Ik denk dat je dat dan wel fijn vind. Zo zie ik bijv mijn opa niet juichend en zingend voor Zijn troon (type "doe maar normaal" en een kraai kon mooier zingen ) maar zo staat het wel in de bijbel
Ja, ik weet het, maar kan het me gewoon niet voorstellen eigenlijk. Om heel eerlijk te zijn leek me een paradijs waar je heerlijk mag uitrusten en heerlijkheden mag eten enzo me vele malen aantrekkelijker... maar dat zal mijn menselijke kant wel zijn lijkt me.
Hoewel ik weet dat er mensen zijn die geloven in een hiernamaals (heb het hele topic uit nieuwsgierigheid dan ook gelezen) kán ik mij gewoon niet voorstellen dat het echt gedacht wordt door mensen dat er hierna nog iets bestaat. Zo had ik eens een bijzonder gesprek met een collega. Hij moslim, ik... Tsja, hoe moet ik mijzelf beschrijven... Nuchter? Hmm, ik besef mij ter deze dat er genoeg gelovigen zijn die verder heel nuchter zijn... Dus dat is vast geen goede omschrijving... Anyway... Het gesprek met hem was als volgt. Hij kon zich zo niet voorstellen dat je als mens niet gelooft in god. Ik kon op mijn beurt het weer niet voorstellen hoe iemand er echt van overtuigd kan zijn. Hij nam mij mee naar het raam en liet mij naar buiten kijken. Hij zei: als je zo naar buiten kijkt dan wéét je toch gewoon dat god bestaat. Je ziet dan toch de door hem geschapen bomen, lucht en aarde? Nope, ik zag het niet. Wel de bomen, de lucht en de aarde. Prachtige natuurverschijnselen gemaakt door moeder aarde. Ik denk dan ook als als mijn tijd op aarde er op zit en verga tot niets. Ik zie mijzelf als een bloem, Eerst was ik een bloembol, ik werd gepland en ging groeien en bloeien. Op mijn mooist kon ik - met hulp, dat wel - mijzelf voortplanten. Ik zal er steeds iets minder mooi gaan uitzien, als een bloem die aan het uitbloeien is. En als ik dan uiteindelijke helemaal dor zal worden, dan zal ik veranderen in stof. En ergens anders zal een bloembol van een ander weer gaan bloemen. Altijd zullen er bloemen blijven bloeien, maar mijn bloeitijd is dan geweest. Ik geloof niet dat ik dan nog ergens zal rondzweven. Wel vond ik het een hele mooie geruststellende gedachte om toen mijn gelovige oma op sterven lag haar te zeggen dat het goed was dat ze naar opa zou gaan. Ik wist dat zij er rust uit haalde. En ik vond dat een mooiere gedachte dan niets nada noppes. En op dat moment wilde ik maar al te graag dat ze echt naar mijn opa ging. Mijn ratio zegt dat haar tijd is geweest en zij enkel veranderd is in stof. Maar in onze harten nog levendig aanwezig.
Soms wel.. maar ik geloof absoluut niet, omdat ik dat niet kan. Zou wel mooi, geruststellend zijn, maarergrns voelt het naïef.
Het is een onderwerp waar ik meer aan denk dan ik zou willen, het liefste denk ik er helemaal niet aan. Ik geloof dat het dan gewoon ophoud voor mij. Maar dat idee vind ik wel heel raar om mij voor te stellen. Ik ben er ook bang voor, terwijl ik ook niet zou weten wat ik met een eeuwig leven aan zou moeten. Als kind geloofde ik wel in een hemel. Maar wat zou het daar druk zijn. Ik zou niets liever willen dan herenigd worden met geliefden later. Maar er zijn zoveel lijntjes tussen mensen, allemaal mensen die met elkaar verbonden zijn, dat ik het niet voor mij kan zien. Stel je zou zijn met degenen die je het meest dierbaar zijn, jouw gezin. Dan is dat toch best onmogelijk omdat hun ook een gezin krijgen en ga zo maar door. Maar goed dat waren mijn kindergedachten erover. En toch vond ik het heel belangrijk om te weten dat mijn vader zich over gaf aan God voor hij stierf. Zo dubbel... Ik geloof dat er niks is maar ik hoop op een hemel. Dus hang ik er een beetje tussen.
Ik denk er daarom ook zo weinig mogelijk over na. We zullen er tot onze dood geen antwoord op krijgen. Ergens hoop ik dat je geest blijft bestaan. Maar niet weten wat ons uiteindelijk te wachten staat vind ik echt beangstigend.
Een nieuw lichaam Je krijgt ook een nieuw lichaam. Je huidige lichaam is als een zaadkorrel, het nieuwe lichaam is het graan dat uit die korrel groeit. Het is je eigen lichaam, maar verheerlijkt en ontdaan van alle zonde en onvolmaaktheid. Je zult altijd bij God zijn als een evenbeeld van Jezus (1 Johannes 3:2). Dan ben je de volkomen mens, door niets gehinderd in het leven met God. Hoe het precies zit mentaal weet ik niet, ik denk dat we sowieso een hele andere denkwijze in de hemel hebben. We zijn daar straks echt om God te loven en te prijzen en ik denk dat er misschien wel verschil zal zijn maar dat we dat van elkaar niet opmerken omdat dat niet belangrijk meer is. Wat een fijn vooruitzicht hè. Voor degene die van een film kijken houden. The Shack! Echt een prachtige film. Heb hem gekeken in de iTunes maar hij is nu ook te koop in de winkel
Ik lees dat er meerderen zijn die toch wel angstig zijn voor de dood, maar dan niet geloven in God of wat/iemand anders. Die angst komt toch ergens vandaan denk ik dan. Zou het niet heerlijk zijn zonder angst te leven?
Ja ik ook en ook wat moeten mijn kinderen allemaal nog meemaken en als ik het mag beleven evt kleinkinderen. Daarin kan ik het ook wel snappen
Ik geloof nergens in. Soms vind ik dat wel moeilijk ja, zeker sinds mijn moeder is overleden. Soms hoop ik dat ze wat kan horen, of dat ze bij oma is. En dat ik haar weer zal zien als ik zelf overlijd. Maar ik geloof het niet, en dat doet me wel verdriet, omdat ik haar zo mis.
Ik hoop/geloof dat er na mijn dood een plek is waar ik mijn nabestaanden kan zien/volgen. Zodat ik ze niet hoeft te missen. Hierdoor 'voel' ik dat mijn opa's en tantes nooit helemaal weg zijn. Klinkt raar maar ik haal echt troost hieruit.
Ik geloof in God (christelijk). Maar het idee dat ik na mijn overlijden alleen maar God zal aanbidden lijkt me heel saai. Zolang kan ik me helemaal niet concentreren. Maar in de hemel denk ik er vast anders over. Het idee dat het na dit leven alles ophoudt lijkt me verschrikkelijk. Dan is alles wat ik doe en laat uiteindelijk zo zinloos naar mijn idee. Of God echt bestaat? En de hemel? Geen idee. Daarom is het geloof. Maar ik geloof liever in iets wat uiteindelijk niet bestaat ookal is dat voor sommigen misschien naïef dan dat ik na dit leven spijt heb van mijn ongeloof.
Ik heb echt geen idee. Geloof niet in een God die alles heeft geschapen. Geloof niet in een hemel waar iedereen de hele tijd God aanbidt (beetje narcistisch van God dan ook). Geloof niet in een hel. Helemaal verdwijnen lijkt me bizar, maar wel het dichtst bij wat ik verwacht. En wat dan de reden van het bestaan was? Wie zegt dat er überhaupt een reden is? Misschien is alles wel helemaal nutteloos. Of misschien is het om het goed te hebben met je geliefden terwijl je leeft? Is dat niet belangrijk genoeg?
Maar waar ben je dan precies zo bang voor? Als de ongelovigen gelijk hebben staat je niks te wachten. Als de gelovigen gelijk hebben en je bent een goed mens zul je vast ergens een mooi plekje krijgen. Ik ben niet bang voor de dood, hoop alleen wel dat het nog een flink aantal jaartjes mag duren voordat het zover. Zou graag mijn kindjes groot zien worden.
Als ik dood ben, ga ik terug de natuur in. Niks geen God, bovennatuurlijke opperheerser die gaat bepalen hoe goed ik mijn leven heb geleefd. Geen hemel, of een hel. Ik heb geen geloof nodig om alles uit mijn leven te halen. Ik heb mijn kinderen, familie, vrienden. Ik begrijp wel ergens dat mensen geloven. Als troost, want ja uiteindelijk is het onbekende best eng.
Ja, ik vraag me af of het ook een doel moet hebben? Ik ga er min of meer vanuit dat we "per ongeluk" zijn ontstaan. We zijn geëvolueerd, er is niet iemand die met een achterliggende gedachte ons op de wereld heeft gezet naar mijn idee. We zijn er gewoon, niet met een doel of wat dan ook, laten we er dan maar gewoon wat moois van maken.