waar is de roze wolk? zo onzeker...

Als je het een te grote stap vindt om naar de huisarts te gaan, spreek dan wel met jezelf af dat je het aankaart bij je verloskundige. Als het goed is heb je rond de 6 weken na je bevalling een soort afrondend gesprek (en zo niet, maak daar dan nog een afspraak voor! hoort er gewoon bij, ze noemen het vaak nacontrole maar het is vooral om te bespreken hoe je de zwangerschap, bevalling en kraamtijd hebt ervaren). Hou je naar haar niet groot en vertel gewoon hoe jij je voelt. Zij kan dan misschien ook met jou samen nagaan of het nog 'normaal' is hoe jij je voelt. Het kan een beginnende depressie zijn, maar het kan ook gewoon ontzwangeren zijn (vergis je niet, ook (of misschien wel juist) na de bevalling barst er een enorm hormonaal circus in je los!).

Onzekerheid hebben heel veel nieuwe moeders.
Ik vond het zelf onvoorstelbaar en onbegrijpelijk dat die baby van mij was. "Ik vind je ontzettend lief, maar wanneer komt je moeder je weer halen?" Zo voelde het de eerste tijd voor mij. En ik heb me ook wel eens waardeloos gevoeld, omdat mijn baby pijn had en ik niets voor hem kon doen. Heb toen samen met hem liggen huilen in bed...
Daarna is steeds meer het gevoel gegroeid dat dat mannetje bij mij hoorde, en ik bij hem. Ik kon me al gauw geen leven zonder hem meer voorstellen! Het is zo mooi om te zien wat voor mens hij wordt. Net zo voor zijn zusje natuurlijk, maar dat heel onwerkelijke gevoel heb ik bij haar nooit gehad - had toen al bijna 2 jaar kunnen oefenen met moeder-zijn.

 

Wat herkenbaar. Ik heb na de tweede een ppd gehad, hel was dat. Echt verschrikkelijk. Mijn derde wonder is nu 5 wk en voel me met vlagen echt rot. Niet lekker in vel, spanning, labiel, nergens zin in. En o kan die bui weer omwaaien. Het valt mij ook steeds tegen ben blij te lezen dat meerdere het niet zien als een roze wolk..

 

Ik heb een ppd en ben pas met zes maanden naar de huisarts gegaan. Ik dacht dat je met een depressie de heeeele dag verdrietig was en in bed bleef liggen en dat deed ik niet. Ik kon heus nog wel lachen. Ik kreeg als reactie van de huisarts dat ik veel eerder had moeten komen, dan had ze me veel eerder kunnen helpen. Daarmee wil ik niet zeggen dat jij ook een ppd hebt, maar wel dat je op tijd aan de bel moet trekken zodat je goede hulp kunt krijgen.

 

Die roze wolk is hier ook een beetje voorbij gedreven hoor
Mijn moeder was net overleden toen ik in verwachting raakte en mijn dochtertje is een week voor de eerste sterfdag van mijn moeder geboren. Haar geboortje eindigde met een domper... Haar hartslag daalde opeens en ze ademde niet direct en daardoor werd ze direct bij me weg gehaald. Daarna moest ik zelf nog 5 dagen in het ziekenhuis blijven en toen ik thuis kwam, kon ik de eerste avond alleen maar huilen. Hoe ging ik voor haar zorgen, en wat als de depressies terug zouden komen? (ik heb een verleden met kinische depressie) De eerste weken heb ik zelfs vaak gedacht dat het beter was geweest als ik niet zwanger was geraakt... Ik vond het vooral loeizwaar en ik heb heel wat af gehuild.

Faye is een schitterend meisje met alles erop en eraan, kerngezond... De eerste maanden heeft ze alleen veel last gehad van krampjes en verborgen reflux. Soms had ik het gevoel dat ik alleen maar bezig was met voeden en troosten. Ik voelde me een slechte moeder omdat ik haar krampjes niet kon stoppen en ze huilde úren achter elkaar; daar werd ik doodmoe en heel gespannen van. Het hielp me wel om lekker met haar naar buiten te gaan en de reacties van anderen te horen over hoe mooi ze was en hoe bijzonder het was dat ze zo op mijn ouders lijkt.

Inmiddels is ze drie maanden en zijn de ergste krampjes achter de rug. De reflux is goed onder controle en Faye is klein, mooi lachebekje. Het had tijd nodig. Pas nu geniet ik ervan om mama te zijn en als ze vrolijk ligt te kraaien in haar box, kan ik daar ook heel blij van worden.
Ze is ons eerste kindje... Ik kan ook niet verwachten dat ik alles weet en alles kan en dat verwacht ook niemand. Hou dat ook in je achterhoofd, eigenlijk doen alle mama's maar wat . Verlies vooral het vertrouwen in jezelf niet, dat is zo belangrijk!

Hou je koppie omhoog meis, het wordt echt minder als is het nu vooral loodzwaar!

 

Ik heb de eerste weken bij beide kinderen ook niet als roze wolk ervaren. Eerder roze momentjes. Het is gewoon loeizwaar, je bent 9 maanden zwanger geweest, daarna een bevalling. En de verzorging van zo'n kleintje is in het begin wennen en dan de gebroken nachten. Ik heb het ook niet echt als leuk ervaren. Nu moet ik wel zeggen dat ik het bij de 1e veel makkelijker vond als bij de 2e. Bij de 2e had ik een peuterpubertje rondlopen en kon ik niet zomaar even gaan liggen, daar komt nog bij dat hij door verborgen reflux een huilbaby was. Dat is nog wel de voornaamste reden geweest dat ik niet heb genoten. Me vooral schuldig voelen over hoe dingen liepen.
Na een week of 6 ging het veel beter. De reflux was onder controle, we hadden een goed middel tegen krampjes, en ineens
waren daar steeds meer blauwe momentjes.
Ik vind het onzin hoeveel bladen het wel niet over de roze wolk hebben, hij zal zeker bestaan maar ik denk dat heel veel vrouwen daar anders over denken. Ze moeten juist meer aandacht besteden aan angstgevoelens en onzekerheden die er kunnen zijn na een bevalling en dat dat heel normaal is dat je je niet lekker voelt en het zwaar vindt. En dat je heel vaak niet echt geniet van je kleintje. Ik denk ook dat het door die rottige hormonen komt, als die meteen op de rit waren was het ook al heel anders geweest natuurlijk.

 

Hee Smoothie. Hier ook geen roze wolk, eerder en donderwolkje.. Ik voelde me absoluut niet blij en gelukkig na de geboorte van onze zoon. Hij was en is prachtig, de mooiste en de allerliefste, maar ik was gewoon niet gelukkig. Ik kon mezelf wel slaan en begreep er niets van. Ik ben vrij snel naar de huisarts gegaan, die me doorstuurde naar de psycholoog en heel begripvol was. Hij vertelde dat dit soort gevoelens vaker voorkomen en dat het niets is om je voor te schamen. Ik ben heel blij dat ik vroeg die stap gezet heb en praat er ook veel over met mijn omgeving. Als mensen weten wat er met je aan de hand is, kunnen ze meer begrip voor je opbrengen en kunnen ze je ook beter helpen. Praat erover zou ik tegen je willen zeggen en je bent echt niet raar!!! Onze zoon is nu bijna vijf maanden en met mij gaat het steeds beter. Ik heb nog wel slechte dagen, maar de goede dagen overheersen nu. En het allerbelangrijkste: ik kan nu genieten van mijn zoon!!!!!!

 

Jeetje Smoothie, jij hebt exact hetzelfde verhaal geschreven als mijn topic in de Lounge!
Ik ervaar het EXACT hetzelfde, zowel bij mijn eerste als tweede zwangerschap....
Hier helaas dus geen directe tips want ik worstel er zelf ook erg mee op dit moment....

 

Roze wolk?? wat is dat?????
Ik geloof daar ook absoluut niet in.
Denk dat het voor iedereen tropentijd is, of je moet een kindje uit een boekje hebben (maar bestaan deze).

Ben 12 weken geleden voor de 2e x bevallen van een zoon en ik kan weer zeggen dat mijn wolk weer aardig grijs is/was.
Ben er ook nog steeds niet.

Ten eerste niet echt een fijne zwangerschap gehad, ik had met 25 weken al weeen en heb dus tot 37 weken plat gelegen!! Hier had ik veel schuldgevoel bij voor onze andere zoon. Ik moest hem vaak teleurstellen.
En toen dacht ik, het is nog maar even dadelijk is ons andere mupke geboren en dan kan ik de wereld weer aan.
Heb een super bevalling gehad van 10 uurtjes.
De eerste 3 weken ging super goed met ons kleintje en toen begon het. krijsen krijsen en nog eens krijsen.
Had had zoveel pijn, en heeft uiteindelijk 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Dus jaaa een leuke zwangerschap en kraamtijd zat er hier ook niet echt in!!
Nu gaat het langzaam aan steeds beter en ik weet uit ervaring dat het nu 4 maanden wat makkelijker op word.
Vaak voel ik me schuldig omdat ik het niet leuk vind, en soms herken ik mezelf niet. Maar ik weet dat het overgaat en dat dit met slaaptekort te maken heeft.

het komt echt wel goed, maar wil je laten weten dat je echt niet de enigste bent.... en je gevoelens zijn eigenlijk heel normaal!!!!
Maar blijf er niet mee zitten maar zoek hulp of praat met je man erover.
Dat helpt hier het meeste...............

 

ik heb het ook gehad.
maar vooral het gevoel van controle ben je kwijt.
de kleine meid bepaald namelijk het dagritme ze is nu 7 weken en gaat al wat beter probeer zoveel mogelijk regelmaat in je dagen te krijgen hoe moeilijk dat ook is.
en probeer als iets niet lukt niet te druk om te maken het belangrijkste is dat ze gezond is!!
ik ben bevallen met een keizersnede en kreeg na 6 weken pas echt het moedergevoel. ook heb ik in het begin wel eens gedacht van hou op als ze aan het huilen was.
gooi je emoties er gewoon uit komt echt wel goed!!

 

Hoi, ik had ook geen roze wolk hoor ondanks dat ik helemaal geen lastig kind had. Maar het zet je leven op z'n kop, je leeft van voeding tot voeding. Het is gewoon wennen. Ze kunnen het nog 10x van te voren zeggen, ik heb me er niet op kunnen voorbereiden. Het komt goed!

 

Mijn zoontje is nu 10 weken en ik heb t ook zwaar (gehad). Ik voelde me een aantal weken na de bevalling zó slecht dat ik echt heel bang was dat ik in een postnatale depressie was beland. Ik at niet meer, was héél onzeker, verdrietig, etc etc. Wegens mijn eerdere depressie heb ik een korter lijntje met de hulpverlening en kon ik bij een psychiater terecht. Die heeft mijn klachten goed uitgevraagd en concludeerde dat ik weliswaar een depressieve stemming had, maar niet depressief was. Ze vond ook dat de depressieve stemming passend was bij de aardverschuiving die 'een kind krijgen' is.. En dat is het ook, een aardverschuiving. Ik dacht ook dat ik de enige was.. schaamde me voor gedachten als 'hoe lief ik mijn zoontje ook vind, hadden we niet beter géén kind kunnen nemen?'. Daarnaast heb ik het ook gewoon onderschat. Mensen vertellen altijd de rooskleurige verhalen aan je en daardoor heb je een geromantiseerd beeld van een baby (ik tenminste wel). Nu ik hierover ben gaan praten komen ineens de verhalen bij alle ouders los. Ze hebben het allemaal vreselijk zwaar gevonden. Ik vind het nu heel fijn om de ellende van een ander te horen, zodat ik weet dat het normaal is en ik niet alleen ben. Daarom schrijf ik dit nu ook op voor je: het is niet vreemd dat je dit hebt, praat erover, zoek hulp én.. er komt een einde aan, dus hou vol!

 

Pff zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo heeft gevoeld! Ik dacht echt dat ik een slechte moeder, was, ik geen moeder had mogen worden.. Dex huilde erg veel waar ik ontzettend onzeker van werd. Dat stuk tekst Smoothie wat jij plaatste omschrijft het heel goed.. Kreeg tranen in mijn ogen bij het lezen, eindelijk iets wat het goed omschrijft. Alles maar perfect willen hebben.. Geen visite willen want het huis is niet perfect en Dex gaat toch huilen en wat gaan ze dan denken.. Pfff.. Je hele wereld staat op zijn kop, niks is meer wat het was. Wilde ik dit wel?
Ik moet zeggen dat ik nu sinds een 2 maand kan zeggen dat ik het gevoel heb de controle weer terug te hebben.. Het huis is nog steeds niet perfect naar mijn zin maar het is prima zo En ik ben echt tot over mijn oren verliefd om ons kleine mannetje!
Dikke knuffel meid

 

Meiden, wat ben ik blij om te lezen dat ik niet de enige ben . Dat voelt namelijk wel zo. We hebben 4 jaar gevochten voor dit wondertje en nu denk ik vaak "waarom wilde ik eigenlijk zo graag een kindje" .
Ik vind het echt heel moeilijk om mijn gevoel onder woorden te brengen of om het op papier te zetten.
Het gaat ook allemaal niet zo gemakkelijk .... eerste een super lang mmm traject, toen 9 maanden stress (angst om het kindje alsnog te moeten verliezen), na de bevalling is het er niet beter op geworden .... eerst de bv wat niet wilde en waardoor hij veel te veel afviel, daarna een grote vochtplek op zijn hoofdje en nu vond de kinderarts zijn beentjes weer te kort .... is het dan zo gek dat ik niet kan genieten van hem ?

Ik hoop dat ik hier een beetje kan meepraten en dat het me helpt om me weer beter te voelen ...

 

Dat roze wolk verhaal moeten ze schrappen. Ik ken werkelijk geen enkele moeder die dat had. Je moet wennen aan elkaar, de nieuwe situatie en bent verschrikkelijk moe en labiel. Komt vanzelf goed. Maar die eerste weken, blegh

 

Ja juist! Die babytijd is gewoon niet altijd even leuk.
Bij mijn zoontje begon ik ook pas na een week of 10 te genieten en nu bij mijn dochtertje voel ik me weer even onzeker en labiel als bij de eerste...
Gelukkig weet ik wel uit ervaring dat het vanzelf weer goed komt maar toch....heb je geen fluit aan op dit moment..