Even klagen Ik ben nu bijna 26 weken zwanger maar niemand behandeld me zo. Nu druk aan klussen in me moeders huis omdat ze binnen 1 maand daarin moet.en ik ben bijna heel de maand daaraan alleen aan bezig geweest, alle muren 3 x in de verf gezet. Niemand ziet of handelt naar dat je zwanger bent, familie collegas en partner. Ze ontlasten me niet van de dingen die ik nu eigenlijk niet zo moeten doen en als ik klaag tegen me partner dan heeft hij dat ook of erger en moet ook rusten etc. Zou fijn zijn dat ik wat 9 maanden of fame kreeg ipv dat hij het net zo erg heb en net zoveel rust nodig heb. Stel ik me eigen aan? Ik moet wel naar dat mensje in me buik kijken en hij niet maar lijk wel of hij de zwangere is denk ik dan. Vraag niet om een voorkeurbehandeling maar wel beetje toch maar dat is toch niet gek of wel? Zo dit moest even eruit..
Pfff idd! En al 26 weken zwanger! Ik word door mn vriend en door vrienden echt wel ontzien! Wij zijn ook aan het klussen en ik mag nog niet eens het behang afsteken als het ware... Een echte vent zou nu alles voor je doen, zware dingen tillen, potten opendraaien, de afstandsbediening aangeven en 's avonds je schoenen uitdoen! Kan me goed voorstellen dat je wat behoefte hebt aan verlichting, ik kan al weken geen zware dingen doen vanwege mn rug! Ik zeg: spreek m aan op zn mannelijkheid
Ik had het vreselijk gevonden als men zich bij alles afgevraagd had of ik dat wel zou moeten doen, of ik niet even zou moeten zitten etc etc. Je kunt als het niet gaat dat toch zelf aangeven?
Haha, ik herken het. Maar dan vanuit een ander perspectief. De eerste zwangerschap had ik die voorkeursbehandeling wel; waarbij ik van mijn partner niks zwaars mocht tillen, hij de vuilnis deed, kattenbakken zonder te klagen, mocht lekker uitslapen, dutjes doen, tot rust komen, etc. Mee naar bijna elke echo (medische indicatie, dus veel echo's), in zijn uppie boodschappen doen zodat ik niet mee hoef en geregeld een 'goed hoor, schat' bij hormonale buien. Nu zag hij me vandaag twee boodschappentassen (big shoppers) uit de auto halen,keek hij naar me vanaf de overkant van de straat en riep: ik laat de voordeur wel voor je open, maar wel een beetje doorlopen anders schieten de katten naar buiten Ghee, thanks honey, how thoughtfull! Volle wasmanden? I got them. Stofzuiger trappen op en af? I got them. De trap schilderen? I got it. Alleen mijn peuter draag ik niet meer als het niet nodig is. Hij is mij echt te zwaar aan het worden. Maar voor de rest gewoon een niet-aanstellen-houding, huppa doorgaan, waarbij ik hem gewoon een knietje wil geven en misbruik wil maken van mijn ik-ben-zwanger-positie zoals ik eerst kon doen
Nou ik ben helemaal niet te beroerd om iets te doen maar als je dan er gewoon wel even over wil klagen dat na die verbouwing wel me rust ga gunnen en al die dingen, dat er dan overheen gepraat word met hun klachten en niet dat ik evenveel doe zelfs nu. Klein beetje vertroeteling en respect voor dat in deze periode zou ik wel welkom vinden zeg maar. Ze hoeven niets van me over te nemen maar een blijk van waarde dat ze het zoude willen doen en het laten maken daar gaat het me meer om. Ik ben daar ook alleen bezig, niemand die helpt of kijkje komt nemen dus ook niemand waar ik tegen kan zeggen, kan je het even overnemen want het gaat niet. Maar goed het is nu meer uiting van frustratie maar goed zo zie je hoe iedereen ze zwangerschap anders beleeft.
Dit. Ik was zwanger. Geen breekbaar bloempje waar rekening mee gehouden hoefde te worden. Als ik iets niet kon of wilde gaf ik dat zelf wel aan.
Nou bij de eerste was hij dus ook zo, elke dag gezond bakje salade mee die hij helemaal had klaargemaakt en zulk soort dingen maar nu dus totaal niet. Nou ben ik wel iemand van dingen zelf doen hoor maar gewoon dat als ik nu wil klagen dat ik rust wil en dat hij dan begint ah dat heb ik ook nodig ipv in woorden me beetje vertroetelen dat doet me nu wel wat zeg maar. Net of ik nu helemaal niet zwanger ben
Ik herken het. Mijn vriend vindt zichzelf momenteel zielig en het is zelfs zo erg dat hij steeds meer klussen in huis aan mij overlaat, want het wordt meneer allemaal te veel. Ik werk 4 dagen per week, maar zit gedeeltelijk in de ziektewet, vanwege een verhoogd risico op vroeggeboorte (preventieve cerclage en het circus dat erbij hoort). Ik heb dus medisch gezien alle reden om te willen dat mijn vriend mij zo veel mogelijk zou ontlasten.
Ik vind wel dat je familie je een beetje mag ontzien hoor. Dat je als een gek staat te verven als zwangere vind ik sowieso niet zo'n goed plan. Dat lijkt me nu echt veel te zwaar. Mijn man heeft zich sinds ik zwanger ben opeens ontpopt tot Superman, geloof ik Ik doe nog steeds m'n ding, maar hij ontlast me zoveel mogelijk. Krijg godzijdank ook veel hulp van familie. Nu moet ik wel zeggen dat de zwangerschap nogal een moeilijke start heeft gehad en dat we daar met z'n allen vreselijk van geschrokken zijn, dus dat speelt ook mee.
Hier was het juist andersom. Ik mocht amper wat doen en hij lette op alles wat ik at of dronk. Mag je dat wel? Kan je dat wel? Ook zeeeeer vervelend is dat.
Ik heb tot 38 weken nog staan verven thuis, dat kan prima als je niet teveel klachten hebt. Op het werk ook nog gewon dozen gesjouwd tot mijn verlof. Ik was zwanger, niet gehandicapt en wil dan ook gewoon normaal behandeld worden.
Hier doen ze juist of ik gek ben... Ik mag niks als het iedereen uitkomt... Ik zeg ook vaak 'hallo ik ben zwanger, niet gehandicapt....!' Ja maar je heb last van je buik (ex) maar vervolgens sta ik de slaapkamer te verbouwen en alles neer te zetten en dan vraagt ie ook niet of ie even langs moet komen om te helpen... Kattenbak ditto. Het is sinds een maand over tussen mij en hem maar echt niet dat hij nog even me wil helpen met de kattenbak want ik heb hem de deur uitgeflikkerd maar tegen iedereen zeggen dat we er 'samen' uit waren dat het niet meer ging. (kots) Naja ik vind het geschoten! Ik doe het allemaal zelf wel, heb niemand nodig! Maar ja afentoe zou het idd fijn zijn als er wat uit handen word genomen
Ik geef zelf aan wat ik wel of niet kan/wil doen! Helaas is dat nog weinig door bi maar verder mankeer ik niks hoor
Je bent zwanger, niet gehandicapt of zo. Daarnaast ben je blijkbaar nog tot heel veel dingen in staat Als het niet gaat of het is teveel dan doe je het toch gewoon niet? Zolang jij het niet aangeeft dan gaan anderen er vanuit dat je het wel allemaal goed vind om te doen.
Dan zeg je toch gewoon ik ben zwanger en ik kan/wil dit niet. Ik doe ook nog alles zelf hoor. Ben zwanger niet ziek. Enige waar ik moeite mee heb is mijn teen nagels knippen 😂
Dat hangt helemaal van je zwangerschapen evt. klachten af. Ik voelde me mijn eerste zwangerschap ook gepusht op een gegeven moment, kreeg veel last van harde buiken maar volgens de vk was alles goed dus voelde me een beetje een aanstelster en ging door. Conclusie: Ik beviel ruim 10 wk te vroeg en mijn dochter had een hele zware start en 3 maand in het zkh gelegen. Belangrijkste is om goed te luisteren naar je lichaam en wat jij voelt dat wel of niet kan.
Maar je kan toch gewoon aangeven van jo, ik wil best helpen maar sommige dingen zijn nu te zwaar voor mij. Ik heb zoiets van als je vind dat je instaat bent te helpen moet je daarna niet klagen dat ze geen rekening houden met jou. Dan had je maar gelijk moeten zeggen nee h er lukt me niet... Maar niet steeds achteraf klagen
Ik denk echt wel dat ze zelf aangeeft/aan zál geven dat ze iets niet wil of kan. Ik proef uit haar bericht, en uit persoonlijke ervaringen, vaak dat mensen juist soms misbruik maken van het feit dat je "nog dingen lijkt te kunnen". En dat snap ik dus zelf ook niet. Sowieso laat je een zwangere vrouw, ongeacht of ze nog veel kan, niet teveel doen. Gewoon uit principe, lijkt mij. Kijk, het zoete gedoe hoeft voor mij ook niet maar er zijn ook veel mensen die vinden dat je je niet aan moet stellen. Natuurlijk heb je een Hollandse mond en kun je dit zelf weer leggen maar aan de andere kant...die mensen kunnen zelf ook even nadenken. Iets met fatsoen vind ik.