Ja eigenlijk wel. Kreeg geen vervelende reactie terug. Vanmiddag kwam schoonmoeder langs (komt dagelijks) maar heb haar gewoon lekker bij me laten liggen. En dat werd ook geaccepteerd.
Als je de eerdere berichten niet echt hebt gelezen dan lijkt het nu net alsof je je schoonmoeder lekker bij je hebt laten liggen haha.
Ik zou, als er ooit een derde mag komen, na de bevalling thuis willen komen en echt met ons gezin zijn. Zonder familie, ouders, schoonouders etc. Liefst minimaal 24 uur. Dat is toch iets waar ik elke keer ben ingetrapt: circus van familie meteen op de stoep.
Eerste twee kinderen wekenlang kraambezoek gehad. Dat wilde ik anders, dus de keer erna een kraamfeest. Nou dat was een mislukte poging zeg. Veel mensen zeiden op t laatste moment af en vroegen of ze later een keer langs mochten komen. Ik heb toen keihard NEE gezegd. Nu heb ik besloten om helemaal niemand op bezoek te laten komen behalve de familieleden die heel dicht bij ons staan, waarvan ik ook weet dat ze mn andere kinderen opvangen, zodat manlief alles kan regelen of ook ff rust kan pakken.
Ik heb helemaal nergens spijt van. Zou niks anders willen doen. Ik vond het een prachtige ervaring, wel blij dat het nu achter de rug is (vind de baby tijd met slaaptekort niks).
Ik zou bij een volgende bevalling alleen maar eerder naar het zh gaan... Bij mijn dochtertje kwam ik in het zh aan en had toen al 8 cm ontsluiting
Ik was vorige keer heel laconiek over de bevalling. Ik zou dat wel even doen, nou tijdens de bevalling leerde ik pas puffen, ik kon geen pijnbestrijding krijgen omdat er geen arts aanwezig was (het was met oud en nieuw) en raakte in paniek en wilde vluchten haha. Dus deze keer zal ik mezelf wat beter laten informeren en voorbereiden. Ook was ik zo naïef te denken dat ik geen kraamzorg nodig had, gelukkig heeft mijn moeder die me voor gek verklaarde dat toen nog wel geregeld. verder zou ik nu ook niet meer iedereen achter elkaar laten langskomen, dat was echt teveel van het goede. Eerst eens even rusten en bijkomen.
Qua bevalling heb ik voor de tweede keer een stevig plan geschreven waardoor mijn eerste traumatische bevalling toch een goede tweede bevalling is geworden (voor mij dan). Mijn bevallingen worden altijd ingeleid. De "standaard" is daarbij 38wk, en nooit later dan 39+0. Bij de eerste werd t 37wk omdat ik het niet meer hield van de spanning en bij de tweede wilde ik graag zelf tot 38wk door maar toen ik door had hoe groot hij zou worden wilde ik bij 36wk ingeleid worden, alles in mij vertelde dat het anders niet goed zou aflopen voor de baby. Maar helaas ging het ziekenhuis waar ik graag wilde bevallen daar niet in mee. Met flink doordrammen kreeg ik 36+6 en dat werd 37+0. De baby kwam blauwer dan een donkere jeans naar buiten, slap, huilde niet etc. Precies waar ik bang voor was. Het is goed afgelopen na een paar weken ziekenhuis, maar ik zou de volgende keer echt net zolang doorzeiken totdat ik 36wk heb als ik zoiets voel aankomen
Evt derde echt graag thuis bevallen. Heel duidelijk maken, mijn lijf, mijn beslissingen. Bij de tweede zijn er onnodige dingen verricht ("ook achteraf besproken) en bijna een knip gehad, deze weigerde ik waardoor ik er nu zonder ook maar één scheurtje uit ben gekomen en me dus echt fantastisch voelde na de bevalling. Ik denk dat bij een thuisbevalling met je eigen vk je wensen veel meer gerespecteerd worden en je veel meer als normale vrouw wordt gezien ipv de hulpeloze barende. Mocht het wel een zh bevalling worden dan denk toch m'n moeder erbij om m'n grenzen te bewaken aangezien man dat ook niet echt doet tijdens zoiets. Van zwangerschap en kraamtijd ontzettend genoten dus daar zou ik niets aan veranderen.
Poeh, lastige vraag. Mijn bevallig was een redelijke hel, maar ik weet niet of ik heel veel anders zou (kunnen) doen. Ik zou iig antenaal kolven zodat ik niet met kv hoef bij te voeden mocht ik weer een ks krijgen en vooraf met mijn vk/lk een goed plan maken voor de bv zodat ik daarin steviger in mijn schoenen sta. Nu was het maar aanplaren in het zkh met 1000verschillende adviezen en pas toen ik 3dgn later naar huis ging had ik het gevoel grip op de situatie te hebben. Sowieso begon toen pas een beetje het genieten van mijn gezin, die eerste 3dagen vergeet ik liever gewoon. Wellicht zou ik met de kennis die ik nu heb nog eens goed overwegen welk ziekenhuis ik een tweede keer zou bevallen.
De kraamtijd van de eerste draaide om bijvoeding en borstvoeding. Dat wilde ik de tweede keer anders en vooraf een lactatiekundige geraadpleegd; zij stond de tweede dag in mijn slaapkamer. Wat een verschil! Toen echt kunnen genieten. De eerste twee bevallingen waren thuis en vooral de tweede een geweldige ervaring. De derde is prematuur dus zowel tijdens bevalling als dagen erna draaide het om onze kleine man. Toch geen negatieve herinneringen aan. Al had ik liever weer die mooie bevalling thuis gehad natuurlijk.
Mijn 3e bevalling was een hel. Wee na wee, amper tijd er tussen, uren lang. Want wel de 3e maar niks snelle bevalling. Ik kon ze niet wegademen en raakte in paniek. Meerdere maken gevraagd om een ruggenprik. Overigens had ik al tijdens de zwangerschap geprobeerd dit te bespreken, maar dit werd elke keer weggewuifd (3e kind, snel, etc). Die kreeg ik gewoon niet. Moet wel natuurlijk maar ja... Dat kost geld. Midden in de nacht. Om half 6 s’ochtends kon het opeens wel (ja, toen begon de anesthesist aan zijn dag). En kreeg ik half op mijn kop dat ik nu pas kwam (u hebt toch al 6 cm ontsluiting?) Uiteindelijk zat zoon vast met zijn schoudertje in het geboortekanaal, en hij ademde niet bij de geboorte. Paniek, kinderarts. Wat een k..gedoe. Gelukkig helemaal goed gekomen maar ohhhhh Ik heb er echt zo’n naar gevoel aan over gehouden. Er komt geen kind meer. Maar anders... Hop met die ruggeprik. Luisteren naar wat ik zeg. Geen paniek meer, maar rustig naar de geboorte toewerken.
Twee dingen zou ik in een volgend leven anders doen. Mn man miste m'n tweede bevalling, omdat het zo snel ging. We waren nogal laconiek toen het begon en dat is een goede timing dus fataal geworden. Vind het nog steeds wel eens jammer dat hij de jongste niet geboren heeft zien worden en hoop maar dat ze het me later niet gaat verwijten, haha. Daarnaast zou ik kraamzorg veel eerder wegsturen als ik daar behoefte aan zou hebben. Bij de eerste heb ik kraamzorg het bijna af laten maken, maar ik telde de uren totdat ik voor m'n gevoel met goed fatsoen kon bedanken. Bij de tweede heb ik haar na 3,5 dag weggestuurd, maar veel liever had ik het na 1 dag al gedaan. Vond zo'n vreemde in mn huis in die bijzondere periode vreselijk. Snap dat het soms qua gezondheidsredenen raadzaam is om wel hulp te hebben, maar bij ons was dat niet het geval. Ik deed paar uur na de bevalling alles zelf en werd er gek van de kraamzorg bijvoorbeeld steeds maar erop aandrong op dat ik mn dochter in bad deed (wat ik die eerste week niet wilde en dus niet deed) of ging zeuren over in welk vakje van de koelkast ik mn kolfspulletjes deed
Als er ooit nog een derde zou komen: Sowieso thuis bevallen als het even kan. Van te voren proberen net zo blanco er in te gaan als bij de eerste. Dacht dat de 2e stukken sneller zou gaan. Not. Viel dat tegen zeg. Ik zou toch in bad willen bevallen, of proberen dan. Placenta proberen op de baarkruk als het weer niet lukt. Na bevalling van de 2e lag baby te slapen in de kinderwagen terwijl wij lagen te slapen. Nou ja, ik dommelde hooguit wat. Bij de volgende keer zou ik baby bij (op) me willen hebben. Meer foto's, misschien geboortefotograaf? Man langer vakantie laten opnemen. Zelf van te voren een kolf regelen. Jeetje wat is huren duur.
Ik weet het niet zo goed. Had de kraam HEEL DUIDELIJKE instructies gegeven dat ze moest ingrijpen wanneer bezoek te lang zou blijven hangen, ja, óók wanneer ze 1,5u moeten rijden voor een half uur/ max uurtje bezoek. Dat was zeer relaxed. Ik wilde max 2 bezoeken op een dag, en dan dus verdeeld over de ochtend en de middag. Weet je, de bezoeken in het hele prille begin zullen vooral echt je naasten zijn. Overig bezoek kan gewoon wachten vind ik. Oh, ik moet beter naar mijn lichaam luisteren. Ik stond na een paar dagen de trap al te zuigen. Dat ging goed, maar later kreeg ik me toch pijn in mijn bekken. Gekkenwerk natuurlijk. Wat was ik boos dat ik na 5 dagen van de kraam niet met mijn man samen in de stad mocht lunchen. 'Ga eerst maar eens het blokje om, met je man en de kinderwagen. Als je je dan nog goed voelt, kun je naar de supermarkt lopen.' na het halve blokje zei ik tegen mijn man, 'oh nee, het voelt alsof ik 4 marathons heb gelopen, ik ben kápot.. Mijn mentale gesteldheid strookte niet met mijn fysieke. Want ik voelde me echt prima, kon me weer bewegen, had een prachtbaby, oh wat was ik toch verliefd, alles onder controle, maar je moet het echt niet onderschatten. De bevalling is een aanslag op je lichaam, misschien dat ik dat niet zo ervaarde doordat ik een epidurale heb gehad en misschien neemt je lichaam je de eerste tijd in bescherming (door alle endorfinen), maar nu ga ik daar meer rekening mee houden. Wat ik anders ga doen? Geen idee? Ik weet het écht niet. Ik ga weer heel erg genieten van iemand die mijn was doet en mij en mijn partner ontbijt op bed brengt. Dat vond ik zó'n fijn begin van de dag.
Dit hebben wij heel bewust niet gedaan en ik moet idd toegeven, niet om het erin te wrijven (of ja, eigenlijk wel, want je moet het de volgende keer echt anders doen haha), dat is echt fijn!
Denk dat ik deze keer niks anders ga doen! Van te voren wilde ik eerst niemand zeggen als ik begon met bevallen maar toen moest ik ingeleid worden. Toch mensen om mij heen medegedeeld. Enige wat ik heb gezegd dat ik niemand op de gang wilde hebben(niet dat ze dat doen maar was mn eigen gevoel) Ben bevallen en denk 1.5u erna kwam gelijk mn ma mn zusjes met mn neefje en nichtjes en een vriendin die toevallig in het zh was. Van mij mochten ze hem gerust allemaal even vasthouden. Wat was ik trots! Mn kleine man keek ook met tevreden grote ogen om zich heen was net alsof hij iedereen herkende. De dagen erna ook bezoek echt geen probleem. Misschien komt het ook dat niemand opdringerig is maar natuurlijk wel nieuwsgierig en trots en kan dat alleen maar waarderen.