Ik ben er blij mee/trots op dat, ondanks dat ik op mijn 17e zwanger raakte, trouwde, pre-eclampsie kreeg, 9 weken te vroeg beviel, 5 weken later mijn havo-diploma haalde, 8 maanden later een huis kocht, in 2011 opnieuw in verwachting raakte en 13 weken bedrust had en beviel van onze dochter, ik oprecht kan zeggen; ik ben gelukkig. Met mijn man, onze kinderen, in ons huis. En voor iedereen die 5 jaar geleden zijn twijfels had, we made it !
Nou, ik heb zelf een 'angst' gecreeerd om buiten het huis (als ik dus lekker wat wil doen, ergens heen etc) naar het toilet te moeten. Heb dit zo'n lange tijd gehad, en ben verrekte trots op mezelf dat ik dit helemaal zelf (met tuurlijk mijn man achter mij) heb 'overwonnen'. (ik denk trouwens dat er een spastische darm oid ook bij speelt, is nooit geconstateerd omdat die (#*$& dokter er nooit naar gekeken heeft.) En ik ben trots op mijn bijna 2 kindjes, met 17 onze dochter gekregen en 19 onze zoon die over 13 weekjes komt . En super blij dat ik de nagelstyliste cursus doe (soms wel een schop onder m'n hol nodig om te leren) maar het gaat hartstikke goed en ga dit voor de bevalling afmaken!
Ik ben er trots op dat ik het als alleenstaande moeder red om een studie aan de universiteit te volgen, en er daarnaast voor te zorgen dat mijn zoontje niks te kort komt en een goede opvoeding mee krijgt. Ik was 19 toen ik moeder werd en heb ook van meerdere mensen gehoord dat het allemaal vast niet zou lukken. Ondanks dat ben ik er toch voor gegaan, en hoewel ik best wa vertraging heb opgelopen wat betreft mijn studie ben ik toch trots dat het zo goed gaat. Verder ben ik natuurlijk trots op mijn zoontje, omdat hij zo'n geweldige lieve schat is!
Dat ik na 60 uur weeen mijn trots op zij heb gezet en om pijnstilling heb gevraagd haha! En dat mijn lief en ik hebben bewezen dat we het wel kunnen maken samen ondanks iedereen zijn vooroordelen!
Ik ben trots op mezelf dat ik de stap heb genomen om alleen met mijn zoontje verder te gaan. En hij is er ook veel gelukkiger van geworden.
Dat ik ben wie ik ben. Dat ik doe wat ik doe. En dat ik durf toe te geven dat ik niet perfect ben. En dat ik daar hard voor gewerkt heb al denken vele in mijn omgeving dat het allemaal is komen aanwaaien.
Ik ben er trots op dat ik mijn eigen plan getrokken heb en niet gevoelig was voor de manipulaties van mijn ex, en de mensen die me (ongevraagd) een abortus adviseerden. Ik ben er trots op dat ik het als alleenstaande moeder zonder enige support van vader en met dichtsbijzijnde familie op 260km afstand toch maar mooi red en het heel goed heb samen met mijn kindje! Mijn zoontje is het beste wat mij ooit is overkomen...
Ik ben er trots op dat ik toch mijn opleiding heb afgemaakt.Thuis veel verdriet door overlijden van dierbaren maar toch heb ik doorgezet en ben ik echt trots op.Mijn moeder zegt nog heel vaak dat ze daar zo trots op is en ik ben al 38!!!!
Ik ben er trots op en erg blij dat ik mn jongste zoontje heb mogen krijgen. Ook al kregen we (financiele) klap na klap te verwerken, hadden we al 3 "grote "kinderen, veel gezeik en geruzie met werk èn familie, constant mn omgeving op me inpraten dat ik abortus moest laten doen. IK HEB HET NIET GEDAAN. Zelfs nooit een seconde getwijfeld! Mn eigen kapot gewerkt (en nog), om ook dat lekkere klein jong van me, gewoon te laten komen en wat zijn we blij met hem! Normaal ben ik erg beinvloedbaar, en makkelijk om te praten. De geboorte van Tim heeft me veranderd en ik ben een sterker mens geworden.
ik ben blij dat ik het laatste jaar van mijn moeders leven elke dag tijd voor haar gemaakt heb. mijn eigen gezin even op de 2e plek heb gezet om er heel veel voor mijn moeder te zijn.
Dat ik die leidinggevende functie niet heb aanvaard en er tijdens de salaris onderhandelingen uit gestapt ben (mijn opvolgster die wel ja had gezegd stond na 1 jr op straat) Dat ik wel een zwangerschap heb aangedurfd ondanks mijn epilepsie verleden. En dat ik zonder pijn medicatie oid bevallen ben! Dat ik toch op 2de date ben gegaan met mijn man, ik dacht niet toe te zijn aan een nieuwe lover maar hij bleek mijn ware te zijn..
Dat ik m'n rijbewijs gehad heb en ondanks wat relatieproblemen niet gescheiden ben maar nog steeds probeer er wat van te maken.
Dat ik op mijn vijftiende uit huis ben gegaan en nooit meer terug daar ben gaan wonen. Dat ik het contact met mijn moeder verbroken heb. Dat ik de gewelddadige relatie met mijn ex bij de eerste keer geweld al direct heb verbroken door te denken van: als ik mij hier moet laten meppen, had ik beter thuis kunnen blijven wonen - wegwezen! Dat ik zelfstandig ben, dat ik een goede studie, woning heb en een leuke baan heb gehad (tja zwanger) en dat ik dit kindje niet heb weg laten halen, want daar zou ik eeuwig spijt van hebben gehad. Ook al heeft de kleine vent mijn wereld op zijn kop gezet, hij is het nu al waard. En hij is er nog niet eens uit. Verder ben ik trots dat ik alle psychische, lichamelijke en mentale schade uit het verleden heb verwerkt en dat ik nu geen last meer ondervind in mijn dagelijks functioneren en durf te zijn wie ik ben en daar als een blok beton achter ga staan zonder mijzelf te verloochenen Oh; en dat ik mijn huidige partner durfde te versieren, ik dacht altijd dat ik daar te verlegen voor was. Maar als ik op hem had moeten wachten, hadden we allebei nog steeds single geweest, hahahaha.
Ik ben trots dat ik 5 maanden geleden eindelijk de stap heb genomen om aan Weight Watchers te beginnen. En ik ben nog trotser dat ik inmiddels al 15,5 kilo kwijt ben. (En nu nog maar 11 kilo te gaan!)
Dat ik vandaag 37 weken zwanger mag zijn! Zoo blij mee! Hopelijk mag ik dit keer bevallen van een gezonde baby en een kraamtijd beleven etc. etc..!
En terecht super trots!! Gun jou ook echt een super baby,knuffel en geniet periode met jullie gezonde ukkie!!