Ik ben trots op mijn vriend en mijzelf. Allebei de flierefluiters van onze respectievelijke families hebben we samen een aantal (soms best gedurfde) keuzes gemaakt, niet omdat dat persé de verstandigste keuzes waren, maar puur vanuit een 'wat willen we zelf' oogpunt. Tot nog toe zijn dit in alle opzichten, zowel op persoonlijk als financieel vlak de juiste keuzes geweest, met als icing on the cake ons zoontje (laat kadootje) van bijna 1,5. Oh ja, en we hebben onlangs 2 zwaluwbaby's gered (zie mijn andere topic).
op mijn kids natuurlijk. Vooral op de de prachtige krullen van mijn dochter... (zie album ) en op het feit dat ik al bijna 20 kilo afgevallen ben en start to run met evy helemaal uitgelopen heb en nu naar de 5-10 km ga.
Waar ik ook nog trots op ben Onze zoon is bijna alle nachten ook droog En onze dochter poept alles op het potje !! Plassen lukt haar nog niet altijd maar poepen in haar luier vind ze nu sinds 3 weken erg vies n sinds 3 weken hebben we dus ook geen poep luier meer gehad !! Vind ik zo knap van haar ze moet nog 2 worden
Dat ik er eindelijk 7 kilo bij heb gekregen..... ik ben al jaren aan het vechten om maar een kilo aan te komen.... Nu ben ik in 3 maanden tijd 7 kilo aangekomen.... omdat ik gestopt ben met roken... Dus eigenlijk ben ik dubbel trots.... en ik weeg nu 57 kilo... en ik rook niet meer
Ik ben trots op mijn kindjes en mijzelf dat we vandaag de mini kennedymars hebben gelopen van 8km! De kindjes hebben veel zelf gelopen, afgewisseld met in de buggy zitten. Het was erg warm maar het was ook erg gezellig met alle toeschouwers langs de kant! Zelf vind ik het van mezelf ook wel knap! Ben niet zo'n sportieveling! Na de tocht hebben we nog 1,9km moeten lopen naar onze bus, dus eigenlijk bijna 10km gelopen in totaal vandaag. Dus ik ben vandaag een trotse mama!
Ik ben trots op een heleboel dingen, maar het allertrots ben ik op mijn oudste zoon ! (ook al ben ik ook trots op mijn andere kids) Hij is nu ruim 15 en autistisch/ADHD en heeft ook nog een van de zwaarste vorm van Dyslectie. Toen hij getest is op zijn 5e was de uitslag zeeeeeer negatief. Hij zou nooit kunnen lezen, schrijven, nooit op zichzelf kunnen wonen en zelfs nooit kunnen puberen. (te zwakbegaafd) Nu 10 jaar later: Hij kan lezen en schrijven. Met heeeeeeeel veel moeite en oefenen en aanmoedigen en vooral veel voorlezen kan hij lezen. Schrijven gaat fonetisch en is bijna onleesbaar, maar hij doet er echt zijn best op . Hij heeft er jaren en jaren over gedaan en leert nog elke dag. Hij pubert best en ik denk zelfs dat ik een van de weinige moeders ben die hier niet over moppert, ik ben nl erg blij DAT hij pubert . Hij wil vanaf dat hij 3 of 4 was al iets in de horeca doen. Zijn stagebegeleider heeft er voor gezorgd dat hij daar een plek in kon krijgen (was de 1e bij hem op school, de rest gaat naar de groenvoorziening etc) Hij mag zelfs het komende schooljaar op de vrijdag de hele dag in de schoolkeuken oefenen met de kok, dat is helemaal een primeur En hij had voor zijn stage een 3.2, het hoogste cijfer dat ze kunnnen krijgen is een 4. Super he? Daarom ben ik zo trots op hem, dat hij ondanks dat hij er 1000 x meer moeite dan een ander moet doen, het toch maar doet!!!!!
Ben zo trots op mijn gezin en mijn twee kindertjes. Houden van heeft een andere betekenis gekregen de afgelopen jaren. Trots op wie ze zijn en dat we samen zijn.
Ik kan me je trots heel goed voorstellen. Het druipt van je bericht af. Wat geweldig dat je zoon zo'n doorzettingsvermogen heeft. Ik kan me voorstellen dat jouw trots en liefde hem daarbij een heel eind op weg helpen...
Bedankt voor je lieve reactie, dat doet een mens echt goed Hij mag trouwens als het goed is over 2 jaar examen doen voor kok, en dat, terwijl er toen hij naar het praktijkonderwijs ging er is gezegd dat hij nooit een examen kon doen op dit niveau, dus ik (en uiteraard mijn man ook) zijn zo blij dat we van de week te horen kregen dat hij dus nu ook de extra kooklessen en uiteindelijk examen mag gaan doen, dan gaat hij in elk geval met een diploma van school !! Super toch?
Ja ook wel natuurlijk, maar uiteindelijk heeft hij het zelf moeten doen en hij heeft er hard voor gewerkt. Het grappige van het verhaal is eigenlijk dat hij echt zwaar dyslectisch is, maar ontzettend geintresserd is in geschiedenis. Echt waar, als je wat wilt weten over het Romeinse leger, iets over de oude Grieken, de Middeleeuwen of de 2e wereldoorlog, hij weet het en kan je er tot in detail over vertellen. Hij volgt bijna alles hierover op Discovery en heeft er heeeeel veel DVD's over. Hier heb ik dus op ingespeeld. Alle boeken die er maar te vinden waren met Koninginnedag en rommelmarkten over deze onderwerpen heb ik voor hem gekocht en zo heb ik hem aan het lezen gehouden Toen de juf van de lagere school hier op bezoek kwam en hij zijn boekenkast liet zien aan haar, zei ze dat ze nog nooit een leerling heeft gehad met zoveel boeken En dat ze het echt geweldig vond dat een kind dat zo dyslectisch was nog zoveel lol aan lezen had. Juist omdat het zo moeilijk is voor ze, vinden ze het nl niet meer leuk, maar lezen is nog steeds zijn grote hobby, geweldig he?? (even lofzang over zoon uitstrooien )
Mag best hoor! Maar tegelijkertijd boft jouw zoon ook met jóu! En daar mag jij óók best eens trots op zijn...
Ik ben trots dat ik woensdag geslaagd ben voor de post-hbo "Vakbekwaamheid Bewegingsonderwijs". Oftewel: ik heb mijn bevoegdheid om gym/bewegingsonderwijs te geven! Het eerste blok gevolgd en goed afgerond in de eerste maanden van de zwangerschap (nou ja, tot maand 7...). Toen m'n meisje 5 maanden was, verder gegaan met blok 2 en 3. En dus ook goed afgerond! Het viel me zwaar, het heeft heel wat stress opgeleverd, maar ben ondanks dat wel trots op mijzelf!
Ik ben trots op mijn kleine ventje en mijzelf... Ons manneke is op 11 juni geboren met een gewicht van 2625 gram, een heel klein ventje dus... Maar al vanaf het begin doet hij het zo goed..!! Hij kon, ondanks zijn lage gewicht, zichzelf meteen op temperatuur houden en al ging het drinken aan de borst nog niet omdat hij de kracht daarvoor miste, de melk die hij via vingervoeding kreeg ging er goed in, en nu bijna 4 weken later is hij dan ook al flink gegroeid, nu 3300 gram.! En ondanks dat ik al verschillende keren heb geroepen dat ik zou stoppen met borstvoeden, ik houdt het nog steeds vol en dat vind ik best een beetje knap van mezelf... In die 4 weken was het de eerste 10 dagen best lastig omdat ons ventje nog niet aan de borst kon drinken, maar ben het blijven proberen en daarnaast kolven, en vanaf dag 10 dat ons ventje wel aan de borst drinkt, heb ik er al een flinke borstontsteking opzitten en vanaf afgelopen maandag zit ik te voeden met borsten die aanvoelen alsof er messen in gestoken worden ivm spruw... Dus een klein beetje trots dat ik de handdoek nog niet in de ring gegooid heb, maar onze zoon verdiend dan ook het beste.!
Héél cliché, maar ik ben trots op mijn man (beroepsmilitair), héél trots op mijn vader (50 jaar geleden naar Nederland geëmigreerd vanuit Turkije, hier HBO en universiteit gedaan en compleet geïntegreerd, heeft het tot directeur van een semi-overheidsinstantie geschopt EN is daarnaast ook nog eens super handig met zijn handen) en ik ben trots op mijn zoontje, als we bij vrienden zijn geweest of met vrienden ergens zijn, omdat hij (vergeleken met veel kinderen) heel lief is en zich heel goed gedraagt.
Even getwijfeld of ik dit wel moest schrijven en of ik er écht trots op was... maar dat ben ik dus wel. Ik ben trots op mijn kracht en eerlijkheid. Trots op het feit dat ik vandaag twee agenten in huis heb gehad en daar mijn verhaal naar alle eerlijkheid heb durven doen. Trots op het feit dat ik inmiddels nog een keer heb nagebeld en iets heb aangedragen wat ze zou kunnen helpen meer informatie te krijgen. Trots op mijn kracht om 'ja' te zeggen tegen het bezoek-uur, ondanks dat ik intens kwaad ben en eigenlijk he-le-maal geen zin meer heb. Gewoon, omdat iemand moet weten dat er mensen zijn die wachten op ZIJN kant van het verhaal en op de waarheid en volledigheid. Niet oordelen op speculaties en half-half-want-we-mogen-niks-zeggen-verhaaltjes. TROTS op het feit dat ik mijn leventje ondanks alle sh*itzooi nu toch op de rit krijg, en trots op het feit dat ik toch zoveel mogelijk realistisch blijf denken. Trots ook op het feit dat ik merk dat het bord voor mijn kop na 3 vreemde relaties is verdwenen en ik niet meer falikant achter mijn vriend sta zolang ik niks weet. Dat de gezonde twijfel aanwezig blijft en niet verdwijnt omdat ik me blind staar op mijn verliefdheid. Dat ik me nu meer focus op mijzelf en zoontje, maar dat als ik even de kans heb toch óók nog aan mijn vriend kan denken en dingen uit probeer te zoeken die hem of politie kunnen helpen. zo. dat staat!
Ik ben er trots op dat ik na de zomer aan mijn derde studiejaar SJD begin, met maar 3 vakken achterstand! En dat ik dat het eerste jaar zwanger heb gedaan met een kleintje en het tweede jaar met twee kleintjes!
Nou meis, daar mag je ook trots op zijn, jij hebt het momenteel niet bepaald gemakkelijk (heb je topic gevolgd maar niet gereageerd, doe ik nu dus ) Ik vind je supersterk en vooral heel moedig !!