En ouderwets met iemand praten? Gedragstherapie? Misschien kun je er zo achter komen wat de oorzaak van je angst is. Ik was vroeger bijvoorbeeld bang dat ik zou stikken tijdens het spugen. Dat is niet reëel, zo werkt het lichaam niet.
Best een hoop dingen. - Dat mijn kind/vriend/familie leden iets overkomt. - Voor de dood. (Door een trauma) - Ik heb een angststoornis door een trauma, dus dingen die daar mee te maken hebben. - Brand.
Ik weet waar ik bang voor ben. Het was dat ik toen niet weg kon. Helaas is dat later nog een aantal keer herhaald, dat er iemand moest spugen terwijl ik niet weg kon.. vorig jaar nog, was geopereerd, mocht m’n bed niet uit en de vrouw naast mij bleef maar over d’r nek gaan. Helaas hielp praten dus niet..
Spinnen, open wateren waar je de bodem niet van kan zien, tandarts en viezigheid ( lichtelijk smetvrees)
Ik heb een stikfobie, niet voor mezelf maar ben bang dat anderen stikken. Vooral mijn kinderen, maar ook als mijn man m&m’s eet in de bios kan ik heel a-relaxed worden. Mijn kinderen zijn wel al gedrild. Gisteren zeiden ze tegen vriendjes die op een kleed in de tuin lagen. Niet liggend eten! Haha. Ik schrik ook als ze zich verslikken. Ik leg ze dan wel uit dat mama een beetje raar is wat dat betreft. Hopelijk nemen ze het niet over En ik ben ook hypochonder. Ben altijd bang dat ik bij een klacht iets ernstigs heb. Ik weet het wel van mezelf en kan dan ook op metaniveau wel ernaar kijken en zien wat er gebeurt, maar het is dan wel lastig om mezelf gerust te stellen... dit speelt met name als ik stress heb over werk ofzo.
De tandarts, overgeven en kleine ruimtes. Die kleine ruimtes komt vaker voor dan je denkt in t dagelijkse leven! En dan vragen of ik mee ga naar een escaperoom... nee bedankt! Ook kan ik helemaal naar worden als ik bedenk dat er iets met mn kinderen kan gebeuren. Maar dat probeer ik zo min mogelijk de gedachte te laten zijn.
Ik ook. Ben al jaren in therapie, maar niks helpt. Er gaat nu weer buikgriep rond op de school van mijn dochter en ik zit ‘m te knijpen
Zwanen. Ik krijg echt hartkloppingen als ik ze zie en loop vrijwel altijd om als ze ergens in de kant liggen. Van de week dacht ik ik ga er langs met de kinderen en de hond. Ik had alleen niet gezien dat ze een nest hadden dus toen we er bijna langs liepen stond die zwaan ineens op en kwam breed lopend naar ons toe. Iets verder stond er een man al klaar om in te grijpen. Mijn hart ging echt te keer en heb de kinderen opgejut om door te lopen. Nooit meer... volgende keer loop ik weer om. Kon wel janken.
Dat m'n dierbaren iets overkomt, brand in huis en we niet weg kunnen, met een auto te water raken en niet weten of/hoe we er uit moet komen... Het gaat dan vooral om m'n dochter in deze situaties; kan ik haar dan redden? Wat er met mij gebeurt, vind ik dan weer totaal niet interessant.
Hier sluit ik me bij aan, alleen net wat anders bij mij. Angst en depressie liggen hier altijd op de loer door erfelijke aanleg en daardoor 2 keer burnout. Ik moet constant op mijn grenzen letten. Ik had vroeger vele andere angsten, maar nu nog maar één en dat is opnieuw een grote terugval.
Ik ben niet echt bang aangelegd, maar straaljagers vind ik niet prettig! Ik krijg dan altijd een soort angst dat er wat ernstigs aan de hand is.
Ik ben erg bang voor de zee. Vroeger vond ik het prachtig maar sinds ik een keer niet op kon staan door stroming vind ik t niks meer. En idd stikken van de kinderen. Dochter is een keer bijna gestikt in een wortel, man kon hem uit d’r lijfje slaan. Ze was toen 2. Tegenwoordig weten ze dat ze niet liggend mogen eten. Ben laatst best boos geworden op een moeder die mijn kind een lolly gaf en haar daarmee naar de speeltuin stuurde. Toen ik d’r ophaalde hing ze aan het duikelrek met een lolly in d’r mond. Vond t niet grappig
En toch is dat hier bijna gebeurd, bijna gestikt in mijn spuug en letterlijk naar adem happen, blauw aanlopen en mijn moeder kon niks doen. Dat is ook wel mijn grootste angst, stikken het geen lucht meer krijgen. Bij de gedachten aan een buikgriep ga ik al hyperventileren. Bepaalde dingen eet ik ook niet meer of heel weinig juist omdat de angst er is dat ik me verslik. Ik durf ook bijna niet te spugen en als ik weet dat ik echt moet spugen dan bel ik (op wat voor tijdsstip ook) mijn moeder op, zij is de enige die mij dan kan helpen. Vorig jaar dus kinkhoest gehad en wat een hel was dat, 's nachts wakker worden en je krijgt geen lucht meer door het vele gehoest en omdat het helemaal droog is van binnen, in paniek je man wakker maken maar dan alleen nog paniekeriger worden en nog geen adem binnen krijgt. En dan komt er eindelijk een heel klein beetje zuurstof binnen en moet je rustig proberen te worden. dat gebeurde zo'n 5/6 keer in dat half jaar en durfde ook echt niet meer te slapen. Ook tijdens het hyperventileren lijkt mijn tong/keel op slot, ik kan niet meer slikken en dan raak ik nog meer in paniek haha. Al met al beheerst dit al zo'n 20 jaar mijn leven, de ene keer meer en de andere keer minder maar blehh wordt er soms wel moe van.
Dat ik mijn dochter verlies, en dan vooral dat ze zomaar verdwijnt en ik nooit zal weten wat er met haar gebeurd is. Was op vakantie in Portugal, vlakbij de plaatst waar Madeleine McCann verdween. Irrationeel, ik weet het, maar ik ben m'n dochter geen seconde uit het oog verloren, ik sliep zelfs 's nachts bij haar. Verder is de tandarts ook echt geen hobby van mij, vooral de naalden jagen me ernstige angsten aan.
Overgeven! Zowel van mijzelf als iemand anders. Daarom ben ik ook panisch om bijv in een achtbaan te gaan, want hé. Daarin worden mensen misselijk. Duiven! Oh echt als ik zo’n beest zie kan ik gaan rennen. Ik vind ze vreselijk!
Naast natuurlijk dat mijn kinderen iets ernstigs overkomt, wat vrij normaal is voor een moeder denk ik, ook overgeven. En (wereld)oorlog. En die laatste wordt er niet beter op met de idioten die nu in de politiek zitten of bepaalde landen besturen