Even van me afschrijven... Mijn dochter is 13 maanden, en al die tijd ben ik met haar thuis geweest, niet geheel vrijwillig, want ik ben net voor m'n zwangerschap m'n baan verloren. Veel gesolliciteerd, maar het lukte steeds niet. Tot nu, het lijkt er in ieder geval op dat ik de baan krijg en het start waarschijnlijk al over 2 weken. Geen probleem hoor, want ik heb zin om eindelijk weer aan de slag te gaan. Maar ik ben ook verdrietig, en dat komt omdat ik er veel moeite mee heb om mijn dochter naar de opvang te doen. Ze zal het heel leuk vinden, ze is dol op andere kindjes en spelen, maar bij mij doet het zeer. Ik heb altijd gezegd, en dit gevoel zit heel diep bij mij, dat ik mijn kind nooit meer dan 3 dagen naar opvang wilde doen. Echter, deze functie was fulltime maar ik heb er een parttime baan uit kunnen slepen..ene week 3 dagen, andere week 4 dagen. Ik ben voor hen de meest geschikte kandidaat. Die week van 3 dagen vind ik geen probleem, maar die week van 4 werkdagen vind ik moeilijk. Ze is dan dus 4 dagen bij de opvang. Waarschijnlijk 2 dagen gastouder, en de andere 2 dagen past mijn zus op/of mijn moeder. Eventueel kan het ook 3 dagen gastouder worden. De gastouder is heel leuk, mijn dochter moet daar nog wel even een wendag doen, maar daar heb ik wel vertrouwen in dat dat goed komt. Het is zo dubbel, ik wil zo graag werken. Ben het hele dagen thuiszitten zat. Maar aan de andere kant voel ik me schuldig naar m'n kind, ze is zo gewend om elke dag bij mij te zijn, en nu doe ik haar 3 en de andere week 4 dagen naar de opvang. We hebben een heel goed ritme samen, en alles gaat zo makkelijk en vanzelf, we weten precies wat we aan elkaar hebben zeg maar. Verstandelijk weet ik dat het niet zo is, maar ik voel me een slechte moeder. Ik wil mijn kind juist meegeven dat ik er altijd voor haar ben, en dan ga ik 4 dagen werken (om de week dan he, andere week is 3 dagen). Maakt mij dit een slechte moeder? Nee waarschijnlijk niet, maar waarom voelt het zo scheef? Nogmaals, ik wil zo graag werken..er zitten allemaal voordelen aan, maar jeetje wat heb ik er moeite mee om na deze 13 maanden alsnog bij haar weg te gaan. Wat als ze naar mama wil maar mama is er niet! Wat een minpunt is dat ik een flinke reistijd heb, 45 min zeker. Ik houd rekening met een uur enkele reis. Dat betekent dat ik het beste vroeg kan, maar dan zie ik m'n dochter niet of nauwelijks. Vriend zal haar dan naar de opvang brengen. Ik moet nog overleggen met de werkgever over werkdagen en tijden enzo. Heb het gevoel dat daar wel flexibiliteit in zit, maar toch..het blijft een uur enkele reis, en ik zal haar dus of in de ochtends niet zien, of als ik 's ochtends later wegga en haar dus zelf wegbreng, dan zal ik 's avonds kater thuis zijn waardoor ik haar dan heel kort zie. Reistijd kan niet korter, en OV is hier niet. Moet dus met de auto. Het is een chaos in m'n hoofd. Erg blij dat ik eindelijk een baan heb, maar tegelijkertijd dat rotgevoel. Baan is voor een half jaar, verlenging is misschien mogelijk maar valt nu niks over te zeggen. Ook voor een half jaar wil ik gewoon werken, ben er aan toe! Ik hoop hier eigenlijk wat tips te lezen. Die me gerust stellen Ervaringen van anderen lezen, en me daardoor geen slechte moeder meer voelen Alvast bedankt!
Ik begrijp je wel hoor. Onze dochter gaat 2 dagen naar de opvang en ik heb me ook zo gevoeld toen ik weer ging werken ( bij mijn vaste baan). Ik wilde het eigenlijk niet, maar ik had zoiets van: ik moet het toch proberen en dan zie ik het wel. En natuurlijk ben ik het liefst thuis bij mijn dochter maar ik zie ook hoe leuk ze het vind op de crèche. Ze is nog wel klein maar kijkt haar ogen uit. Zou jouw vriend misschien ook een dag minder kunnen werken? Dan is ze toch een dag minder buiten huis. Eventueel ook om de week dus de ene week 5 dagen en de andere week 4 dagen.
Nee daar hebben we naar gekeken maar is niet mogelijk. Mijn vriend heeft een dergelijke functie waarin hij niet minder kan werken. Hij heeft die tijd zelf nodig, maar ook vanuit de werkgever en vooral zijn functie en alle ontwikkelingen die er nu zijn is het niet slim om dat nu te doen. Dat vind ik ook geen probleem! Het fijne is wel dat mijn zus 1 of zelfs 2 dagen mij ons thuis kan oppassen. Dat is voor mijn dochter ook zo 'eigen' dus dat voelt al beter dan 4 dagen naar de gastouder
Onze kleine meid gaat al sinds ze 12 weken was 3 dagen naar de opvang. Ik vond het juist heerlijk om haar weg te brengen. Heb me er geen dag schuldig over gevoeld. Gewoon ff me eigen ding weer doen. Ff geen moeder zijn. Ik bedoel het niet verkeerd. Ik hou zielsveel van haar en vind de dagen dat ik thuis ben bij haar heerlijk. Ze is nu bijna 1 en heeft het super naar haar zin. Ze wil ook nooit mee naar huis als ik haar ophaal . En als ze daar komt wil ze gelijk spelen en heeft ze niet eens door dat ik weer wegga. Als ik haar dan een knuffel wil geven duwt ze me weg en begint ze te gillen . Echt zo van: laat me ik wil spelen Ze zal het er echt naar haar zin krijgen. Lekker met andere kindjes spelen. Is ook goed voor haar. Ik heb overigens ook 45 min reistijd. Als er file is dan duurt het nog langer helaas.
Ah ja ik begrijp het goed. Mijn dochter is nu 20 maanden en is 2 weken geleden voor het eerst naar de opvang gegaan. Tot die tijd was ze altijd, elke dag bij mij, heerlijk in een ritme, ging perfect. Vond het vreselijk moeilijk om haar weg te brengen, voelde me zo schuldig! Maar, mijn dochter vindt het geweldig. Vanaf dag 1 al, nooit gehuild, ze staat smorgens al met haar rugzakje in de hand bij de deur om te gaan 'spelen'. Dat heeft het wel echt makkelijker gemaakt voor mij. (Moet ik er wel bij zeggen dat mijn dochter elke dag gaat, van maandag tm vrijdag en alleen van 9:00 tot 12:00. Dus geen hele dag.) Maar voel je vooral niet schuldig. Contact met andere kindjes is ook heel fijn en je nieuwe baan biedt ook gewoon veel voordelen. Ze is al haar hele eerstejaar bij jou geweest, heel waardevol en een betere basis kun je niet hebben denk ik!
Ik herken je gevoel, ik werk de ene week 2 dagen en heb dan nergens last van. De andere week werk ik 3 dagen en ik heb echt heimwee die laatste dag. Op de opvang doet mijn dochter het super, ze is vrolijk en net als thuis. Dat scheelt voor mij een heleboel. Mijn man werkt 1dag thuis, dat is ook fijn. Tja.. ik denk dat het een kwestie van wennen is. Voor je kindje is het misschien wel leuk, al die contacten met andere kinderen, daar zou ik me niet te druk over maken.
Mijn dochter is heel gek met andere kindjes dus dat zal ze heel leuk vinden. Ik denk dat het ergens ook best goed is voor haar, ze is nu heel erg op mij gericht en als ik die driftbuien af en toe zie dan is een omgeving waarin ze leert om te wachten en aandacht te delen niet verkeerd. Dat denk ik tenminste! Het is vooral mijn eigen gevoel dat me in de weg zit. Ook de angst voor het onbekende, ik moet een flinke drempel over. En ik kijk volgens mij teveel naar het negatieve..dan zie ik m'n dochter zich heel verdrietig afvragen waar mama is, maar mama is er dan niet..pff. Zij zal dat besef hopelijk helemaal niet hebben
O meid, je moet je daar echt niet schuldig over voelen! Ik werk voltijds, mijn dochter gaat sinds ze 4 maand oud is 5 dagen per week naar de opvang. En het is echt een vrolijk en gelukkig kind hoor. Ik vind dat ik haar net iets positiefs bijbreng daardoor. Ik bekijk het zo: in plaats van slechts twee opvoeders, heeft ze er nu verschillende. Vier plekken (thuis, twee grootouders en onthaalmoeder) waar ze geliefd is, waar ze vertrouwd mee is, waar ze steeds nieuwe dingen leert en ontdekt. Verschillende opvoeders die haar van nabij zien ontwikkelen en haar mee vormen tot een topkind. Dat is toch alleen maar mooi?
Mijn zoontje gaat 1,5dag naar de opvang en heb me daar geen minuut schuldig over gevoeld. Ik hou mezelf voor dat het straks alleen maar leuk is als hij met vriendjes kan spelen. Ik kan me voorstellen dat het na 1 jaar toch wat moeilijker is (en waarschijnlijk vooral voor jezelf) maar tegen de tijd dat ze naar de peuterspeelzaal/basisschool gaat zal het voor je dochtertje makkelijker gaan omdat ze al gewend is om niet altijd bij jou te zijn.
Ja je hebt ook gelijk, rationeel weet ik dat maar mijn zegt gaat soms de andere kant uit. Het is trouwens een beetje gezonken nu en ik sta er minder emotioneel in en probeer juist naar de positieve kanten te kijken. Ze zal het vast heel leuk vinden, en ik heb zin om weer te werken en niet alleen maar moeder te zijn. Het zal ook de angst voor het onbekende zijn hoor!