Peuter getraumatiseerd doordat ik erg ziek was door corona?

Je voelde je erg schuldig, gedragsverandering bij jou heeft ook invloed op je kind. Naast t ziek zijn uiteraard. Traumatisch is een te groot woord: indruk gemaakt zou ik gebruiken.

Waait wel over. Niet teveel aandacht aan geven en gewoon kort antwoorden of benoemen als ze het zegt zonder al te veel emoties eraan te plakken.

Mijn zoon was 2,5 toen ik een bbz had (die pas met 2,5 week werd geopereerd: 2,5 week lang liep of lag ik met inwendige bloeding thuis ) en werd spoedoperatie met traag herstel. Dat het om een zwangerschap ging wist hij niet, wel kreeg hij alles mee natuurlijk van paniek: huilende grootouders en man van slag, mijn vriendin die met tranen in op de stoep stond en zei: ik ben zo blij dat je niet dood bent! Mijn pijn, mijn verdriet. Hij week niet van mijn zijde vooral, maar gewoon elke vraag kort beantwoord en daarna ook gewoon verder gegaan: ja mama heeft sneetjes, dokter heeft in mama gesneden om mama te helpen (nee voor ons kind was in mama snijden dus niet erg om te benoemen) en daarna: heb jij net gespeeld? Of ben je buiten geweest? Of wat heb jij een mooi shirt aan vandaag! Dat werkte goed en met tijd werd t gewoon weer normaal.

(Mij benauwd zien en heel ziek is hij wel gewend, dus dan komt ie gewoon met mijn medicatie aanzetten dus van zieke mama wordt hij niet echt anders maar mama die de dood in de ogen keek had wel impact, mede door de paniek van anderen)

Overigens kan ze ook gewoon gedragsverandering doormaken door leeftijd. Mijn zoon van 3,5 was in een weekend verandert van super makkelijk relaxed kind maar een puber en zocht grenzen op en overschreedt grenzen terwijl wij voorheen zoiets hadden: toe, daag ons maar eens uit ,is goed.voor je hij sloeg ons zelfs! Terwijl hij voorheen echt niets uitvrat.

En dat hoor ik van veel ouders dat er opeens zowat uit t niets een omslag is.

 

Heftig! Hopelijk gaat het nu weet goed met jou iig!

Ik ben toen mijn oudste een peuter was (2j tm 2j8mnd) 8mnd doodziek geweest (maar wel verteld dat ik niet dood ging). Ik was ook zwanger (hyperemesis gravidarum al bovenop een dubbel hoog risico zwangerschap).

Toen hij 2j5m was ben ik daar bovenop nog ziek geworden en op stel en sprong opgenomen.
daarna (2j6m) heeft hij ook nog eens een heftig auto-ongeluk meegemaakt (hij zelf had niets fysiek en ook papa niet. Wel mijn auto total loss maar geeft niet). Hij heeft het er lang moeilijk mee gehad. Toen ik uiteindelijk na 6mnd eenzelfde uitziende auto kocht, toevallig zelfde kleur, kwam het hele verhaal weer naar boven, en moest ik hem weer opnieuw geruststellen dat we niet gingen botsen. Heeft wel een jaar geduurd.

Hij is nu 5,5j en vertelde laatst dat hij een inval juf had die een baby in haar buik was "maar die is speciaal want ze is helemaal niet ziek" dus de associatie zit er nog wel. Hij herinnert zich bij vlagen nog het auto ongeluk zelfs ook.

Van het ongeluk toen hij 1,5 was (geen auto) herinnert hij zich overigens niets meer terwijl dat iets met veel pijn voor hem was.

Het moet slijten bij je peuter denk ik. Vooral veel geruststellen en benoemen dat je niet zomaar weg gaat. En dat ziek zijn niet betekent dat je dood gaat.
Mocht je wel weggaan (boodschappen, werk, bevalling, vul maar in), dan goed vantevoren aankondigen en ook dat je straks weer terug komt, en ook benoemen wie er dan wel is (dus dat ze niet alleen blijft). Niet onverwachts weg gaan als dat even kan (of meenemen ).

Het moet denk ik slijten en veel geruststellen.
Je bent ook behoorlijk zwanger en gaat dus ook bevallen waarbij je even weg bent of iig met iets anders bezig maak ook na de geboorte van de nieuwe baby expliciet tijd voor de peuter, sowieso, maar misschien wel extra vanwege haar beleving nu.

Sterkte!

 

Gewoon tijd geven.
Een trauma is denk ik een groot woord maar je mag haar gevoelens en vragen niet negeren.

 

Ik zou het ook tijd geven. Het is nog zo kort geleden en je hebt nog last van de naweeen, dus het is nog niet ‘over’. En ook als jij fysiek weer de oude bent, zal het nog wel even duren. Ze moet het verwerken en een plekje geven (en jij zelf ook). Ik zou zoveel mogelijk met haar praten, haar vragen beantwoorden, eventueel boekjes lezen over ziek zijn/dokters/enz., rollenspellen spelen of met een pop of knuffel ofzo. Niet te veel, maar als zij aangeeft dat ze het wil.

 

Tijdens mijn tweede zwangerschap ben ik erg ziek geweest, mijn oudste was toen 2 a 2,5 jaar. En toen ik weer fysiek sterker was, was er ook ineens een zusje bij. Het heeft echt wel even tijd gekost, maar met veel aandacht en ook veel praten over hoe zij het allemaal heeft beleefd, is het helemaal goed gekomen. Zij kroop ook een tijd lang naast me in bed en wilde dan even praten over alles, soms wilde ze even 1 specifiek punt aanstippen (bv ‘papa en ik mochten niet bij jou slapen in het ziekenhuis...’), soms ging ze bepaalde gebeurtenissen van voor tot achter helemaal door.

 

Hier een dokterskoffertje. Dochter was net 2 toen bleek dat ons zoontje niet te redden was en we de zwangerschap af moesten breken. Verbaal toen nog niet de sterkste wist ze ineens prima te gebaren dat mama huilde/verdrietig was. Ze zijn echt emotie radars. Als ik me zorgen maak kan ik verbergen wat ik wil maar ze heeft het razend snel door en mijn onrust is wat haar onrustig maakt.

December (net 3 jr) heeft ze zelf in het ziekenhuis gelegen aan het zuurstof en kon bijna door naar de IC. Geen trauma van opgelopen. Iedereen met nu een mondmasker wordt hartelijk begroet als "collega dokter" als is het de huismoeder op de hoek.

Haar opa is van t jaar overleden na een thuis traject (kanker) dat heeft zij eigenlijk tot de laatste dag meegemaakt. De laatste dag mocht ze van mij niet meer mee, mn man heb ik die dag ook weggestuurd met reden. Uitvaart mocht ze van mn vader niet mee, uitstrooiien heeft ze wel meegedaan. Ze wist ook goed te vertellen wat we gingen doen.

Dat overlijden van hem valt dr wel zwaar, hij is eind juli overleden, die twee waren twee handen op 1 buik. Haar eerste bewuste geluidje, na 10 minuten etteren hoe ze dat moest doen, was ook voor hem. Maar bijna elke dag komt hij toch nog naar voren, niet negatief maar meer als een stukje verwerking en misschien "bang hem te vergeten".

Voor trauma, wat ik van de kinderpsycholoog begreep (aangezien wij een slaapstoornis cadeau kregen na dr ziekenhuis opname), zijn ze eigenlijk nog aan de te kleine kant. Een auto ongeluk zou bijv. wel zoiets kunnen veroorzaken, hoe de omstandigheden zijn en de reacties van betrokkenen maakt daarbij wel een verschil. Onthouden doen ze het vaak wel, de ene wat gedetailleerder dan de ander.

Je hebt gewoon een heel empathisch kind en bijna elk kind vindt het geweldig om te helpen. Het zijn als ware spiegels, zij voelen zich beter als jij er voor hun bent tijdens ziekte, dus zij helpen jou als jij ziek bent. Hier krijgt zelfs de kat al haar prized posessions als hij gevochten heeft buiten en een haal in zn oren. Als ik last van mn bekken heb, krijg ik werkelijk deluxe verzorging, tig knuffels, kusjes samen kroelen op de bank. Papa wordt gedelegeerd om te gaan stofzuigen, mama koffie brengen (baalt ervan dat ze niet zelf mag zetten), dochter regelt t wel ff allemaal. Gewoon bizar, dat doet ze al sinds 2.5 zo.

Zou haar gewoon lekker laten helpen, niet te zwaar maken. Slijt er vanzelf wel uit, de eerste de beste die ziek wordt wordt gelijk uitgehoord over corona in jullie geval, gewoon omdat ziek en corona in haar logica bij elkaar hoort, dat er nog andere ziektes zijn euh...

Zet bij mn dochter een hoog laag bed in de woonkamer (of uberhaupt een bed) en ze vraagt je bloedserieus of je dood gaat met een mega bezorgd gezicht. En zeg je nee: "zeker weten?" maar dan echt met zo'n blik in de ogen van een leeftijd die niet bij t koppie past, je twijfelt bijna zelf aan de stelligheid van je antwoord. Zeg je dat je gewoon ziek bent, "oke geen zorgen, dokter g komt je helpen. Waar heb je pijn?".

 

Zo kleintjes zeggen ook nog meer hoe ze zich voelen e.
Ik ben sinds juni ziek en ben regelmatig in het ziekenhuis moeten blijven en kreeg een ingreep aan mijn hals omwille van kanker.
Net een enorm zichtbare plek, dus de jongste vraagt wel vaak of ik pijn heb.
Als hij wat wilder is, doet hij mij soms ook pijn, dus dan ziet hij dat wel aan mijn gezicht.
De laatste keer was ik een tijdvan huis en toen had hij enorm verdriet.
Hij vroeg aan mijn man of die aub zijn mama kon terug halen en als hij de deur hoorde vroeg hij direct of ik het was.

Nu vraagt hij nog wel eens of ik ga terug komen en of ik naar het ziekenhuis ga als ik vertrek en zijn nachten zijn sinds mijn laatste afwezigheid een beetje anders.

We geven hem gewoon de tijd die hij nodig heeft maar we "voeden" het niet.

 

Ondanks dat kleine kids veel mee krijgen op jonge leeftijd word er (naar mijn mening) veel te veel tegen hun gezegd/en soortverantwoordihkheid opgelegd.

tuurlijk moeten ze weten dat je niet rotvent, ziek. Maar heel t woord Corona of weet ik veel wat, Hebben ze helemaal niet-aanvalsverdragen. En maken daar hun eigen (enge) versie van...
Maar t kwaad is al geschiedt... en super fijn dat je je alweer stuk beter voelt!
Houdt t luchtig naar je dochter, trekt t vanzelf wel weer bij