Ik heb eigenlijk nergens spijt van. Alles wat er gebeurt is heeft me gemaakt tot wie ik vandaag de dag ben. Wel had ik dingen (zoals m'n voorganger zei) anders gewild.
Dat ik bepaalde familieleden jaren lang over me heen heb laten lopen en het heb toegestaan om van me te laten profiteren.
Dat ik eigenlijk al vanaf puber niet tevreden ben met mijn lijf en bij zo veel dingen heb gedacht 'dat doe ik als ik slank ben'. Toen ik 30 werd bedacht ik me dat ik mijn hele twintiger jaren geen moment tevreden ben geweest en dat vond ik wel een wake-up call. Achteraf vind ik het zo zonde van m'n tijd en energie. Ik begin nu steeds meer te accepeteren dat ik gewoon prima ben zoals ik ben en dat tevreden zijn met jezelf los kan staan van een nummer op de weegschaal.
Ik heb spijt dat ik door dit bericht toch weer het corona nieuws topic heb gelezen . Ik las het gewoon niet meer namelijk vanwege exact hetzelfde gevoel.
ik heb spijt van mijn studie aan de pabo en ben nu hard aan t blokken voor nog een andere hbo opleiding.
Dat ik zo lang ben blijven aanmodderen bij mijn werkgever in een teleurstellende reïntegratie. Het heeft zo veel nutteloze energie gekost. Voor hun ben ik een nummertje op de loonlijst die een probleem was geworden en ik ben blijven vechten voor mijn persoonlijke belang wat achteraf nutteloos bleek. Letterlijk stijf van de stress ga ik nu toch maar afscheid nemen, beter laat dan nooit.
Ik heb de naam van zoon en ik vind het verschrikkelijk als dochter vraagt waarom ik haar naam niet heb te zeggen dat ik spijt heb van zoon zijn naam.
Dat ik gestopt ben met wedstrijdzwemmen. (trainde 2x in de week en 1x in de week wedstrijden) Mijn vriendin stopte er toen mee, dus ik ook.. Dat ik niet voor een andere opleiding heb gekozen op het voortgezet onderwijs. Ik zou niet weten wat ik zou kiezen. En dat ik niet gelijk op mijn 18e mijn rijbewijs heb gehaald. Ben nu wel aan het lessen, nu maar hopen dat ik de theorie een beetje opsla
Soms heb ik een vaag gevoel van spijt dat ik zo jong getrouwd ben en kinderen gekregen heb (resp 20 en 22 jaar). Er zijn zoveel dingen die ik nog had willen doen die nu niet meer kunnen en toen wel zoals reizen, afspreken met vrienden en heerlijk bomen tot midden in de nacht. Als ik eens een sombere bui heb vraag ik me wel eens af hoe het zou zijn om jong te zijn en te stappen, uitgaan, vriendjes en alle bijbehorende zaken zoals zoenen en seks etc. Ik ben heel beschermd opgevoed en mijn man was mijn eerste in alles. Aan de andere kant heb ik er totaal geen spijt van want ik hou ontzettend veel van man en kinderen en zou ze nooit willen missen.
Ik heb wel een beetje spijt van mijn tattoo, maar niet zo erg dat ik hem weg wil laten halen. Had hem gewoon liever nooit laten zetten. In tegenstelling tot mijn tattoo heb ik wel spijt dat ik mijn wenkbrauwen niet eerder permanent heb laten zetten. Zoooveel plezier van nu!! Ben er nog steeds zo blij mee. Ik had/heb dan ook echt onzichtbare wenkbrauwhaartjes
Dat ik zo makkelijk geld heb geleend bij oom DUO. Elke keer kleine beetjes voor eigen gemak en nu moet ik op de blaren zitten bij de aanvraag van een hypotheek.
Qua onzekerheid hoe anderen mij zouden vinden hield ik mijzelf voor dat andere ‘s ochtends ook niet voor de spiegel staan en zich afvragen wat Artemis88 van hun vindt. En dat als zij een keuze maken zij vast ook niet mijn stem in hun hoofd hoorde. Nee zeggen vond ik ook moeilijk, uit angst wat anderen zouden denken. Maar anderen zeiden ook nee tegen mij. Angst dat ik niet goed genoeg zou zijn in iets weerhield mij lange tijd om iets te doen. Nieuwe dingen helemaal. Maar andere deden het, hadden lol, leerden andere kennen en waren soms ook niet goed zo in iets. En dat was voor hun geen ramp. Ik was op het eind alleen maar met de mening van anderen bezig, zelfs nog vóór dat ze die soms überhaupt hadden gegeven. En zo ben ik stukken zekerder geworden, zeg ik nee of ja wanneer ik dat wil, hebben anderen ook rekening te houden met mijn mening en gevoel, laat ik mij niet meer aanpraten dat ik iets niet kan of niet zo goed ben als een ander en zo ben ik het voorbeeld voor mijn kinderen dat ik altijd al wilde zijn. Want ik kan hun wel zeggen dat ze goed zijn zoals ze zijn en dat hun mening waardevol is en dat ze elke uitdaging aan moeten gaan, maar als mama het zelf niet naleeft geloven ze het niet. Ik wilde veranderen voor hun, een betere moeder zijn en uiteindelijk heb ik mijzelf het grootste cadeau gedaan. En het enige wat ik steeds moest herhalen dat ik net zoveel recht had op een mening, zelfvertrouwen en plezier als elk ander persoon. Wist je dat ik laatst zelfs merkte dat mijn lichaamshouding verandert? Ik loop merendeels rechtop en kin vooruit, ipv naar beneden kijkend. Ik ben nog steeds niet het type dat altijd haar mening verkondigt en super sociaal is, vaak niet zelfs. Maar als ik mijn mond open trek ben ik niet bang om iets te zeggen. voor sommigen klinkt dit misschien allemaal super simpel, maar voor mij was het een grote stap.