Nou geloof me, dat zou ik kunnen zijn. Wil je begrijpen waarom? Omdat ik soms lichamelijke pijnen heb die de ene keer heel heftig zijn, soms weer wat minder heftig en de derde keer helemaal niet aanwezig zijn op dat moment. Zo kan ik dus het ene moment prima fanatiek sporten en het volgende moment (of dag of week of whatever) als een hoogbejaarde voetje voor voetje over het zebrapad schuifelen. Denk maar niet dat het leuk is om als een voor de buitenwereld fit ogende nog-net-dertiger, alle ogen op jou te voelen priemen zo van schiet-nou-toch-eens-ohoooppp. Helaas ben ik niet de enige die dit ervaart en is dit dagelijkse realiteit voor veel mensen met een geestelijke en/of niet duidelijk zichtbare lichamelijke beperking.
Hier net zo idd. Ik erger me vooral aan het feit dat iedereen maar een oordeel klaar moet hebben over een ander, zo ook bij dit soort onderwerpen: alsof aan iedereen van de buitenkant te zien is hoe fit ze zijn... En pijn is helaas niet altijd te zien door anderen.
Hier nog zo één. Er is flink wat stuk in mijn onderrug en bekkengebied. Mijn dagelijkse pijncijfer is nooit een 0, maar ik heb gelukkig ook goede dagen waarin ik “gewoon” veel kan doen zonder al te veel problemen en pijn. Daar word ik meestal echter de volgende dag voor afgestraft en ik heb dagen dat ik nog niet eens kan ademen zonder heftige pijn, laat staan dat ik dan gemakkelijk kan staan, lopen, rennen, etc (overigens ook zónder een voorafgaande dag waarop ik veel heb gedaan komen dagen met zeer pijn voor). Niet elke beperking is altijd in dezelfde mate aanwezig of zichtbaar, he. Bijzonder om iemand die niet snel oversteekt als “te lui om te poepen” en “doen alsof ze op vakantie is” te bestempelen
Nu ja dus dat: pijn is lang niet altijd te zien én je kunt idd. aan de buitenkant niet zien hoe fit iemand wel of niet is… Ben zelf gelukkig wel het type die bij vrijwel alles bedenkt hoe iets voor de ander zal zijn, dus kan veel standpunten wel begrijpen en ben daarom vaak ook redelijk mild in oordelen over wat een ander vindt, voelt of doet. En betrek daardoor dit soort dingen niet snel op mezelf. Dat scheelt al de helft, als je het gewoon van je af kunt laten glijden. Maar ik snap je desondanks wel heel goed. Voelt voor de één toch persoonlijker als voor de ander.
Gisteren aan een groepsreis kinderen met begeleiding in de dierentuin. Er staat op de borden dat je in het oceanium zachtjes moet praten. Nu zijn het natuurlijk kinderen en snap ik dat die druk en enthousiast zijn, maar ene herrie dat t was. We zijn maar snel doorgelopen, om vervolgens te horen dat ze keihard met zn allen ‘er is er een jarig’ gaan zingen. Wat een voorbeeld geef je dan af als begeleiders.
Andere weggebruikers, vooral de traag rijders op de linkerbaan, niet de spitsstrook gebruikers, inhalen met de zelfde snelheid als de ander, niet vooruit kijken bijv helemaal afremmen bij een rotonde terwijl een blinde nog ziet er komt niemand enz enz
Dat laatste doet me denken aan volwassenen in het algemeen die het slechte voorbeeld aan kinderen geven: - sta je keurig voor rood licht te wachten met je kind naast je op de fiets, is er weer zo’n onnadenkende volwassene met haast die persé door rood wil rijden… - mensen die nota bene zelf ouder zijn en dan geen voorrang aan ons of anderen van rechts geven - roken op plaatsen waar het niet mag, zoals bij een speeltuin En meer van dat soort fratsen
Mijn grootste bron van ergernissen is momenteel dat ik telkens overleggen heb waarbij afspraken niet opgeschreven en nagekomen worden. En dat dit nadelige gevolgen heeft. Ondertussen word mij verteld dat ik maar positief moet denken om direct weer te ontdekken dat belangrijke dingen gewoon weer niet gebeurd zijn en dat de koersinzet richting de klippen gaat. Het is frustrerend en je komt er nergens mee. Oh jippie een ijsberg?
Heb je even? Aan mijn man die werkelijk overal kleding laat slingeren, aan mensen die te traag of in het midden blijven rijden, aan mensen die in een "all you can eat" veel meer bestellen dan dat ze op kunnen, aan mensen die je tikkie niet direct betalen en ga zo maar even door...
Oh ja echt. Ik wil ook dat het wel eens stopt. ik erger me aan mensen zonder kinderen die dan gaan zeggen: ik zou nooiittt of over iemand in hun omgeving met kinderen tegen mij gaan klagen (bijv jaaa, hun kind is verwend wantttt) ik kan altijd meer empathie opbrengen voor degene waar ze dan over klagen dan voor het feit dat ze doen alsof ze alles beter zouden doen terwijl ze zelf niet eens een kind hebben. (en ja het zijn meerdere bewust kinderlozen in mijn omgeving)
Rommel. Ik kan gewoon niet tegen zooi. Ik word er onrustig van en krijg kortsluiting. Echt heel fijn met 3 kinderen
Ik erger me zelden: zonde van mijn tijd leef en laat leven is mijn motto en ik bemoei me vrijwel met niemand
Ik erger me aan eetgeluiden van een ander, smakken en kreunen tijdens het eten en ik erger me enorm aan luidruchtige volwassen mensen die zichzelf zo leuk en grappig vinden dat iedereen het moet horen. Verder erger ik me niet zo heel snel, ben over het algemeen redelijk verdraagzaam. Ik vind het zonde van mijn tijd en energie.
De onzin die wordt gedeeld in de familie-app. Mijn moeder deelt vooral teveel. Elke huisarts bezoek. Zit ze bij een concert of ergens te eten. Komt er een foto. Op vakantie, dan krijgen we bijna live verslag. Ik reageer er niet meer op. Mijn zus en vader hebben bijvoorbeeld belangrijke medische updates. Fijn als dat in de app te lezen is. Maar als je ivm rugklachten of je grote teen bij de huisarts bent geweest.......hoef ik allemaal niet te weten. (Mn moeder is lichtelijk hypochonder) En mn schoonzusje has op een gegeven moment medische afspraken die elke keer verplaatst werden etc. Letterlijk elke wijziging kwam in de app. Zo niet nodig. Soms heb ik zin om eruit te stappen. Maar dat levert bonje op denk ik. Dus dan maar niet reageren. Zo, dat lucht op
En mn man levert momenteel wat irritatie op. Ik ga een opleiding volgen en hij is voor mij minder gaan werken. Super lief natuurlijk. Maar hij moet wel meer in het huishouden gaan doen. En dat is lastig geloof ik. Onlangs heb ik het ter sprake gebracht. Ik mocht er geen last van hebben, dat ze op zn werk momenteel meer uren verwachten van hem. Dus hij zou het gaan oppakken. Kom ik net thuis uit mn avonddienst.....chaos in de keuken. Dus dat kan ik morgenochtend eerst allemaal opruimen.(Man werkt morgen) Er moet gestofzuigd en gedweild worden en een was gedraaid. Ik heb nog een afspraak met een hulpverlener staan. En dan blijft er dus nog maar weinig tijd over voor mijn schoolwerk. Dus dat wordt 's avonds nog door gaan. Terwijl hij dit weekend thuis was en genoeg tijd heeft gehad om alles te doen. Hij heeft bedden gewassen en douchecabine gesopt. Dat vond hij blijkbaar wel genoeg. Ik ben momenteel aan het werk of met mn neus in de boeken. Dus hij moet echt meer gaan doen thuis.... Zo. Ook dat is er uit
Dezelfde club waar ik ook bij hoor, al heel wat jaren met in de loop der tijd een verschillende reden. Maar die gaan de straat erna, na oversteken, ook niet hardlopen (niet joggen, maar echt HARDlopen). Als je kan hardlopen kan je ook op een normale wandelpas oversteken.