Zwanger zijn is soms ook echt zwaar en gewoon klote. En dat mag er zijn, dat mag je voelen. Je hoeft je niet te schamen omdat je je zo voelt. Ik herken je verhaal van m’n eerste zwangerschap. Ik moet je wel erbij vertellen dat achteraf bleek dat ik een prenatale depressie had. Ik walgde ook van mezelf en heb dat nog lang gedaan. Voelde me afschuwelijk en vreselijk schuldig dat ik me zo voelde. Want ja iedereen heeft het over de roze wolk, en bij mij was ie alleen maar grijs en op t eind echt zwart. Ik beleefde de hele zwangerschap als zwaar en klote door alle kwaaltjes, maar nog 10x erger door de depressie. En die 10x erger had ik kunnen voorkomen als ik het op tijd geweten had. Mijn ongevraagde advies hier zou ook zijn: bespreek je klachten en blijf praten. En als het niet oké met jou blijft gaan, vraag om medicijnen. Het kan en het mag tijdens een zwangerschap. Een depressieve mama is veel meer risico tijdens een zwangerschap dan medicijnen waar al veel onderzoek naar gedaan is.