Bij de kijkshop, het was maar een paar seconde maar het leek wel een eeuwigheid. We stonden naar iets te kijken, en de kleine dame besloot om naar buiten te lopen want ze vond het geen leuke winkel. Verder liep ze ook niet, ze stond gewoon bij de deur maar man man man ik kreeg echt zo'n adrenalinestoot oid.
Hier ons jongste mannetje een keer kwijt geraakt. Hij was denk ik net 2, had sinds een tijdje een loopfietsje en was razendsnel op dat ding. Mijn oudste zoon en ons nichtje (toen net 5 en 3) waren lief in de tuin aan het spelen en mijn jongste was daar ook. Ik zat binnen op de bank en had de hele dag al slippers aan en mn voeten waren koud, dus ik snel naar boven om sokken aan te doen en kom letterlijk 2 minuten later beneden, zoon van 2 weg! Had ie zn loopfietsje uit de tuin, door de woonkamer naar de voordeur gesleept en was er vandoor. Voordeur stond wagenwijd open. Op dat moment komt mn vriend terug van een tripje naar de vuilstort dus ik dacht, oh hij is bij hem maar helaas... Vriendlief ebne kant van ons huis op gerend, zoon van 5 op de fiets ook op pad gestuurd naar de speeltuin, ik heel hard andere kant opgerend richting de grote weg, na 5 minuten allemaal weer terug zonder ons zoontje. Nou toen raakte ik toch echt helemaal in paniek. Vriendlief nogmaals richting speeltuin, waar hij zoonlief op zn loopfietsje voorbij de speeltuin aantrof, zat ie lekker in het zonnetje. Nou echt, doodangsten inderdaad! verschrikkelijk!
In de supermarkt op vakantie. Mijn man dacht dat hij bij mij was en ik dacht dat hij bij mijn man was. Thijs had besloten de onderkant van de slagerij afdeling te inspecteren. Hij had een zwak voor stekkers en snoeren....
Toevallig bij de Maxxis in Muiden ? Hier dochter een keer kwijt geraakt in de ah. Ze wilden een scanner voor mij pakken , liep dus naar de voorkant van de winkel. Ik pak ondertussen een karretje etc. Ik kom aan kind weg . Ik door de winkel gerend nergens te vinden pff.... Uiteindelijk was mevrouw heel slim geweest (toch heel trots op der ook) en is ze naar de informatie balie gelopen in tranen en gezegd ik ben mijn moeder kwijt. Uiteindelijk hoorden ik haar en had ik haar gevonden voor ze gingen omroepen. Ze was ipv van naar de voorkant van de winkel waar de scanners hingen , naar de achterkant van de winkel binnendoor gegaan , waar de scanmers hangen bij de zelfbedieningskassas. Het lukte niet dus is ze terug gelopen en wij hebben elkaar mis gelopen. Poehhhhh.... Ik heb het nog nooit zo warm gehad , en een paar minuten duurde echt een eeuwigheid.
Syllie; wat een verschrikkelijk verhaal.. ik krijg het al benauwd van alleen het lezen Ik ben de jongste (2) wel eens kwijt geweest bij VD. Ik roepen en roepen maar ze houdt zich dan express stil.. ik vond haar tussen de BH's En de oudste, toen net 5, lag met koorts op de bank en papa ging de middelste even naar school brengen (toen aan de overkant). Hij komt terug en D is in slaap gevallen op de bank, hij gaat er naast liggen op de andere bank en valt ook in slaap. D wordt wakker, ziet papa niet, ijlt van de koorts en gaat naar buiten om papa te zoeken.. zo liep ze een tijdje huilend papa te roepen op de gallerij en een hele lieve vrouw van de drogist onder ons heeft haar overgehaald naar beneden te komen en heeft haar gekalmeerd. Zij kon niet geloven dat ze alleen thuis was (waar D van overtuigd was natuurlijk) en papa liep zich ondertussen gek te zoeken.. Uiteindelijk kwamen ze elkaar tegen in het complex. Ik heb die lieve vrouw een grote fles wijn gebracht en papa verzocht de deur voortaan op slot te doen in zulke situaties Ik vind trouwens het alleen buiten spelen nog steeds verschrikkelijk.. zaterdag kwam een iets ouder buurmeisje vragen of D mee mocht naar de winkel. We wonen in een klein stadje, erg rustig en weinig criminaliteit maar dan nog... ik had mezelf een half uur gegeven en dan zou ik ze gaan zoeken. Na 3 kwartier kwamen ze vrolijk aanhuppelen.. in die 3 kwartier zijn ze in mijn hoofd al aangereden, verdronken in de vijver en ontvoer Gaat dat loslaten ooit wennen ??
Ik ben er wel eens eentje kwijt geweest, maar die bleek achteraf boos op zijn kamer te zitten mokken, haha. Ik heb alles afgezocht, de hele buurt langsgelopen, aangebeld bij alle vriendjes, echt drie kwartier aan het zoeken geweest. En toen kwam hij doodleuk aanlopen: "mam, waar was je?" Ik was niet heel erg bezorgd, maar wel geïrriteerd, omdat ik dacht dat hij ergens heen was waar hij niet mocht komen (toen 4 jaar en hij overtrad wel vaker de afspraken). Oh, en onze oudste zijn we eens kwijt geweest in Dierenpark Amersfoort. Hij was 3. Ik liep de speeltuin uit en hij liep achter me aan. En toen ineens was ie weg. Hij had een felrood shirt aan, maar helaas was er een complete groep kinderen die ook allemaal een rood shirt aan hadden van een of andere vereniging, dus dat viel nog niet op. Na twintig minuten zoeken vonden we hem terug bij de ingang, zittend op een of andere stenen olifant of zo. Hij had echt een eind gelopen in zijn eentje, maar was zelf niet in paniek of zo. Hij zat heerlijk rond te kijken en vond het heel leuk toen hij ons aan zag komen lopen. Toen was ik wel een beetje bang, want het was zo druk en er was overal water en hij was nog maar zo klein en kende de weg daar ook niet.
een tijdje terug voor het eerst.. ik was in de supermarkt en meestal loopt ze achter me aan. later stond ik bij de kassa en geen dl.. keihard geroepen om haar maar geen antwoord. ik zou haar bij de servicebalie al om laten roepen komt ze doodleuk aanlopen... oh ik was even bij de tv.. toen ze kleiner was liet ik haar gewoon haar gang gaan en riep ik als ik klaar was in de winkel.. ze was zelf doodsbang dat ik haar achter zou laten dus nooit echt een probleem geweest. wel een keertje bij hema was ze lekker aan het kijken en doen en even later kwam ze met de bedrijfsleider aanlopen want ze was haar mama kwijt. maar dat kwam meer van de bedrijfsleider dan van haar zelf..
voel met je mee, toen ik dit lees, zal je gebeuren in het water, krijg ik ook tranen van in mijn ogen joh!
, hoi , dan krijg je het wel even benauwd denk, waar is ie nou toch? tja je leest je wel he, ik was echt even in paniek gisteren, voelde me niet tof!! vandaag had ik hem aan de lijn, doe ik alleen als ik mijn dochter breng , want dan is het heel druk in de school , en als ik annika haal dan mag hij even spelen op schoolplein, en om 10 over 3 gaan we achter het hek staan wachten, tot 15 :15 komt ze uit. Want anders rent ie o de school weer in, zie ik gewoon niet tussen al die kinderen die uit school komen. Zag wel dat vannochtend sommige moeders keken van oke , aan de lijn, maar daar heb ik maling aan , ik heb een probleem als ie weg is hun niet, x jmm
tja dat loslaten en dat ze dan naar winkel gaan , dat lijkt me ook moeilijk, maar ooit moeten we er toch aan geloven . gr jmm
Ik een keer op de markt.. ik was iets aan het afrekenen en had de kinderwagen in mijn hand.. toen ik omdraaide was de kinderwagen leeg!!! ik liep als een dolle de markt over toen ik mijn man tegenkwam met in zijn rechterarm onze dochter.. ze had hem geroepen en hij had haar uitgehaald.. ik was woedend dat hij niets had vermeldt, maar was daarna toch wel opgelucht..
@Syllie: Wow, wat heftig! Hier hebben we ook veel water in de buurt en een hele grote angst is dat mn dochter daarin valt. Bah! Gelukkig is het goed afgelopen! Hier geen heftige verhalen. Meest heftige was dat ik haar laatst in de AH kwijt was, toen ik even bezig was om de jongste weer in slaap te krijgen. Was een klein filiaal (5 kassa's) en ik stond bij de kassa voor de deur, dus ik wist 100% zeker dat ze nog in de winkel moest zijn. Toch schoot ik even compleet in de stress. Eenlieve vakkenvuller heeft me geholpen en is haar naam roepend langs alle gangpaden gelopen, terwijl ik voor de deur bleef staan. Toen kwam ze met een grote lach bij de schappen met broodbeleg tevoorschijn.
Hier gelukkig nog nooit mijn dochter kwijtgeraakt. Ik heb weleens meegemaakt dat ik een overdekt winkelcentrum was en een paar meter verderop liep een meisje (1,5 ofzo) met haar moeder en tantes oid. Dat kindje vond mij blijkbaar heel interessant, want ze was de hele tijd naar mij aan het zwaaien enzo. Op een gegeven moment ga ik een winkel in, paar seconden later staat dat meisje opeens naast mij. Zonder moeder dus. Dus ik loop naar buiten met dat meisje, was die moeder gewoon verder gelopen, had niet eens door dat dr kind weg was... Gelukkig zag ik de moeder nog wel in de verte dus heb het meisje terug kunnen brengen. Toen dacht ik wel van let eens op je kind... Dat ze binnen een fractie van een seconde weg kunnen zijn oke, maar als je met ze in een winkelcentrum bent waar het druk is en je hebt na een paar minuten nog steeds niet door dat je kind weg is...
Thuis ze is anderhalf maar ongeveer 2 maanden geleden had ze zich verstopt achter de commode. Ik schrok er gewoon van ik haar maar roepen en ze hield zich expres stil en zat daarna te lachen joh. Haha daarna kon ik er gelukkig ook wel om lachen.
Hier een keertje in de achtertuin. De schutting was verwijderd en er zou een nieuwe schutting & poort geplaatst worden. Maar onze achtertuin was dus 2,5e week lang niet dicht. Lang verhaal - maar het is het wel waard, vind ik. Die dag hadden mijn partner en ik ruzie gekregen om iets onzinnigs waarbij ik hem verweet dat hij twee linkerhanden had en niet kon klussen en zijn ego in de weg zat en riep dat hij alles kon wat hij maar wilde, blabla. Nou ja, dat was een flinke ruzie geweest waarop ik in woede heb geroepen dat we anders al dik 2,5 jaar lang met een stomme spaarlamp in de badkamer zaten, omdat hij niet eens de juiste lamp op kon hangen. We hebben gipsplaten in de badkamer en het is alles behalve stevig, dus wanneer je een lamp ophangt; moet je daar gewoon een beetje een extra gebruiksaanwijzing bij hebben in plaats van gewoon gaatje boren, schroefje schroeven, lamp ophangen en klaar... Nou ja, vanwege zijn ego wilde hij de lamp dus verwisselen met een lamp van kaliber 'nog net geen bouwlamp' en met dat hij dat doet, draait hij zo de lamphouder-dinges los van de gipsplaat en schieten de stroomdraadjes eruit. Mijn kerel dus balen en wist niet hoe hij dat op moest lossen zonder alle stroom in huis eraf te gooien (en ik zat op een computer huiswerk te doen, dus ik zei onder luid protest NEE!). Ondertussen stond ik op, greep ik een stoel om het probleem weer zuchtend en steunend op te lossen en liet mijn partner dus ons kind in de tuin. Hij bleef op hem letten terwijl ik op de stoel stond die draadjes weer terug te steken in die lamp. Ons mannetje stond in de tuin te spelen met een bamboestok en een voetbal. Begint mijn partner zich wéééééér te bemoeien met van alles en laaide de ruzie tussen ons van eerder die dag op. Op het moment dat ik de draadjes weer heb aangesloten, boos zeg dat hij zich er niet mee moet bemoeien en van de stoel af wil komen, hoor ik hem ineens zeggen: hij is weg. Serieus; ik dacht dat ik van de stoel afdonderde. Mijn kind. Mijn liefste mooiste meest kostbare kleine jongetje. Ik vloog op mijn sokken de tuin uit en rende als eerst naar de sloot en zag hem in gedachten al drijven. Mijn partner rende de straat op (en zelfs toen had ik zoiets van: SLOOT! JE MOET NAAR DE SLOOT! AUTO'S REMMEN WEL!) Deze gedachtes kwamen binnen 1 seconde gewoon in mij op: Mijn hemel, hij zal toch niet in het water liggen. Ik spring er gelijk achteraan - ik kan niet zwemmen - nou toch wel, reken er maar op dat ik er achter aan ga - hoe diep zal het zijn - hoe koud zal het zijn - waar is hij - neeeeee, dit kan gewoon niet - hoe lang is het geleden dat hij verdween, één minuut, twee? Drie minuten zonder zuurstof en het is gebeurt - die eendjes; hoe vaak hij wel niet die stomme roteendjes wil pakken - verleden week werd hij ook al boos dat hij van mij de plomp niet in mocht springen - de sloot, de sloot, de sloot. Ik rende door de steeg heen en in mijn ooghoek zag ik zijn rode jasje. Hij stond bij de buren 4 huizen verderop in de achtertuin aan de achterdeur te rommelen. Ik heb nog steeds geen idee waarom hij daar naartoe liep. Misschien ging hij een kat achterna of was hij onderweg naar de sloot maar werd hij afgeleid of iets. Maar ik was zo blij dat ik hem weer had. Ik pakte hem op en schreeuwde zo hard als ik kon door de wijk: IK HEB HEM ! En we liepen terug naar huis, ik op mijn sokken - mijn partner kwam er ook aan. De ruzie was gelijk over die dag. En elke keer als ik mijn badkamerlamp/lichtmast aan doe, denk ik er weer aan. Ik hoop dat dit de eerste en de laatste keer was dat ik (of wie dan ook) hem ooit kwijt raakt.
Ja het is vreselijk om mee te maken hoor,en de eerste dagen ben je nog zo in een roes,je wordt zo met je neus op de feiten gedrukt dat het zomaar allemaal anders kan zijn,dat je kindje zo kostbaar en kwetsbaar is!! Als hij knoeide met eten,rommel maakte,zeurde om snoep e.d...ik maakte me ff niet druk,HIJ IS ER NOG dacht ik dan,knoei maar lekker,maak maar rommel....oké,na een paar weken wel weer begonnen met opvoeden hoor😜😋 oh,en van angst en paniek en natuurlijk druk met zoeken ook vergeten m'n man te bellen dat Kevin weg was...gelukkig kon ik hem later bellen met goed nieuws maar ik heb er lang slecht van geslapen dat je je man,familie zou moeten bellen met slecht nieuws..brrr..Maar gelukkig is hij er nog en geniet van de kleinste momentjes(oké,meestal kan ik hem wel achter het behang plakken...weet ik ieder geval wel waar hij zit😂😂😂😂
Fijn om al die andere verhalen te lezen, je voelt je zo vreselijk! De oudste ooit kwijt geraakt in de Efteling. Zijn nichtje en hij waren in de speeltuin aan het spelen. Mijn man en ik zaten aan een tafeltje in de zon en omdat ik de jongste wilde voeden besloten we ergens anders te gaan zitten zodat dat makkelijker zou gaan. We dachten dat ons zoontje dat gezien had, maar blijkbaar had hij ons niet gehoord. Eerst niks aan de hand. Opeens kijk ik op en zie ik ze geen van beiden meer. Overal zoeken, half in paniek. Staat mijn zoontje opeens met nichtje en medewerkster van de Efteling bij het tafeltje waar we eerst zaten. Hij was netjes naar een medewerkster gegaan zodra hij merkte dat hij ons niet kon vinden. Ik was zo trots op hem! Ook een keer in de V&D. Ik was met man, moeder en zusje op pad en iedereen dacht dat een ander hem in de gaten had. Bleek niet het geval te zijn. Hele V&D doorgezocht en eindelijk gevonden. Zal hoogstens 2 minuten geduurd hebben, maar voelde als een eeuwigheid. Ook toen had hij trouwens netjes een andere moeder aangesproken voor hulp. Deed me wel goed.