Ik heb je verhaal gelezen en jeetje wat een emotionele momenten en angsten heb jij moeten doorstaan. Het lijkt me inderdaad wel goed daarover te praten om deze gebeurtenissen en de emoties die het oproepen te verwerken, welk soort van therapie weet ik niet. Ik zelf heb heel veel aan ouderwetse gesprekstherapie maar ben daar ook al jaren mee bezig, dus dat is geen snelle oplossing. Ik merk wel dat er veel minder triggers heb en dat ik emoties en gebeurtenissen nu heel goed kan scheiden. Ook bij nieuwe gebeurtenissen, wat roept het bij me op, waarom reageer ik zo heftig, is dat echt zo erg, hoe reageert mijn lichaam? Ik ben daar nu bewust mee bezig. Wat ik wel wil zeggen is dat ik door je voorbeelden niet vindt dat je een helicopter mama bent. Je kind heeft meerdere afwijkende ecg's gehad, dan vind ik dat dat wel in de gaten moet worden gehouden, ook met jou geschiedenis. Weet je of hij dezelde genetische afwijking heeft, wat zegt de cardioloog erover. Mijn zoontje heeft soms ook niet zulke hele lieve klasgenootjes (en is zelf ook niet altijd een lievertje), maar blauwe plekken ter grote van een volwassen hand dat vind ik wel een hele andere categorie. Als hij is gevallen (of zelfs geslagen) dan vind ik wel dat hij getroost mag worden (dat er een juf moet gaan kijken) en dat er daarover een korte communicatie moet plaatsvinden. Als dat meerdere keren voorkomt..... dan zou ik zonder jou voorgeschiedenis ook in een helicopter mama veranderen! Als hij niet verkeersveilig is dzn hoort hij naar mijn mening ook nog niet alleen de straat op te gaan. Dus ook daar snap ik je beschermende houding wel. Ik vraag me dus af of je je oudste extra beschermd omdat je intuitief aanvoelt dat hij het nodig heeft of echt omdat je (zoals de juf kennelijk zegt) je angsten op hem projecteert. Valt het bijvoorbeeld je man, familieleden, vrienden ook op?
Verder vind niemand mij overdreven beschermend. Maar schiet ik wel snel in de verdediging. Maar dit komt ook door anderen om mijn heen die soms negatief op onze zoon reageren of ons de les lezen dat wij het allemaal fout doen en hem een ' beperkt' jongetje maken. Terwijl wij dit niet doen.... Want diagnoses komen niet uit de lucht vallen. Merk wel aan mijn eigen dat ik een soort van altijd aan staat ik denk dat daar wel winst in val te behalen. En mijn gaf vandaag ook aan dat hij mischien ook gewoon te weinig communiceert met mij waar door ik geen uitlaat klep heb. Mijn man praat gewoon niet over de beperkingen van onze zoon want ' hij is goed zoals hij is' natuurlijk is hij dat maat dat betekent niet dat soms ook niet meer weet wat te doen.