Onze dochter (net 3) was 2 jaar en 5 mnd toen haar broertje werd geboren. De eerste weken was ze erg dwars en vroeg veel negatieve aandacht. Langzaam ging het beter en ze was steeds ook heel lief voor haar broertje. Dat broertje is nu een semi dreumes van 9 mnd die inmiddels kan zitten en kruipen. Dochter heeft er dus een concurrent bij op het 'speelveld' en vertoont de laatste tijd erg jaloers gedrag. Opvallend is dat ze het niet erg vindt wanneer hij aan haar speelgoed zit, dan is het meer dat wij hem weghalen omdat het geen geschikt babyspeelgoed is. Maar wanneer hij met zijn eigen speelgoed speelt, pakt ze het af en legt het ergens neer waar hij er niet bij kan. 'Hij speelt er nu toch niet mee' zegt ze dan (nee hij liet het twee tellen los) en als we vragen het terug te geven gaat ze heel dramatisch doen 'maar ik wil ook zo'n ...' Of 'maar ik heb helemaal geen ...' Nou vindt broertje het nog niet erg als iets wordt afgepakt maar we vinden spullen afpakken gewoon niet acceptabel. Daarnaast begint ze hem opzettelijk zeer te doen. Ze wil op haar manier vaak met hem knuffelen en gaat dan tegen hem aan hangen. Als we zeggen dat ze zachtjes moet doen gaat ze ongeveer op hem hangen en duwt ze door tot hij op de grond ligt en wij ingrijpen. Van de week zat hij op de grond en ze geeft hem zo een duw in zijn buik dat hij achterover viel met zijn hoofd op het laminaat. Vanmorgen beet ze hem in zijn vingers en vanmiddag reed ze zo hard met haar loopfietsje tegen hem aan dat hij een bloedlip had... Bij die incidenten zijn we heel boos geworden. Vanmorgen was ik hem net aan het verschonen dus kon haar niet apart zetten, maar ik zei tegen haar dat ik er erg boos om was en toen ze wilde dat ik voor ging lezen heb ik dat geweigerd. Ze was daardoor erg overstuur en riep huilend 'ik wil niet dat jij boos bent!' Daarna erover gepraat en toen was het weer goed. Maar vanmiddag dus dat andere incident. Eind van de middag ben ik even met haar gaan fietsen naar mijn ouders, dat vond ze erg leuk en toen was ze ook heel vrolijk. Weer thuis was ze weer dwars (maar ook moe) en stond ze haar broertje weer op zijn voet.. Toen ze even later wel even leuk met hem speelde heb ik benadrukt dat ik dat lief van haar vond en dat ze zo een lieve zus is. In bad deed ze ook leuk en toen zei ze zelf 'nou ben ik lief'. Als we haar vragen waarom ze het doet zegt ze omdat ze dat leuk vindt, maar eigenlijk weet ze het niet denk ik. Het lijkt echt op een schreeuw om aandacht, maar ik weet niet goed hoe ik haar meer aandacht moet geven. Natuurlijk vind ik het belangrijk dat zij het gevoel heeft dat ze nog even lief en belangrijk is als voordat haar broertje er was, maar ze moet ook leren dat haar broertje net zo lief en belangrijk is. Als hij op bed ligt probeer ik echt even wat met haar samen te doen. Voorlezen, kleuren, spelletjes..... Ook als de jongste wakker is en even lekker zit te spelen probeer ik haar aandacht te geven. Ik denk trouwens dat ze ook de afleiding en uitdaging van de psz mist nu in de vakantie. Heeft iemand tips hoe om te gaan met haar gedrag?
Is het niet optie om haar dagje kdv of 2 dagdelen psz geven waar ze meer met andere kinderen gaat zonder mama en broer? Of bijv iets leuks als balletles, toneel etc? Ik denk dat het wel hoop kan oplossen, ze kan dan iets hebben van haar "eigen" is, waar ze met leeftijdgenootjes iets samen kan doen en zonder "baby" bij. Staat los van dat ze leuk zoiezo zal vinden iets met jou of vader doen zoals je schreef fitsen etc maar dat is dan iets met andere volwassene dus zal ze anders zich gedragen.
Ze gaat normaal gesproken twee ochtenden naar de psz, op zaterdag gaat ze zwemmen met mij of met haar vader of we gaan naar de korfbalclub waar ze spelletjes doen met een groepje kinderen tussen 2 en 6 jaar. Helaas liggen al die dingen stil nu in de zomervakantie..
We proberen zeker af en toe wat te ondernemen. Over een week heeft mijn vriend ook vakantie en is er meer gelegenheid. Ik zou vooral graag tips krijgen over hoe om te gaan met dit gedrag. Wel of juist niet boos worden, hoe corrigeren, wel/niet straffen of juist negeren. Over praten of juist niet benadrukken. Wat is wijsheid waar doen we goed aan? Heeft het bijvoorbeeld al zin om haar te laten verplaatsen in haar broertje die pijn heeft door haar actie? Of is ze daar nog niet goed in staat? Ik vind wel dat ze aangesproken moet worden op haar gedrag maar las net ook ergens dat boos worden /straffen het 'eenzame, vervelende gevoel' van de peuter alleen maar versterkt. Hoe doe je dit dan? Ook proberen we wel te zeggen als broertje haar bijv aan haar haren trekt dat dat niet mag dat hij moet stoppen enzo, maar toch is het anders aangezien je een baby van 9 mnd toch anders aanspreekt dan een peuter... Dat merkt ze misschien ook?