Natuurlijk ben je geen slechte moeder! Als je het allemaal geen bal kon schelen, zou je ook niet onzeker zijn. Ik heb het bij de eerste ook heel erg gehad. Jaren gewacht op een kindje en toen ze er eenmaal was voelde ik me juist erg rot. Ik zat ook maar te wachten op de roze wolk die niet kwam. Ik voelde me ook zo schuldig richting mijn dochter toe en zat een groot deel van de dag te huilen. Ik zou in ieder geval gaan praten met je huisarts. Dan kan je in ieder geval je verhaal kwijt en mocht het erger worden kan deze je verder helpen. Je wilt niet verder wegzakken. Ik heb toen te lang gewacht met hulp zoeken en daar heb ik spijt van. Het is hier trouwens helemaal goed gekomen en inmiddels zweef ik op een hele grote roze wolk en hou ik zielsveel van mijn beide dochters. De tweede keer heb ik het gelukkig ook helemaal niet gehad.
Nou nee, het feit dat je mi zo reageert klinkt voor mij als het begin van een depressie. En dat moet je tegengaan, alleen al door lekker te spuien en erover te praten. Desnoods spui je lekker tegen mij aan, hihi. Het is gewoon erg zwaar en vermoeiend...
Oef, die eerste weken na de kraamweek vind ik echt verschrikkelijk! Volgens mij storten je hormonen echt in ofzo..ik hen me ook beide keren echt k*t gevoeld na die eerste week, tweede keer wel minder erg. Het ging vanzelf wel beter maar ik vind het een rotgevoel!
Heel herkenbaar.. Worstel er nog steeds mee en ga woensdag langs de ha om erover te praten. Er veranderd ook heel wat in je leven.. Op alle fronten. Goed dat je je vriend hebt ingelicht! Je bent zeker niet alleen er zijn met jou velen.. Er heerst helaas nog steeds een taboe op. Blijf praten, ga af en toe leuke dingen doen zonder je kindje en stel jezelf 1 doel vd dag. Het wordt beter dat is waar maar daar heb je zelf ook een aandeel in! Succes en sterkte met alles!
Ik heb een zoontje van 10 weken nu en heb geen roze wolk ervaringen.. wel donderwolken!! WAt viel het mij enorm tegen die eerste weken. NU gaat het wel wat beter. IK wordt nu lichamelijk weer wat sterker, kan weer sporten waardoor ik mijzelf ook weer een beetje terug vind. DE eerste weken heb ik heel vaak gedacht: waarom wilden we dit eigenlijk! Heb behoorlijk getwijfeld en mijzelf eenzaam gevoeld. HEt rotte is dat je hoort van iedereen dat het tijd nodig heeft en het heel snel beter zal gaan (was ook zo) maar als je er midden in zit is elke dag loodzwaar en lijkt het wel een eeuwigheid. Ik leef met je mee! Sterkte.
Na de huisarts gaan vind ik ook weer zo'n grote stap ineens. Ik voel me gelukkig steeds wat minder down en kan steeds iets meer van mijn meisje genieten. Dus ik wacht nog even voordat ik na iemand toestap. Ben net klaar bij de psycholoog voir andere dingen dus heb niet zo'n zin om daar nu weer heen te moeten... Ik hoop zoals iedereen zegt dat t even tijd nodig heeft en ik daarna ook kan genieten zoals andere mama's. Mocht ik mij zo blijven voelen zal ik eens langs de HA gaan. Bedankt dat jullie me een beetje op hebben kunnen beuren met jullie ervaringen!
Ik zou wel opletten want dit zijn wel echt kenmerken van een post partum depressie. PRaat erover! Succes!
Ik had wel een roze wolk, maar herken wel heel goed wat je zegt. Alles wat je voor de eerte keer doet met je kindje is lastig. Plan het goed en doe het stapje voor stapje. Ga eerst een zonder hond naar buiten, alleen met je kindje. Als dat goed gaat, neem je de hond mee. Zorg voor een goed gevulde luiertas dat je niet misgrijpt als er iets gebeurt. Geloof me, het komt goed. Ik ga zelfs in mijn eentje zwemmen met mijn zoon. Logistiek lastig, maar met een goede planning en relaxte houding kom je er wel. En bedenk je, niets hoeft perfect en niet alles hoeft ineens.
@ babii ach nee joh... tussen tegenslag, flink balen en down zijn en een depressie zit een wereld van verschil. Depressie is ook een medische diagnose, dus dan is het echt erg. Bij een depressie kom je amper nog je bed uit of heb je giga moeite om eruit te komen. Maar goed... morgen naar de chirurg op de mammapoli en dan krijgen we dezelfde dag de uitslag. Zie wel op tegen de punctie, wat moet dat pijn doen. Voor de bevalling helemaal geen angst en hier wel voor... te gek toch?
@sandana...ik ben het helemaal met je eens hoor. Ik denk dat dit gevoelens zijn die veel vrouwen herkennen! Ik heb precies hetzelfde als jij en het gaat echt elke dag een stukje beter. Wel ben ik zelf een enorme controlfreak en dat werkt niet echt met een baby, dan moet je het allemaal loslaten...daar heb ik misschien wat hulp van buitenaf bij nodig... Wat jouw verhaal betreft: praten met mensen helpt heel veel en wees daarin gewoon eerlijk hoor, dat deed ik ook en het viel me heel erg mee hoe mensen om mij heen reageerden als ik zei dat ik mezelf zo'n monstermoeder voelde als ik naar mijn kind keek en eventjes niets voelde....het is wat de meeste vrouwen herkennen.
Hallo allemaal, Bij onze was er absoluut geen roze wolk te bekennen. We zijn echt super blij met onze dochter, maar de eerste 3 maanden waren zo ontzettend moeilijk. Vooral in het begin waren we erg onzeker, maar dit kwam door alle nare dingen die gebeurt zijn. Door langdurig gebroken vliezen en onregelmatige weeen werden we overgedragen aan de gyno. We wilde graag thuis bevallen, maar het moest in het ziekenhuis. Tussen de eerste weeen, gebroken vliezen en de geboorte dmv een spoedkeizersnede zat 88 uur (verspreid over 4 dagen). Ben ingeleid, duurde 2 dagen. Deed zo'n ontzettende pijn en het pijnpompje waar ik een hele tijd op moest wachten werkte niet. Ik kreeg koorts en de baby een hele hoge hartslag. Dus werd het een spoedkeizersnede. Wat tegenviel was dat de baby niet bij mij op de kamer mocht, een week lang. Dat vermoeilijkte toen wel de binding, is later wel weer goed gekomen. Heb 9 dagen in het ziekenhuis gelegen en had heel veel pijn aan het litteken van de keizersnede. Nu 5 maanden later heb ik nog steeds veel last en de gyno zegt dat er weinig aan te doen is. Toen we thuis kwamen hadden we 2 dagen kraamhulp, dat was erg fijn. Een hele lieve vrouw. Kreeg bakjes met stukjes fruit en we werden heel goed geholpen. Helaas hadden we maar echt op 2 dagen kraamhulp. Daarna kwamen mijn schoonouders langs en hebben ze mij (ons) flink uitgescholden, omdat mijn vriend zo moe was. Nou en ik niet dan? Vond het echt ontzettend gemeen van ze. Ik had zo'n pijn en had al zo lang bijna niet geslapen. Er werd met mij geen rekening gehouden. Gelukkig praten we nu heel veel en dat helpt echt. Blijven praten is heel belangrijk. Maar omdat alles anders is gegaan dan verwacht..... was er voor ons geen roze wolk. Het is heel veel werk zo'n kleintje, maar nu merk ik dat je er ook een hele hoop dingen en liefde voor terug krijgt. vooral de eerste maanden was echt een soort overleven door gebroken nachten e.d.
@ xxNienkexx Dank je... ikzelf ben ook nogal een controlfreak en stel hoge eisen aan mijzelf. Mijn man remt mij nu continu af, want ik doe gewoon teveel. Gewoon omdat mijn moeder instinct dat zegt en omdat ik hem zijn rust gun. Ten koste van mijzelf dus. Maar... nieuwe dag, nieuwe kansen... gister bij het bezoek aan de chirurg meteen kunnen blijven en om 16 uur onder het mes gegaan. Borstabces is uitgeruimd, stukjes weefsel zijn weggenomen voor onderzoek en nu heb ik nog 2 gaten (1 is echt diep) om uit te spoelen 2 x daags. Moet van binnenuit dichtgroeien, dus het zal altijd te zien blijven als ik lager uitgesneden truitjes of bikini draag. 's Avonds niet meer naar huis gegaan omdat ik zo groggy was door narcose en morfine. Nou ja... in elk geval goed kunnen slapen en nu zit ik weer lekker thuis op de bank. Thank god heeft mijn man zorgverlof, want ik kan Naomi niet optillen. Mijn man heeft helaas wel griep, dus voelt zich ook niets fit. Blij dat ze me gister meteen geholpen hebben! Voel me al heel anders.
Ze zouden baby's met een stickertje erop moeten leveren: pink cloud not included... Het kan fantastisch en mooi zijn, maar ook gewoon zwaar. Als we ons dat nou echt zouden realiseren, zouden we niet zo teleurgesteld zijn in onze eigen gevoelens. Je hoeft niet de hele dag te stralen van geluk, sterker nog: je mag je gewoon beroerd voelen, als dat zo uit komt. Die roze wolk is vaak volstrekt onrealistisch. Hoe graag je ook een kindje wilde, en hoe veel je ook van dat ukkie houdt.
Bovenstaande stukje vind ik echt heel mooi gezegd. Dank je wel daarvoor. Wij hadden zo een roze wolk verwacht, dat het erg tegenviel dat deze er niet was. Je hoort er altijd van, dus heb het gevoel dat je dat ook moet hebben. Terwijl het echt heel zwaar is en er zoveel veranderd. Vooral mijn hele zware bevalling is erg tegen gevallen en het lange herstel ook. Heb in het begin heel weinig kunnen genieten, want had zo'n pijn. toen voelde ik mij schuldig, waarom geniet ik niet de hele dag. Toch zijn we super blij met onze mooie lieve dochter.
Het mooiste is dat iedereen het over die onze wolk heeft. Toen mijn dochter er was, was in compleet in shock na een mega snelle bevalling. Ik voelde me er nog niet helemaal klaar voor en ik stapte ook niet direct op de roze wolk. Ik ben ervan overtuigd dat liefde moet groeien. Iedere dag ging ik meer van haar houden en we zijn nu onafscheidelijk. Ze is de liefde van m'n leven. Geef het de tijd. En laat je niet gek maken door roze wolken verhalen. Toen al m'n vriendinnen ook bevallen waren, hebben we het erover gehad. NIET 1 op de roze wolk, je hele leven staat op z'n kop. Het komt echt goed!
Dit had ik ook na mijn bevalling. Ik dacht dat ik er klaar voor was, maar toen ze er eenmaal was kreeg ik de twijvels of ik dit wel wilde, of ik t wel kon allemaal. Terwijl mijn vriend zich gelijk een trotse vader voelde en al helemaal verliefd was op haar, voelde ik mij helemaal geen trotse moeder, maar een onzeker meisje met twijvels... Gelukkig, wat ook hierboven staat vermeld, houd ik elke dag meer van haar en kan ik er steeds meer aan wennen dat ik nu een moeder ben.
Dit komt van een site en is bijna exact wat er door mijn hoofd gaat Er was geen grotere verandering in mijn leven dan toen ik moeder werd.Voor de bevalling had ik niet kunnen vermoeden wat me na de bevalling te wachten zou staan. Los van de depressie die me overkomen is, stond mijn wereld totaal op zijn kop! In mijn beleving ben ik na de bevalling pas volwassen geworden. Mede dankzij de depressie, ging ik een ontwikkeling door, een proces in waarin ik veel leerde, 10 keer onderuit ging en elke keer weer opstond, in kleine stapjes groeide.Wat kwam ik mezelf tegen, mijn perfectionisme, alles te willen doen zoals het hoort. Netjes het kraambezoek ontvangen, gezellig doen, blijheid uitstralen, het huis op orde, vrolijk elke gebroken nacht ondergaan, een lieve vrouw zijn voor mijn man, de perfecte moeder voor mijn kindje, boodschappen in huis, genietend van het moederschap.Maar hoe anders was de werkelijkheid. Vijf weken lang probeerde ik de werkelijkheid weg te drukken, niet te voelen, niet onder ogen te zien. Na die vijf weken kon ik niet meer, ik knapte af. Paniekaanvallen, onrust, slapeloosheid, sombere negatieve gedachten, niet kunnen genieten, bang, eenzaam. Was dit het nou? Was dit het moederschap waar ik voor de bevalling zo naar uit had gezien?Is dit nou na de bevalling? Er klopte iets niet! Ik was compleet in de war, begreep mezelf niet meer, was mezelf kwijt, de grip op het leven kwijt, mijn vrijheid kwijt. Ik kon niet meer gaan en staan waar ik wilde, durfde geen geluid te maken, uit angst dat mijn dochter wakker zou worden, niet wetend wat dan te doen.Wat was ik onzeker, ik wist het niet, hoe moet je eigenlijk moeder zijn? Ik bakte er niks van, ik was ongeschikt als moeder, helaas, mislukt. Wat een teleurstelling in mezelf, wat een desillusie. Hoe had ik ooit zo naïef kunnen zijn om te denken dat het leuk zou zijn, dat ik me geweldig zou voelen, dat ik geschikt zou zijn? Ik vroeg me af of ik de enige was.Waarom heb ik hier nooit iets over gelezen, waarom heeft niemand mij dit verteld? Wie begrijpt mij nu, waar kan ik terecht? Bron: Het grote verschil tussen voor en na de bevalling | Na De Bevalling
Roze wolk? Hoop er na deze zwangerschap iets van te zien. Ben bij de zwangerschap van de eerste op het eind erg ziek geworden. Toen hij er eenmaal was was ik een ruïne en hij had een moeilijke start. Bv ging de mist in en hulp thuis hadden we ook niet (kraamzorg kennen ze hier niet). Ik heb de eerste 3 weken zoveel gejankt! Daarna ging het langzaam beter en beter en nu kan ik me die tijd nog amper voorstellen. Maar hier dus ook geen roze- maar een donderwolk!
Het enige wat ik wil zeggen praat erover, en als je je zo blijft voelen trek aan de bel bij je verloskundige of huisarts. Ik kan niet zeggen of het vanzelf over gaat want ik heb helaas n postnatale depressie gehad...bij mij uitte dit in angst ik durfde niet met haar op bezoek bij iemand, was heel bezorgd. nu 6 mnd na de geboorte en 3 mnd na de geboorte voel ik me weer goed! De eerste periode is pittig maar de zon gaat echt weer schijnen! En die roze wolk komt echt, misschien wat later maar hij komt!