uit liefde Hoe gaan jullie mannen ermee om? Die van mij is natuurlijk een stuk nuchterder dan mij. Maar ik vertrouw hier niet op want de laatste keer vond hij het ook allemaal wel meevallen en kwam terug van de nightcare met een kuurtje... Ik zat een uur later weer op de nightcare want het was gewoon duidelijk niet goed! 2uur later lag ze dus weer op de afdeling... Dus nu denk ik, vertrouw maar je eigen gevoel Maar ja daar kun je soms een beetje in doordraven want die angst speelt dan op en dan denk je niet meer nuchter he...
Hier ook behoorlijk heftige dingen meegemaakt met de jongste (heeft kanker gehad) en die angst die zit in je hart. Ik herken het wel. Soms gebeurt er iets (bv een bloedneus oid) waardoor ik een flashback krijg en het echt letterlijk lijkt alsof angst me naar de keel vliegt. Toch heb ik heel erg goed leren relativeren, dat is belangrijk. Je mag je angst niet projecteren op je kindje en je moet zelf weer het vertrouwen krijgen dat je op je gevoel durft te vertrouwen. Ik ben er nl van overtuigd dat je gevoel je niet in de steek laat. Uiteraard ben ik met mijn jongste wel iets voorzichtiger en bezorgder maar zodra hij iets heft ga ik eerst bij mezelf te raden of dit iets is wat "normale" kindje ook hebben en wat ik dan in dat geval zou doen. Mocht je angst je echt teveel gaan beheersen dan raad ik je toch aan hierover te gaan praten met de huisarts. Sterkte!
Jeetje wat erg Is je kindje weer helemaal hersteld? Kijk het beheerst niet mijn leven ... Maar ik ben gewoon sneller bang en ongerust... Ik ga het proberen om relaxed te blijven anders zoek ik hulp... Thx meiden!
Aaah meis het ìs toch ook gewoon heel heftig?!?!?! Als mijn kleintje al zo vaak aan het zuurstof had gemoeten door longontstekingen zou ik ook vreselijk bezorgd zijn. Niet bagatelliseren hoor! Andere meiden: Jeetje ook heftige verhalen. Allemaal op een eigen manier, maar allemaal heftig.
Dit is juist wat mijn ouders altijd zeiden. Dat ze het verschrikkelijk vonden als mijn broertje of ik weer eens naar adem snakkend op de bank lagen. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat je dit zo voelt. Zo jammer dat andere mensen zich niet kunnen inleven over wat dit met jou doet. Sterkte en hopelijk slaan de medicijnen snel aan.
Herkenbaar! Mijn eerste was een huilbaby en de tweede ook. .. Dat was mijn grote angst en dat werd waarheid. Er zijn natuurlijk ergere dingen maar het duurde best een tijd voordat ik niet meer van streek raakte als een van beiden ging huilen. En psychische kan helpen, maar denk om eens aan emdr. Is minder belastend en werkt goed bij trauma's met duidelijk aanwijsbare oorzaak