Angst... herkenning?

Ja ik was een tijdje heel bang om dood te gaan. Ik heb EMDR gehad, wat een klein beetje heeft geholpen.

Bij mij kwam de angst voornamelijk omdat mijn moeder een hartaanval kreeg in mijn bijzijn, en mijn nicht is verongelukt toen ik 11 jr was.

Ik was heel erg bang en had ook vaak druk op mijn borst. (Ik beelde me dit niet in ofzo, het was er echt) alleen waarschijnlijk gewoon door angst/stress etc.
(Dit heeft waarschijnlijk ook te maken met verandering van mijn hormonen) toen ik de pil gebruikte had ik nergens last van, toen ik stopte met de pil was ik opeens heel bang.

Heel heel bang... in mijn eigen huis! Zomaar. Paniek en zoveel angst.
(Kan het haast niet beschrijven)
Toen ik zwanger was had ik nergens last van!

Nu ben ik bijna 4 maanden geleden bevallen en de angst is nog niet terug gekomen. Naja, misschien 1% (van de 100000%)

Maar angst kan echt door enorm veel dingen komen. Wees er in ieder geval open over. Vooral naar je man!
Dan kan hij je steunen als je er last van hebt, of over iets heel anders praten waardoor je de angst vergeet.

 

Dat soort gedachten gaan ook wel eens met mij aan de haal. Zeker 's nachts, en helemaal als je alleen thuis bent. En de goedbedoelde adviezen dat je daar niet over na moet een denken ; dat weet je zelf natuurlijk ook wel en daar heb je dus helemaal niks aan.
Wat mij vaak helpt is het heel praktisch bekijken ; als er nu iets met je gebeurt is dat natuurlijk afschuwelijk voor je kinderen, maar morgen komt je man weer thuis en in de tussentijd zijn ze niet verhongerd.
En op de een of andere manier vind ik de schermleraar uit game of thrones ook altijd wel troostrijk met zijn uitspraak: Wat zeggen we tegen de dood? Niet vandaag.
Vandaag is te overzien en morgen is weer een nieuwe dag.
Sterkte vannacht !

 

Beetje herkenbaar. Ik ben vaak alleen met de kinderen en een aantal jaren geleden is een kennis van ons ‘s morgens niet meer wakker geworden na een hersenbloeding in haar slaap, ze was achter in de 30.
Zelf heb ik vaak steken in mijn hoofd die daar helemaal geen verband mee hebben maar ineens keeeg ik het ook op mijn heupen van stel dat ik straks ook zoiets krijg in mijn slaap en mijn kinderen vinden me dan.
Heb mezelf toen maar streng toegesproken dat dat vast niet zou gebeuren en dat ik net zo goed met mijn fiets onder een vrachtwagen kan komen en dat bedenk je toch ook niet van tevoren?. Althans ik niet wanneer ik aan het fietsen ben. Er kan van alles gebeuren maar je moet ook nuchter genoeg zijn om te bedenken dat de kans dat er niets gebeurt velen malen groter is.

 

Ik heb die angsten ook wel gehad. Ik denk dat dit normaal is. Ik lag soms in bed en dan voelde ik mijn hart heel duidelijk, kreeg ik een angstgevoel dan klopte ie nog harder. Voordeel daarvan is dat mijn hart wel klopte en dan zakte de angst heel snel weer af.
Sterkte met je angst. Je wilt geen tips dus ik laat het hierbij.
Er zijn heel veel mensen die dit hebben, alleen ze praten er niet over.

 

Herkenbaar alleen dan richting mijn dochter. Sinds ze doorslaapt, ben ik iedere ochtend bang dat er iets gebeurd is in de nacht. Therapie heeft het verminderd maar niet weggenomen.

 

Mijn moeder heeft 16 jaar geleden een dissectie gehad die heeft geresulteerd in een herseninfarct. Deze dissectie is erfelijk (heeeel zeldzaam maar komt bij ons al 3 keer dicht in de familie voor), maar ze kunnen de erfelijkheids-factor nog niet vinden. Ik kan het dus ook hebben, en dat heeft me altijd al benauwd. Acht jaar later overleed mijn vader aan een erfelijke ziekte waar ik alleen draagster van ben, maar dit heeft niet geholpen aan mijn angst om mensen te verliezen. En zo zijn er nog meer dingen gebeurd die er niet bij geholpen hebben. Heb absoluut geen zwaar leven nu of ooit gehad (!!!!) maar objectief gezien is er wel aardig wat gebeurd dat indrukken achterlaat.

Toen mijn man 3 jaar geleden na een barbecue flauwviel (incl. ogen draaien, bleek worden, shaken etc.) is er bij mij iets gebroken. Mijn sterke man, die nooit iets heeft, werd daar ineens een kwetsbaar mens waar ook iets mee kan gebeuren. Maanden lang heb ik niet normaal naast hem kunnen slapen, omdat ik constant zijn ademhaling aan het controleren was. Op de bank lag ik altijd tegen hem aan om dezelfde reden. En als hij maar even stil was kon ik 70x op een avond aan het vragen of het wel echt goed ging met hem, zonder overdrijven. Ik raakte steeds vaker in hyperventilatie, waardoor mijn linkerkant 'uitviel', wat denk ik te maken heeft met mijn moeders herseninfarct (zij heeft linkszijdige verlamming overgehouden, waar ik dus bang voor ben).

Inmiddels heb ik hier een aantal gesprekken met een psycholoog voor gehad (met als hoogtepunt een 'als-dan' gesprek, maar die kon je dus al) en is het enorm afgezwakt, maar het zal nooit helemaal verdwijnen denk ik. En dat heb ik geaccepteerd. Ik ben enorm dankbaar voor mijn man die me hierin steunt en me niet voor gek verklaart of me niet serieus neemt. Ik ben blij te lezen dat jij dit ook hebt, want anders was het nog lastiger geweest.

Sorry voor het misschien onsamenhangende verhaal, maar ik wilde je wel de enorme herkenning geven die ik voel en vind het persoonlijk oprecht echt fijn om te lezen dat ik hier ook niet de enige in ben. Mocht je behoefte hebben om erover te praten kun je me altijd een PB sturen, ook al is het alleen maar om even je verhaal op te schrijven en te kunnen delen!

 

Ik heb het heel vaak gehad. Ik durfde soms nachten niet te slapen. Eigenlijk is het een kwestie van vertrouwen krijgen in je lichaam. Ik ben toen gaan bloedprikken en me na laten checken bij de huisarts. Ik was toen veel gerustgestelder, want dat is bewijs.
Je verdiepen in het lichaam (niet op het internet, maar met een boek) kan ook weleens helpen. Dan weet je dat het allemaal niet zomaar kan. Het lichaam zit zo wonderbaarlijk in mekaar. Maar net als naar de huisarts gaan en boeken lezen, moet je het wel in mate doen. Want de huisarts lastig vallen is niet echt een goed plan en je ziek lezen heeft ook geen zin.
Je kan jezelf ook afvragen wat zou een reden kunnen zijn dat je een hartaanval kan krijgen? Zijn daar aanleidingen voor?
Hartaanval krijg je niet zomaar.

 

Een vriendin van had dit heel erg. Ze heeft jarenlang tevergeefs bij psychologen gelopen. Ze has ook een redelijke vorm van hypochondrie. Na een aantal heftige gebeurtenissen in haar leven is ze systematisch met minfdulness begonnen en na een paar weken was de angst heel veel minder.

Een beetje angst om dood te gaan is voor ouders van jonge kinderen natuurlijk wel normaal. Maar als je het gevoel hebt dat het je leven echt gaat beheersen, zou ik denk ik toch stappen ondernemen. Mindfulness is heel laagdrempelig en kun je gewoon via internet zelf thuis doen (ook gratis, je hoeft echt geen dure cursus te volgen!).

 

Ze is in de eerste instantie zes weken naar een mindfulness cursus in de buurt gegaan. Volgens mij was dat meerdere keren per week een uur ofzo (was best veel) en dan de andere dagen thuis oefenen. Daarna heeft ze zich er via het internet nog verder in verdiept en is ze ermee doorgegaan. Door de rust in haar hoofd en het leren accepteren van angsten, begonnen de angsten haar steeds minder te doen. Overigens hoef je volgens mij er niet altijd zoveel tijd aan te besteden hoor. Het schijnt al te werken vanaf 30 a 45 min per dag. Maar je moet het in het begin wel systematisch elke dag doen om echt profijt van te hebben.

Ik heb het zelf (op haar aanraden) overigens ook wel eens geprobeerd en merkte al best wel snel verschil in hoe makkelijk ik me kon ontspannen. Ik deed het niet zo fanatiek en gedisciplineerd als zij, maar merkte al wel wat. Ik heb geen angst zoals jij beschrijft, maar ben wel van nature een enorme stresskip. In die periode dat ik regelmatig oefeningen deed, was ik veel rustiger en sliep ik beter. Nu ik het er zo over heb, denk ik dat ik er misschien maar weer eens mee moet beginnen...

 

Het rotte van angst is.als je ergens bang voor bent juist op dat punt van het lichaam ook last van krijgt.dat is puur je eigen gedachten.

Ik zou iets relativeren wat is de kans op een hartaanval? Dat krijg je natuurlijk niet zomaar daar gaat wat aan vooraf. Je kunt voor je eigen geruststelling een hartfilmpje laten maken en je collesterol laten controleren . Mochten je angsten toch te erg worden zou ik hiervoor hulp gaan zoeken

 

Hoi,

Herkenbaar hoor, die angst heb ik ook vaak gehad.
Wat pijn op de borst betreft: heb ik ook gehad nadat mijn vader een hartinfarct kreeg. Steeds steken, vooral s nachts. Bleek chronische hyperventilatie te zijn. De wetenschap dat het dat was scheelde al veel stress. Als ik s nachts angstig wakker werd dan ging ik eerst rustig ademen en zakte het al. Voor het slapen gaan magnesium slikken en lekker grote bak thee met kamille en honing; ik slaap binnen 10 minuten tegenwoordig... Voor 23u naar bed gaan werkt bij mij ook heel goed....
Heb soms nog wel eens van die steken en dan weet ik dat de stress ongemerkt weer is opgelopen en haal ik verkeerd adem. Dan weet ik dat ik rustiger aan moet doen; meer avonden thuis zijn en vooral de tijd nemen voor de dingen die ik wil doen, niet haasten.
Verder slik ik LTO3 op dagen dat ik stress voel, hierdoor wordt alles rustig en overzichtelijk in mijn hoofd. Zitten ook veel omega’s in en antioxidanten dus ook goed voor hart en bloedvaten.

Sporten helpt ook... gewoon 2x per week een uurtje voor onderhoud aan je lijf. En niet te zout eten (hoge bloeddruk krijg je ook een opgejaagd of angstig gevoel van).
Verder kun je gerust eens je huisarts bellen en zeggen waar je mee zit, wie weet wil hij ter geruststelling wel het e.e.a. voor je controleren (cholesterol, bloeddruk, naar je hart luisteren enz)

 

Hier ook wel herkenbaar. Mijn vader is plotseling overleden op mijn 18e. Dat idee: 'mensen kunnen zomaar wegvallen', heeft me enorm geraakt. Inmiddels zijn we jaren verder, maar toch blijft dat eng.
Ik geloof niet dat het mij net zoveel dwarsboomt als veel anderen in dit topic, maar ik ben wel altijd bang dat mijn dierbaren of ikzelf doodgaan. Elke keer als de kinderen jarig zijn dan denk ik: "oke, nu is ze 8, zonder een van haar ouders te verliezen". Best een ongezonde gedachte natuurlijk...