Hallo, Ik heb nu vier keer achter elkaar afscheid moeten nemen van mijn zwangerschap, deze liepen mis met 15,23,14 en 8 weken. (Heb gelukkig wel twee kinderen!) Maar, ik weet niet meer waar ik nu weer de moed en het doorzettingsvermogen vandaan moet halen om weer opnieuw te moeten beginnen. Ik zou heel graag met anderen hierover praten, ben ook een clubje gestart (Hopen op een kindje na miskramen en verlies.) maar ben nog maar alleen! Dus, heb je ook meerdere keren afscheid meten nemen van je kindje en hoop je ook nog eens een gezond kindje te krijgen, laat maar weten dan nodig ik je uit. Ik heb bewust voor een gesloten clubje gekozen, dus je kan niet zomaar meelezen of aanmelden. Je kan me ook een pb-tje sturen! Groetjes Petra
Hee Petra, Ik wil me graag aansluiten ! Ik heb twee levende kinderen maar ben 7 keer zwanger geweest, drie vroege miskramen en twee keer een doodgeboorte met 21 en bijna 19 weken zwangerschap. Of ik ooit nog zwanger wil worden weet ik nu nog niet, de wens is er wel maar ook de nodige obstakels....
Tjonge zeg. Wat wat een verdriet en moeilijke keuzes moeten er gemaakt worden, wel-niet. In ieder geval heel veel sterkte en succes in de toekomst allebei!
Bedankt voor jullie reacties! MireilleE , ik heb je een uitnodiging gestuurd, hoop dat dit goed is gegaan weet niet precies hoe het werkt met de clubs eigenlijk..... Rikigf, goed te lezen dat je 20 weken zwanger bent. Bij welke termijn zijn jullie Lune verloren? Weten jullie ook een oorzaak?
He Petra, Ook hier een mama die meerdere kindjes verloren is. In 2009 heb ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Ik ben toen geopereerd en de hele linkerkant is verwijdert. Zwanger raken ging dus wat moeilijker. In januari 2010 bleek ik toch weer in verwachting, onze dochter werd helaas na 23 weken geboren en is vrijwel direct na de geboorte overleden. De placenta had losgelaten, zij zelf was helemaal perfect, een mooi klein prinsesje die helaas niet heeft mogen leven. Na haar geboorte heb ik 2 vroege miskramen gehad. Een hoop onderzoeken volgde, ik blijk factor 8 te hebben en zou bij een volgende zwangerschap iedere dag een injectie met fraxiparine (bloedverdunner) in mijn been moeten spuiten. En zie mijn handtekening, ik ben nu de trotse moeder van 2 zoons, Senna en VIGO die is geboren op kerstavond 24-12-12 Ik wil je zeggen de moed niet op te geven!! Wees koppig en zet door hoe moeilijk het ook is. Bij ons is gebleken dat de aanhouder wint!! Liefs, Wendy
Wendy, bedankt voor je berichtje. Goed te lezen dat jullie na al jullie verdriet toch nog een gezond kindje hebben gekregen. De moed opgeven wil ik ook absoluut niet, want dat is hetzelfde als onze wens opgeven. Maar het valt niet tijd mee, helemaal niet omdat mensen die hier niet mee te naken hebben gehad ons ook niet of nauwelijks steunen, en we dus echt het gevoel hebben er alleen voor te staan!
Het had bij mij niet zoveel met moed te maken op den duur. De wens was gewoon zo groot. Heb je wel onderzoeken gehad waarom het steeds misgaat? Misschien kan je eens vragen voor bloedonderzoek naar factor 5 of factor 8. Ik heb ook heel sterk het gevoel gehad dat voor iedereen het gewone leven weer doorging na een week, maar voor ons bleef het verdriet, vooral van onze dochter. Ik schrok wel heel erg van mn eigen gevoel na de 2 e mk, ik dacht "oh weer een mk" en ging weer verder alsof er niets aan de hand was. Ik ben gaan praten met een psycholoog(terwijl ik erg nuchter ben van mezelf) maar het heeft mij echt geholpen toen.